Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Mvtj schreef op 06-03-2025 om 09:52:
[..]
Hè wat naar dat jij ook beperkt in je energie bent Kaas. Heel herkenbaar, het gezinsleven en dagbesteding (dit voelt voor mij als werk) zijn meer dan genoeg.
Ik kan me die periodes van sociale isolatie voorstellen, wat verdrietig.
Ik kan wel eens jaloers zijn op al die mensen die vrijdagavond een activiteit hebben, zaterdag twee en zondag ook nog twee. Heb jij dat ook?
Voor wat betreft begeleiding, het had misschien inderdaad wat uit kunnen maken, helemaal in 'betere' tijden toen de Jeugdzorg nog goed georganiseerd was. Op dit moment krijgen mijn kinderen gewoon geen begeleiding omdat het gebiedsteam dat niet nodig vindt...
Gelukkig heb ik wel begeleiding kunnen krijgen om weer om te gaan met hun begeleiden. Lekker krom
...zoveel afspraken in het weekend, moet er niet aan denken!. Wordt al moe als ik het lees.
Ik ken een paar mensen die inderdaad zo druk zijn. Sommigen omdat ze er echt energie van krijgen. Ik ken ook mensen die zoveel activiteiten plannen omdat ze niet goed alleen kunnen of durven zijn. Dat lijkt me dan een minder goede reden.
Weinig behoefte aan sociale contacten is echt oké hoor...zeker als je je daar zelf prettig bij voelt. Niks mis met graag thuis zijn. En ook niet met in je eentje op stap gaan en naar een museum of zo. Ieder zo zijn ding, we zijn allemaal verschillend.
Mijn ouders maakten zich vroeger wel eens zorgen dat ik eenzaam zou zijn, maar persoonlijk vind ik het een grote zegening dat ik mijzelf prima kan vermaken in mijn eentje met lange wandelingen, stedentripjes, musea bezoeken, etc. Het idee dat ik daarvoor altijd afhankelijk zou zijn van iemand anders, vind ik heel beklemmend.
Dochter hier heeft wel veel sociale activiteiten naast school. Alleen daarop afgaand zou je niet zeggen dat ze autisme heeft. Toch zetten wij soms wel even een rem. Het is ontspanning voor haar en ze geniet ervan, maar soms kan het ook té veel zijn en dan is een keertje niet gaan trainen ook niet erg. Dat doen we meestal in weken dat er ook al veel andere afspraken zijn zoals therapie, tandarts/ortho, oogarts, dat soort zaken.
Maar goed, dochter wordt op school en clubjes geaccepteerd om wie ze is, dat is heel fijn.
Wij genieten hier volop van de vakantie en leuke dingen doen met elkaar. Deze periode van rust is ook wel even fijn. Ik merk ook dat dochter dan makkelijker over kleine frustraties heen kan stappen en de ruimte heeft om te groeien.
Herkenbaar wat jullie aangeven. Nog liever het niet zo leuk hebben en misschien wel worden gepest dan een nieuwe situatie in gaan.
Mijn zoon had en heeft dat ook.
Herken het nu weer in zijn huidige baan. Hij heeft een soort assessment moeten doen. Toen ik de uitslag las herkende ik hem direct. Terwijl hij zelf aangaf dat hij de uitslag niet herkende.
Heel duidelijk kwam erin naar voren dat nieuwe situaties onrust oproepen en hij gebaat is bij werkzaamheden die bekend zijn (hij heeft een Commerciële HBo opleiding gedaan). Dat hij terughoudend is en een selectief groepje mensen toelaat.
Hij heeft de test dus naar waarheid ingevuld , hoop dat hij er niet op afgerekend gaat worden.
Hij is trouw aan zijn werkgever en geeft vaker aan dat t werk saai is. Maar blijft liever nog jaren daar dan een nieuwe onbekende situatie in te gaan.
@MamaE fijn dat je dochter toch genoeg contacten heeft
@stormvogel ik ben zelf wel zo iemand die echt energie krijgt van andere mensen. En activiteiten. Maar kan ook bewust de keuze maken om iets af te zeggen als ik merk dat ik mezelf overvraag. Ik hou t in evenwicht zo goed mogelijk.
Ben trouwens wel aan weekend toe.
Deze week een hoop gedoetjes, zoon geeft aan dat kinderen vervelend doen en appt man en mij (in pauze, via laptop) dat hij zich niet goed voelt en naar huis wil.
