Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Bir_F schreef op 30-07-2024 om 19:08:
[..]
Oh, wat goed! Zoals jij het beschrijft zou ik dólgraag de kamer van mijn dochter eens helemaal beetpakken.
Ik heb vorige week, na herhaaldelijk vragen, de ‘grondkleren’ van mijn dochter zelf opgeraapt en in de wasmanden gesorteerd. 5 volle draaien was, waren het. 😵💫 Dat geeft niet zo, daar kom ik wel doorheen.
Maar zij schoot er enorm van in de stress. En ze heeft nog kasten vól kleren over. Ik kom er niet goed achter waar nou die stress in zit. Ik kan meekomen tot het feit dat ze vergeet het in de wasmand te doen en dat ze zich er niet toe kan zetten als de herinneringen afgaan. Het heeft iets te maken met dat het dan weg is, denk ik. Ik begrijp het dus niet, want het komt gewoon weer terug. 🤷🏽♀️
Herkent iemand die stress? Tips?
De stress is zeer herkenbaar!
Wat ik deze keer heb gedaan: op een uitgerust moment gezegd dat ik heel graag deze week zijn kamer samen met hem wil opruimen, zodat hij straks ook prettig aan het nieuwe schooljaar begint. Dit is zijn 2e vakantieweek, volgende week gaan we een week op vakantie en daarna gaat hij 3 weken naar vader. Dus we hadden ook alleen deze week maar (dit is mijn 1e vakantieweek).
Verder heb ik een moment afgewacht dat we beiden uitgerust/wakker/goed gehumeurd waren. En toen voorgesteld om het over een kwartiertje te gaan doen (zodat hij nog even aan het idee kon wennen en zijn schermactiviteit kon afronden)
Eerst de snoepwikkels verzameld: hij plukte alles van de grond en ik hield er een afvalzak bij.
Daarna van alle planken en het bureau de diverse stapels boeken, schriften, losse papieren doorgenomen. Hij beoordeelde het, ik bemoeide me daar niet mee. Wel af en toe een positieve opmerking zoals ‘oh wat leuk dat jullie het daar over gehad hebben’ of ‘gelukkig heb je dat vak niet meer’ (want er lag ook nog van eerdere schooljaren…) En zo verzamelde zich een flinke stapel oud papier.
Toen de kleding. Alles wat rondslingerde in de wasmand. Zo vind je nog eens wat verloren gewaande dingen terug…broertje is blij met een luie broek in de goede maat 
Toen nog de Transformers, LEGO etc. Hij heeft een selectie gemaakt van wat nog leuk is in de vensterbank, de rest ging in een doos die we op zijn kledingkast hebben gezet.
Afstoffen en stofzuigen heb ik gedaan.
Let erop dat je nooit moppert, zucht of met je toon een of ander verwijt of wanhoop laat horen (zoals ‘wat is dìt nu weer?!’) Wees neutraal en heb geen oordeel over de oorzaak van de rommel, en neem tussendoor eens een momentje om al tevreden te kijken naar het tussenresultaat. Mijn zoon voelde zich best wel ongemakkelijk bij sommige dingen die we tegenkwamen, maar dan zei ik ‘geeft niks, we zijn nu goed bezig’.
En we hebben een grote doos voor jeugdsentiment gemaakt. Alles wat wel uit de slaapkamer mag, maar niet weggegooid mag worden. Niet oordelen over de kwaliteit of waarde van al die dingen, helemaal in zijn/haar eigen waarde laten daarin.
En daarna vaak complimenteren met het mooie resultaat en de fijne samenwerking. Géén ‘zie je nou wel hoe fijn dit is’ en dergelijke opmerkingen maken. Dat haalt het leuke er hier helemaal van af.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt.
Voorheen ging het altijd dramatisch en deed ik het precies verkeerd: mopperend en als ik moe was en ad hoc omdat het mijn toppunt van ergernis had bereikt. Nu ik weet dat hij ASS heeft, kon ik het op deze manier aanpakken. Hij zei zelf dat hij dacht dat het deze keer zo goed ging omdat we nu wisten dat hij ASS heeft. Hij is er heel blij mee.
Kaassoufflee schreef op 30-07-2024 om 20:55:
Let erop dat je nooit moppert, zucht of met je toon een of ander verwijt of wanhoop laat horen (zoals ‘wat is dìt nu weer?!’) Wees neutraal en heb geen oordeel over de oorzaak van de rommel, en neem tussendoor eens een momentje om al tevreden te kijken naar het tussenresultaat.
