Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Dat is een goede MamaE, dat moeten ze inderdaad eerst leren. Ik weet niet of dat een autisme-dingetje is maar dochter heeft ook sterk de neiging om alles op zichzelf te betrekken.
Stormvogel, fijn dat het goed door school opgepakt is en dat zoon ervoor openstaat om de klas erbij te betrekken. Dat zal zeker helpen om begrip te kweken.
Floor74, wat Stormvogel ook aangeeft, wel heel goed dat je zoon benoemd wat hem tegenhoudt en dat hij om advies vraagt. En fijn dat hij goed begeleidt wordt door de POH.
lampion schreef op 10-03-2025 om 10:19:
Dat is een goede MamaE, dat moeten ze inderdaad eerst leren. Ik weet niet of dat een autisme-dingetje is maar dochter heeft ook sterk de neiging om alles op zichzelf te betrekken.
Stormvogel, fijn dat het goed door school opgepakt is en dat zoon ervoor openstaat om de klas erbij te betrekken. Dat zal zeker helpen om begrip te kweken.
Floor74, wat Stormvogel ook aangeeft, wel heel goed dat je zoon benoemd wat hem tegenhoudt en dat hij om advies vraagt. En fijn dat hij goed begeleidt wordt door de POH.
Ik denk dat het wel bij autisme hoort om je snel afgewezen te voelen of dingen als een persoonlijke afwijzing te ervaren terwijl het dat niet is. Komt denk ik vaak ook door dingen als een pestverleden of buiten de groep vallen. Dan is het lastig om onderscheid te maken tussen mensen die niet met je willen spelen omdat ze jou niet leuk vinden (lees; jou niet begrijpen omdat je op een andere sociale frequentie functioneert) en mensen die nee zeggen omdat ze voetbaltraining, een jarige oma, een tandartsafspraak of al een afspraak met iemand anders hebben.
Je kind moet zelf misschien ook wel eens 'nee' zeggen vanwege een dergelijke reden. Dat kun je dan als spiegel gebruiken.
Zo lief jullie reacties. Ik ‘hoor’ met mijn zoon niet meer in de fase ‘pubertijd’, maar omdat hij geen diagnose heeft, is het fijn om hier herkenbaarheid te lezen. Kom er zo tussendoor met mijn verhaal. Hoop dat jullie dat niet erg vinden.
Het klopt wat jullie zeggen, er gaat heel veel goed. Ik heb de neiging de nadruk dan toch weer op t ‘negatieve’ te leggen.
Toen hij weg was ben ik overal op internet gaan zoeken naar oplossingen (die er natuurlijk niets bij helpen, want hij zal t zelf moeten aanpakken). Gek word ik van mezelf.
jullie reacties helpen me wel om te omdenken. Een bepaald gedrag kan niet op tijd van een week veranderen en zal hij zelf mee aan de slag moeten. Dat zal met vallen en opstaan gaan.
Het wellicht ook logisch dat het hem nu pas duidelijk wordt, de noodzaak van vriendschappen onderhouden was eerst minder omdat wij er gewoon altijd waren. Nu is hij alleen thuis.
Moet mezelf er wel toe verplichten om nu niet elke keer als ik hem zie hier iets over te vragen. Maar eens even tijdje overheen laten gaan en kijken of hij zelf met iets komt.
Fijne dag allemaal
Wat mij helpt als ik me erg zorgen maak over zoon en veel aan het piekeren ben:
De vragen van Byron Katie beantwoorden voor jezelf (google maar eens). Het zijn er vier, weet niet precies wat welke vraag is, maar het gaat ongeveer zo:
1. Wat is je gedachte (vaak iets erg negatiefs, in de trant van: het lukt zoon nooit om vrienden te maken en daardoor wordt hij heel erg eenzaam en ongelukkig)
2. Is het waar/weet je zeker dat het waar is? (uiteindelijk altijd een 'nee')
3. Welk bewijs heb je (schrijf op wat wel goed gaat - veel!)
4. Wie zou je zijn zonder deze gedachte (vaak: een positief iemand met vertrouwen)
5. Keer de gedachte om (deze kan pittig zijn, maar denk aan zoiets: " ikzelf denk dat zoon geen vrienden kan maken, en daardoor word ik erg ongelukkig en eenzaam).
Je doemgedachte zo afpellen en relativeren helpt enorm om het in perspectief te zetten. Het opschrijven haalt letterlijk de zorg uit je hoofd.
B. Iets heel anders gaan doen en jezelf dwingen ergens anders aan te denken. Bijvoorbeeld een lastige werkklus, of ga naar de bios, of spreek af met een vriendin, of even sporten. Wat werkt voor jou.