Wij proberen zijn gevoel te erkennen maar ik geloof ook echt dat kinderen het vaak helemaal niet zo kwaad bedoelen en zoon het dus erger ervaart dan dat het bedoeld is.
Zoon ziet dingen dan heel negatief, en wat goed gaat (gelukkig veel) vergeet hij dan.
Niemand wil mijn vriend zijn zegt hij, en dat is echt niet waar.
Ik heb gevraagd aan hulpverlening wanneer psycho educatie kan starten en aangegeven dat het urgenter wordt.
School gaat ook kijken wat ze kunnen doen en de klas informeren waarom zoon soms rust nodig heeft en wat dat betekent. Heb daarvoor net een verhaaltje opgesteld.
Man haalt zoon uit school zo, en dan maar praten en proberen duidelijk te maken dat we hem snappen maar dat hij ook zelf iets kan doen. Ik hou er rekening mee dat dat (nog) niet gaat landen.
Al met al kost het weer een hoop tijd en energie, en het is niet anders, maar pfff...
Stormvogel schreef op 07-03-2025 om 14:01:
School gaat ook kijken wat ze kunnen doen en de klas informeren waarom zoon soms rust nodig heeft en wat dat betekent. Heb daarvoor net een verhaaltje opgesteld.
Man haalt zoon uit school zo, en dan maar praten en proberen duidelijk te maken dat we hem snappen maar dat hij ook zelf iets kan doen. Ik hou er rekening mee dat dat (nog) niet gaat landen.
Al met al kost het weer een hoop tijd en energie, en het is niet anders, maar pfff...
He wat vervelend voor jullie zoon. Het is ws door zijn ASS lastig te filteren welk gedrag van klasgenoten wel of niet gemeend is. Sociaal gedrag is ook een complex iets.
Ik ben zelf docent op VMBO en zie vaker jongeren met ASS strubbelen met het begrijpen van sociale interactie. Door negatieve ervaringen uit verleden koppelen ze het vaak aan hieraan en zien ze het positieve nergens meer in.
Goed dat er in de groep over gesproken gaat worden. Stuk begrip is al fijn, zodat hij het gevoel krijgt dat niemand hem uitlacht als hij even alleen wil zijn of misschien anders reageert op situaties.
Hoe was jullie gesprek geweest met hem?
Sociale interacties en vooral het inschatten hoe andere mensen iets bedoelen zijn nu eenmaal lastig met autisme. Mijn ervaring is dat wat mij het meeste hielp daarin is volwassen worden. En niet alleen ikzelf, maar ook de omgeving. Ik kan nog steeds niet inschatten hoe ik overkom op andere mensen en daardoor soms onbewust en onbedoeld teveel ruimte innemen. Dat vind ik nog steeds lastig en ook ding qua zelfacceptatie.
Maar ik ben wel minder onzeker dan ik als puber was. Ik durf mijn eigen keuzes te maken, mijn eigen plan te trekken, ik durf anders te zijn en ik weet inmiddels dat een heleboel mensen dat ook wél kunnen waarderen en me best een leuk mens vinden.
En ik hoop dat ik dat voor kan leven aan mijn dochter en dat ik haar niet uit angst voor afwijzing en uit onzekerheid in een soort hokje ga persen waar ze niet in past.
Prachtige dag vandaag, ik ben lekker veel buiten. Beetje wandelen, beetje lezen, was ophangen in de tuin.
Jongste zoon werkte vanmorgen 3 uurtjes, voetbalwedstrijd vanmiddag.
Oudste zoon sliep wat uit en… zit nog steeds op z’n kamer. De gordijnen zijn open, dat scheelt, maar ik merk dus toch weer een irritatie bij mezelf dat hij niks wil ondernemen. Zelfs niet bij dit lekkere weer 🫣 Ik probeer hem te forceren even naar buiten te gaan. Dan loopt ie wellicht even een rondje, niet dat hij vrienden ziet. Ik merk dat ik me dan toch weer zorgen maak: vindt hij dit echt fijn zo? Of is het toch meer ‘bij gebrek aan beter en ik weet niet hoe anders’. Een gesprek hierover loopt gauw dood, hij vindt me dan zeuren en heeft nergens hulp bij nodig. ‘Gaat prima’.
Wat maakt dat ik dit bij vlagen zo moeilijk kan accepteren? En dat gehang op die kamer… hoe kún je daar blij van worden… dat houdt toch een keer op, zou je denken. Nou, hij doet het al 5 jaar en met veel liefde.