Géén ‘zie je nou wel hoe fijn dit is’ en dergelijke opmerkingen maken. Dat haalt het leuke er hier helemaal van af.Ik hoop dat je hier wat mee kunt.
Ja, daar kan ik zeker wat mee.. Dat is dus precies waar het bij mij mis gaat, denk ik. 🫣 Ik ben al vér over het toppunt van ergernis en beland in een soort berusting, maar zulke opmerkingen komen juist precies af en toe wel mijn mond uit.
Ik vind het zó lastig hier goed mee om te gaan. Echt, het is me duidelijk dat het haar zelf niet lukt, die kamer, en dat het geen onwil is. Maar dingen die ze zelf gráág wil, die lukken wel. Die lukken om uit te voeren en die lukken zelfs soort van redelijk op tijd. Het frustreert me dus ook. Ik denk dan toch ‘dóe het gewoon, ik moet ook van alles waar ik geen zin heb gewoon doen.’
En dan lees ik weer hier en daar en kijk ik van die filmpjes met uitleg en tips enz en dan fluit ik mezelf weer terug, maar echt begrijpen en goed meebewegen lukt me niet.
Dankjewel dat je de tijd hebt genomen om het me zo duidelijk uit te leggen.
Bir_F schreef op 30-07-2024 om 22:52:
[..]
Ik vind het zó lastig hier goed mee om te gaan. Echt, het is me duidelijk dat het haar zelf niet lukt, die kamer, en dat het geen onwil is. Maar dingen die ze zelf gráág wil, die lukken wel. Die lukken om uit te voeren en die lukken zelfs soort van redelijk op tijd. Het frustreert me dus ook. Ik denk dan toch ‘dóe het gewoon, ik moet ook van alles waar ik geen zin heb gewoon doen.’
Maar die dingen die jij wel gewoon moet doen al heb je er geen zin in, doe je die gelijk zodra er iemand over moppert? Of doe je die op het moment dat je jezelf er toe zet?
Het is erg vervelend om dingen die toch al moeite kosten, ook nog eens te moeten doen op het moment dat een ander er echt een punt van staat te maken. Dan heb je nl niet eens de voldoening dat je jezelf er toch maar toe gezet hebt, want die ander heeft je gedwongen. En je kunt je er niet op concentreren, want die boze ander staat allerlei aandacht op te eisen en stress toe te voegen.
Lang geleden heb ik wel een lijst gemaakt en aan iedereen uitgereikt, die konden ze dan ophangen voor houvast en om de eeuwige discussie op te lossen dat wij nooit helder waren over wanneer het dan wel goed was. Met daarop "was in de wasmand, kleding in de kast, vaat naar beneden, vuilnis in de vuilnisbak, speelgoed in de kast of bak, bed verschonen" dacht ik. Een stuk of 7 dingen. De een streepte dat netjes elke week af, de ander nam het alleen voor kennisgeving aan, en bij weer een ander wees ik er iedere keer op en dan noemde ik een van die dingen die hij nu echt moest doen...
Ik laat hun kamers hier trouwens gewoon aan de kinderen (nouja, volwassenen) zelf over, tussendoor haal ik wel eens wat vuile was weg en vuile vaat, soms wat afval maar ik neem niet meer de leiding. Als er hulp nodig is wil ik best helpen. Maar meestal doen ze het liever samen met een vriend of een broer. Dat haalt de stress en de ergernis er een heel stuk af, en zij moeten in die kamers leven, ik niet. De huiskamer houden wij schoon, ik verwacht van hen alleen dat ze hun eigen spullen mee naar hun eigen kamer nemen. Wat ze er daar mee doen zoeken ze maar uit.
En soms doe ik een oproep om was (jongens, ik heb was nodig want ik wil gaan wassen) of vaat (de vaatwasser moet aan, wie heeft er nog wat?), dan komen ze gauw aanrennen. Hoe minder druk ik me erom maak, hoe beter het loopt eigenlijk. Niet dat het geen bende is, maar het scheelt mij heel veel energie en het is veel gezelliger.
En elk vindt zijn eigen weg in hoe ze het aanpakken en structureren. Is het schoon? Nee, zelden. Maar dat was mijn studentenkamer vroeger ook niet, en onze woning ook niet toen we nog geen kinderen en werkster hadden. Dus dat komen zij ook wel te boven.
