Tiener zonder empathie
Dochter van bijna 15 heeft totaal geen empathie, niks of niemand Intresseert haar. Stel er is iemand ziek binnen het gezin of iemand is geopereerd, het zal nooit in haar opkomen om te vragen naar diegene. Boeien! zegt ze dan. Iemand helpen? Nooit. Favoriete oma overleden: ach ja zo is het leven. Geen traan gelaten. Vrienden heeft ze niet echt, alleen 1 vriendin en daar spreekt ze buiten school nooit mee af. Ze komt nooit buiten de deur, altijd maar op haar kamer. Heeft nooit behoefte aan menselijk contact eigenlijk.
Wat moet ik hier nou mee? Moet ik er überhaupt wat mee of gaat dit vanzelf over?
@TO Goed dat je het in elk geval hebt besproken met haar. Met mij ging het als tiener mentaal heel slecht, maar ik hoorde pas jaren later dat mijn ouders dat wel zagen maar niet wisten wat ze er mee moesten. Ik had waarschijnlijk ook gezegd dat er niks aan de hand was, maar daarin gezien worden kan alleen al fijn zijn.
Dat ze geen interesse toont in anderen wil nog niet zeggen dat ze geen empathie heeft.
Vind het nogal wat dat hier door meerdere mensen gelijk de depressie kaart getrokken wordt, zonder dat ze haar ooit hebben gezien.
Misschien is het beeld dat moeder schetst wel overdreven en valt het in werkelijkheid best mee.
Soms kan het ook gewoon puberaal gedrag zijn. Lekker schoppen tegen alles. Negatieve aandacht is ook aandacht.
Hey, ik ben zelf ook een puber van 17 (ik kwam toevallig op deze site voor een school onderzoek). Ik wil graag even zeggen dat het niet echt goed is om te bepalen voor iemand anders hoe de situatie is. Als het over mentale gezondheid gaat, is het meestal juist niet overdreven. Mensen schamen zich daar vaak voor en vertellen lang niet alles. Ik merk in mijn omgeving dat veel mensen last hebben van depressieve klachten, en dat moet zeker serieus genomen worden. En dan kan u misschien wel alle schuld aan de telefoons of corona geven, maar dat maakt in dit geval niet uit (daar kan zeker wel iets aan worden gedaan, maar voor de meesten is dat nu te laat). Het gaat om het probleem en daar moet iets aan worden gedaan. Een depressie is net zo erg als een fysieke ziekte en moet zeker niet onderschat worden.
ik denk dat je het voor nu goed gedaan hebt. Je kunt nog laten weten dat als ze ooit wel rottig in haar vel zit, dat ze dat alsnog kan aangeven. En dat hulp/coaching/therapie ook online kan via chat of mail (al is het maar als eerste stap). Ze klinkt erg gesloten en dan zal met een vreemde praten moeilijker lijken dan de Kilimanjaro beklimmen, mocht ze ooit wel zo’n stap willen maken.
En ook dat het helemaal niet gek is. Zoals de schrijver hierboven aangeeft; veel pubers worstelen. En veel pubers krijgen daar hulp bij.
Hoe voel jij je hierbij? Wil je nog naar de huisarts?
53 jaar en zoekende op internet waarom mijn zoon (26) geen enkele empathie heeft, bracht mij hier. Ga geen eeuwig bericht schrijven maar de laatste berichten geven misschien wat meer inzicht vooral als iemand schrijft als ze 17 is want daar begon het...THX!