@mamaE ik denk aan jou als ik deze gevoelens heb en hoe jij je als kind voelde omdat je je niet geaccepteerd voelde zoals je bent. Ik ben bang dat mijn zoon dat ook kan ervaren en wil dat natuurlijk echt niet.
@Floor dank voor het delen van jouw ervaringen. Lijkt me heel lastig, maar ook goed voor je eigen ontwikkeling in loslaten dat zoon z’n eigen plek heeft. Dat hij überhaupt zelfredzaam en zelfstandig genoeg is, vind ik top.
@Stormvogel is het gesprek oké gegaan? Lijkt me heel lastig dat zoon zich gepest voelt. En ook dat je hem niet goed duidelijk kan maken dat niet alles bedoelt is zoals hij wellicht ervaart. Mijn zoon heeft echt een feitelijk georiënteerd brein en is totaal niet gevoel voor of alert op sociale situaties en wat mensen van hem denken. Dat soort ook voor wat onaangepast gedrag, op een andere manier.
@Mvtj ook een zoon die wordt gepest of dat ervaart. Heel verdrietig en frustrerend. Heeft hij wel met iemand aansluiting of is hij daar niet mee bezig? En wat haal(de) jij uit de begeleiding om hen te begeleiden?
@kaas Kijkt zoon ook positief terug op de buitenlandreis?
Hier trouwens pas een diagnose met 14 jaar (liep vast op school en steeds meer opvallend uit de pas). En dus een hele introverte. Zelf heb ik altijd de behoefte aan een combinatie: veel eropuit, vriendinnen zien en avontuur. Maar ook alleen tijd.
Dat eeuwige gehang op de kamer...ik snap wel dat je daar wat moe van wordt. Zeker met zulk mooi weer. Wij hebben net een flinke wandeling gemaakt en dochter is een dagje met mijn ouders en neefje en nichtje naar een pretpark.
Toch is de puberleeftijd wel een fase dat ze vaak minder behoefte hebben om van alles met hun ouders te ondernemen. Ik ging vanaf een jaar of 14 ook niet meer met mijn ouders mee wandelen in het weekend en bleef liever thuis hangen. Beetje huiswerk, beetje lezen, beetje de koek en snoep voorraad plunderen samen met mijn zus.
Het is goed gekomen, inmiddels wandel ik wel weer graag. Ik las ook wel eens in de tuin een boek, maar ik kan vrij slecht tegen de zon, dus dan alleen in de schaduw en niet te lang als het echt heet was.
Het is niet zo dat ik helemaal niet geaccepteerd werd. Mijn ouders weten heel goed hoe ik in elkaar zit, maar tegelijkertijd wilden ze me behoeden voor afwijzing van anderen. En dat gebeurde dan door heel veel in te vullen wat andere mensen zouden denken en bijbehorend gedrag op te leggen. Het was goed bedoeld, maar nu ik volwassen ben en geen fucks meer geef om mensen hun mening, blijken mensen me toch ook best leuk te vinden als ik wel gewoon mezelf ben.
Kun je je zoon niet even om een boodschap sturen of zo? Dan wandelt hij even naar de winkel en terug. Heeft hij toch wat beweging en zonlicht te pakken.
Zonnig77 schreef op 08-03-2025 om 15:25:
Ik merk dat ik me dan toch weer zorgen maak: vindt hij dit echt fijn zo? Of is het toch meer ‘bij gebrek aan beter en ik weet niet hoe anders’. Een gesprek hierover loopt gauw dood, hij vindt me dan zeuren en heeft nergens hulp bij nodig. ‘Gaat prima’.
Heel herkenbaar wat je zegt. In sommige opzichten lijk ik denk ik wel op je zoon: veel tijd doorbrengen op mijn kamer en weinig contact zoeken met anderen. Zelf draag ik een soort masker, waardoor het lijkt alsof alles prima gaat, terwijl dat lang niet altijd zo is.
Dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat het niet goed met je zoon gaat, het kan ook gewoon pubergedrag zijn, een manier om zich even terug te trekken. Maar ik denk dat jouw bezorgdheid wel laat zien dat je om hem geeft en dat is belangrijk. Mijn eigen ouders vroegen daar zelden tot nooit naar.
