Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hier wel diverse overprikkeld-momenten, maar zelf voel ik me ook niet zo goed dus dan voelt het ook zwaarder. En de jongste is nu wat meer aan het puberen en ik moet volgende week met hem naar school komen om wat dingen te bespreken. Ze zeiden dat het niet ernstig was, maar wel nodig om tijdig wat dingen bij te sturen.
Ook genoeg lol hoor, dat gelukkig wel. En dit weekend weer wat ‘lucht’ omdat ze bij vader zijn. Kan ik weer wat bijtanken.
Pfieuw, dat is ook ontzettend veel MamaE! Sterkte daarmee de komende tijd.
Hier ben ik zelf de afgelopen week heel veel overprikkeld. Ik heb al veel ziekenhuis bezoeken gehad en nu spelen er nog steeds vier verschillende gezondheidsproblemen. Het vliegt me allemaal naar de keel. Ik zou dit weekend extra op de jongens passen, maar dat was niet verstandig. Het maakt me wel erg verdrietig, ik hou van extra tijd met mijn kids. En het voelt machteloos, zo weinig controle over mijn gezondheid.
Sterkte allebei, Kaassoufflee en Mvtj. Het klinkt ook als veel, vier verschillende gezondheidsproblemen. Hopelijk is er wel wat aan te doen.
En wel fijn dat school aan de bel trekt, Kaassoufflee, hoewel het natuurlijk fijner is als het niet nodig is. Gelukkig dat het niet iets ernstigs is.
Wat vinden jullie van het volgende: zoon wil bij het eten met zijn koptelefoon op zitten (muziek) Hij kan zich dan, naar eigen zeggen, beter focussen op het eten/afsluiten voor afleidende prikkels zoals praten over hoe de dag voor iedereen was. Omdat het nogal een grote koptelefoon is, zo’n externe met grote ronde oren en een boog over z’n hoofd, vind ik (mijn man ook) dat nogal…tja…vreemd en een onaangenaam gezicht. Dat kun je toch in het openbaar bij een feestje/uit eten ook niet doen, of op school in de pauze? Ik heb van die witte dingen voorgesteld die je in je oorschelp hangt, maar dat vind hij vreselijk, spul in zijn oor. Ook heb ik voorgesteld om in rust op zijn kamer te gaan eten (niet als straf) of het eerst zonder koptelefoon te proberen. Maar hij zegt dat hij dat z’n hele leven al doet en dat wel is gebleken dat hij niet kan praten/socializen en ook nog eten. En daarmee heeft hij natuurlijk een goed punt.
Is hier iemand met ideeën hierover of ervaring hiermee? Misschien ben ik (nog) te bekrompen hierin? Aan de ene kant denk ik: wat maakt het nou uit? Maar aan de andere kant denk ik: zo kun je toch de wereld niet door?
Kaassoufflee schreef op 25-03-2025 om 19:53:
Wat vinden jullie van het volgende: zoon wil bij het eten met zijn koptelefoon op zitten (muziek) Hij kan zich dan, naar eigen zeggen, beter focussen op het eten/afsluiten voor afleidende prikkels zoals praten over hoe de dag voor iedereen was. Omdat het nogal een grote koptelefoon is, zo’n externe met grote ronde oren en een boog over z’n hoofd, vind ik (mijn man ook) dat nogal…tja…vreemd en een onaangenaam gezicht. Dat kun je toch in het openbaar bij een feestje/uit eten ook niet doen, of op school in de pauze? Ik heb van die witte dingen voorgesteld die je in je oorschelp hangt, maar dat vind hij vreselijk, spul in zijn oor. Ook heb ik voorgesteld om in rust op zijn kamer te gaan eten (niet als straf) of het eerst zonder koptelefoon te proberen. Maar hij zegt dat hij dat z’n hele leven al doet en dat wel is gebleken dat hij niet kan praten/socializen en ook nog eten. En daarmee heeft hij natuurlijk een goed punt.
Is hier iemand met ideeën hierover of ervaring hiermee? Misschien ben ik (nog) te bekrompen hierin? Aan de ene kant denk ik: wat maakt het nou uit? Maar aan de andere kant denk ik: zo kun je toch de wereld niet door?
Als het hem helpt, is dat toch prima. Hij heeft het al geprobeerd zonder maar dat werkt niet voor hem.
Of jij en je man het niet mooi vinden staan is niet zo belangrijk, overigens lopen zoveel mensen ermee in het openbaar, ook op school. Niks raars aan.
Kijk de algemene tendens is dat je aantafel sociaal moet zijn en over je dag moet praten maar dat is niet voor iedereen haalbaar. Om dan apart in je kamer te moeten gaan zitten vind ik wel wat cru; hij kan er toch niets aan doen dat hij last heeft van prikkels.
