Tieners
mijn dochter heeft haar eerste echte vriendje gehad en nu is het gedaan. Hij heeft gevoelens voor een ander meisje. Mijn dochter was gebroken maar het gaat redelijk met haar .. hoewel ze er zeker nog van wakker ligt. Echter lig ik er ook wakker van en lijkt het dat ik me dit nog meer aantrek dan haar. Wat natuurlijk belachelijk is.. maar ik kan het moeilijk een plaatsje geven. Ik vind het allemaal zo erg. Het doet haar zo een pijn en dit doet mij zo pijn. Ik wil me bemoeien met haar liefdesleven maar weet dat ik dit niet mag .. maar heb het er heel moeilijk mee. Iemand tips om hier beter mee om te gaan ?
ik had een hele lieve meelevende moeder. Met als gevolg dat ik niet echt leerde te relativeren, tot ik in een studentenhuis woonde. En mijn huisgenoten me vroegen, of ik nou nooit moe werd van mezelf.
Logisch dat ze zichzelf zielig vind, en ook goed dat je als moeder met haar meeleeft, maar het is niet gezond dat te ver te laten gaan.
Als moeder kan je het verdriet niet zomaar even wegnemen, maar het versterken door er zelf ook in te blijven hangen, bewijs je je dochter geen dienst mee.
Zeespiegel schreef op 23-03-2025 om 13:02:
ik had een hele lieve meelevende moeder. Met als gevolg dat ik niet echt leerde te relativeren, tot ik in een studentenhuis woonde. En mijn huisgenoten me vroegen, of ik nou nooit moe werd van mezelf.
Logisch dat ze zichzelf zielig vind, en ook goed dat je als moeder met haar meeleeft, maar het is niet gezond dat te ver te laten gaan.
Als moeder kan je het verdriet niet zomaar even wegnemen, maar het versterken door er zelf ook in te blijven hangen, bewijs je je dochter geen dienst mee.
En ik had een vader die zei: janken? ik zal je eens wat geven om te janken. Met als gevolg dat gevoelens er nooit mochten zijn. Bij ons was er 0 ruimte voor emoties en alles werd gezien als aanstellerij. Het ene uiterste is niet goed maar het andere ook niet. Maar to zegt ook nergens dat ze haar dochter voedt in haar gevoel.
bedankt allemaal en ik weet rationeel heel goed dat ik dit moet kaderen, maar emotioneel is dit heel moeilijk. Spijtig genoeg kan ik dit niet zomaar afzetten. Ik zie elke dag onze dochter ( na de breuk 2 maand geleden) meer wegkwijnen in verdriet. Hoewel ik dacht dat het elke dag beter zou moeten gaan, gaat het elke dag slechter. Ze was suoer verliefd gedurende de relatie van 8 maand en was al meer dan een jaar op voorhand op hem. Ze sturen nog heel veel maar hij is hoe ik het begrijp op een ander ( daarom ook uit). Ik weet dat liefdesverdriet bij het leven hoort en het wel weer goed komt.. maar mijn hart breekt gewoon omdat ze elke dag verdrietiger wordt.
Kimdekim schreef op 23-03-2025 om 13:41:
[..]
En ik had een vader die zei: janken? ik zal je eens wat geven om te janken. Met als gevolg dat gevoelens er nooit mochten zijn. Bij ons was er 0 ruimte voor emoties en alles werd gezien als aanstellerij. Het ene uiterste is niet goed maar het andere ook niet. Maar to zegt ook nergens dat ze haar dochter voedt in haar gevoel.
De balans vind ik ook heel lastig. Mijn oudste had laatst een verbroken relatie met grote gevolgen omdat ze samenwoonden. Dan krijg je er dus naast het verdriet ook nog de onzekerheid van een huis zoeken, haar werkcontract was net afgelopen. Ik heb dan erg de neiging om in de reddingsmodus te schieten, maar dat moet ik niet doen. Uiteindeljk moet ze zelf zaken weer op de rit krijgen en moet ik vooral een luisterend oor zijn en geen ongevraagd advies geven. Ze vroeg mij hoe ik me op dat soort momenten herpakte (been there, meerdere keren), dat was ook de regelmodus. Daar ben ik beter in dan in emoties, die heb ik idd ook niet van huis uit meegekregen. Hoppakee, schouders eronder en weer door…
Teenmom82 schreef op 23-03-2025 om 13:43:
bedankt allemaal en ik weet rationeel heel goed dat ik dit moet kaderen, maar emotioneel is dit heel moeilijk. Spijtig genoeg kan ik dit niet zomaar afzetten. Ik zie elke dag onze dochter ( na de breuk 2 maand geleden) meer wegkwijnen in verdriet. Hoewel ik dacht dat het elke dag beter zou moeten gaan, gaat het elke dag slechter. Ze was suoer verliefd gedurende de relatie van 8 maand en was al meer dan een jaar op voorhand op hem. Ze sturen nog heel veel maar hij is hoe ik het begrijp op een ander ( daarom ook uit). Ik weet dat liefdesverdriet bij het leven hoort en het wel weer goed komt.. maar mijn hart breekt gewoon omdat ze elke dag verdrietiger wordt.
