Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Kaassoufflee schreef op 11-07-2024 om 21:52:
[..]
Hoe oud is jouw dochter ook al weer? Ben het even kwijt. Het is fijn om erover te kunnen praten als het weer voorbij is.
Vandaag had ik een gezellige middag met mijn autistische zoon. Na de therapie even de stad (niet onze eigen) in geweest en leuke dingen gekocht bij een speciaalzaak van iets. Daarna nog ijsje gehad en weer terug naar huis. Er kwam spontaan een van de volwassen kinderen van mijn man binnenwaaien en mee eten. Toen mijn zoon de vaatwasser inruimde, ging het ineens mis: we hebben nieuw serviesgoed dat hij ten eerste al niet handig in het gebruik vindt en nu ook nog eens zijn manier van vaatwasser inruimen verstoort…! Ik bleef rustig en zei dat het wel goed kwam, dat hij niet verplicht is om dat servies te gebruiken en dat het niet erg is als het niet in de vaatwasser past, we kunnen het ook handmatig afwassen of gelijk afspoelen na gebruik. Maar dat maakte hem alleen maar bozer. En dat deed ik volgens hem zelf. Door niet begripvol te reageren. Ik zei dat ik hem juist wilde geruststellen in zijn stress, maar nee dat deed ik verkeerd. Tja, en toen bleef ie maar doorgaan. Ik reageerde maar niet meer, maar ook dat was niet goed. Dus toen hij een reactie eiste, zei ik dat ik niet begreep hoe zo’n leuke dag ineens zo kan omslaan. Toen zei hij: je kunt een leuke dag hebben en dat er dan toch een bom afgaat, wat voor reden heeft het plaatsen van die bom? Tja, dan houdt het voor mij ook op. Ik zei dat ik alleen maar probeerde om weer in de rust te komen, maar hij moest echt even naar boven en zijn geluiden maken om iets kwijt te raken. Daarna kwam hij terug en zou hij weer verder debatteren, maar toch was het milder geworden en vond hij afleiding, samen met mij en broertje, in de spulletjes die we vanmiddag in de stad hadden gekocht. En toen was de bui weer over. Nummer 4 in 7 dagen tijd. En altijd rond de avondmaaltijd.
Ons meisje is nu negen jaar. Is een jaar geleden gediagnosticeerd en heeft ook PMT gevolgd (en voor de diagnose al speltherapie) en na de zomer CGT.
Die omslagen herken ik wel. Dat komt dan vaak door iets onverwachts of iets negatiefs. Dochter kan soms dingen ook echt veel negatiever interpreteren dan nodig is. En ze kan lang blijven hangen in buien en aanvaringen met ons moeilijk loslaten, voelt zich daar ook wel schuldig over. Ik hoop enorm dat ze daar nog leerbaar in is. Haar zelfinzicht vind ik wel heel positief.
MamaE schreef op 11-07-2024 om 23:36:
[..]
Ons meisje is nu negen jaar. Is een jaar geleden gediagnosticeerd en heeft ook PMT gevolgd (en voor de diagnose al speltherapie) en na de zomer CGT.
Die omslagen herken ik wel. Dat komt dan vaak door iets onverwachts of iets negatiefs. Dochter kan soms dingen ook echt veel negatiever interpreteren dan nodig is. En ze kan lang blijven hangen in buien en aanvaringen met ons moeilijk loslaten, voelt zich daar ook wel schuldig over. Ik hoop enorm dat ze daar nog leerbaar in is. Haar zelfinzicht vind ik wel heel positief.
Fijn dat jullie het al zo jong weten, er is nog veel tijd om dingen (aan/af) te leren. Hier ook wel, maar tegelijk puberteit en daarom sowieso ook al moeilijk.
Je tweede alinea is ook hier zo. En zo was ik vroeger ook. En nog steeds wel eigenlijk, al ben ik nu meer baas over eigen tijd en emoties.
Dat spontane mee eten was voor mij ook wel een dingetje: ik vind het best gezellig, en ik doe helemaal mee met het gesprek en zo. Daarna ben ik blij dat de visite weer gaat, dan heb ik weer rust en kan ik bijkomen, want het is best vermoeiend. En dan met zoon die daarna flipt, daar heb ik dan juist ook minder energie en geduld voor.
Kaassoufflee schreef op 12-07-2024 om 07:55:
[..]
Fijn dat jullie het al zo jong weten, er is nog veel tijd om dingen (aan/af) te leren. Hier ook wel, maar tegelijk puberteit en daarom sowieso ook al moeilijk.
Je tweede alinea is ook hier zo. En zo was ik vroeger ook. En nog steeds wel eigenlijk, al ben ik nu meer baas over eigen tijd en emoties.