Wellicht doe je dit al maar ik noem het nog maar even.
Verder ben je natuurlijk van harte welkom om hier mee te lezen en te schrijven. Ik vind het zelf fijn om van jou - met je oudere zoon - tips en ervaringen te lezen.
dubbel.
Stormvogel schreef op 10-03-2025 om 11:05:
[..]
Ik heb wel ooit cognitieve gedragstherapie gehad, maar op sommige momenten omzeil ik die technieken met negatieve gedachtes…bijv. Ja ik kan dit nu relativeren, maar toch blijft t probleem ontstaan. Zit mezelf dan in de weg. Heb daar sws last van in de wintermaanden. Byron Katie ken ik niet, ga eens op onderzoek uit, dankjewel.
Ik vind het ook echt fijn om jullie gedachtes over dingen te lezen. Helpt mij ook weer verder om zaken te kunnen plaatsen 🙏
Stormvogel schreef op 06-03-2025 om 11:24:
[..]
in welke groep zit jouw zoon ook alweer?
Zou je niet toch eens willen praten bij een andere school? Eerst zonder je zoon. Duidelijk zijn over wat hij nodig heeft. Het kan zijn dat je een andere school vindt die veel beter zou matchen. Zo ja, kan hij een meelopen en kijken hoe het bevalt.
Is er geen andere school die beter past, dan is dat ook helder.
Ook hier wil zoon niet graag veranderen, ook al is de huidige situatie niet goed voor hem. Als het aan hem zou liggen zou hij naar een middelbare zijn gegaan waar ook oude klasgenoten heen gingen en was hij doorgegaan met de teamsport die niet bij hem paste. Wij hebben voor hem een andere keuze gemaakt (stoppen met die sport, andere school buiten ons dorp). Daar is hij best boos om geweest. Maar nu is hij er dankbaar voor.
Groep 7. Vorig jaar in groep 6 was het echt ontzettend drama. Ook een juf die na een paar maanden zoon al had opgegeven dat was heel naar. Maar de juf in zijn huidige klas zit er bovenop. Heeft hem meerdere buddy's gegeven en zoon voelt zich veel beter.
Goeie overweging om mee te nemen. Hier wil zoon ook naar de middelbare school waar zeer waarschijnlijk alle pestkoppen ook heen gaan. Zodra er een schooladvies bekend is, ga ik navragen welke pestkoppen naar hetzelfde niveau gaan. En idd ook kijken bij een middelbare school verder weg.
Floor74 schreef op 08-03-2025 om 11:44:
[..]
He wat vervelend voor jullie zoon. Het is ws door zijn ASS lastig te filteren welk gedrag van klasgenoten wel of niet gemeend is. Sociaal gedrag is ook een complex iets.
Ik ben zelf docent op VMBO en zie vaker jongeren met ASS strubbelen met het begrijpen van sociale interactie. Door negatieve ervaringen uit verleden koppelen ze het vaak aan hieraan en zien ze het positieve nergens meer in.
Goed dat er in de groep over gesproken gaat worden. Stuk begrip is al fijn, zodat hij het gevoel krijgt dat niemand hem uitlacht als hij even alleen wil zijn of misschien anders reageert op situaties.
Hoe was jullie gesprek geweest met hem?
Hier heeft jongste zoon ook veel last van. Hij kan van alles negatief invullen. Ik probeer hem maar de andere kant te laten zien, maar binnenkomen doet het maar mondjesmaat.
Zonnig77 schreef op 08-03-2025 om 15:25:
Prachtige dag vandaag, ik ben lekker veel buiten. Beetje wandelen, beetje lezen, was ophangen in de tuin.
Jongste zoon werkte vanmorgen 3 uurtjes, voetbalwedstrijd vanmiddag.
Oudste zoon sliep wat uit en… zit nog steeds op z’n kamer. De gordijnen zijn open, dat scheelt, maar ik merk dus toch weer een irritatie bij mezelf dat hij niks wil ondernemen. Zelfs niet bij dit lekkere weer 🫣 Ik probeer hem te forceren even naar buiten te gaan. Dan loopt ie wellicht even een rondje, niet dat hij vrienden ziet. Ik merk dat ik me dan toch weer zorgen maak: vindt hij dit echt fijn zo? Of is het toch meer ‘bij gebrek aan beter en ik weet niet hoe anders’. Een gesprek hierover loopt gauw dood, hij vindt me dan zeuren en heeft nergens hulp bij nodig. ‘Gaat prima’.
Wat maakt dat ik dit bij vlagen zo moeilijk kan accepteren? En dat gehang op die kamer… hoe kún je daar blij van worden… dat houdt toch een keer op, zou je denken. Nou, hij doet het al 5 jaar en met veel liefde.
