Tiener zonder empathie

Roodkapjeendewolf schreef op 10-01-2022 om 17:27:

Het kan ook autisme zijn

Bij mijn dochter dachten we eerst aan een depressie maar na onderzoek door de psycholoog bleek er sprake van autisme. Het is goed om de oorzaak te weten want dan kun je daar je aanpak op afstemmen. Wat goed is bij autisme, kan averechts werken bij depressie. Of wat er dan ook aan de hand is. 

ToetieToover schreef op 10-01-2022 om 17:59:

[..]

Bij mijn dochter dachten we eerst aan een depressie maar na onderzoek door de psycholoog bleek er sprake van autisme. Het is goed om de oorzaak te weten want dan kun je daar je aanpak op afstemmen. Wat goed is bij autisme, kan averechts werken bij depressie. Of wat er dan ook aan de hand is.

Maar door autisme kunnen ze wel extra gevoelig zijn voor depressies. Dat merk ik ook bij mijzelf. En heb als tiener ook een behoorlijk depressieve periode gehad.

Wel goed dat ze dat bij haar door hadden, dat dat er onder lag. Het wordt zeker bij meisjes zo vaak misgediagnosticeerd.

Wat vindt zij van jou zorgen?

je zou zo mijn dochter van 14 kunnen beschrijven. Ze heeft dit ook altijd al gehad. Naar haar eigen gedrag kijken vindt de moeilijk. Ze heeft vaak geen zin aan mensen, vindt het vaak te druk, lijkt geen filter te hebben en zegt gewoon wat ze denkt. En aan de andere kant: ze heeft altijd een noodpakketje bij zich voor anderen (maandverband, pijnstillers, pleisters en tegenwoordig zelfs een COVID test), neemt af en toe wat lekkers mee voor haar broertje, deelt wat ze kan, koopt cadeautjes voor een ander. Ze heeft wel echt een zachte kant. Alleen zien we die niet zo vaak. 

Nu lees ik anderen over eventueel autisme en/of depressie en ik moet zeggen dat beide ook al eens door mijn hoofd zijn gegaan. Misschien toch maar eens met man naar de huisarts….. 

clivia53 schreef op 10-01-2022 om 18:52:

Dochter ziet het dus niet als een probleem?

Goede vraag.
Ervaart je dochter het zelf als een probleem? Heel leuk en makkelijk om als buitenstaander er allerlei stickertjes op te kleven, maar als je dochter zelf geen probleem ondervindt ben je er niets mee.

Je weet dat pubers heel andere symptomen hebben/een depressie zich bij pubers heel anders presenteert als bij volwassenen?
Zonder eerdere ervaring met depressieve jongeren, kun je je dochter nog niet betichten van het niet hebben van empathie.
De huisarts is stap 1.

Max88 schreef op 10-01-2022 om 19:53:

De huisarts is stap 1.

Hier sluit ik me bij aan. Ik dank je zorg, maar je lijkt zelf de diagnose al gesteld te hebben, terwijl je ook een symptoom kan beschrijven. Probeer contact te maken met haar (waar heeft ze behoefte aan, wat voelt ze echt?) en huisarts, het liefst met haar en haar toestemming. Maar anders om advies voor je eigen situatie te vragen als ouder van een kind waarover je je zorgen ma as je.  

Ik zou er niet meteen allerlei diagnoses op loslaten. Ga in gesprek met haar. Uit je zorgen en vraag of er iets speelt, of ze ergens mee zit, of je haar ergens mee kan helpen.

Misschien kun je haar en jezelf helpen door het te benaderen als een symptoom en niet als diagnose. Zoals je het ook zou bespreken als ze ineens kreupel loopt of haar rechterhand al een tijdje niet meer gebruikt. Houd het bij wat je ziet dat ze doet, niet bij wat je denkt dat ze voelt. 
Goh- haast alles wat je zegt is zonder medeleven. Merk je dat zelf ook? Ik merk dat  ik me daar zorgen om maak, vind je het een idee om dat eens bij de huisarts te bespreken?
Dan kun je daarna met dat symptoom naar de huisarts. Er is een heel boek met psychische of psychiatrische klachten dat de oorzaak kan zijn (van depressie tot negatieve psychose, van autisme via hechtingsstoornis tot narcisme) en het is niet fair om haar daar allemaal van te betichten. Bovendien is de kans heel groot dat je haar dan alleen maar verder van je af duwt. Want wie wil nou praten met een moeder die al een oordeel heeft. 

Maar er draagt toch niemand een oordeel aan? Er wordt alleen gezegd dat het niet helemaal als normaal pubergedrag overkomt en dat best verontrustende dingen kunnen zijn die oorzaak kunnen zijn. Dus ja, dan lijkt me een goed gesprek met dochter en vervolgens huisarts de aangewezen route.
Niemand heeft het gehad over beschuldigingen die TO moet uiten naar dochter.

TO, ik raad je aan open vragen te stellen. En een eventueel bezoek aan de huisarts zou ik in eerste instantie alleen (of met de vader, als die je zorgen deelt) doen.  

Ik zou juist niet meteen naar de huisarts gaan. Ga eerst eens het gesprek aan met je dochter en kijk wat zij/jullie zelf kunnen doen. Als dat niet of onvoldoende helpt of het probleem is/lijkt zo groot dat jullie het zelf niet meer kunnen behappen kun je altijd nog naar de huisarts.

Jonagold schreef op 11-01-2022 om 09:49:

Maar er draagt toch niemand een oordeel aan? Er wordt alleen gezegd dat het niet helemaal als normaal pubergedrag overkomt en dat best verontrustende dingen kunnen zijn die oorzaak kunnen zijn. Dus ja, dan lijkt me een goed gesprek met dochter en vervolgens huisarts de aangewezen route.
Niemand heeft het gehad over beschuldigingen die TO moet uiten naar dochter.

TO, ik raad je aan open vragen te stellen. En een eventueel bezoek aan de huisarts zou ik in eerste instantie alleen (of met de vader, als die je zorgen deelt) doen.

Inderdaad, de reacties hier gelukkig niet. Maar moeder begint met dochter heeft geen empathie. Dat klinkt behoorlijk koud, terwijl het echt kan zijn dat ze het niet kan/overspoeld is door emoties/het even niet wil. Juist dan helpt het als je alleen maar benoemt wat je ziet en merkt, zonder dat je zegt ‘je mist iets’. 

En ik suggereer de huisarts omdat in mijn ervaring een buitenstaander vaak meer uit een puber krijgt dan haar ouders. Juist omdat ze dan niet bang hoeft te zijn om iemand te kwetsen of dat mensen boos op haar worden.