Maar echt, om die kinderen ergens toe te zetten is net duwen aan een tuinslang. Als je er al enige beweging in krijgt, dan meestal niet de kant op die je wil. Ik doe dat vrijwel niet meer. Ze weten het nu wel, en daarmee is mijn taak als opvoeder wel klaar. Sinds ik ben gaan sturen op wat mij de minste energie kost is het leven echt makkelijker. Dingen gewoon zelf doen en niet proberen het hun te laten doen, is een van die oplossingen. Zij doen weer andere dingen voor mij, mijn telefoon instellen, computerzaken, mijn band plakken, naar mijn saaie verhalen luisteren etc.
Haar kamer is al 2 jaar niet schoongemaakt en ziet eruit zoals je op tv ziet bij van die programma’s over hoarders. Schoonmaken kan dus ook niet. Make-up, sieraden, pennen en stiften en verf en duizend soorten papier. Onafgemaakte hobbyprojecten. Knuffels. Paardenspullen. Beeldjes. Foto’s. Knutselwerkjes vanaf de basisschool bewaard. Kleedjes. Zwemtassen niet uitgeruimd. Sporttassen. Tassen met dingen, geen idee wat. 🤷🏽♀️ Noem maar op. Ieder oppervlak staat en ligt vol met spullen. Iets weggooien wil ze absoluut niet. Het idee van uitzoeken en opruimen schiet ze van in de weerstand. Hoe ik het ook probeer te brengen. Ze denkt altijd dat uitzoeken en opruimen ook weggooien betekend, hoe vaak ik ook zeg dat ik haar niet dwing om weg te gooien. Ik denk dat uit het zicht voor haar betekend dat het niet meer bestaat, of zo. Ik denk dat ze hetzelfde denkt over kleding in de was doen.
Haar kleren passen eigenlijk niet in de kasten, terwijl ze echt hele grote kledingkasten heeft. Niks kan weg, zelfs niet al is het te klein of vaal of zitten de gaten erin .
Ze koopt nieuw erbij en het ligt in een hoek in de tassen met de kaartjes er nog aan. Als ik gewassen heb hangt ze het aan de deurtjes, aan de zijkant van de kasten, aan een rekje aan de deur of gooit het maar in een hoek op een hoop. Dingen die opgevouwen zijn gaan meestal ook niet in de kast, maar op een berg in een hoek. Ze draagt wat, rukt iets uit die stapel, trekt iets uit, laat alle kleding vallen op de grond.
Ik vraag dus al 2 jaar amper om iets in haar kamer te doen, alleen om was in de wasmand te brengen, af en toe om de vaat terug te brengen naar de keuken en om de schone was netjes in de kast op te ruimen als ik het klaar heb. Een beetje respect voor het werk dat ik erin gestopt heb en het niet op de grond te gooien.
Voor die dingen heb ik van alles geprobeerd, hoor. Routine aanleren 17,5 jaar geprobeerd 😓 (niet gelukt, losgelaten), haar zelf laten aangeven welke dag handig uitkomt (gebeurt niet), erom vragen wanneer ik denk dat ze er ruimte voor heeft (ja zeggen, maar niet doen), wachten zonder wat te vragen tot ik een ons weeg en uiteindelijk zeggen ‘ik wil dat je het nu doet’. Dat werkt uiteindelijk om iets gedaan te krijgen, druk van buiten. Nooit heeft ze enige intrinsieke motivatie om zelf iets van die taken te doen, hoe lang ik ook wacht. Het hoeft helemaal niet perse op míjn tijd, als ze er zelf een moment voor in zou plannen is ook goed, maar er gebeurt niks als ik niks zeg. Echt niks.
En ja, ik raakte daar gefrustreerd en boos van. Heel vaak, tot ik nu bij een soort berusting ben aangekomen. Het is volkomen uit de hand gelopen en ik weet niet meer hoe ik dit nog goed aan kan vliegen.
