Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Weer een stresspiek. Toch meestal in het weekend, merk ik. Dan zie/merk ik te veel op en ga ik het ‘dragen’ waardoor ik het niet meer trek. Het voelt als zo’n lifeline/aorta die eromheen ligt bij een dominosteentjes-recordpoging: ik ben dan de lifeline die altijd doorgaat (door moet gaan) als de tussenliggende projecten niet slagen. Gejuich om elk geslaagd project en gejammer om de niet-geslaagde projecten maar gelukkig hebben we de lifeline nog…
Bedoel je een stresspiek bij jezelf, Kaas? Wat merk je op dit moment veel op en ga je ‘dragen’? Ik denk dat ik herken wat je bedoelt, maar heb daar nog wat meer context voor nodig.
En belangrijk; wat kun je doen als je dit gevoel bij jezelf opmerkt? Is hier ventileren voldoende of heb je ook nog iets anders nodig?
Ik wil nog wel wat ventileren. Vandaag 2 vriendinnen gesproken, allebei met puber. Allebei een beetje ‘klagen’ over vrienden en vriendinnen van hun kind die in het weekend over de vloer komen, lang blijven hangen, samen alle voorraad opeten. Dat dit nogal intens is.
Precies dit lijkt me ‘geweldig’. Bij ons komt er vrijwel nooit iemand over de vloer, soms bij de jongste. Mijn jongens (vooral de oudste, over hem ben ik dit topic ook gestart) zitten -ook in het weekend- op hun kamer. En ik weet dat ik niet moet vergelijken en ik weet dat ieders behoefte anders is, maar ik zou zulke avonden -vanuit mijn eigen referentiekader- mijn kinderen ook zo gunnen. Beetje ouwehoeren, sjansen, wellicht wat grenzen opzoeken, sociale vaardigheden leren… maar oké, dat is hier niet. En dat doet even pijn bij mij. En dan vind ik dat weer stom van mezelf.
Hoe zien/ervaren jullie dit?
ik snap het wel, het valt niet altijd mee om de dingen los te laten. Het helpt mij iets om buitenshuis wat te gaan doen, even afstand nemen dus. En jij moet het ook allemaal in je eentje doen.
Goed om dan even je eigen dingen te kunnen doen door de week zodat je er niet de hele tijd mee bezig bent. Hopelijk kun je ook nog even ontspannen...
Zonnig77 schreef op 26-01-2025 om 17:25:
Bedoel je een stresspiek bij jezelf, Kaas? Wat merk je op dit moment veel op en ga je ‘dragen’? Ik denk dat ik herken wat je bedoelt, maar heb daar nog wat meer context voor nodig.
En belangrijk; wat kun je doen als je dit gevoel bij jezelf opmerkt? Is hier ventileren voldoende of heb je ook nog iets anders nodig?
Ik wil nog wel wat ventileren. Vandaag 2 vriendinnen gesproken, allebei met puber. Allebei een beetje ‘klagen’ over vrienden en vriendinnen van hun kind die in het weekend over de vloer komen, lang blijven hangen, samen alle voorraad opeten. Dat dit nogal intens is.
Precies dit lijkt me ‘geweldig’. Bij ons komt er vrijwel nooit iemand over de vloer, soms bij de jongste. Mijn jongens (vooral de oudste, over hem ben ik dit topic ook gestart) zitten -ook in het weekend- op hun kamer. En ik weet dat ik niet moet vergelijken en ik weet dat ieders behoefte anders is, maar ik zou zulke avonden -vanuit mijn eigen referentiekader- mijn kinderen ook zo gunnen. Beetje ouwehoeren, sjansen, wellicht wat grenzen opzoeken, sociale vaardigheden leren… maar oké, dat is hier niet. En dat doet even pijn bij mij. En dan vind ik dat weer stom van mezelf.
Hoe zien/ervaren jullie dit?
