Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Kaassoufflee schreef op 22-01-2025 om 20:09:
@Stormvogel, hoe voelt je zoon zich er nu onder? Lijkt me heftig voor hem, en dan in de klas met al die anderen erbij…hoe heeft de docent gereageerd en hoe is je zoon er uiteindelijk weer uitgekomen?
Het is altijd erg lastig om erachter te komen hoe hij zich erover voelt. Man en ik hebben die avond met hem gepraat en uiteindelijk kwam er uit dat hij zelf ook wilde dat hij het niet deed. Het is heel lastig om hem aan het praten te krijgen, ik denk dat hij zich schaamt. De volgende dag en vandaag is hij trouwens gewoon naar school gegaan.
De docent heeft de brugklas coordinator erbij gehaald en zij heeft geprobeerd hem te laten stoppen. Iets zachts onder zijn hoofd gelegd. Het lastige was dat hij volledig uit contact was en dat al hun pogingen om contact te maken geen zin hadden. Uiteindelijk is hij er zelf mee gestopt.
Voor hem is het heftig en inderdaad voor de anderen - docenten en leerlingen ook. Ik denk dat het goed is om de klas wel wat context te geven of erop terug te komen om eventuele roddels en praatjes en aannames te voorkomen (of vroeg in de kiem te smoren). Belangrijk om te vertellen wat er is, dat het niks met hen te maken heeft, waarom het is en wat ze wel of niet kunnen doen en dat het overgaat.
Het is een keer eerder voorgekomen, de klas was bezorgd en toen hebben de docenten ook wat uitleg gegeven. Denk dat het goed is om nu ook te doen, ook met het oog op de toekomst - ik verwacht dit nog wel vaker. Wat ik tot nu toe meekrijg van zijn klas is dat het een veilige en lieve klas is, dus ik denk dat er ruimte is om er wat over te zeggen.
TToch ben ik ook bang dat de leuke contacten die hij nu heeft opgebouwd, verdwijnen door dit soort incidenten. Dat ze van hem schrikken. Dat zou ik heel erg vinden en heb ik de afgelopen nachten wel wakker van gelegen. En dan ga ik dus ineens wel malen over het feit dat hij de afgelopen 3 weken niks na school heeft afgesproken.
Ik hoop dus dat hij ervoor openstaat om eraan te werken en school ook. Want het gaat voor 80% heel goed, maar als er iets gebeurd, dan is het ook gelijk heftig, zoals dit.
Het lastige is dat we van te voren goede afspraken maken wat hij kan doen als het te druk wordt: uit de klas lopen, fidget toy, etc. Maar als puntje bij paaltje komt is hij 'te ver heen' om deze afspraken te volgen en ze te herinneren, en is hij onbereikbaar.
Dus stap 1 is: hoe zorgen we dat hij zsm bereikbaar is?.
Zonnig77 schreef op 22-01-2025 om 16:40:
ook hier gaat het best goed, tijdje niet geweest… Zoon doet z’n ding, is veel op z’n kamer maar er is vrijwel dagelijks wel een momentje van 1 op 1 verbinding (buiten het avondeten om).
Ik laat hem veel met rust en probeer met hem te kletsen over zijn interesses en daarbij aan te sluiten. Ook neem ik mezelf elke dag (dat m’n zoons bij mij zijn) voor niet te mopperen en veel vertrouwen te geven. Dat lukt niet helemaal, zo moet ik zoon er dagelijks aan herinneren zijn tanden ook te poetsen in de ochtend. Dat vind ik zo vermoeiend… Als ik hem echter niet hierop aanspreek doet hij het niet. Zijn probleem, denk ik dan. Hij is bijna 17. Maar ik blijf het benoemen… tot ergernis van hem en mezelf.
En zo zijn er nog wat kleine dingen die ik steeds moet (van mezelf) herhalen. Hoe gaan jullie hiermee om? Is dit überhaupt herkenbaar? Ik voel me echt een slechte moeder als ik hem onderuit laat gaan en niet help met herinneren van van alles (hij zit vaak zo in zijn eigen wereld en steekt met regelmaat ‘z’n kop in het zand’… terwijl ik ook weet: als je wilt dat een kind groeit, moet je er niet bovenop gaan zitten 🙃
Dit is herkenbaar. Hier blijf ik ook eindeloos herhalen. Soms accepteer ik, soms niet.
