Tieners
mijn dochter heeft haar eerste echte vriendje gehad en nu is het gedaan. Hij heeft gevoelens voor een ander meisje. Mijn dochter was gebroken maar het gaat redelijk met haar .. hoewel ze er zeker nog van wakker ligt. Echter lig ik er ook wakker van en lijkt het dat ik me dit nog meer aantrek dan haar. Wat natuurlijk belachelijk is.. maar ik kan het moeilijk een plaatsje geven. Ik vind het allemaal zo erg. Het doet haar zo een pijn en dit doet mij zo pijn. Ik wil me bemoeien met haar liefdesleven maar weet dat ik dit niet mag .. maar heb het er heel moeilijk mee. Iemand tips om hier beter mee om te gaan ?
als ze elke keer elkaar zien op feesten en hij ook nog eens verliefd is op een ander, dat is ook naar om aan te zien.
Maar waarom houdt hij jou dochter aan het lijntje?
als ik dat allemaal eens wist … zou ik minder gek worden.. gelukkig denk ik dat ze het zelf ook meer door begint te krijgen.. hoewel ze nog hopeloos verliefd is.
Teenmom82 schreef op 24-03-2025 om 21:12:
als ik dat allemaal eens wist … zou ik minder gek worden.. gelukkig denk ik dat ze het zelf ook meer door begint te krijgen.. hoewel ze nog hopeloos verliefd is.
Misschien tijd om jezelf eens tot de orde te roepen. Dit is haar leven en haar relatie. Niet iets waar jij gek over zou moeten worden. Wees de volwassene hier en straal dat ook uit naar haar.
Zoals eerder gezegd : ik vraag hier hoe kan ik deze knop omzetten. Ik weet dat ik de knop moet omzetten maar dit lukt me niet. Emoties zijn emoties.. in vraag hier geen verwijten dat ik de knop niet kan omzetten. Ik vraag hier : hoe kan ik de knop leren omzetten. Sommige hebben met hun verhalen mij al erg geholpen.
Teenmom82 schreef op 25-03-2025 om 11:01:
Zoals eerder gezegd : ik vraag hier hoe kan ik deze knop omzetten. Ik weet dat ik de knop moet omzetten maar dit lukt me niet. Emoties zijn emoties.. in vraag hier geen verwijten dat ik de knop niet kan omzetten. Ik vraag hier : hoe kan ik de knop leren omzetten. Sommige hebben met hun verhalen mij al erg geholpen.
Nee joh, je hoeft helemaal geen knop om te zetten. Wat je kan helpen is te erkennen dat je die gevoelens hebt maar dat dat er gewoon bijhoort en voorbij zal gaan. Dat doet de tijd. Je bent een betrokken moeder en je leeft mee. Het hoort ook bij het ouder zijn dat je gaat beseffen dat je kind eigen persoonlijk processen doormaakt die pijn kunnen doen en waar jij ze niet meer bij kunt steunen of redden. Dat doet ook pijn en is ook een vorm van afscheid nemen van dat kind waarbij je dat nog wel kon. Ik zou je gunnen dat je juist zacht voor jezelf was, ja je voelt dit nu, het zal voorbijgaan maar nu is het er. sterkte
Het hele leven is vallen, opstaan en weer doorgaan. Net zoals je vroeger ook even deed troosten, ze dan weer rechtop zette en ze weer aanmoedigde om te herbeginnen, meer kan je nu ook niet doen. Duidelijk maken: het hoort erbij. En gezonde manieren voorleven om met zo'n fase om te gaan. Dan lijkt het me niet verstandig als je als ouder er ook zo op fixeert. Stimuleer haar zo veel mogelijk om nieuwe dingen te gaan doen of leren of meemaken.
Teenmom82 schreef op 25-03-2025 om 11:01:
Zoals eerder gezegd : ik vraag hier hoe kan ik deze knop omzetten. Ik weet dat ik de knop moet omzetten maar dit lukt me niet. Emoties zijn emoties.. in vraag hier geen verwijten dat ik de knop niet kan omzetten. Ik vraag hier : hoe kan ik de knop leren omzetten. Sommige hebben met hun verhalen mij al erg geholpen.
Hoe je de knop om kan zetten? Door te accepteren dat je deze gevoelens hebt en dat je er verder helemaal niks mee doet. Gevoelens mogen er altijd zijn, maar dat wil niet zeggen dat je er wat mee moet doen. Gewoon voorbij laten gaan als ballonnetjes in de wind (ok, voor wie dat teveel milieuvervuiling vindt, als paardebloempluisjes in de wind) en verder niet teveel aandacht aan schenken. En elke keer als het gevoel weer opkomt dan constateer je: he, daar is het weer. En doe je er verder niks mee.
AnnaPollewop schreef op 25-03-2025 om 19:41:
[..]
Hoe je de knop om kan zetten? Door te accepteren dat je deze gevoelens hebt en dat je er verder helemaal niks mee doet. Gevoelens mogen er altijd zijn, maar dat wil niet zeggen dat je er wat mee moet doen. Gewoon voorbij laten gaan als ballonnetjes in de wind (ok, voor wie dat teveel milieuvervuiling vindt, als paardebloempluisjes in de wind) en verder niet teveel aandacht aan schenken. En elke keer als het gevoel weer opkomt dan constateer je: he, daar is het weer. En doe je er verder niks mee.
En als dat moeilijk voor je is, zoek je afleiding. Werk, sport, hobby, sociaal contact, enz.
als je heel veel contact houdt wordt het ook wel moeilijk, ik heb dat ook zien gebeuren, zo "lief" van die jongen, hij had al een nieuwe vriendin maar elke dag een paar keer berichten, langsgaan om haar te troosten...ja dan gaat het heel lang duren. Ik geloof niet dat het verkeerd bedoeld was, maar een pleister trek je het best snel af.
Het is heel begrijpelijk dat je je zo betrokken voelt, maar je dochter moet inderdaad zelf deze ervaring verwerken. Het kan helpen om haar af en toe aan te moedigen om nieuwe dingen te doen of afleiding te zoeken, zodat ze weer in haar kracht komt. Ook is het belangrijk om voor jezelf ruimte te nemen en te accepteren dat deze emoties er mogen zijn, maar niet alles hoeven te sturen. Sterkte!