Dat is die bubbel die ik bedoel. Die vriendinnen spiegelen wat jij in jullie bubbel niet meemaakt, en dat doet pijn. Ik herken het heel goed, het lijkt of ik een soort dubbelganger heb rondlopen met jou 😉
Stresspiek bij mezelf. Voorbeeld: zoon had een presentatie die hij al maanden van tevoren wist qua datum. Maar omdat hij het telkens wegdrukte had hij 2 dagen van tevoren grote stresspiek, hij had er helemaal niets aan gedaan. Hij heeft toen een super-zelfreflecterende smeekmail aan de docent gestuurd om uitstel te krijgen en dat uitstel heeft hij gekregen. Nu nadert de nieuwe datum (hij weet niet eens welke dag precies, maar het moet binnen nu en 2 weken) en is hij nog steeds niet voorbereid….al begrijpt hij mijn aansporingen wel en heeft hij er nu wel iets aan gedaan qua vooronderzoek. Maar klaar is het nog (lang) niet.
En het is nu proefwerkweek, maar leren doet hij amper. Alleen als ik er naar vraag. Daarom ga ik naar kantoor toe, om me niet gek te laten maken. Maar ondertussen smeult er zo’n stressvlammetje bij mij op de achtergrond. Samen met o.a. de buitenlandreis die eraan komt is dat wel eens heftig voor me.
Ik heb een wandeling op goed tempo buiten in de zon gedaan, waarna ik weer rustig werd. En hier ventileren helpt ook. Op mijn werk herkennen collega’s het goed, en dat terwijl ze niet weten van zijn diagnose en voor zover ik weet zelf geen kinderen met die diagnose hebben. Dus het is ook wel normaal pubergedrag, blijkbaar.
Zonnig77 schreef op 23-01-2025 om 21:01:
[..]
Denk je aan je deo? Tanden gepoetst? Stagecontract ingeleverd? Vrij genomen? Gebruik je een bord? Breng je spullen even naar de keuken? Doe je het licht uit? Kom je alleen maar beneden om te eten? Heb jij alle koekjes opgegeten? Kijk eens achterom na het doortrekken? Zet je fietslampjes aan? Maak je ook wel eens huiswerk? Is het niet handig om ook eens je bureau te gebruiken? Je staat nu wel lang genoeg te douchen?
En ik zeur -minder dan ooit- over zijn schermgedrag. Hij doet vrijwel niks anders. Wil ook niks anders.
Dit is vrijwel 1-op-1 hetzelfde lijstje als wat mijn man en ik ook over onze zoon van 14 op zouden kunnen schrijven. Echt enorm herkenbaar. Alleen de deo niet, want hij heeft zelf ook veel last van zijn eigen geur dus deo vergeet hij nooit op te doen…
Dat vind ik soms ook confronterend hoor, als ik zie en merk dat dochter anders is/reageert op dingen. En niet omdat ik dat op zichzelf erg vind dat ze is zoals ze is, maar dat ze daardoor afwijkt en minder snel ontwikkelt dan andere kinderen.
Ze is wel sociaal en speelt regelmatig met vriendinnetjes, wordt gevraagd voor feestjes, heeft meerdere clubjes. Dus prima.
Mijn zus had vroeger ook hele hordes vriendinnen en ik veel minder en de vraag 'waarom heb jij dat niet?' vond ik heel pijnlijk. Want los van mijn andere behoeften werd ik blijkbaar niet zo leuk gevonden en had ik ook geen idee hoe ik dat moest fixen.
Het werd beter met de jaren en volwassen worden.
Vanmiddag had dochter even paniek omdat ze geen voorbeelden had voor therapie morgen want we hebben al heel lang geen ruzie of boze bui/uitbarsting meer gehad.
Toen ik haar zei dat ze ook een voorbeeld kon geven van iets wat wél goed ging, moest ze even schakelen, maar lukte het wel. Woensdag ortho gehad en daarna had ze echt wel last van spanning op haar tanden en prikkels, maar los van een beetje chagrijnig doen heeft ze uit zichzelf paracetamol genomen voor de nacht omdat ze niet kon slapen.