Heb je een voorbeeld van die kleine dingen? Kunnen we met je meedenken of dat nodig is, of niet, of dat er andere manieren zijn om de boodschap over te brengen.
MamaE schreef op 23-01-2025 om 00:06:
Zo'n uitbarsting in de klas is iets waarvan het echt wel opvallend/afwijkend gedrag is en andere kinderen dat ook zien en er vragen bij hebben. Hopelijk kunnen jullie je zoon liefdevol leren dat zoiets kan gebeuren en vooral hoe hij het de volgende keer anders kan doen.
Hier is het bij de ortho best goed gegaan vandaag. Op de vraag hoe het ging na alle veranderingen qua beugel gaf dochter aan dat ze de eerste paar dagen veel pijn had gehad en veel boos had gedaan, maar dat het daarna wel beter ging en we de laatste weken geen ruzie meer hebben gemaakt en ze niet boos had gedaan over de beugel.
Er is nu nog één veertje extra geplaatst en ze moet nog een extra elastiek gaan dragen en dat is het voorlopig wel, want de boel moet gewoon zijn werk gaan doen.
Dat geeft nu even extra spanning en verandering van prikkels, dus vanavond het even iets minder gezellig hier. We merken wel dat dochter inmiddels in plaats van boos worden op ons, haar frustratie afreageert op zichzelf en daar een oordeel over heeft.
Op zich wel een mooi voorbeeld voor de ouderbegeleiding en therapie.
Afgelopen weekend wilde ze mij een knuffel geven en botste onhandig met haar bril tegen mijn gezicht, waarop ze haar bril van haar hoofd trok en 'stomme kutbril' riep.
En meteen daarna zuchtte ze 'nu doe ik toch weer boos over niks' en veegde een traan weg. Ik heb haar even bij me genomen en duidelijk gezegd 'luister meisje, dit soort dingen kunnen gebeuren, dat kun je niet voorkomen, het is ook heus even vervelend en dan is het even twee seconden balen en dan ga je gewoon weer verder met het leven. Dat is normaal en die twee seconden balen van de situatie is echt niet 'boos doen' of drama maken. Maak het niet te groot.' En toen was dochter even stil en zuchtte ze 'ik wil dat klote autisme niet, want daardoor maakt mijn hoofd alles zo groot'. En toen waren er nog een paar tranen. Maar gelukkig escaleerde het niet en na even vasthouden en knuffelen was het weer goed en lukte het haar om eroverheen te stappen. En daarin hoop ik vooral dat ze deze groei kan voortzetten bij onherroepelijke volgende situaties van kleine frustraties.
Ik vind het superknap hoe jouw dochter haar gevoelens onder woorden kan brengen en toch over haar verdriet kan heenstappen. En volgens mij kan jij daar ook heel goed mee omgaan en ben je voor haar een grote steun.
Ik vergeet soms ook het autisme van m’n zoon… zolang hij thuis is en zn dagelijkse structuur heeft gaat het eigenlijk goed en ontspannen. Hij trekt zich veel terug, maar er is duidelijkheid.
Vandaag had hij iets speciaals met school. Vanmorgen moest hij overgeven en appte dat hij ziek was (ik was al naar werk). Ziek gemeld en klaar. Nu blijkt dat niet alles duidelijk voor hem was. Hij praat en vraagt dan niet, maar de spanning loopt van binnen zo hoog op dat hij er letterlijk ziek van werd.
Ik vind dat heel zielig voor hem en ook pijnlijk confronterend. Vanavond hier een goed en eerlijk gesprekje over gehad. Dat ik hem gun dat hij leert aan te geven ‘het is niet duidelijk voor me’. Zodat we geef me de 5 kunnen toepassen.