Bir_F schreef op 04-08-2024 om 14:03:
Haar kamer is al 2 jaar niet schoongemaakt en ziet eruit zoals je op tv ziet bij van die programma’s over hoarders. Schoonmaken kan dus ook niet. Make-up, sieraden, pennen en stiften en verf en duizend soorten papier. Onafgemaakte hobbyprojecten. Knuffels. Paardenspullen. Beeldjes. Foto’s. Knutselwerkjes vanaf de basisschool bewaard. Kleedjes. Zwemtassen niet uitgeruimd. Sporttassen. Tassen met dingen, geen idee wat. 🤷🏽♀️ Noem maar op. Ieder oppervlak staat en ligt vol met spullen. Iets weggooien wil ze absoluut niet. Het idee van uitzoeken en opruimen schiet ze van in de weerstand. Hoe ik het ook probeer te brengen. Ze denkt altijd dat uitzoeken en opruimen ook weggooien betekend, hoe vaak ik ook zeg dat ik haar niet dwing om weg te gooien. Ik denk dat uit het zicht voor haar betekend dat het niet meer bestaat, of zo. (…….)
Routine aanleren 17,5 jaar geprobeerd 😓 (niet gelukt, losgelaten), haar zelf laten aangeven welke dag handig uitkomt (gebeurt niet), erom vragen wanneer ik denk dat ze er ruimte voor heeft (ja zeggen, maar niet doen), wachten zonder wat te vragen tot ik een ons weeg en uiteindelijk zeggen ‘ik wil dat je het nu doet’. Dat werkt uiteindelijk om iets gedaan te krijgen, druk van buiten. Nooit heeft ze enige intrinsieke motivatie om zelf iets van die taken te doen, hoe lang ik ook wacht. Het hoeft helemaal niet perse op míjn tijd, als ze er zelf een moment voor in zou plannen is ook goed, maar er gebeurt niks als ik niks zeg. Echt niks.
En ja, ik raakte daar gefrustreerd en boos van. Heel vaak, tot ik nu bij een soort berusting ben aangekomen. Het is volkomen uit de hand gelopen en ik weet niet meer hoe ik dit nog goed aan kan vliegen.
Dit klinkt wel problematisch hoor. Heeft je dochter ook een diagnose ASS of iets anders? In dat geval zou ze hulp kunnen krijgen. Voor jou is dit ook niet vol te houden.
Wij krijgen na de vakantie ambulante hulp. Het aanleren van gewoontes/routines qua persoonlijke verzorging is hier problematisch en ook qua school geeft het nogal wat uitdagingen. Zoon krijgt dan ook hulp voor sociale vaardigheden/interacties e.d.
Lastig even hoor… mn oudste zoon (16 ass) heeft het goed gedaan op vakantie, was ontspannen en naar mijn idee ‘voldoende aangepast’.
Hij is nu 2.5 week naar z’n vader (co-ouderschap). Wat zoon betreft zegt hij doei en loopt zonder omkijken de deur uit. Dan mis ik even zo dat gebrek aan wederkerigheid… die ik echt wel kan voelen op bepaalde momenten en rationeel weet ik dat m’n zoon van mij houdt. Ik mis het nu even dat hij geen dikke knuffel geeft, iets aardigs zegt/ mij een fijne vakantie verder wenst. Ik forceer dan een beetje die knuffel en dat laat hij toe, maar is dan zo ongemakkelijk. Ben er even verdrietig van.
Zonnig77 schreef op 04-08-2024 om 20:30:
Lastig even hoor… mn oudste zoon (16 ass) heeft het goed gedaan op vakantie, was ontspannen en naar mijn idee ‘voldoende aangepast’.
Hij is nu 2.5 week naar z’n vader (co-ouderschap). Wat zoon betreft zegt hij doei en loopt zonder omkijken de deur uit. Dan mis ik even zo dat gebrek aan wederkerigheid… die ik echt wel kan voelen op bepaalde momenten en rationeel weet ik dat m’n zoon van mij houdt. Ik mis het nu even dat hij geen dikke knuffel geeft, iets aardigs zegt/ mij een fijne vakantie verder wenst. Ik forceer dan een beetje die knuffel en dat laat hij toe, maar is dan zo ongemakkelijk. Ben er even verdrietig van.
Och ja, dat kan ik me voorstellen…je krijgt een hug van mij (al is dat niet hetzelfde)
Ik snap dat wel hoor Zonnig, dat dat gebrek aan wederkerigheid lastig kan zijn.
Waarschijnlijk is het geen gebrek, maar is het er wel, alleen voor hem lastig dat te uiten. Ik was als kind ook helemaal niet van de knuffels en kusjes met mijn ouders. Nu ik zelf een kind heb, vind ik niks fijner dan zo'n lief, warm en zacht lijfje tegen me aan.