Dat spontane mee eten was voor mij ook wel een dingetje: ik vind het best gezellig, en ik doe helemaal mee met het gesprek en zo. Daarna ben ik blij dat de visite weer gaat, dan heb ik weer rust en kan ik bijkomen, want het is best vermoeiend. En dan met zoon die daarna flipt, daar heb ik dan juist ook minder energie en geduld voor.
Ergens wel, al heb ik er nog steeds wel moeite mee. Het besef dat het nooit overgaat en dat ik haar ermee heb opgezadeld vind ik lastig. Ik had aanvankelijk ook helemaal geen rekening gehouden met dat mijn nageslacht eventueel autisme zou kunnen hebben. Natuurlijk weet ik dat het erfelijk is, maar ik wilde blijkbaar zo graag dat het niet zo was dat ik dat geheel nooit als mogelijkheid had gezien en het erkennen ervan ook lastig vindt, nog steeds.
Ons meisje komt sociaal gezien wel goed mee, maar emotieregulatie is nog lastig. Er speelt nogal wat op medisch gebied en daar heeft ze ook wel trauma's van en ook EMDR gehad. Ze is nu op een leeftijd waarop bij mij de uitbarstingen op een hoogtepunt waren.
Ik vind mensen soms ook vermoeiend hoor. Maar ik vind mezelf en mijn kind soms ook vermoeiend. Van de week nog, toen dochter weer eens enorm aan het dramatiseren was. Dat doet ze niet expres, het is haar ervaring. Maar het is niet nodig en het is wel vermoeiend. Vooral dat ze soms nodeloos lang kan blijven hangen in dingen. Ze voelt zich er achteraf wel altijd schuldig en verdrietig over en ziet dan ook wel dat ze overreageert, maar heeft onze nabijheid en troost dan wel nog erg nodig.
Bij ons is het andersom: omdat mijn zoon onderzoek wilde en bij hem ASS werd vastgesteld en ik zo veel van hem herken uit mijn jeugd, ga ik nu ook voor onderzoek om te zien of ik het ook heb. Ik heb ook vreselijk dramatische buien gehad op 8-10-jarige leeftijd….mijn ouders hebben me wel van de ene naar de andere therapeut gezeuld, maar niemand die toen aan autisme heeft gedacht (daar was vroeger ook minder over bekend) Maar nu met mijn zoon herinner ik me die versterkte emoties in de puberteit ineens ook weer heel goed….dus ik ben benieuwd wat er straks uitkomt. Voorlopig eerst op een wachtlijst.
En goed van jullie dat je de verbinding en veiligheid voorop stelt. Dat is m.i. ook een van de belangrijkste dingen hierin.
Kaas, dat is ook wat bij mij opkwam, het was ook wel een drukke dag geweest. Dan kan de bom ontploffen. Ik wil nog zeggen dat ik het heel knap vind hoe je rustig bent gebleven. Aan het einde van een dag ben ik ook vaak overprikkeld en rustig blijven vind ik soms best lastig!
Dat rustig blijven is inderdaad knap, dat vind ik soms ook lastig. Mijn zoon met ass heeft echter helemaal geen buien qua boos of drama. Hij is heel relaxed, maar trekt zich dus vooral veel terug op zijn kamer. Lekker in zijn eigen bubbel. Bij hem maak ik me soms zorgen over een schermverslaving. Ik heb als regel: niet tijdens het eten en niet mee naar bed 😴 Soms, zeker in vakantietijd, doet hij vrijwel niks anders. Ik begrens dan wel wat, maar hij is ook 16 en ik wil dat hij zelf zijn grenzen leert aanvoelen. Dat vraagt loslaten (of liever; anders vastpakken!) van mij en met periodes vind ik dat mega ingewikkeld.
Het over dramatiseren en flippen om in andermans ogen kleine dingen herken ik vooral bij m’n andere zoon. De adhd’er. Nou ja, 2 zoons met een neurodirvergent brein zullen we maar zeggen. Je gaat je haast afvragen of je zelf een neurotypisch brein hebt, maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan. Kaas, goed dat jij het wel laat uitzoeken als je er twijfels bij hebt.
Ik ben op vakantie met oudste zoon. Het valt me op dat hij minder angstig is dan voorgaande jaren. Wel plakt hij nog ontzettend aan mij. Verder is zijn antwoord op bijna alles "maakt mij niks uit" 😅
Al met al wel een geslaagde vakantie tot nu toe.
Gaan/Zijn jullie (nog) op vakantie?
Mvtj schreef op 25-07-2024 om 10:31:
Ik ben op vakantie met oudste zoon. Het valt me op dat hij minder angstig is dan voorgaande jaren. Wel plakt hij nog ontzettend aan mij. Verder is zijn antwoord op bijna alles "maakt mij niks uit" 😅
Al met al wel een geslaagde vakantie tot nu toe.Gaan/Zijn jullie (nog) op vakantie?
