Tiener op z’n kamer

Zonnig77 schreef op 24-02-2025 om 22:31:

met zo’n hele dag gamen en ander schermvertier achter de rug vind ik het toch lastig om niet te vervallen in zeurgedrag over deze ‘verslaving’.. En vind ik het jammer dat m’n zoons nauwelijks een offline sociaal leven hebben. Heb zeker wel m’n eigen plan getrokken, maar toch. Morgen even een paar uurtjes op pad met de jongens.

Herkenbaar 🙂

Floor74 schreef op 01-03-2025 om 22:18:

Hallo allemaal,
Net even wat berichtjes op deze topic gelezen. Mijn zoon is wel al stuk ouder (begin 20) en woont net zelfstandig.
Ik herken veel in jullie verhalen, alleen heeft mijn zoon geen diagnose ASS. Hij vertoont wel wel kenmerken, maar niet genoeg. Ook niet erg, met of zonder diagnose is hij wie hij is.
Op t sociale vlak lees ik veel herkenbare verhalen hier, bij jullie veelal iets jongere kinderen.
Jaren heb ik me zorgen genaakt over zijn sociale contacten en ‘hang’ gedrag. Helaas heeft dat piekeren me niet veel opgeleverd (behalve stress en gespannenheid).
Nu hij alleen woont komen veel van deze gedachtes weer naar boven. Want nu is ie echt alleen, voorheen waren wij er nog. (Nu ook nog, maar niet in zijn huis).
Het lijkt wel of mijn hersenen denken dat het me druk maken zorgt dat hij wel meer contacten heeft (niets is minder waar). Maar ik probeer ws zo onbewust de controle te houden.

Ik herken dus goed jullie verhalen en zorgen. Maar wat ik wel geleerd heb en jullie wil meegeven is dat je je nog zo druk kan maken, de ‘actie’ toch echt van t kind uit moet komen. Blijven vragen of ze niet iets willen afspreken, niet eens uit willen gaan, waarom geen verjaardagsfeestje willen…geeft hen ws het gevoel dat ze niet goed genoeg zijn. Dat is jaren mijn valkuil geweest.
Probeer te kijken wat ze zelf willen en kom in actie als een kind echt aangeeft het anders te willen en t ze niet lukt. Als het goed voor hen is, geloof ze dan. En maak niet de ‘fout’ die ik heb gemaakt door mijn gevoel en behoeftes te projecteren op hen.

Dank je wel Floor, voor je wijze raad. Ik probeer me idd altijd bewust te blijven dat het belangrijk is wat mijn kinderen zelf willen. En dat ik niet ga projecteren wat ik denk dat goed is.

Ik ben wel benieuwd, hoe gaat het nu met jouw zoon? En lukt het nu om je zorgen los te laten?

Ik ben onwijs trots op oudste zoon. Hij heeft een mooie stap gemaakt in het "leren leren". Echt hard bezig geweest met toetsen leren. En de cijfers die tot nu toe binnen zijn, zijn ook verrassend hoog.

Mvtj schreef op 03-03-2025 om 09:42:

[..]

Dank je wel Floor, voor je wijze raad. Ik probeer me idd altijd bewust te blijven dat het belangrijk is wat mijn kinderen zelf willen. En dat ik niet ga projecteren wat ik denk dat goed is.

Ik ben wel benieuwd, hoe gaat het nu met jouw zoon? En lukt het nu om je zorgen los te laten?

Ik ben onwijs trots op oudste zoon. Hij heeft een mooie stap gemaakt in het "leren leren". Echt hard bezig geweest met toetsen leren. En de cijfers die tot nu toe binnen zijn, zijn ook verrassend hoog.

Goed dat je dat projecteren al bewust aanpakt, ik vind dat nog steeds lastig. Mijn zoon doet t eigenlijk prima in zijn eigen woning. Heeft alles op orde, poetst, kookt, doet zijn eigen wasjes (lekker huishoudelijk 🫣) en zegt dat hij het erg fijn vindt in zijn eigen huis. Zijn sociale leven is -naar mijn behoeftes- minimaal. Maar hij werkt fulltime, gaat sporten in sportschool en dart 1x in de week. Weekenden is hij veel alleen, of komt naar ons. Hij heeft heel wat ‘kennissen’, maar echte vriendschappen lijken lastig. Hij heeft op veel mensen ‘commentaar’, die doet dit en die doet dat en dan heeft hij er geen zin meer in. Tja, van de ene kant is t geen meeloper, van de andere kant….We kennen hem niet anders en is iets wat ook niet zal veranderen. Maar hij is er oke mee. Hij is niet van de emoties tonen, vaak lastig in te schatten of hij iets echt leuk vindt. 