Het was voor mij ook wel vanzelfsprekend om van mijn ouders te houden (behalve als ik boos was, dan HAATTE ik ze, ik was nogal zwart-wit in mijn emoties en de duiding ervan), dat hoefde niet dagelijks vermeld te worden.
Tegelijkertijd vind ik het nu heel lastig als mijn dochter 'uit verbinding' gaat. Dat gebeurt bij heftige emoties en ze kan ons dan echt afwijzen, niet meer praten, zich afsluiten. Dan wil je er voor haar zijn, maar ze laat het niet toe. Of beter gezegd, het lukt haar niet ons toe te laten. Iets later heeft ze vaak juist enorm behoefte aan fysieke nabijheid, knuffelen, vastgehouden worden.
Het is een andere, non-verbale vorm van communicatie. Dat is even zoeken en puzzelen om te lezen, voor ouders en voor kinderen.
Dat hij die knuffel van jou toelaat, is ook al goed. Soms doe je iets voor een ander, niet uit eigen beweging of behoefte. Maar dat hij dat oké vindt, zegt ook al iets over dat hij jou dat gunt. Waarschijnlijk vindt hij dat niet van iedereen oké.
Mijn jongvolwassen zoon met ASS neemt ook niet spontaan uit zichzelf afscheid. Hij kan zelfs de deur uit lopen zonder boe of bah te zeggen. Ik heb hem rustig, neutraal, zeker niet boos of teleurgesteld, een paar keer uitgelegd dat ik wel behoefte heb aan afscheid nemen (zeker wanneer hij langer weggaat) en weten wanneer hij niet meer thuis is.
Inmiddels weet hij dat en houdt hij er rekening mee. Nu wordt er uitgebreid geknuffeld bij een afscheid voor langere tijd.
Dus ook als het niet spontaan gebeurt, kan het best aangeleerd worden.
IMI-x2 schreef op 05-08-2024 om 10:29:
Mijn jongvolwassen zoon met ASS neemt ook niet spontaan uit zichzelf afscheid. Hij kan zelfs de deur uit lopen zonder boe of bah te zeggen. Ik heb hem rustig, neutraal, zeker niet boos of teleurgesteld, een paar keer uitgelegd dat ik wel behoefte heb aan afscheid nemen (zeker wanneer hij langer weggaat) en weten wanneer hij niet meer thuis is.
Inmiddels weet hij dat en houdt hij er rekening mee. Nu wordt er uitgebreid geknuffeld bij een afscheid voor langere tijd.
Dus ook als het niet spontaan gebeurt, kan het best aangeleerd worden.
Ja, dit herken ik ook best wel. En gaat bij ons hetzelfde nu. Om de zoveel tijd moet ik haar er wel aan herinneren, omdat het weer wegzakt. Maar dan lukt het weer een tijdje wel.
Ik vind het soms wel wat gemaakt aanvoelen, maar beter dan niks..
Dat geeft niet, vind ik. Ik vind veel omgangsvormen zelf ook vrij gemaakt en nep, maar ze zijn sociaal smeermiddel, en dus nuttig.
Wat een berichten allemaal zeg.
Ik lees mee met tips en ervaringen mbt opruimen van de kamer. Zoon heeft ook hier de neiging om alles te bewaren. Wie weet komen die tips dus van pas. Af en toe, als hij er niet is, gooien we stiekem wat weg (oude lego dozen enzo)...tot nu toe gaat dat goed.
Bir_F: klinkt wel alsof er bij jouw dochter meer aan de hand is dan een gemiddelde rommelige tienerkamer. Hulp zoeken zou ook mijn tip zijn. Ik kan me goed voorstellen dat je niet meer weet hoe het aan te pakken. En voor haar ook fijn denk ik dat de boel wat netter is (uiteindelijk)...ook met het oog op de toekomst en woonplannen. Sterkte ermee.
Afscheid nemen en knuffel: dat gebeurt hier sporadisch en altijd omdat ik het vraag. Soms krijg ik een knuffel en soms een high five. Soms niks. Voor mij is het goed zo. Ik ben zelf ook niet superknuffelig dus kan me goed voorstellen dat je geen zin hebt in aanraking.