En gistermiddag had ze even een verdrietig moment om haar gebit, maar kon ze dat goed aangeven en even komen knuffelen en huilen zonder boze bui of zichzelf pijn doen. Dat zijn mooie stappen die een groei en ontwikkeling weergegeven waar bij therapie óók ruimte voor is. En daar mag ze zelf ook best trots op zijn.
Zonnig, ik weet dat mijn dochter geen behoefte heeft aan een grote vriendengroep maar één goede vriendin zou ik haar wel gunnen. En niet zoveel spanning voor dingen die juist leuk voor haar zouden moeten zijn. Ik vind het ook heel lastig dat alles, ook vriendschappen, vaak zo moeizaam gaat.
Wat jouw jongens betreft, hebben ze wel behoefte aan een vriendengroep of is het zo wat hun betreft prima? Als dat laatste zo is, dan zou ik me er niet te druk over maken. Niet iedereen heeft behoefte aan een vriendengroep. Meestal wel aan 1 of 2 vrienden.
Wat dingen als tandenpoetsen vergeten betreft, een vriendin van mij maakte een overzicht voor haar zoon met het hele ochtendritueel erop tot aan de schoolgang. Dus aankleden, ontbijten, tandenpoetsen etc. Misschien is dat nog een idee? Ik heb zelf laatst een lijstje gemaakt voor dochter met alles erop wat ze mee moet naar school. Ze vergeet nog wel eens wat en dan is het ook meteen weer paniek.
Wat de bubbel betreft, hier ook herkenbaar. Buitenshuis is dochter haar autisme beter zichtbaar. Het verschil met leeftijdsgenoten valt dan echt op, dat vind ik ook wel eens lastig.
Stormvogel, zou een maatje in de klas misschien iets voor je zoon kunnen zijn? Die bij voorkeur naast hem zit en hem erop kan wijzen als hij gespannen wordt? Mits je dat kunt zien natuurlijk. Het schijnt goed te kunnen werken. Bij mijn dochter is het niet helemaal van de grond gekomen maar ze heeft er wel een keer baat bij gehad. Ook hielp het bij haar dat de klas op de hoogte was van de reden waarom ze er vaak niet was. Het helpt begrip op te brengen. Ik kan me voorstellen dat het in geval van jouw zoon ook een voordeel kan zijn, zeker als het een veilige klas lijkt te zijn. Wel heel sneu dat de stress zo hoog was dat hij niet meer bereikbaar was. Fijn dat hij het uiteindelijk wel heeft kunnen delen met jullie.
Kaassouflee, dat uitstelgedrag ken ik ook van dochter. Zo van als ik het negeer, is het er ook niet. Nou is mijn dochter nog maar 14 maar die begint ook nooit zelf aan haar huiswerk. Soms weet ze ook gewoon niet hoe ze het aan moet pakken maar ze geeft dit dan ook niet aan. Als wij niks zeggen, doet ze niks. We helpen dus meestal met opstarten en soms ook langer als het niet lukt. Zou het jouw zoon kunnen helpen om samen een planning te maken om het zo in kleine stapjes te verdelen? Ik meen dat @Stormvogel hier een mooi systeem voor had maar het kan ook iemand anders zijn geweest.
MamaE schreef op 26-01-2025 om 19:17:
Mijn zus had vroeger ook hele hordes vriendinnen en ik veel minder en de vraag 'waarom heb jij dat niet?' vond ik heel pijnlijk. Want los van mijn andere behoeften werd ik blijkbaar niet zo leuk gevonden en had ik ook geen idee hoe ik dat moest fixen.
Het werd beter met de jaren en volwassen
En precies dit wat jij schrijft mamaE, raakt en doet pijn. Hier praat zoon overigens nooit over maar ik zie soms zijn kwelling of onhandigheid. En als hij niet weet hoe iets aan te pakken vraagt hij geen hulp, maar ha teert de struisvogeltechniek.
Kaassoufflee schreef op 26-01-2025 om 19:00:
[..]
