Tiener op z’n kamer

Kaassoufflee schreef op 02-06-2024 om 22:43:

@AlisonH
Toch vind ik dat je zoon wel een mooi sociaal leven heeft opgebouwd, rondom voetbal. Weliswaar met een grens erop, maar toch, heel knap! Heeft hij dat zelf gedaan of heeft hij hulp daarbij gehad (en zo ja, welke?) of heeft hij geluk met heel begripvolle en accepterende clubgenoten?

Lief dat je dat zegt. Hij heeft vooral geluk dat hij echt goed kan voetballen en dus al heel lang in de selectie zit, die teams blijven lang bij elkaar. En inderdaad heel leuke accepterende clubgenoten. Ook in de klas lag hij altijd wel goed, hij had op de basisschool best veel vriendjes. Daarna werd het lastiger maar toen kende hij die jongens al zo lang, dan werd eventueel afwijkend gedrag afgedaan met “Oh, echt AlisonZoon, laat hem maar effe.” Middelbare school is hij aan toneel gaan doen, beetje op mijn aandringen een keer gegaan en hij vond het fantastisch. Ook tijdens studie legt hij vrij makkelijk contact, maar die contacten onderhouden vindt hij erg lastig. Mensen zelf uitnodigen: moeilijk. Hij heeft nu wel ambulant begeleiding, ook om daarbij te helpen. Maar hij zal nooit een supersociaal type worden, maar dat zijn z’n vader en ik ook niet. Mijn dochter wel. 

Zonnig77 schreef op 03-06-2024 om 08:57:

Fijn te lezen dat de jaloezie herkenbaar is. Zelfs na de diagnose voel ik deze dus nog af en toe. Ik schaam me daar een beetje voor, want dan is het dus net alsof ik zoon en zijn behoeften niet helemaal accepteer. Confronterend.

AlisonH, voor mij leest het dat jouw zoon juist een behoorlijk actief en sociaal leven heeft. En hij weet goed waar hij wel/niet blij van wordt. Onze kinderen komen er allemaal zeker wel!

Kaas, jouw zoon klinkt inderdaad als een doorzetter. Een hele mooie kwaliteit en hij denkt dus ook aan de gevoelens van anderen. Heeft ie een beetje kunnen slapen vannacht? Ben benieuwd hoe zijn sportdag is gegaan.

Mvtj, dat klinkt als een enthousiaste reactie op een gezellig uitje. Is dat met vrienden? Ik zou toch proberen heel luchtig te blijven doen en hem stimuleren te gaan. Eventueel met keuzes werken, dat gaat hier vaak goed. Bijvoorbeeld; zal ik je brengen of ga je op de fiets? (ik zeg maar wat, iets meer context nodig

Ik hoop inderdaad dat zoon positieve ervaringen gaat opdoen met zijn sollicitatie. Lijkt me vreselijk als hij wordt afgewezen om wie hij is. Hij wil het graag goed doen, maar kan echt wel belemmerd worden door spanning en sociale onhandigheid. Maar hij het inderdaad gaan ervaren en kunnen leren. Het is trouwens ook nog iets voor hem om de telefoon niet op te nemen als hij wordt gebeld of zijn mails te negeren. We gaan het zien. 'Wat er niet is, bestaat niet' Typisch mijn zoon, alias de struisvogel

Ja, hij was enthousiast en daarna dus niet meer. Nee, het is niet met vrienden, maar een initiatief vanuit sociaal werk van de gemeente. Ow, dat bedenk ik me nu, misschien wil hij wel als hij een vriendje mee mag nemen. 

Het voelt voor mij alsof hij de deur behoorlijk hard dichtsmijt (figuurlijk gezien). Ik ga kijken hoe ik nog met hem er over kan praten.

Fijn om zo te kunnen overleggen 😊

Ik ga met je duimen dat de zoektocht naar een bijbaantje goed gaat lopen!

Niet iedereen heeft dezelfde wensen en behoeften. Dat jij een ander iets gunt, wil niet zeggen dat die ander daar blij mee zou zijn. Stel jij houdt enorm van zwemmen en hebt een zwembad in de tuin en denkt 'dat gun ik iedereen'. Maar iemand die niet van zwemmen houdt, vindt het waarschijnlijk maar een onding dat te veel ruimte inneemt en te duur is en te veel tijd kost aan onderhoud.