Ik ben er zelf wel verdrietig van. Het is weer even zo duidelijk een belemmering voor hem.
stormvogel, wat fijn dat zoon weer naar school is gegaan. Lastig om erachter te komen hoe hij zich voelt. Ik snap dat je daar lang over kunt piekeren.
mamaE, klinkt inderdaad heel positief allemaal. Wat goed, hoe jullie samen zo positief jullie draai vinden.
Kaas, die ontnuchtering inderdaad… en het gaat nooit over. Toch kunnen die kinderen van ons ons ook ineens verbaasd doen staan. Ze ontwikkelen zich, ook al is het wellicht niet altijd leeftijdsadequaat. Hoe is het nu met jouw oudste? Alle dagen naar school?
Stormvogel schreef op 23-01-2025 om 18:46:
[..]
Dit is herkenbaar. Hier blijf ik ook eindeloos herhalen. Soms accepteer ik, soms niet.
Heb je een voorbeeld van die kleine dingen? Kunnen we met je meedenken of dat nodig is, of niet, of dat er andere manieren zijn om de boodschap over te brengen.
Denk je aan je deo? Tanden gepoetst? Stagecontract ingeleverd? Vrij genomen? Gebruik je een bord? Breng je spullen even naar de keuken? Doe je het licht uit? Kom je alleen maar beneden om te eten? Heb jij alle koekjes opgegeten? Kijk eens achterom na het doortrekken? Zet je fietslampjes aan? Maak je ook wel eens huiswerk? Is het niet handig om ook eens je bureau te gebruiken? Je staat nu wel lang genoeg te douchen?
En ik zeur -minder dan ooit- over zijn schermgedrag. Hij doet vrijwel niks anders. Wil ook niks anders.
Zonnig77 schreef op 23-01-2025 om 20:52:
Kaas, die ontnuchtering inderdaad… en het gaat nooit over. Toch kunnen die kinderen van ons ons ook ineens verbaasd doen staan. Ze ontwikkelen zich, ook al is het wellicht niet altijd leeftijdsadequaat. Hoe is het nu met jouw oudste? Alle dagen naar school?
Zolang we in onze eigen bubbel thuis zijn, is er niet veel aan de hand. Dan is het gewoon zoals we het kennen en dat is voor ons normaal. Stappen we er buiten, bijvoorbeeld een activiteit op/van school of iets anders buitenshuis, dan komt het verschil met de leeftijdgenoten naar voren en dat komt wel eens hard aan.
Zoon gaat alle dagen naar school. Is heel trouw daarin. Maar langeretermijnplanningen zijn zonder hulp nog onhaalbaar voor hem. Dus ja, ik herinner hem daar wel aan, zij het met ‘jahaaa’ als standaard reactie. Veel dagelijkse persoonlijke verzorging laat ik al beter los. Maar als ie stinkt dan ben ik duidelijk en moet ie daar echt wat aan doen.
Dat het thuis goed gaat, is niet zo gek. Dat is allemaal heel vertrouwd en voorspelbaar. Er zijn sociaal gezien minder verwachtingen. De vorige therapeut van dochter zei ons ook ooit dat het best zou kunnen dat ik een bepaalde modus operandi van leven en werken heb thuis die aansluit bij dochter haar behoeften. En dat mijn autisme daar best een voordeel in kan zijn. Ik had toen nog zoiets van 'nou ja het had beter niet zo kunnen zijn, dan zou zij het misschien ook niet hebben'. Maar ik denk daar nu echt wel milder over.
Soms vind ik het wel even confronterend dat haar gedrag niet leeftijdsconform is, zie ik het verschil met andere kinderen en soms stoor ik me daar dan ook even aan. Dat vind ik dan ook weer niet terecht omdat ze er niks aan kan doen het vooral ligt aan mijn eigen worsteling met acceptatie. Maar ook daarin word ik minder hard. Voor haar en mezelf.
En dat ze groeit maakt me ook heel trots. Ons soort mensen heeft wat meer tijd nodig om uit te rijpen, maar ik heb wel het vertrouwen dat het uiteindelijk goed komt.
