Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hier wel diverse overprikkeld-momenten, maar zelf voel ik me ook niet zo goed dus dan voelt het ook zwaarder. En de jongste is nu wat meer aan het puberen en ik moet volgende week met hem naar school komen om wat dingen te bespreken. Ze zeiden dat het niet ernstig was, maar wel nodig om tijdig wat dingen bij te sturen.
Ook genoeg lol hoor, dat gelukkig wel. En dit weekend weer wat ‘lucht’ omdat ze bij vader zijn. Kan ik weer wat bijtanken.
Pfieuw, dat is ook ontzettend veel MamaE! Sterkte daarmee de komende tijd.
Hier ben ik zelf de afgelopen week heel veel overprikkeld. Ik heb al veel ziekenhuis bezoeken gehad en nu spelen er nog steeds vier verschillende gezondheidsproblemen. Het vliegt me allemaal naar de keel. Ik zou dit weekend extra op de jongens passen, maar dat was niet verstandig. Het maakt me wel erg verdrietig, ik hou van extra tijd met mijn kids. En het voelt machteloos, zo weinig controle over mijn gezondheid.
Sterkte allebei, Kaassoufflee en Mvtj. Het klinkt ook als veel, vier verschillende gezondheidsproblemen. Hopelijk is er wel wat aan te doen.
En wel fijn dat school aan de bel trekt, Kaassoufflee, hoewel het natuurlijk fijner is als het niet nodig is. Gelukkig dat het niet iets ernstigs is.
Wat vinden jullie van het volgende: zoon wil bij het eten met zijn koptelefoon op zitten (muziek) Hij kan zich dan, naar eigen zeggen, beter focussen op het eten/afsluiten voor afleidende prikkels zoals praten over hoe de dag voor iedereen was. Omdat het nogal een grote koptelefoon is, zo’n externe met grote ronde oren en een boog over z’n hoofd, vind ik (mijn man ook) dat nogal…tja…vreemd en een onaangenaam gezicht. Dat kun je toch in het openbaar bij een feestje/uit eten ook niet doen, of op school in de pauze? Ik heb van die witte dingen voorgesteld die je in je oorschelp hangt, maar dat vind hij vreselijk, spul in zijn oor. Ook heb ik voorgesteld om in rust op zijn kamer te gaan eten (niet als straf) of het eerst zonder koptelefoon te proberen. Maar hij zegt dat hij dat z’n hele leven al doet en dat wel is gebleken dat hij niet kan praten/socializen en ook nog eten. En daarmee heeft hij natuurlijk een goed punt.
Is hier iemand met ideeën hierover of ervaring hiermee? Misschien ben ik (nog) te bekrompen hierin? Aan de ene kant denk ik: wat maakt het nou uit? Maar aan de andere kant denk ik: zo kun je toch de wereld niet door?
Kaassoufflee schreef op 25-03-2025 om 19:53:
Wat vinden jullie van het volgende: zoon wil bij het eten met zijn koptelefoon op zitten (muziek) Hij kan zich dan, naar eigen zeggen, beter focussen op het eten/afsluiten voor afleidende prikkels zoals praten over hoe de dag voor iedereen was. Omdat het nogal een grote koptelefoon is, zo’n externe met grote ronde oren en een boog over z’n hoofd, vind ik (mijn man ook) dat nogal…tja…vreemd en een onaangenaam gezicht. Dat kun je toch in het openbaar bij een feestje/uit eten ook niet doen, of op school in de pauze? Ik heb van die witte dingen voorgesteld die je in je oorschelp hangt, maar dat vind hij vreselijk, spul in zijn oor. Ook heb ik voorgesteld om in rust op zijn kamer te gaan eten (niet als straf) of het eerst zonder koptelefoon te proberen. Maar hij zegt dat hij dat z’n hele leven al doet en dat wel is gebleken dat hij niet kan praten/socializen en ook nog eten. En daarmee heeft hij natuurlijk een goed punt.