Een 'regenboog aan leeftijden'. Ja, dat vind ik mooi uitgedrukt en het is ook wel zoals het is. Dat is soms lastig, zeker in de puberteit en adolescentie, maar uiteindelijk komen de meesten echt wel op hun pootjes terecht hoor en worden ze volwassen, alleen op sommige gebieden wat later. 
Ik snap wel dat het soms kan steken. Dat je met neus op de feiten wordt gedrukt en ziet en hoort dat jouw kind toch echt 'anders' is dan andere kinderen.

Alison, Zonnig en Kaassouffle, als ik jullie verhalen over je tieners/jongvolwassen zonen lees dan vind ik dat allemaal heel positief eerlijk gezegd. Ze kunnen hun grenzen aangeven, hebben contacten en mijn indruk is dat ze over het algemeen lekker in hun vel zitten. Dat is super toch?

Zonnig, ik hoop dat, of die sollicitatie nu wel iets wordt, het een positieve ervaring wordt voor je zoon. En dat hij zichzelf gunt om kritisch te zijn: past een baan eigenlijk wel bij MIJ? Wil ik hier wel werken en kan ik hier mijn talenten in kwijt?

Kaas, ik hoop dat de sportdag goed is gegaan. Ik herken precies wat je schrijft. Vorige week hier ook sportdag, ik moest mijn zoon komen halen. 
De volgende keer (zal in de brugklas zijn) mag hij wat mij betreft skippen, als we het gevoel hebben dat die dag meer kwaad dan goed zal doen. Er zijn meer manieren om samenwerken te leren. 
(En hierbij kijk ik ook naar mezelf, ik heb altijd al een hekel gehad aan teamsport - ben er ook niet goed in, maar volgens mij ben ik goed terecht gekomen )

Mvtj: ik zou het inderdaad even laten bezinken. Ik denk dat je zoon even tijd nodig heeft om te wennen dat hey zonder zijn moeder is. Misschien wel met vriendje? En, als het nodig is kan je misschien voorbespreken met degene die het organiseert wat de bedoeling is. Dat geeft in mijn ervaring veel rust, als hij weet wat hij kan verwachten vind hij het vast ok om zonder jou te gaan. 

Over die vage jaloezie. Ja, die heb ik soms ook als ik andere groep acht' ers met elkaar zie afspreken, naar een feestje in het zwembad, samen koken etc. Maar ik probeer te bedenken dat die jaloezie vooral in mijzelf zit en dat ik dus kennelijk mijn zoon nog niet 100% heb geaccepteerd. En daarnaast stil te staan bij het feit dat hij a)over het algemeen goed in zijn vel zit en b) we doen wat we kunnen en ik er daardoor vertrouwen in heb dat die sociale contacten vast wat meer komen. Een of twee vrienden erbij zou al geweldig zijn. 

Ik denk zelf dat die jaloezie niet betekent dat je de diagnose nog niet geaccepteerd hebt Stormvogel. Meer als een uiting van levend verlies/levende rouw.

Sportdag viel volgens mijn zoon zelf best wel mee: zijn teamgenoten waren niet de vervelendsten en ze zijn in de middenmoot geëindigd. Al heb ik dit door de slaapkamerdeur heen moeten horen, want hij is bij thuiskomst gelijk door naar boven gegaan en ik was toen niet thuis. Vanavond bij het eten was hij erg moe en hongerig en niet te spreken. Dus we hebben hem gecomplimenteerd met de sportdag en hem verder met rust gelaten.

Wat voor hem vervelende mensen zijn, zijn degenen die blijven aandringen op contact en/of reactie, terwijl hij volgens hem aangeeft dat hij met rust gelaten wil worden. En dat zijn meestal de meiden, in een groepje en dan samenzweerderig en provocerend met opmerkingen. Ik kan hem ook geen advies daarin geven, ik weet me daar ook geen raad mee. Het negeren, wat hij telkens doet, is denk ik wel de beste optie. Het blijft wel vervelend dat ze (nog) niet opgeven.

