Tieners
mijn dochter heeft haar eerste echte vriendje gehad en nu is het gedaan. Hij heeft gevoelens voor een ander meisje. Mijn dochter was gebroken maar het gaat redelijk met haar .. hoewel ze er zeker nog van wakker ligt. Echter lig ik er ook wakker van en lijkt het dat ik me dit nog meer aantrek dan haar. Wat natuurlijk belachelijk is.. maar ik kan het moeilijk een plaatsje geven. Ik vind het allemaal zo erg. Het doet haar zo een pijn en dit doet mij zo pijn. Ik wil me bemoeien met haar liefdesleven maar weet dat ik dit niet mag .. maar heb het er heel moeilijk mee. Iemand tips om hier beter mee om te gaan ?
Aw wat rot, ik kan me je gevoel helemaal voorstellen. Tips heb ik niet wel een verhaal dat je gevoel misschien iets relativeert. Toen de eerste verkering van mijn zoon uitging, was hij gebroken en ik nog meer. Avonden praten en opvangen. Na een paar weken ging hij op vakantie met 3 vrienden wo twee meisjes. In de nachtbus appte hij nog dat hij Anna (eerste) zo miste. Toen had ik het wel een klein beetje ermee gehad en zei (wel lief) dat hij zich nu op de fijne reis en zijn vrienden moest richten en gaan genieten. Twee weken nadat hij terug was vertelde meneer dat hij de tweede dag van de vakantie al iets heel romantisch met een van de meisjes had gekregen. Terwijl ik me natuurlijk die vakantie zorgen erover had gemaakt. Ze gaan nu bijna vijf jaar met elkaar. Vorige week vertelde hij me dat hij zijn oog al ruim voor die vakantie op haar had laten vallen en vanaf dat het uit was met Anna dat hij al zijn zinnen op haar, zijn nieuwe vriendin had gezet. Dus de zwaarte van mijn gevoel had echt wel een tandje minder gekund. Maar veel sterkte hoor, ik begrijp je.
Ik vond het bij beide kinderen vreselijk toen hun eerste relatie uitging. Heel oneerlijk ook, terwijl natuurlijk iedereen het recht heeft om een relatie te verbreken. Jongste heeft gelukkig nu een veel leukere vriend dan de vorige, dus uiteindelijk komt het weer op zijn pootjes terecht. Het hoort er een beetje bij (voor de meesten).
Het is jouw perceptie waar je wakker van ligt, niet van de hare.
Het leven zou ook wel enorm saai zijn als die altijd zo pijnloos was als je moeder graag zou willen.
Toen ik op die leeftijd was wist ik dat ik alleen stond bij zulke stressvolle rouwmomenten. Eerst had je de illusie van hemels geluk en gloria en ineens out of the blue was je op jezelf teruggeworpen.
Alle opinies van anderen waren toch wel iets van hún, niet van mij. Ik onderzocht ze soms vluchtig maar ze hielpen voorspelbaar niet echt. Ze sloegen vaak de plank mis.
woede helpt tegen verdriet.
Toen ik hoorde dat een jongen die het met mij uitgemaakt had, daarvoor nog met een ander meisje had staan kussen, was ik alleen nog maar kwaad, niet verdrietig meer.
klopt.. als moeder wil je perfectie voor je kinderen maar dat gaat niet.
Toch kan ik het maar niet uit mijn hoofd zetten en wanneer ik nu hoor dat hij date met een ander meisje doet het nog pijner. Ik weet dat het niet de ideale schoonzoon was en ander en beter maar ik word er zelf zot van hoeveel ik er mee bezig ben..
Oh....toen mijn jongste zoon het met zijn eerste vriendinnetje het uit maakte: na 3 jaar...Hij was toen 19..., wasik heel boos op hem....Want ik had haar echt in mijn hart gesloten....
Nu zijn we bij meerdere vriendinnen verder...en we zien nu wel met wie hij echt samen komt....
Daarbij zijn die andere meiden ook echt leuk...Met de andere kinderen heb ik het minder, terwijl die ook echt leuke verkeringen hebben.
blij te horen dat ik niet de enigste ben 🙄
Ah ik snap het helemaal. Mijn kinderen zijn beide heel erg gesteld op hun vrijheid en dochter houdt er middeleeuwse normen en waarden op na als het om jongens gaat maar ik kan het me zó voorstellen. Hoe durft iemand jouw kind zoiets aan te doen. En natuurlijk kan je het relativeren maar het gevoel dat je hebt zit er toch. Niet leuk.
Als ouder wil je dat je kinderen gelukkig zijn en je wilt ze behoeden voor pijn.
Dus ik snap dat het lastig vindt om je kind zo te zien. Liefdesverdriet hoort echter bij het leven.
Ik snap je wel maar realiseer je dat het niet jouw verdriet is, en dat je het niet zo moet dramatiseren. Ja, het is echt naar voor je kind, maar als jij het zo op jezelf betrekt ben jij ineens degene die getroost moet worden en dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.
En in ieders leven gebeuren nou eenmaal rot dingen, ouders zijn er dan om te troosten en de builen te verzorgen, niet om de haren uit hun hoofd te trekken en ach en wee te gaan lopen roepen over hoe erg ze het wel niet vinden.