@mamaE ik denk aan jou als ik deze gevoelens heb en hoe jij je als kind voelde omdat je je niet geaccepteerd voelde zoals je bent. Ik ben bang dat mijn zoon dat ook kan ervaren en wil dat natuurlijk echt niet.
@Floor dank voor het delen van jouw ervaringen. Lijkt me heel lastig, maar ook goed voor je eigen ontwikkeling in loslaten dat zoon z’n eigen plek heeft. Dat hij überhaupt zelfredzaam en zelfstandig genoeg is, vind ik top.
@Stormvogel is het gesprek oké gegaan? Lijkt me heel lastig dat zoon zich gepest voelt. En ook dat je hem niet goed duidelijk kan maken dat niet alles bedoelt is zoals hij wellicht ervaart. Mijn zoon heeft echt een feitelijk georiënteerd brein en is totaal niet gevoel voor of alert op sociale situaties en wat mensen van hem denken. Dat soort ook voor wat onaangepast gedrag, op een andere manier.
@Mvtj ook een zoon die wordt gepest of dat ervaart. Heel verdrietig en frustrerend. Heeft hij wel met iemand aansluiting of is hij daar niet mee bezig? En wat haal(de) jij uit de begeleiding om hen te begeleiden?
@kaas Kijkt zoon ook positief terug op de buitenlandreis?
Hier trouwens pas een diagnose met 14 jaar (liep vast op school en steeds meer opvallend uit de pas). En dus een hele introverte. Zelf heb ik altijd de behoefte aan een combinatie: veel eropuit, vriendinnen zien en avontuur. Maar ook alleen tijd.
Stormvogel, ik kan je alleen mijn eigen ervaring meegeven, want ik weet niet hoe het voor jouw oudste is. Maar soms zit m'n hoofd al zo vol dat buiten zijn echt niet gaat. Fel licht, gekwetter van vogels, gesprekken in andere tuinen, een auto die voorbij rijdt. Dat alles komt dan nog extra in mijn hoofd.
Misschien zou je het gesprek kunnen verleggen van "waarom ga je niet naar buiten?" naar "waarom blijf je nu binnen?" Als daar iets uitkomt van ik moet nog opladen/ontprikkelen oid, kun je er dan meer vrede mee hebben?
Jongste zoon sluit vooral aan bij de twee vrienden van oudste zoon. Tot mijn verbazing is de band tussen hun allen onderling hecht gebleven, ondanks de overgang naar de middelbare school.
Ik heb nog steeds begeleiding. Het fijnst vind ik dat ik tegen iemand aan kan praten over problemen die ik tegenkom. En zij heeft zowel prive als werkgerelateerd ervaring met ASS dus komt met goede suggesties.
Heerlijk weekend..en dan slaat de griep toe 🤧…
Baal als een stekker.
@Mvtj wat fijn dat je nog begeleiding hebt en je daar ook houvast aan hebt.
Mijn zoon gaat wel eens naar de Poh, als hij ergens tegenaan loopt. Soms zou ik haar willen vragen hoe zij zoon ziet. Ziet zij ook die zaken waardoor ik toch echt denk dat zoon ASS heeft. Maar dat kan natuurlijk niet…
Deze week nog met mijn man over gesproken, hij zegt wat maakt t uit of het gediagnosticeerd wordt of niet? Hij zal toch moeten leven in deze wereld en een diagnose zal hem ws veel verdriet doen en helemaal t gevoel geven dat hij niet oke is. Ik zie dat wel iets anders, het zou hem misschien kunnen duidelijk maken waarom hij idd iets anders reageert dan anderen. Maar ja, uiteindelijk zal hij zelf met de vraag moeten komen en ik weet dat ik hem nu hiermee niet moet confronteren. Hij is druk bezig met zijn eigen plekje en routine te vinden.
Hij had wel een eerste stap gezet om iemand uit te nodigen bij hem thuis. Jongens vonden t gezellig en komen met 3 avond naar housewarming. En dan moet ik t stemmetje in mijn hoofd leren temperen..want dat zegt dan…ja ze komen nu een keer. En daarna?? …hoezo doemdenken
@Floor: probeer blij te zijn met elke keer dat hij een sociale activiteit heeft georganiseerd, het is toch elke keer een hele stap voor hem die hij dan zet. Wie weet gaat het hem wel bevallen en groeit het uit tot regelmatiger contact, maar Keulen en Aken zijn ook niet op 1 dag gebouwd. En echt, er zijn genoeg mensen die niet zo vaak iets sociaals hoeven te hebben om zich goed te voelen. Af en toe een uitstapje of bezoek is voor veel mensen genoeg.