@Stormvogel: mijn zoon heeft buiten de verplichte contacten in de klas nagenoeg geen andere contacten. September tot en met april een creatieve club, 1x in de week. En 1x per week privé muziekles. Dat is alles. Verder moet hij het hebben van de vrienden van zijn jongere broertje die hier over de vloer komen, maar die vindt hij meestal niet leuk en vermijd hij of doet hij heel vervelend tegen…

Kaassoufflee schreef op 03-06-2024 om 19:16:

Sportdag viel volgens mijn zoon zelf best wel mee: zijn teamgenoten waren niet de vervelendsten en ze zijn in de middenmoot geëindigd. Al heb ik dit door de slaapkamerdeur heen moeten horen, want hij is bij thuiskomst gelijk door naar boven gegaan en ik was toen niet thuis. Vanavond bij het eten was hij erg moe en hongerig en niet te spreken. Dus we hebben hem gecomplimenteerd met de sportdag en hem verder met rust gelaten.

Volgens mij een prima uitkomst van vandaag!

Wat voor hem vervelende mensen zijn, zijn degenen die blijven aandringen op contact en/of reactie, terwijl hij volgens hem aangeeft dat hij met rust gelaten wil worden. En dat zijn meestal de meiden, in een groepje en dan samenzweerderig en provocerend met opmerkingen. Ik kan hem ook geen advies daarin geven, ik weet me daar ook geen raad mee. Het negeren, wat hij telkens doet, is denk ik wel de beste optie. Het blijft wel vervelend dat ze (nog) niet opgeven.

Ik herken dit heel erg van mijn zoon. Hij is heel duidelijk als hij met rust gelaten wil worden. Het is vervelend dat sommigen dat niet doen en daarmee over zijn grenzen gaan. Waardoor zoon boos wordt, wat ik heel goed begrijp. Net als jij denk ik dat negeren toch de beste optie is, en dan concenteren op iets anders/weglopen.  

@Stormvogel: mijn zoon heeft buiten de verplichte contacten in de klas nagenoeg geen andere contacten. September tot en met april een creatieve club, 1x in de week. En 1x per week privé muziekles. Dat is alles. Verder moet hij het hebben van de vrienden van zijn jongere broertje die hier over de vloer komen, maar die vindt hij meestal niet leuk en vermijd hij of doet hij heel vervelend tegen…

Ik snap dat je hem dan wat eigen vrienden gunt. Ook hier geldt dat 1 of 2 al mooi is (denk ik?). 
Hou vertrouwen...het komt vast wel. Jullie weten nog maar kort van de diagnose, hij heeft psycho educatie...dat is super dat dat al in gang is gezet. 

Mvtj schreef op 03-06-2024 om 17:45:

Ik denk zelf dat die jaloezie niet betekent dat je de diagnose nog niet geaccepteerd hebt Stormvogel. Meer als een uiting van levend verlies/levende rouw.

Pfff, ik weet het niet...misschien heb je gelijk hoor.

Mijn dochter was de afgelopen dagen op kamp. En dan zie ik het al aan de foto’s die worden opgestuurd. Mijn kind staat bijna nergens op. Ze hadden een filmpje opgestuurd dat de kinderen bij het ontbijt met het bestek op tafel trommelden voor de grap. Iedereen vond het leuk, behalve mijn dochter, die zat met haar handen op haar oren. Bij de disco was ze maar naar boven gegaan. Etc.

Ze gaat na de zomer naar de middelbare school. Ik vind het verdrietig dat ze het moeilijk heeft ondanks alles wat wij als ouders eraan hebben gedaan om haar een fijne basisschooltijd te geven. Eigenlijk moet ik concluderen dat onze inspanningen en ook de hulp die ze heeft gehad maar heel weinig effect hebben gehad. Het is ook lastig. Qua schoolprestaties gaat het prima, maar sociaal gaat het echt moeilijk.