Is hier iemand met ideeën hierover of ervaring hiermee? Misschien ben ik (nog) te bekrompen hierin? Aan de ene kant denk ik: wat maakt het nou uit? Maar aan de andere kant denk ik: zo kun je toch de wereld niet door?
Als het hem helpt, is dat toch prima. Hij heeft het al geprobeerd zonder maar dat werkt niet voor hem.
Of jij en je man het niet mooi vinden staan is niet zo belangrijk, overigens lopen zoveel mensen ermee in het openbaar, ook op school. Niks raars aan.
Kijk de algemene tendens is dat je aantafel sociaal moet zijn en over je dag moet praten maar dat is niet voor iedereen haalbaar. Om dan apart in je kamer te moeten gaan zitten vind ik wel wat cru; hij kan er toch niets aan doen dat hij last heeft van prikkels.
Ik kan me je worsteling wel voorstellen.
Lukt het echt niet om alleen tijdens het eten even erbij te zitten?
Dochter hoeft niet te wachten tot iedereen klaar is, als ze erg overprikkeld is mag ze ook op de bank eten. Maar een grote koptelefoon, poe...
Ik zou hier ook moeite mee hebben. Er zijn een heleboel momenten dat je je kan afzonderen met een koptelefoon. Ik zou apart eten op een eerder/later tijdstip ook nog wel acceptabel vinden. Maar hier wordt er niet boven gegeten en aan tafel geen schermen, oortjes of koptelefoon.
Een ding waar ik ook nog zorgen over heb, is dat het zo'n gewoonte wordt dat de prikkeltolerantie voor samen eten afneemt en het dus ook niet meer kan als het een keer wel nodig of wenselijk is, denk aan een etentje met familie of een klassenuitje of zo.
MamaE schreef op 26-03-2025 om 14:49:
Ik zou hier ook moeite mee hebben. Er zijn een heleboel momenten dat je je kan afzonderen met een koptelefoon. Ik zou apart eten op een eerder/later tijdstip ook nog wel acceptabel vinden. Maar hier wordt er niet boven gegeten en aan tafel geen schermen, oortjes of koptelefoon.
Een ding waar ik ook nog zorgen over heb, is dat het zo'n gewoonte wordt dat de prikkeltolerantie voor samen eten afneemt en het dus ook niet meer kan als het een keer wel nodig of wenselijk is, denk aan een etentje met familie of een klassenuitje of zo.
Het gaat er niet altijd om wat de ouders prettig of acceptabel vinden maar hoe het voor de persoon in kwestie is.
Als je een stoornis hebt kun je die niet " effe thuislaten of uitzetten" omdat er een feestje of etentje is. Special - needs mensen hebben dat soort hulpmiddelen soms nodig juist om mee te kunnen doen aan het samen eten/ feestje / uitje ipv apart te moeten eten of niet mee te kunnen doen. Net zoals dat een ander zn bril of hoorapparaat niet thuis kan laten. Het kan wel maar dan kun je nauwelijks mee doen.
Werkend in het VO; koptelefoons om prikkels tegen te gaan zijn volledig geaccepteerd, fijn om die leerlingen nu ook te zien genieten op bv een schoolfeest. Bij drukke familieaangelegengeden ook trouwens. Misschien heb je er moeite mee omdat het een zichtbaar hulpmiddel is waardoor iedereen dan ziet dat er " iets" met de persoon is, dat ben je nog niet zo gewend.
Gingergirl schreef op 26-03-2025 om 16:00:
[..]
Het gaat er niet altijd om wat de ouders prettig of acceptabel vinden maar hoe het voor de persoon in kwestie is.
Als je een stoornis hebt kun je die niet " effe thuislaten of uitzetten" omdat er een feestje of etentje is. Special - needs mensen hebben dat soort hulpmiddelen soms nodig juist om mee te kunnen doen aan het samen eten/ feestje / uitje ipv apart te moeten eten of niet mee te kunnen doen. Net zoals dat een ander zn bril of hoorapparaat niet thuis kan laten. Het kan wel maar dan kun je nauwelijks mee doen.