Zonnig, herkenbaar hoe je continu van alles aan het aansturen, herinneren en in goede banen aan het leiden bent.
Wbt tandenpoetsen had ik er het van de week met oudste zoon van 12 over. Ik zei: ik zie dat je de afgelopen twee dagen niet gepoetst hebt. Ik heb je ook niet herinnerd. Wat wil je, dat ik je weer ga herinneren of wil je het zelf doen? Hij wil het zelf doen. Ik ga wel vinger aan de pols houden, maar er eerst op vertrouwen dat hij het zelf kan.
MamaE, ik vind dat je het echt zo ontzettend goed doet. Hoe haar emoties er mogen zijn. En hoe je helpt relativeren. Echt knap!
Jullie steun en bemoediging hier doet me ook echt wel goed, hoor. Ik denk dat ik in het verleden misschien te weinig ruimte heb gemaakt voor dochters emoties. En dat lag waarschijnlijk aan mijn eigen emoties en het onvermogen om daarmee om te gaan.
Gelukkig gaat het nu beter en merkt dochter dat ook en zegt ze ook regelmatig dat ze ook trots is op mij. En mijn man speelt natuurlijk ook een liefdevolle rol in het hele verhaal.
Tegelijkertijd lees ik hier ook dingen die bij dochter totaal niet spelen. Haar executieve functies zijn, op emotieregulatie na, heel sterk. Ik hoef haar niet te herinneren aan tandenpoetsen, huiswerk maken, wat er wanneer mee moet in de tas.
Stormvogel schreef op 23-01-2025 om 18:44:
Het lastige is dat we van te voren goede afspraken maken wat hij kan doen als het te druk wordt: uit de klas lopen, fidget toy, etc. Maar als puntje bij paaltje komt is hij 'te ver heen' om deze afspraken te volgen en ze te herinneren, en is hij onbereikbaar.
Dus stap 1 is: hoe zorgen we dat hij zsm bereikbaar is?.
Stormvogel, dit herken ik wel bij mezelf vanuit trauma. Waar je ook aan kan werken is de allervroegste signalen leren herkennen.
Zonnig77 schreef op 23-01-2025 om 21:01:
[..]
Denk je aan je deo? Tanden gepoetst? Stagecontract ingeleverd? Vrij genomen? Gebruik je een bord? Breng je spullen even naar de keuken? Doe je het licht uit? Kom je alleen maar beneden om te eten? Heb jij alle koekjes opgegeten? Kijk eens achterom na het doortrekken? Zet je fietslampjes aan? Maak je ook wel eens huiswerk? Is het niet handig om ook eens je bureau te gebruiken? Je staat nu wel lang genoeg te douchen?
En ik zeur -minder dan ooit- over zijn schermgedrag. Hij doet vrijwel niks anders. Wil ook niks anders.
Oef dat is echt idd veel om hem mee te helpen herinneren. Zou het helpen als je samen of hij alleen handige hulpmiddeltjes kan verzinnen? Bijvoorbeeld voor de wc doortrekken: een post it op ooghoogte, zodat je die leest als je op de wc zit?
Ik doe iets soortgelijks, ik moet fysio oefeningen doen, die kunnen heel goed op de wc. Dus een post it opgeplakt om me er aan te herinneren :grin:
Thanks, maar die hulpmiddeltjes ben ik al lang voorbij… automatiseren kost erg veel tijd (en geduld van mij) en in de puberteit al helemaal, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. En dat ik vaker m’n mond hou en dingen ‘laat gebeuren’.
ik zag vandaag deze quote die me raakt:
Parents who seek control often lose influence. Focus on connection— it keeps the door open.
Zonnig77 schreef op 24-01-2025 om 21:06:
Thanks, maar die hulpmiddeltjes ben ik al lang voorbij… automatiseren kost erg veel tijd (en geduld van mij) en in de puberteit al helemaal, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. En dat ik vaker m’n mond hou en dingen ‘laat gebeuren’.
ik zag vandaag deze quote die me raakt:
Parents who seek control often lose influence. Focus on connection— it keeps the door open.
Dat is een mooie quote, Zonnig!