Beterschap met je griep 💐
Beterschap Floor!
Ik denk zelf dat het niet erg is als hij geen diagnose krijgt. Als hij maar wel onderkent wat zijn sterke en minder sterke kanten zijn. En er oké mee kan zijn dat zijn brein waarschijnlijk tot die (20 procent?) neurodivergent hoort.
Kaassoufflee schreef op 15-03-2025 om 17:50:
@Floor: probeer blij te zijn met elke keer dat hij een sociale activiteit heeft georganiseerd, het is toch elke keer een hele stap voor hem die hij dan zet.
Dankjewel, zo fijn om dit forum te hebben gevonden. Fijn om vanuit een andere hoek inzichten te krijgen. En meer te leren hoe iemand met ASS denkt en behoeftes heeft.
Soms denk ik ook dat zoon doordat ik altijd zo gehamerd heb op afspreken en sociale dingen doen; hij het bij mij laat overkomen dat hij het jammer vindt dat hij een weekend niks te doen heeft.
Deze week zei hij voor het eerst; blij dat ik het weekend even niemand hoef te zien, want ik heb een erg drukke werkweek voor de boeg. Dan kan ik lekker huishoudelijke dingen doen en wat gamen. Mooi dat hij voor t eerst iets liet horen hoe hij dingen ervaart.
Mvtj schreef op 15-03-2025 om 22:47:
Beterschap Floor!
Ik denk zelf dat het niet erg is als hij geen diagnose krijgt. Als hij maar wel onderkent wat zijn sterke en minder sterke kanten zijn. En er oké mee kan zijn dat zijn brein waarschijnlijk tot die (20 procent?) neurodivergent hoort.
Denk dat zijn inzicht er wel steeds meer komt. Vooral nu hij alles alleen moet regelen. En wat moet ik echt trots op hem zijn hoe hij deze eerste maanden door is gekomen. Eigenlijk heeft hij zijn leven van hier verplaatst naar zijn eigen plekje. Alles wat hij thuis deed, doet hij daar op zelfde dagen en zelfde structuur.
Geeft ook een gerust gevoel dat dit gelukkig goed gaat.
Maar goed genoeg over mij….hoe gaat het met en bij jullie?
Met mij gaat het goed, ik geniet zo van het zonnetje!
Met de pubers gaat het naar eigen zeggen 'mwoah' of 'prima'. Ik kan me intens ergeren aan het lethargische hanggedrag en constant naar eten struinen (en al hun geld aan uitgeven). Maar nu even niet.
Zoons, gaan jullie maar lekker op je kamer hangen met een scherm voor je neus om het weekend in te luiden, ik zit in de tuin 
Ik hoop dat ik deze vibe vast kan houden dit weekend. En erna.
Hoe is het met jullie en de tieners?
Ik leef ook helemaal op van dit weer, heerlijk! Lekker wandelen en ik word er ook blij van. Dochter gelukkig ook (nog). Van mij mag die puberteit nog wel even duren.
Hier gaat het ook écht gewoon lekker. Alleen maandagochtend hadden we een kleine uitbarsting die nergens over ging en ook echt totaal onnodig was. Dochter liep tegen de punt van de tafel aan en toen volgde een huilbui en een hele klaagzang over haar ogen en haar bril. Zucht...ja, dat weten we nu wel, dat het allemaal ruk is en ze het stom vindt. Dat heb ik met mijn stomme kop natuurlijk ook gezegd. En toen snapte ik het natuurlijk weer niet en gaf ze zichzelf een klap. Toen heb ik haar heel stevig vastgepakt en werd ze rustiger. En na twee minuten gaf ze zelf ook toe dat ze enorm overdreef en dat ze niet snapte waarom ze alweer zo'n drama maakte over hetzelfde probleem waarvan ze weet dat het toch nooit overgaat.
Gelukkig hebben we er daarna snel een punt achter kunnen zetten. Kan gebeuren, hoort erbij, even knuffelen en weer door met het leven.
En verder is het al een hele tijd gewoon rustig en merk ik dat dochter ook ruimte heeft om zich te ontwikkelen. Dat merkt ze zelf ook, ze komt regelmatig even knuffelen en zegt dan ook dat ze het zo fijn vindt dat ze niet meer boos doet tegen ons en dat we geen ruzie meer hebben.
We hebben binnenkort wel weer wat medische afspraken. Kinderarts omdat dochter haar groei bijna stilvalt, voortgangsconsult bij de tandarts en ortho, nadenken over wel/niet een kaakoperatie en wanneer dan. Voortgangsgesprek bij therapie en nadenken over hoe verder na het huidige traject. Dat vind ik dan allemaal wel weer veel, zo bij elkaar.