Ik ben super trots op hem, maar diep van binnen blijft de onrust aanwezig. Bang voor eenzaamheid en ongelukkig zijn.

Maar ik ga eraan werken hem meer los te laten en de verantwoordelijkheid voor een gelukkig leven ligt echt bij hem zelf. Helaas (of misschien gelukkig) kunnen we dat niet voor een ander invullen en bepalen. 

Ik kwam er al snel achter dat de dagelijkse verplichte sociale interacties op school al (meer dan) genoeg waren voor mijn zoon. Toen ik nog niet wist dat hij ASS heeft en nog op de basisschool zat, heb ik wel pogingen ondernomen om hier en daar eens wat te ‘koppelen’ maar het lukte niet vanzelf of van harte en liep ook nooit op iets blijvends of positiefs uit.
Nu we het weten, accepteer ik het zelf makkelijker. Al betekent het niet dat hij geen vrienden zou willen hebben. Het is voor hem juist een van de punten die hem zelf opvielen en een van de triggers om op onderzoek uit te gaan. Dus er wordt wel aan gewerkt. En hier en daar blijkt dat hij zich bij bepaalde mensen wel comfortabel voelt, en dat is al heel wat.

Floor74 schreef op 03-03-2025 om 11:12:

[..]

Goed dat je dat projecteren al bewust aanpakt, ik vind dat nog steeds lastig. Mijn zoon doet t eigenlijk prima in zijn eigen woning. Heeft alles op orde, poetst, kookt, doet zijn eigen wasjes (lekker huishoudelijk 🫣) en zegt dat hij het erg fijn vindt in zijn eigen huis. Zijn sociale leven is -naar mijn behoeftes- minimaal. Maar hij werkt fulltime, gaat sporten in sportschool en dart 1x in de week. Weekenden is hij veel alleen, of komt naar ons. Hij heeft heel wat ‘kennissen’, maar echte vriendschappen lijken lastig. Hij heeft op veel mensen ‘commentaar’, die doet dit en die doet dat en dan heeft hij er geen zin meer in. Tja, van de ene kant is t geen meeloper, van de andere kant….We kennen hem niet anders en is iets wat ook niet zal veranderen. Maar hij is er oke mee. Hij is niet van de emoties tonen, vaak lastig in te schatten of hij iets echt leuk vindt.

Ik ben super trots op hem, maar diep van binnen blijft de onrust aanwezig. Bang voor eenzaamheid en ongelukkig zijn.

Maar ik ga eraan werken hem meer los te laten en de verantwoordelijkheid voor een gelukkig leven ligt echt bij hem zelf. Helaas (of misschien gelukkig) kunnen we dat niet voor een ander invullen en bepalen.

Wat fijn dat hij het zo goed doet in z'n eigen woning.

Het scheelt dat ik zelf ook introvert en chronisch vermoeid ben, mijn leven en sociale contacten zijn ook heel klein. Dus ik ben op dat vlak niet gauw bang dat ze veel missen.

Mvtj schreef op 03-03-2025 om 22:23:

[..]

Wat fijn dat hij het zo goed doet in z'n eigen woning.

Het scheelt dat ik zelf ook introvert en chronisch vermoeid ben, mijn leven en sociale contacten zijn ook heel klein. Dus ik ben op dat vlak niet gauw bang dat ze veel missen.