Werkend in het VO; koptelefoons om prikkels tegen te gaan zijn volledig geaccepteerd, fijn om die leerlingen nu ook te zien genieten op bv een schoolfeest. Bij drukke familieaangelegengeden ook trouwens. Misschien heb je er moeite mee omdat het een zichtbaar hulpmiddel is waardoor iedereen dan ziet dat er " iets" met de persoon is, dat ben je nog niet zo gewend.
Je hebt een punt als je zegt dat ik moeite heb met dingen accepteren, still work in progress. Maar ik denk niet dat het per se zit in zichtbaarheid. Nou ja, oké, voor een deel ook wel, want ik vind dochters autistische buien vervelender als het in het openbaar gebeurt. Maar toch...volgens mij vind zo ongeveer elke ouder driftbuien of vervelend gedrag in het openbaar vervelender dan thuis.
Een bril is ook zichtbaar. Het gebit en de beugel van dochter ook. Iedereen kan zien dat ze iets aan haar ogen en tanden mankeert. Maar daar hebben andere mensen geen last van. Dus in dat opzicht vind ik autisme dan toch echt lastiger.
Maar ik vind met een koptelefoon aan tafel zitten of in de sociale omgang gewoon niet zo sociaal. Het straalt uit dat je niet gestoord wil worden, niet deel wil nemen aan een gesprek of gelegenheid. Dat kan natuurlijk, maar ik heb er moeite mee en ik vind dat ik ook grenzen mag stellen in wat ik wel en niet accepteer als hulpmiddel en ik welke situaties. Niet alles hoeft altijd maar te kunnen, ook niet als je een diagnose hebt.
Het is begrijpelijk dat je als ouder twijfelt over de koptelefoon aan tafel, maar het helpt je zoon om prikkels te verminderen. Het is een balans tussen sociale normen en zijn behoefte aan rust. Zolang hij mee-eet, kan het eigenlijk geen kwaad. Het is goed dat hulpmiddelen steeds meer geaccepteerd worden.
MamaE schreef op 26-03-2025 om 16:20:
[..]
Je hebt een punt als je zegt dat ik moeite heb met dingen accepteren, still work in progress. Maar ik denk niet dat het per se zit in zichtbaarheid. Nou ja, oké, voor een deel ook wel, want ik vind dochters autistische buien vervelender als het in het openbaar gebeurt. Maar toch...volgens mij vind zo ongeveer elke ouder driftbuien of vervelend gedrag in het openbaar vervelender dan thuis.
Een bril is ook zichtbaar. Het gebit en de beugel van dochter ook. Iedereen kan zien dat ze iets aan haar ogen en tanden mankeert. Maar daar hebben andere mensen geen last van. Dus in dat opzicht vind ik autisme dan toch echt lastiger.
Maar ik vind met een koptelefoon aan tafel zitten of in de sociale omgang gewoon niet zo sociaal. Het straalt uit dat je niet gestoord wil worden, niet deel wil nemen aan een gesprek of gelegenheid. Dat kan natuurlijk, maar ik heb er moeite mee en ik vind dat ik ook grenzen mag stellen in wat ik wel en niet accepteer als hulpmiddel en ik welke situaties. Niet alles hoeft altijd maar te kunnen, ook niet als je een diagnose hebt.
Maar dat is de " vertaling" die jij er aan geeft. Voor de persoon in kwestie is het misschien juist het hulpmiddel waardoor hij wel mee kan doen aan de gelegenheid. Anders wordt het apart zitten / op een ander tijdstip eten of niet meegaan naar de activiteit. Dat is dan toch ook niet sociaal. En ook een vorm van buitensluiten omdat een ander vindt dat het niet hoort.
Natuurlijk mag je grenzen stellen; maar helpt jouw grens de ander? Je leert ze dan eerder dat hetgene wat ze mankeren er niet mag zijn, ze maar normaal moeten doen. Als je de diagnose slechtziend hebt vindt iedereen het normaal dat je ten alle tijden je bril of lenzen draagt. Niemand zal dan zeggen "laat die bril nu maar eens thuis". Maar bij een andere diagnose als ASS mag je hulpmiddel er niet zijn omdat een ander vindt dat het niet hoort. Best apart toch.