Na twee maanden wordt het wel een beetje tijd om je te herpakken. Niet een hand vol maar een land vol. Maar goed, dat soort straffe taal valt vast niet goed 
Teenmom82 schreef op 23-03-2025 om 13:43:
bedankt allemaal en ik weet rationeel heel goed dat ik dit moet kaderen, maar emotioneel is dit heel moeilijk. Spijtig genoeg kan ik dit niet zomaar afzetten. Ik zie elke dag onze dochter ( na de breuk 2 maand geleden) meer wegkwijnen in verdriet. Hoewel ik dacht dat het elke dag beter zou moeten gaan, gaat het elke dag slechter. Ze was suoer verliefd gedurende de relatie van 8 maand en was al meer dan een jaar op voorhand op hem. Ze sturen nog heel veel maar hij is hoe ik het begrijp op een ander ( daarom ook uit). Ik weet dat liefdesverdriet bij het leven hoort en het wel weer goed komt.. maar mijn hart breekt gewoon omdat ze elke dag verdrietiger wordt.
Is het zo dat ze hem dagelijks blijft zien, en er dus steeds aan herinnerd wordt?
Na 2 maanden zou ze er wel eens overheen moeten raken. Ik denk dat het tijd is om het directe contact met hem te verbreken. Niet meer sturen, elkaar niet meer volgen op socials. Niet omdat ze hem haat, wel omdat ze los moet komen. Dat lukt niet als ze contact blijven houden.
Tegenslagen horen bij de leerschool van het leven. Je kind zal er nog veel meer krijgen. Zeker op het gebied van relaties is het heel normaal (en eigenlijk ook wel goed) dat je ervaring opdoet. De vrijheid om verschillende mensen en daarmee jezelf te leren kennen. Daarbij mag oog zijn voor gevoelens en verdriet. Maar juist als ouder moet je ook leren daarmee om te gaan. En niet te zwelgen in verdriet of slachtofferschap. Dus een nuchtere inslag is beter dan lopen meehuilen.
ze sturen nog dagelijks merk ik. Heb al 100 keer gezegd te stoppen hiermee. Eerste maand spraken ze nog af ). Ik heb haar toen niet verboden hem te zien.. vond dat ze dit zelf moest verwerken zonder moeien van mijn kant en zelf moest achterkomen dat dit geen goed idee was. Nu zien ze elkaar in de weekends op fuiven ofzo.
Teenmom82 schreef op 24-03-2025 om 05:53:
ze sturen nog dagelijks merk ik. Heb al 100 keer gezegd te stoppen hiermee. Eerste maand spraken ze nog af ). Ik heb haar toen niet verboden hem te zien.. vond dat ze dit zelf moest verwerken zonder moeien van mijn kant en zelf moest achterkomen dat dit geen goed idee was. Nu zien ze elkaar in de weekends op fuiven ofzo.
Nadat het uitgemaakt is? Dit klinkt niet goed, ook in combinatie dat je in een ander topic vermeld dat haar vriendinnen niet meer mee uitgaan.
Die vriendinnen distantiëren zich wel van de situatie maar je dochter zelf niet. Dat betekent dat ze iets fout zien gaan.
Dan rest de vraag, wat dan precies? Misschien is het in dit geval beter je hier als ouder wel in te maken. En te proberen aan 1 van die vriendinnen te vragen waar het misgaat.
Teenmom82 schreef op 24-03-2025 om 05:53:
ze sturen nog dagelijks merk ik. Heb al 100 keer gezegd te stoppen hiermee. Eerste maand spraken ze nog af ). Ik heb haar toen niet verboden hem te zien.. vond dat ze dit zelf moest verwerken zonder moeien van mijn kant en zelf moest achterkomen dat dit geen goed idee was. Nu zien ze elkaar in de weekends op fuiven ofzo.
Elke dag, dat klinkt alsof ze elkaar helemaal nog niet losgelaten hebben. Heel ongezond. Houdt hij haar misschien aan het lijntje, of zij hem?
Ik zou een serieus gesprek met haar voeren, dat ze haar verdriet op deze manier juist voedt en rekt. Dat doet ze dus zelf. Kappen met het contact, alles blokkeren, en nu serieus loskomen. Haar neus moet de andere kant op. Andere dingen doen, zonder hem.
bedankt. Heb ik ook al 100 keer gezegd. Ze begint het precies elke dag iets meer door te hebben.. want ze spreken toch al niet meer af.
dank jullie alvast voor jullie verhalen om dit mee in kader te zetten voor mij. Ik weet dat ik niet moeien langs de ene kant..
Neen haar vriendinnen gaan minder naar feestjes dan zij. Vroeger ging ze met haar vriend en zijn vrienden op de dagen dat haar vriendinnen niet gingen ( vriendinnen nooit laten vallen).
Haar vriendinnen weten niet dat ze nog contact heeft met haar ex. denk ik.
Ik ben serieus blij om dit te lezen, want ik zit momenteel een beetje met hetzelfde en vroeg me af hoe het toch kan dat ik het me zo aantrek. Ik kan het nu wel beter relativeren gelukkig.
De verkering hier duurde korter maar ze was zó verliefd. Dikke tranen toen het uit ging en in de dagen voorafgaand dat ik het aan zag komen leek het wel of het over mijn eigen verkering ging. Dat ik dacht jeetje Ed, doe even normaal zeg.
Het lijkt nu wel dat de jongen haar toch niet los kan laten want hij zoekt haar steeds op. Ik vind dat dan weer lastig want ik wil niet dat ze valse hoop krijgt of zich laat gebruiken. Daar is ze zelf dan wel weer stellig in en zegt ze: 'we gaan niet in het stadium zitten van we kijken wel, hij moet duidelijk zijn en anders zijn zijn kansen over'.
Maar ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die zo met haar dochter meevoelt 
Edje kroketje.. het lijkt net alsof ik mijn eigen verhaal lees…
Je mag me een pb sturen hoor, als je dat fijn vindt.