Ik ben ook beperkt in mijn energie (fibromyalgie), en buiten mijn werk en gezinsleven moet ik echt keuzes maken in wat ik er nog bij kan hebben. Werk en gezinsleven zijn ook vaak al (ruim) genoeg om te doen. Daarom herken ik best veel van mijn zoon qua prikkelverwerking en aan je max zitten, ook al is de oorzaak anders. Er zijn periodes in mijn leven geweest waarin ik niet kon werken en toen had ik nog geen kinderen. Ik heb mij toen sociaal geïsoleerd gevoeld en moest het hebben van de contacten rond boodschappen doen en een praatje over de heg met de buren, meer was er niet en kon ik niet. Er is gelukkig veel verbeterd, maar van mij heeft zoon ook niet het voorbeeld gekregen van tig clubjes en veel vrienden. Dat is denk ik uiteindelijk ook wel goed geweest voor hem, en de reden misschien ook mede dat hij pas een jaar of 2 geleden merkte dat hij anders dan zijn leeftijd-/klasgenoten was. Ondertussen werp ik wel eens een blik buiten ons eigen gezin en dan denk ik: wat hebben al die mensen megaveel energie, interesses, passies en activiteiten…hoe doen ze dat?! Voor mij vanwege fibromyalgie en voor mijn zoon vanwege ASS is dat onvoorstelbaar, die mensen leven in een heel andere wereld. Ik heb daar best wel eens moeite mee om te accepteren, terwijl ik tegelijkertijd ook enorm gelukkig ben met de goede band die ik met mijn zoon heb en met zijn goedaardige karakter. Zijn humor, zelfreflectie, wilskracht en trouw aan zijn afspraken (ook al gaat het soms chaotisch) gaan hem absoluut helpen in zijn verdere levenspad.

Zo fijn voor jullie kinderen dat jullie hen begrijpen op sociaal vlak. Ondanks dat t voor jullie absoluut geen fijne oorzaken heeft waardoor jullie dit begrijpen

Ik heb idd een vrij druk leven en geniet daarvan. Vind dat  bij andere helemaal niet raar als ze een andere behoefte hebben. Waarom ik dat wel lastig vind bij mijn zoon weet ik niet en wil ik graag voor mezelf achterkomen.
Afgelopen dagen was hier in Midden Limburg Carnaval. Zoon is meegegaan, hij spreekt dan verder met niemand echt iets af en huppelt van de ene plek naar de andere in zijn uppie. Hij kent veel mensen en maakt overal een praatje. Hij houdt er niet van om hele dag met zelfde groep te zijn en wil verder gaan wanneer hij dat zelf bepaald.
Zijn manier van sociaal zijn.
Zou er verder niets achter moeten zoeken, maar begrijp die behoefte niet, dat hij zich niet wil binden aan een groep en daar gezellig mee uitgaat.
Ben veel aan t lezen en podcast aan t luisteren over ASS en herken wel steeds meer.
Het is meer dan sociaal minder behoeftes hebben of onhandig zijn, bij mijn zoon.
Op kleuterschool hebben ze willen testen op ASS, echter toen hij naar groep 3 ging werden in hun ogen typische gedragingen minder (ws door de structuur van echte lessen en geen rondrennende kinderen die dingen doen wat je niet verwacht). Hierdoor verder geen onderzoeken gedaan, wij kenden hem niet anders. 
Typisch aan hem was dat hij altijd al van de details was; juf heb je nieuwe laarzen? Ben je naar de kapper geweest?. Spelen met blokken in poppenhoek is niet denkbaar. Precies onthouden op welke pagina de juf is gebleven met voorlezen zelfs na twee weken vakantie. Zich vastbijten in zaken helemaal uitpluizen. Playmobiel werd nagebouwd hoe t op de doos stond en geëtaleerd, verder niet aangeraakt. Draaien aan wielen van fiets en speelgoedauto’s, op zijn eigen verjaardagsfeestje alleen maar huilen omdat zaken iets anders gingen dan hij in zijn hoofd gepland had…..  
Typisch Luuk dachten we dan, zochten er niets achter.
Nu denk ik wel eens hadden we hem maar laten onderzoeken, dan was wellicht meer op zijn plek gevallen.
Dit is nu niet bespreekbaar met hem, hij heeft er geen last van en doet zijn ding. Misschien had een vroege diagnose kunnen zorgen dat hij begeleiding had kunnen krijgen bij sommige zaken.
Maar goed, t is wat t is. Ik hoop dat ik hem meer ga begrijpen, dat verdient hij.