Wij hebben met Gingerzoon toen hij jong was lang genoeg geoefend om te kijken wat haalbaar was en wat niet. Sommige dingen lukken wel en sommige dingen niet, het is tenslotte een stoornis die nooit overgaat. Zoon van forummer K geeft aan wat voor hem helpend is, waarom dat niet accepteren en als ouders je eigen gevoel daarover parkeren? Al die vast omlijnde ideeen over hoe het heurt, zijn ook maar gewoon ooit bedacht en overgenomen waardoor we soms vergeten dat een andere manier ook prima kan zijn.
Ik vind het mooi hoe Gingergirl en Poldergeek hiernaar kijken. Ik zou er toch ook moeite mee hebben. Dat heb ik vaak al zonder dat er een koptelefoon wordt gedragen. Zoon lijkt geen problemen te hebben met prikkels aan tafel, maar een (in mijn ogen) gezellig gesprek gebeurt zeker ook niet altijd. Eten is altijd zo gepiept hier, ik mag blij zijn als we een kwartiertje zitten met zn drieën (zoons en ik). En ik kan me ergeren aan hun eetmanieren. Maar ze kunnen de hele dag hun gang gaan, tijdens het eten geen schermen of oortjes. Dan zitten we even samen aan tafel. Er wordt ook nooit gevraagd of het anders kan, dat scheelt natuurlijk.
Ik denk dat mij hierin misschien ook wel enig empathisch onvermogen parten speelt.
Of mijn grens een ander helpt? Waarschijnlijk niet, maar ergens hoop ik toch dat bepaalde grenzen dochter uiteindelijk in het leven verder helpen.
Ik vind overigens ook niet dat een ander over mijn grenzen mag gaan. En bepaalde hulpmiddelen gaan blijkbaar over mijn grenzen.
Kijk, als iemand in de bus of de trein een koptelefoon draagt, dan stoor ik diegene ook niet. Als ik dan iets wil weten over een overstap of welk spoor of zo, dan vraag ik dat eerder aan iemand anders. Dus als je contact met vreemde mensen eng vindt, is zo'n ding een prima oplossing.
Ik ben misschien een beetje moeilijk hoor, maar dochter haar beugel en elastieken wil ik ook niet op tafel of in het zicht hebben liggen als we gaan eten, ik vind dat vies en niet prettig om naar te kijken. En dat heeft niks te maken met dat het er niet mag zijn.
Ik denk dat ik het eens ben met MamaE dat ik ook bang zou zijn dat zoon uiteindelijk in geen enkele gelegenheid nog prikkels kan verdragen tijdens het eten. Ik zou het uit willen proberen, het mag een tijd thuis, maar dan moet hij buitenshuis nog wel zonder kunnen.
Ik zou toch echt graag willen dat mijn kinderen dat nog wel kunnen, een koptelefoon op tijdens het eten is niet echt sociaal geaccepteerd.
Ik merk aan jullie reacties dat ik en mijn man gelukkig niet de enigen zijn die het een lastige kwestie vinden. Ik heb met zoon besproken hoe het op een andere manier beter voor hem kan, een manier die voor ons ook acceptabel is. Vooralsnog zal het vooral zijn dat we aan tafel iets minder willen gaan praten, en niet (zo veel) zullen aandringen op dooreten. Hij heeft op school ook al een uitzonderingspositie, als hij thuis bij het weinige sociale ook nog gaat afzonderen…dat lijkt me niet goed. Hij zit al zo veel afgezonderd op zijn kamer. Hij zit de laatste tijd wel wat vaker beneden, na het avondeten of een tijdje uit school. En het eten komt uiteindelijk wel op, al duurt het gerust een uur. Wij gaan van tafel als wij zelf het eten op hebben, om oplopende irritatie te voorkomen.