Dat is die bubbel die ik bedoel. Die vriendinnen spiegelen wat jij in jullie bubbel niet meemaakt, en dat doet pijn. Ik herken het heel goed, het lijkt of ik een soort dubbelganger heb rondlopen met jou 😉
Dat heb ik ook vaak hier, dubbelgangers die elkaar begrijpen! En dat buiten de bubbel… of hebben wij ook een bubbel met elkaar? 
En wat is het verschil tussen introverte puberjongens met en zonder ass…
lampion schreef op 26-01-2025 om 20:42:
Stormvogel, zou een maatje in de klas misschien iets voor je zoon kunnen zijn? Die bij voorkeur naast hem zit en hem erop kan wijzen als hij gespannen wordt? Mits je dat kunt zien natuurlijk. Het schijnt goed te kunnen werken. Bij mijn dochter is het niet helemaal van de grond gekomen maar ze heeft er wel een keer baat bij gehad. Ook hielp het bij haar dat de klas op de hoogte was van de reden waarom ze er vaak niet was. Het helpt begrip op te brengen. Ik kan me voorstellen dat het in geval van jouw zoon ook een voordeel kan zijn, zeker als het een veilige klas lijkt te zijn. Wel heel sneu dat de stress zo hoog was dat hij niet meer bereikbaar was. Fijn dat hij het uiteindelijk wel heeft kunnen delen met jullie.
Dankjewel voor de suggestie. Ik zal er eens over nadenken. Hij zit nu naast een van zijn vrienden, maar ik weet niet zeker of die signalen oppakt. Zit zelf wellicht ook een beetje op het spectrum 
. Maar ik neem het mee naar school, wie weet kunnen we er toch wat mee.
Overigens heeft hij niet zelf verteld dat hij met zijn hoofd aan het bonken wat. Dat 'detail' moesten we van school horen. En dat was nu procies het meest spannende.
Over mensen die 'klagen' over het te drukke sociale leven van hun kinderen terwijl jij dat je eigen kind ook wat meer toewenst: dat was met name vroeger (einde basissschool herkenbaar). Ik merk nu dat ik daar minder last van heb. Enerzijds omdat zoon naar een andere school is gegaan waar hij meer op zijn plek zit en ik dus geen 'last' meer heb van de ouders met populaire kinderen.
Maar ook omdat ik zelf meer accepteer dat zoon zijn eigen pad volgt en ik dat steeds meer accepteer en ook meer oog heb voor al het positieve op dat pad.
Ik kijk ook bewust met wie ik wel en niet wil sparren en praten over zoon/kids: Wel: mensen die meedenken, positief denken, en even buiten de hokjes kunnen denken. En dat hoeven niet perse mensen te zijn met kinderen die ook een diagnose hebben. Soms juist niet, omdat dingen die ik irritant vind, ook voorkomen bij 'gewone' pubers. Ook wel eens lekker om te horen haha.
Anderen mijd ik bewust wat meer als ik weet dat hun advies of ervaring me eerder een rotgevoel dan een positief gevoel bezorgd. Je kent het type wel: mensen die zeggen .." dat hij gewoon zus en zo moet doen", die doen alsof de wereld vergaat als he vertelt over autistisch gedrag...of die roepen: het komt allemaal vanzelf goed (en dan twee uiterst sociale succesvolle kids hebben die fluitend door het leven rollen...grrr).
Ik geloof dat een groot deel van mijn leven een bubbel is en dat vind ik wel prettig. Een relatie met iemand die autistisch is, mijn ex ook, mijn twee kinderen. Mijn beste vriendin. En ook een grote kennissenkring die ik online heb, zijn veelal neurodivers. En met jullie inderdaad ook.
Mijn oudste zit nu een half jaar op de middelbare school, ik moet me nog steeds leren verhouden tot zijn huiswerk. Mijn ouders hebben zich nooit één seconde druk gemaakt om mijn huiswerk. Ik wil het wel anders doen, tegelijkertijd ligt de verantwoordelijkheid echt bij hem, als hij het niet doet, heeft hij zichzelf ermee. Ik geloof dus dat ik er veel relaxter insta dan wat jullie schrijven.