Zo’n vroege diagnose, ik vraag me ook wel eens af of dat zijn ontwikkeling anders had gemaakt. Dan hadden we misschien eerder of anders kunnen inzetten op bijvoorbeeld vriendschappen. Zoon werd gepest, dat had ik hem graag willen besparen. Ik heb hem wel op mijn manier gesteund om hem weerbaarder te maken, met judo, kinderyoga, Rots en Water trainingen…het heeft allemaal wel iets geholpen. Zoon had alleen geen interesse om vriendschap te sluiten met pesters als hij daarvoor ook zoals hen moest doen. Hij wil alleen met mensen zijn bij wie hij zich goed voelt. Ik kan hem geen ongelijk geven.
En nu, met die buitenlandschoolreis laatst, bleek dat hij wel een paar meisjes prettig en vertrouwd genoeg vond om zijn hulpvraag bij neer te leggen. Voor hem was het juist fijn dat hij elke dag in het zelfde kleine groepje was buiten het verplichte programma om. Hij zegt dat het daardoor goed ging met hem daar. 

Hoi Floor,

Leuk dat jij hier mee schrijft en ook fijn om jouw ervaringen en tips te horen.
Als ik je posts zo lees dan gaat het goed met je zoon. Hij woont op zichzelf, wat goed gaat, en op zijn manier komt hij op sociaal vlak aan zijn trekken. 
Ik herken ook jouw gevoel dat je je van binnen toch zorgen maakt. Hopelijk lukt het toch beter om dat los te laten. Focus op wat goed gaat (best veel!). En stel dat er een verandering nodig of wenselijk is, dan is dan wel hulp beschikbaar. 
Mijn ervaring is dat het het beste is om op een verandering in gedrag te letten. Lijkt hij goed in zijn vel te zitten, is ie vrolijk, dan lekker laten. Is hij voor langere tijd chagrijnig, dan is het tijd om te checken of er iets anders moet. 

Ik vind het ook helpend om te merken dat er in de maatschappij steeds meer positieve aandacht is voor mensen die anders zijn en denken, en dat dat steeds meer als een kracht ipv een lastig iets wordt gezien. We leven in de juiste tijden. 

Kaassoufflee schreef op 06-03-2025 om 08:58:

Zo’n vroege diagnose, ik vraag me ook wel eens af of dat zijn ontwikkeling anders had gemaakt. Dan hadden we misschien eerder of anders kunnen inzetten op bijvoorbeeld vriendschappen. Zoon werd gepest, dat had ik hem graag willen besparen. Ik heb hem wel op mijn manier gesteund om hem weerbaarder te maken, met judo, kinderyoga, Rots en Water trainingen…het heeft allemaal wel iets geholpen. Zoon had alleen geen interesse om vriendschap te sluiten met pesters als hij daarvoor ook zoals hen moest doen. Hij wil alleen met mensen zijn bij wie hij zich goed voelt. Ik kan hem geen ongelijk geven.
En nu, met die buitenlandschoolreis laatst, bleek dat hij wel een paar meisjes prettig en vertrouwd genoeg vond om zijn hulpvraag bij neer te leggen. Voor hem was het juist fijn dat hij elke dag in het zelfde kleine groepje was buiten het verplichte programma om. Hij zegt dat het daardoor goed ging met hem daar.

Herkenbaar. 

Ook hier de nodige trainingen gehad en 'pas' in groep 7 de diagnose. Ook hier had ik zoon graag een leukere tijd op school, met name in 7 en 8 willen geven. Achteraf hadden we hem op een andere school moeten doen. Maar het ging ok-ish tot groep 6. En daarna zaten scholen die wel geschikt waren,vol. 

Ik merk nu, in zijn huidige klas, die veel vriendelijker is, dat het zoveel beter gaat. Hij voelt zich veilig en dat scheelt 70% gedoe. 

Kaassoufflee schreef op 05-03-2025 om 22:26:

[..]