Hier hebben we al een paar weken vakantie en alles gaat goed. Zoon is de eerste week op sportkamp geweest en dat is heel goed bevallen. Het deed wonderen voor zijn zelfvertrouwen. Hij was zo gegroeid, een stuk volwassener geworden, maakte grapjes etc. Zat veel beter in zijn vel dan in sie stomme groep acht. Ze hadden een fijne groep kinderen en leuke leiding. Hij mocht zichzelf zijn, zo belangrijk.
Nu is hij nogmaals op kamp - ter voorbereiding op de brugklas. De weg ernaartoe was het erg gezellig in de auto, maar daar aangekomen vond hij het heel spannend en wilde ook niet meedoen met de rest. De leiding pakte het goed op en ze begonnen al snel met de kennismakingsspelletjes - het komt goed weet ik uit ervaring.
Toch merk ik zelf dat ik denk: ga nou gewoon even meevoetballen of tafeltennissen...zo handig als je nu al contact maakt...maar ja...dat is niet reeel om van hem te verwachten.
Na dit kamp gaan we als gezin nog op vakantie en daarna voorbereiden voor de middelbare. Alvast de route oefenen die hij moet fietsen en zorgen dat alle spullen er zijn. Ook start hij de laatste week thuis met psycho educatie met de coach die hij ook in groep acht had.
Ik denk dat we dan alles hebben gedaan om goed voorbereid te zijn op het VO. Al blijft het heel spannend en heb ik ook niet de illusie dat het vanzelf zal gaan.
Zonnig77 schreef op 04-08-2024 om 20:30:
Lastig even hoor… mn oudste zoon (16 ass) heeft het goed gedaan op vakantie, was ontspannen en naar mijn idee ‘voldoende aangepast’.
Hij is nu 2.5 week naar z’n vader (co-ouderschap). Wat zoon betreft zegt hij doei en loopt zonder omkijken de deur uit. Dan mis ik even zo dat gebrek aan wederkerigheid… die ik echt wel kan voelen op bepaalde momenten en rationeel weet ik dat m’n zoon van mij houdt. Ik mis het nu even dat hij geen dikke knuffel geeft, iets aardigs zegt/ mij een fijne vakantie verder wenst. Ik forceer dan een beetje die knuffel en dat laat hij toe, maar is dan zo ongemakkelijk. Ben er even verdrietig van.
Oh knuffel Zonnig. Ik ervaar het ook als moeilijk. Het is zo herkenbaar. Ik forceer ook een knuffel. En we zijn beide jongens echt letterlijk aan het trainen om hallo en goedendag te zeggen.
Bir, ik denk ook dat je er verstandig aan doet om hulp te zoeken voor het op orde houden van de slaapkamer. Ik hoop dat ze hulp wil aannemen!
Volgens mij gaat dit topic allang niet meer over de oorspronkelijke topic titel, maar moest er wel aan denken toen ik dit las:
https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2532320-jarenlang-de-slaapkamer-niet-uit-meer-jongeren-in-sociaal-isolement
Schrijf vanavond wat langer, maar hier ook een zoon met vergelijkbare problematiek als die van jullie en ook het artikel is heel herkenbaar (gelukkig wel verleden tijd).
Bir_F schreef op 04-08-2024 om 14:03:
Ze draagt wat, rukt iets uit die stapel, trekt iets uit, laat alle kleding vallen op de grond.
(…)
En ja, ik raakte daar gefrustreerd en boos van. Heel vaak, tot ik nu bij een soort berusting ben aangekomen. Het is volkomen uit de hand gelopen en ik weet niet meer hoe ik dit nog goed aan kan vliegen.
Ik lees toevallig net iets over pda, is dat al ter sprake gekomen hier?
Hier wordt het verband gelegd met isoleren https://ploeteren.nl/2023/02/07/hikikomori-bij-pda/
Hier gaat het over hulp aan kind maar ook aan ouders https://bijzonderbrein.nl/als-het-altijd-moet-gaan-zoals-je-kind-zegt/
En hier wordt het verschil uitgelegd met ass, https://ploeteren.nl/2021/09/20/het-verschil-tussen-pda-en-autisme/
waarbij ik bij dit citaat aan je dochter moest denken
“Bij autisme kun je opruimen vaak leren door alles een vaste plek te geven en te leren het weer terug te leggen waar je het vandaan hebt gehaald. Bij PDA wordt de bak omgekeerd, eruit gehaald wat er nodig is en de rest blijft liggen. Als PDA-er weet je dat het opgeruimd moet worden, maar lukt het gewoon niet en dat geeft flinke stress.”