Minder angstig is al mooie ‘winst’, fijn!
Wij gaan alleen een midweek weg. Normaal gesproken gaan wij niet op vakantie met de kinderen. We doen dat maar 1x per zoveel jaar, en maximaal een week per keer.
Ze gaan elke zomervakantie al met hun biovader een paar weken naar een bekend adres in een warm land. En dat scheelt mij enorm veel stress.
Ik ken het fenomeen voorpret en nagenieten icm vakantie niet…ik ben meer van de dagjes weg of een kortere trip met mijn man. Het moet overzichtelijk blijven voor mij, en geen halve verhuizing.
Ik houd soms ook mijn hart vast met twee van onze kinderen, de een moet binnenkort op zoek naar een andere baan, de andere is net een baan kwijt, wacht op zijn operatie en wil daarna een (de zoveelste...) opleiding gaan doen. Dus met wat pech zitten er vanaf oktober twee stuks de hele dag op hun kamer.
Maar het komt tot nu toe steeds weer goed, ze zijn best veerkrachtig, en ik vertrouw er maar op dat ze zelf ook wel graag wat anders doen dan alleen maar op dat kamertje zitten... we houden de moed er maar in. Je kunt toch niet in de toekomst kijken, dus het gaat om het nu. En dat is wel prima (ik wil dingen altijd anders, maar vraag je me dan hoe dan wel, heb ik eigenlijk geen goed antwoord, en anders is niet perse beter ook).
Kaassoufflee schreef op 25-07-2024 om 16:56:
[..]
Minder angstig is al mooie ‘winst’, fijn!
Wij gaan alleen een midweek weg. Normaal gesproken gaan wij niet op vakantie met de kinderen. We doen dat maar 1x per zoveel jaar, en maximaal een week per keer.
Ze gaan elke zomervakantie al met hun biovader een paar weken naar een bekend adres in een warm land. En dat scheelt mij enorm veel stress.
Ik ken het fenomeen voorpret en nagenieten icm vakantie niet…ik ben meer van de dagjes weg of een kortere trip met mijn man. Het moet overzichtelijk blijven voor mij, en geen halve verhuizing.
Ja, minder angstig is zeker winst!
Ow, maar de kinderen gaan wel lekker lang op vakantie.
Voorpret heb ik zeker wel, maar napret vaak ook maar weinig, omdat ik helemaal gesloopt thuis kom.
hoi allen, een kort bericht vanuit ons zonnige vakantie oord. De puber gaat heel lekker, doet actief mee met dingen, zeurt niet, gaat heel relaxed om met veranderingen, is zijn chille zelf. Ik zie echt weer vooruitgang t.o.v. vorig jaar, hij wordt ouder en zelfstandiger. Mooi om te zien. Daarnaast zit hij nog genoeg in z’n eigen bubbel, veel op z’n telefoon en vergeet soms zeker ‘gewoon’ z’n zwembroek uit te hangen of z’n tanden te poetsen 😇
Klinkt goed Zonnig!
Fijn hè, om wat vooruitgang te zien.
Zoon en ik hebben samen zijn kamer geordend. Er lag nogal wat aan snoepwinkels, oud papier, kleding en vooral veel stof…trots op hem en ons, want het ging zonder gedoe. Eerst zou hij helemaal panieken, maar ik reageerde begripvol over de stress en de grote klus, en zei dat het het samen en rustig en stapsgewijs zouden doen. En zo is het gegaan.
Kaassoufflee schreef op 30-07-2024 om 18:55:
Zoon en ik hebben samen zijn kamer geordend. Er lag nogal wat aan snoepwinkels, oud papier, kleding en vooral veel stof…trots op hem en ons, want het ging zonder gedoe. Eerst zou hij helemaal panieken, maar ik reageerde begripvol over de stress en de grote klus, en zei dat het het samen en rustig en stapsgewijs zouden doen. En zo is het gegaan.
Oh, wat goed! Zoals jij het beschrijft zou ik dólgraag de kamer van mijn dochter eens helemaal beetpakken.
Ik heb vorige week, na herhaaldelijk vragen, de ‘grondkleren’ van mijn dochter zelf opgeraapt en in de wasmanden gesorteerd. 5 volle draaien was, waren het. 😵💫 Dat geeft niet zo, daar kom ik wel doorheen.
Maar zij schoot er enorm van in de stress. En ze heeft nog kasten vól kleren over. Ik kom er niet goed achter waar nou die stress in zit. Ik kan meekomen tot het feit dat ze vergeet het in de wasmand te doen en dat ze zich er niet toe kan zetten als de herinneringen afgaan. Het heeft iets te maken met dat het dan weg is, denk ik. Ik begrijp het dus niet, want het komt gewoon weer terug. 🤷🏽♀️
Herkent iemand die stress? Tips?