Ik ben ook beperkt in mijn energie (fibromyalgie), en buiten mijn werk en gezinsleven moet ik echt keuzes maken in wat ik er nog bij kan hebben. Werk en gezinsleven zijn ook vaak al (ruim) genoeg om te doen. Daarom herken ik best veel van mijn zoon qua prikkelverwerking en aan je max zitten, ook al is de oorzaak anders. Er zijn periodes in mijn leven geweest waarin ik niet kon werken en toen had ik nog geen kinderen. Ik heb mij toen sociaal geïsoleerd gevoeld en moest het hebben van de contacten rond boodschappen doen en een praatje over de heg met de buren, meer was er niet en kon ik niet. Er is gelukkig veel verbeterd, maar van mij heeft zoon ook niet het voorbeeld gekregen van tig clubjes en veel vrienden. Dat is denk ik uiteindelijk ook wel goed geweest voor hem, en de reden misschien ook mede dat hij pas een jaar of 2 geleden merkte dat hij anders dan zijn leeftijd-/klasgenoten was. Ondertussen werp ik wel eens een blik buiten ons eigen gezin en dan denk ik: wat hebben al die mensen megaveel energie, interesses, passies en activiteiten…hoe doen ze dat?! Voor mij vanwege fibromyalgie en voor mijn zoon vanwege ASS is dat onvoorstelbaar, die mensen leven in een heel andere wereld. Ik heb daar best wel eens moeite mee om te accepteren, terwijl ik tegelijkertijd ook enorm gelukkig ben met de goede band die ik met mijn zoon heb en met zijn goedaardige karakter. Zijn humor, zelfreflectie, wilskracht en trouw aan zijn afspraken (ook al gaat het soms chaotisch) gaan hem absoluut helpen in zijn verdere levenspad.

Hè wat naar dat jij ook beperkt in je energie bent Kaas. Heel herkenbaar, het gezinsleven en dagbesteding (dit voelt voor mij als werk) zijn meer dan genoeg.

Ik kan me die periodes van sociale isolatie voorstellen, wat verdrietig.

Ik kan wel eens jaloers zijn op al die mensen die vrijdagavond een activiteit hebben, zaterdag twee en zondag ook nog twee. Heb jij dat ook?

Voor wat betreft begeleiding, het had misschien inderdaad wat uit kunnen maken, helemaal in 'betere' tijden toen de Jeugdzorg nog goed georganiseerd was. Op dit moment krijgen mijn kinderen gewoon geen begeleiding omdat het gebiedsteam dat niet nodig vindt...

Gelukkig heb ik wel begeleiding kunnen krijgen om weer om te gaan met hun begeleiden. Lekker krom 

Stormvogel schreef op 06-03-2025 om 09:37:

[..]

Herkenbaar.

Ook hier de nodige trainingen gehad en 'pas' in groep 7 de diagnose. Ook hier had ik zoon graag een leukere tijd op school, met name in 7 en 8 willen geven. Achteraf hadden we hem op een andere school moeten doen. Maar het ging ok-ish tot groep 6. En daarna zaten scholen die wel geschikt waren,vol.

Ik merk nu, in zijn huidige klas, die veel vriendelijker is, dat het zoveel beter gaat. Hij voelt zich veilig en dat scheelt 70% gedoe.

Hier wordt jongste zoon ook gepest. We hebben met hem wel eens gesproken over naar een andere school gaan. Maar dat wil hij toch ook niet, hij weet nu wat hij heeft. Is natuurlijk ook heel begrijpelijk vanuit zijn ASS.

Zo fijn dat jouw zoon zich nu wel veilig voelt in de klas! 

Mvtj schreef op 06-03-2025 om 09:55:

[..]

Hier wordt jongste zoon ook gepest. We hebben met hem wel eens gesproken over naar een andere school gaan. Maar dat wil hij toch ook niet, hij weet nu wat hij heeft. Is natuurlijk ook heel begrijpelijk vanuit zijn ASS.

Zo fijn dat jouw zoon zich nu wel veilig voelt in de klas!

in welke groep zit jouw zoon ook alweer?

Zou je niet toch eens willen praten bij een andere school? Eerst zonder je zoon. Duidelijk zijn over wat hij nodig heeft. Het kan zijn dat je een andere school vindt die veel beter zou matchen. Zo ja, kan hij een meelopen en kijken hoe het bevalt.

Is er geen andere school die beter past, dan is dat ook helder. 

Ook hier wil zoon niet graag veranderen, ook al is de huidige situatie niet goed voor hem. Als het aan hem zou liggen zou hij naar een middelbare zijn gegaan waar ook oude klasgenoten heen gingen en was hij doorgegaan met de teamsport die niet bij hem paste. Wij hebben voor hem een andere keuze gemaakt (stoppen met die sport, andere school buiten ons dorp). Daar is hij best boos om geweest. Maar nu is hij er dankbaar voor.