S.ndra schreef op 08-06-2024 om 05:56:

Mijn dochter was de afgelopen dagen op kamp. En dan zie ik het al aan de foto’s die worden opgestuurd. Mijn kind staat bijna nergens op. Ze hadden een filmpje opgestuurd dat de kinderen bij het ontbijt met het bestek op tafel trommelden voor de grap. Iedereen vond het leuk, behalve mijn dochter, die zat met haar handen op haar oren. Bij de disco was ze maar naar boven gegaan. Etc.

Ze gaat na de zomer naar de middelbare school. Ik vind het verdrietig dat ze het moeilijk heeft ondanks alles wat wij als ouders eraan hebben gedaan om haar een fijne basisschooltijd te geven. Eigenlijk moet ik concluderen dat onze inspanningen en ook de hulp die ze heeft gehad maar heel weinig effect hebben gehad. Het is ook lastig. Qua schoolprestaties gaat het prima, maar sociaal gaat het echt moeilijk.

Dan breekt je moederhart…

Wat voor de grote groep een feest is en iets waar ze zich heel lang op verheugen, is voor je kind een martelgang. Hebben de begeleiders het gemerkt en goed opgevangen?

Hallo alle, oh ja hoor dat is hier ook herkenbaar, maar het zit hem meer in het feit dat ik het hem " straks " zo erg gun om een fijne tijd op stap te hebben. Voor nu heb ik er minder moeite mee... 
Ik ervaar het ook zo als mvjt, ik luister ook regelmatig naar de poscast levend verlies en naar Manu Keirse.. dat geeft mij erkenning in wat ik voel en helpt me om me minder alleen te voelen hierin.
Dank voor het gene wat jullie delen

Zoon was afgelopen week ook weer 3 dagen thuis, doodziek en moe. Heb deze keer wederom goed naar hem geluisterd en zijn grenzen mee bewaakt, hij heeft ook niet gewerkt en geen deel genomen aan het pretpark uitje.
Hij vond het totaal niet erg dat hij met het team van het werk niet mee kon naar het pretpark. Voor hem een ware hel en volgende week gaat hij er met school heen, het zal mij benieuwen.

Weer een flinke mail van de mentor ontvangen en ouder gesprek ingepland. Zucht. Zoon is niet meer met gedragswetenschapper in gesprek geweest. Steeds als zij er is heeft hij iets anders of wil niet. Ze geeft hem geen "verplichte taakjes". Dus dan doet hij niks.
Discourt is hier ook zijn grote "vriend".

 

Kaassoufflee schreef op 08-06-2024 om 09:03:

[..]

Dan breekt je moederhart…

Wat voor de grote groep een feest is en iets waar ze zich heel lang op verheugen, is voor je kind een martelgang. Hebben de begeleiders het gemerkt en goed opgevangen?

Ja goede vraag. Niet iedereen houdt van herrie en drukte, en dat is prima. Hopelijk hebben ze daar rekening mee gehouden. 

S.ndra: gelukkig is groep acht bijna klaar...laatste loodjes. Als het je dochter helpt, kan je haar wat vaker thuishouden in overleg met school? Het lesprogramma is toch klaar. 

En, heb je een fijne middelbare school voor haar gevonden?

Groetjes van mij (wiens zoon ook niet van drukte houdt en net als jouw dochter ook niet vaak op foto's is te zien). 

Zoon zorgde voor een grote verrassing: hij wilde de avondvierdaagse lopen. Voorheen hebben we die, na een paar slechte ervaringen wegens overprikkeling en vermoeidheid van die week, altijd overgeslagen. Recent was hij er ook ernstig aan toe toen hij met biovader naar een evenement was geweest. Dus het verbaasde me dat hij wilde lopen. Maar hij heeft het gedaan en raad eens? Hij vond het geweldig! Hij liep individueel, maar alle individuele wandelaars vormden min of meer een vrije onverplichte groep wegens dezelfde starttijd. En zo had hij toch ook wat contacten. De aankomst is hier de laatste avond een muzikaal festijn met luidspreker voor het commentaar bij binnenkomst, maar ook dat viel goed. Hij heeft gemerkt dat wandelen helpt bij negatieve emoties, want die had hij van de week op school n.a.v. iets gehad en voelde beter na 10 km lopen.
Ik ben supertrots op hem! Het geeft weer een positieve impuls en hoop dat hij zijn plek wel gaat vinden.