Wat ik wel weet, is dat mensen op het autismespectrum tien keer zo vaak suïcidaal zijn als de algemene bevolking. Ik heb zelf geen officiële diagnose, maar ik heb een sterk vermoeden dat ik op het spectrum zit.
Dexter18 schreef op 09-03-2025 om 11:31:
[..]
Heel herkenbaar wat je zegt. In sommige opzichten lijk ik denk ik wel op je zoon: veel tijd doorbrengen op mijn kamer en weinig contact zoeken met anderen. Zelf draag ik een soort masker, waardoor het lijkt alsof alles prima gaat, terwijl dat lang niet altijd zo is.
Dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat het niet goed met je zoon gaat, het kan ook gewoon pubergedrag zijn, een manier om zich even terug te trekken. Maar ik denk dat jouw bezorgdheid wel laat zien dat je om hem geeft en dat is belangrijk. Mijn eigen ouders vroegen daar zelden tot nooit naar.
Wat ik wel weet, is dat mensen op het autismespectrum tien keer zo vaak suïcidaal zijn als de algemene bevolking. Ik heb zelf geen officiële diagnose, maar ik heb een sterk vermoeden dat ik op het spectrum zit.
Hoi Dexter, ik ken die cijfers inderdaad. Ik probeer er maar niet al te veel bij stil te staan. Ik heb een zeer naast familielid gehad die zelf uit het leven is gestapt, geen officiele diagnose had maar toch duidelijk wel een vorm van autisme had. Dat is al een tijd geleden, ik ben wel blij dat er tegenwoordig veel meer aandacht is voor neurodiversiteit en een juiste begeleiding.
Ik kan niet goed afleiden hoe het met jou gaat uit je post, maar ik hoop goed, en als het wat minder gaat, dat je hulp durft en kan vragen.
Verder heb ik een goed gesprek gehad met zoon. Hij snapt dat we de klas meer moeten vertellen over hoe en waarom hij is en doet en dat dat vast meer begrip zal brengen. We hebben ook nog wat andere zaken hieromheen besproken, dat ging uiteindelijk rustig en met begrip voor elkaar, erg fijn.
Zoals Floor het opschrijft is het precies: moeite hebben om sociale interacties te begrijpen, en die onterecht koppelen aan eerdere vervelende ervaringen en dan inderdaad alles negatief zien.
MaMaE, ik denk dat tijd inderdaad de oplossing is...volwassen worden en tegelijk de boodschap nog 3000 keer overbrengen...hopelijk blijft er dan uiteindelijk wel iets hangen.
We zijn vrijdagavond trouwens nog even gaan winkelen met zijn tweeen, wat erg leuk was. En ik ben heel hard gevallen met mijn fiets, en zoon was erg lief en behulpzaam. Dus ik was trots op hem.
@Zonnig: dit weekend ook heel veel gehang binnen. Van alledrie de kinderen trouwens. Ik herken de irritatie. De ene keer kan ik het beter laten gaan dan de andere keer. Als ze hangen en vrolijk zijn is het best. Als ze hangen en daardoor knorrig worden ben ik er wel klaar mee.
Zonnig77 schreef op 08-03-2025 om 15:25:
….
Oudste zoon sliep wat uit en… zit nog steeds op z’n kamer. De gordijnen zijn open, dat scheelt, maar ik merk dus toch weer een irritatie bij mezelf dat hij niks wil ondernemen. Zelfs niet bij dit lekkere weer 🫣 Ik probeer hem te forceren even naar buiten te gaan. Dan loopt ie wellicht even een rondje, niet dat hij vrienden ziet. Ik merk dat ik me dan toch weer zorgen maak: vindt hij dit echt fijn zo? Of is het toch meer ‘bij gebrek aan beter en ik weet niet hoe anders’. Een gesprek hierover loopt gauw dood, hij vindt me dan zeuren en heeft nergens hulp bij nodig. ‘Gaat prima’.
…...
@kaas Kijkt zoon ook positief terug op de buitenlandreis?
Hier trouwens pas een diagnose met 14 jaar (liep vast op school en steeds meer opvallend uit de pas). En dus een hele introverte. Zelf heb ik altijd de behoefte aan een combinatie: veel eropuit, vriendinnen zien en avontuur. Maar ook alleen tijd.