Stel dat jouw man je verlaat, wil je dan dat jouw beste vriendin alsmaar aan de keukentafel bij jou komt zitten huilen omdat ze het zo erg voor je vindt?
Jeetje TO, waar komt het vandaan dat jij je dit zo aantrekt?
Ik mag hopen dat je dochter niet al 10 jaar samen was met deze jongen, en nu dakoos met drie kinderen op straat staat? Dit was gewoon een puberliefde toch? Die gaan gewoon voorbij, en dan komt er een volgende. En dat gaat ook weet voorbij... Heel normaal voor deze leeftijd!
En tja, natuurlijk is je dochter even verdrietig maar ik zou als ik jou was onderzoeken waarom jij het je zó aantrekt en daar wat aan proberen te doen. Lijkt me voor iedereen beter!
Joszy schreef op 23-03-2025 om 09:11:
Jeetje TO, waar komt het vandaan dat jij je dit zo aantrekt?
Ik mag hopen dat je dochter niet al 10 jaar samen was met deze jongen, en nu dakoos met drie kinderen op straat staat? Dit was gewoon een puberliefde toch? Die gaan gewoon voorbij, en dan komt er een volgende. En dat gaat ook weet voorbij... Heel normaal voor deze leeftijd!
En tja, natuurlijk is je dochter even verdrietig maar ik zou als ik jou was onderzoeken waarom jij het je zó aantrekt en daar wat aan proberen te doen. Lijkt me voor iedereen beter!
Als ouder maak je het toch ook allemaal voor de eerste keer mee? Het is dan toch niet gek dat je het je aantrekt. Achteraf is het altijd gemakkelijk praten, maar ik weet ook nog goed dat ik mijn eerste gebroken hart had. Ik dacht oprecht dat ik nooit meer gelukkig zou zijn en nooit meer iemand tegen zou komen als hij. Tuurlijk is dat tienerdramatiek maar voor mij voelde dat echt zo. Ik snap best dat je als ouder verdriet hebt dat je kind zo verdrietig is.
Maar je weet als ouder toch ook beter? Je wilt er toch juist zijn voor je kind? En kun je dat echt als je je dit zo vreselijk aantrekt?
Als de beste vriendin van je kind, die je ook al 10 jaar kent, onverwacht overlijdt, dan ben je ook als ouder waarschijnlijk écht en oprecht verdrietig. En terecht!
Maar als een puberverkering uitgaat dan weet je als ouder toch dat het écht niet het einde van de wereld is? Het leest bijna alsof moeder het erger vindt dan dochter, dat vind ik niet normaal en vooral niet helpend voor dochter.
Joszy schreef op 23-03-2025 om 09:24:
Maar je weet als ouder toch ook beter? Je wilt er toch juist zijn voor je kind? En kun je dat echt als je je dit zo vreselijk aantrekt?
Als de beste vriendin van je kind, die je ook al 10 jaar kent, onverwacht overlijdt, dan ben je ook als ouder waarschijnlijk écht en oprecht verdrietig. En terecht!
Maar als een puberverkering uitgaat dan weet je als ouder toch dat het écht niet het einde van de wereld is? Het leest bijna alsof moeder het erger vindt dan dochter, dat vind ik niet normaal en vooral niet helpend voor dochter.
Maar de moeder zegt toch, ik voel het zo, maar ik draag het niet uit. Je kan er toch niks aan doen hoor het bij je binnen komt? Natuurlijk weet de moeder dat er nog wel een liefde komt maar dat je last hebt van de pijn van je kinderen is toch heel natuurlijk. Ik voelde elke kras en schram van mijn kinderen net zo goed. To weet verstandelijk echt wel dat het allemaal goed komt en dat ze het zichzelf te sterk aantrekt anders zou ze ook geen topic openen, maar als je het zo voelt dan voel je het zo. Het heeft dan geen nut om te zeggen dat de gevoelens er niet mogen zijn.
Kimdekim schreef op 23-03-2025 om 09:43:
[..]
Maar de moeder zegt toch, ik voel het zo, maar ik draag het niet uit. Je kan er toch niks aan doen hoor het bij je binnen komt? Natuurlijk weet de moeder dat er nog wel een liefde komt maar dat je last hebt van de pijn van je kinderen is toch heel natuurlijk. Ik voelde elke kras en schram van mijn kinderen net zo goed. To weet verstandelijk echt wel dat het allemaal goed komt en dat ze het zichzelf te sterk aantrekt anders zou ze ook geen topic openen, maar als je het zo voelt dan voel je het zo. Het heeft dan geen nut om te zeggen dat de gevoelens er niet mogen zijn.
Vind ik ook hoor, je bent nu eenmaal diep verbonden met (het lot) van je kinderen. Dat kan je toch niet uitwissen met een rationalistisch 'je weet toch hoe het leven werkt'. Inderdaad het uitdragen en meehuilen is iets anders, maar het hier delen met andere moeders die ook die emoties hebben gehad is toch een prima manier om er lucht aan te geven. Gevoelens mogen er zijn. Sterker nog, ze zijn er.