Gelukkig zijn de kinderen dit weekend bij vader, dan heb ik die ergernissen eens niet…hier ook wisselend hoe goed ik het kan hebben. Met tegelijkertijd het besef dat dit ook bij puberteit, al dan niet icm ASS, hoort. Toch mag je het best gezond voorleven, vind ik. Op den duur blijven ze niet op gezond gewicht als ze geen beweging en gezond eet/dag/nachtritme hebben, en dat horen ze wel van ons. Hopelijk echoot het later nog door dat wij bijna dagelijks een wandeling of fietsritje maakten en gaan ze dan alsnog bewegen/naar buiten.
Zoon kijkt positief terug op de buitenlandreis, en beseft dat het mede door het buddyplan en bespreken met docenten goed geslaagd is.
Qua extravert/introvert ben ik van beide. Kan enorm genieten van een avond uit naar bijvoorbeeld een musical of een dansavond of uit eten/bioscoop met vriendin, maar heb daarna ook ruim tijd nodig om te herstellen. Dat laatste heeft denk ik meer te maken met fibromyalgie dan met mijn ‘aard’. Ik heb geleerd om goed me mezelf overweg te kunnen, dus ik kan ook genieten van een goed boek of mooie film, een spel, een forum. Mijn werk geeft me zowel voldoening als sociale contacten als een goed inkomen, en daarom is het belangrijk voor me dat ik dat zo lang mogelijk kan blijven doen (op een gezonde manier natuurlijk, met balans tussen werk en privé) maar ik ben daarom in de avond graag rustig thuis en op tijd in bed. Af en toe een zaterdag erop uit vind ik dan zalig.
Herkenbare verhalen weer…idd het binnen zitten, twijfelen of je kind dit echt oke vindt of bang is voor afwijzing.
Gisteren had ik daar opeens een gesprek over met mijn zoon.
Vroeg of hij zich nooit alleen voelde in zijn appartement. Bleef tijdje stil…toen vertelde hij dat hij vaker niet durft te vragen aan vrienden om iets te doen uit angst voor afwijzing.
En hoe hij daar dan weer mee om moet gaan.
(Komt denk ik ook doordat hij door zijn vader min of meer is afgewezen paar jaar geleden en niets meer van hem hoort)
Denk dat ik hem deze week weer het advies ga geven om met POH contact op te nemen rn dit te bespreken.
Hij heeft goed contact met haar en voelt zich daar veilig. Misschien kan zij hem weer wat handvatten geven omtrent dit soort situaties.
En ik…ik krijg er weer buikpijn van 😔
Floor74 schreef op 09-03-2025 om 19:53:
Herkenbare verhalen weer…idd het binnen zitten, twijfelen of je kind dit echt oke vindt of bang is voor afwijzing.
Gisteren had ik daar opeens een gesprek over met mijn zoon.
Vroeg of hij zich nooit alleen voelde in zijn appartement. Bleef tijdje stil…toen vertelde hij dat hij vaker niet durft te vragen aan vrienden om iets te doen uit angst voor afwijzing.
En hoe hij daar dan weer mee om moet gaan.
(Komt denk ik ook doordat hij door zijn vader min of meer is afgewezen paar jaar geleden en niets meer van hem hoort)
Denk dat ik hem deze week weer het advies ga geven om met POH contact op te nemen rn dit te bespreken.
Hij heeft goed contact met haar en voelt zich daar veilig. Misschien kan zij hem weer wat handvatten geven omtrent dit soort situaties.
En ik…ik krijg er weer buikpijn van 😔
Hoi Floor,
Ja, ik snap dat het je iets doet. Maar: wat fijn dat je zoon eerlijk is en het durft aan te geven aan jou. Als hij een goede klik heeft met de POH'er zou ik daar eens starten.
Vergeet ook niet dat heel veel mensen het eng vinden om iemand uit te nodigen. Daarin is je zoon niet de enige. En relativeer ook: als ik alles goed lees heeft hij het ook vaak naar zijn zin in zijn huisje. Dat is echt al heel veel!
Heb vertrouwen in hem, iemand thuis uitnodigen is best een stap, maar als je ziet waar hij nu staat lukt dat vast wel.
Ik denk dat het ook goed is om te leren beseffen dat wanneer iemand 'nee' zegt, dat niet per se een persoonlijke afwijzing is, maar het vaak zo is dat iemand al een andere verplichting heeft zoals werk, sport, andere afspraak. Zeker als je op het laatste moment iets vraagt, is de kans aanwezig dat iemand niet meteen kan, zonder dat het een persoonlijke afwijzing is.
