Sociaal niet vaardig
We zijn een gezin van 4 met twee pubers. We zijn allemaal sociaal onhandig. In professionele setting weten man en ik wat we moeten doen, welke vragen je kan stellen voor sociale interactie en bij vrienden verloopt alles goed. Bij mensen die we niet kennen zijn we we niet op ons gemak en duurt het even alvorens we het gezellig hebben.
Nu zijn onze pubers sociaal niet vaardig. Geen vrienden, geen korte praatjes, vastlopen bij bijbaantje omdat ze wel antwoord geven maar niet terug communiceren. We geven tips en handvatten. Hier wordt uit angst niets mee gedaan. Oudste heeft al therapie gehad maar het lukt niet. Ik weet het gewoon niet meer. Wat moet je naast tips, therapie nou nog meer doen.
Hoi Plofje,
Ik lees wel wat herkenbaarheid in je verhaal. Mijn partner heeft hier ook meer problemen mee dan ik. Vaak komt hij bij mij vragen hoe hij bepaalde dingen aan kan kaarten of kan verbeteren.
Omdat ik veel herken in onze zoon en hij een Tos heeft, wil ik net als jij voorkomen en sturen waar kan. Zoon staat momenteel op de wachtlijst bij kentalis voor de Tom training. Theorie of mind training. Dit is een training om meer inlevingsvermogen te ontwikkelen, misschien kun je dat eens google en zijn deze trainingen er ook voor pubers. Ik geloof dat het tot 14 jaar is bij Kentalis.
Door zijn tos, waarvan sommige gevolgen gelijk zijn aan autisme zal ik hierbij een hele lange tijd bij moeten blijven helpen. Ik vind je vraag dus ook helemaal niet gek en juist goed dat je hierop in stelt. Wellicht hebben jou kinderen die ondersteuning ook meer nodig, net als mijn kind.
Ook hebben wij diverse andere trainingen gevolgd / gezocht. Misschien kun je eens kijken voor sociale vaardigheden traingen bij je in de buurt of communicatieve vaardigheden trainingen?
Of heb je dat al geprobeerd?
Geen “goedemorgen” durven zeggen lijkt me vooral te maken hebben met angst, spanning en verstarren. Niet zozeer met hoeveel sociaal inzicht iemand heeft.
Ik zou zelf beginnen met het lichaam wat losser krijgen. Voelen hoe je een duidelijke stem opzet. Op de juiste manier ademhalen. Een zelfverzekerde lichaamshouding. Theaterles of zangles is daar erg goed voor. Er staan genoeg filmpjes op youtube om hiermee thuis te gaan oefenen. Probeer het na te doen, de uitbundige handgebaren, duidelijk praten en articuleren, recht op staan. Zoiets is even wennen maar je kan er vertrouwd mee worden. Hoe meer je er vertrouwd mee raakt, hoe vaker je het gaat toepassen in het echt. Mensen gaan als vanzelf enthousiaster op je reageren en dan kan je stapje voor stapje het zelfvertrouwen opbouwen. “Sociaal onhandig” zijn, is ook gewoon een vicieuze cirkel waar je in vast komt te zitten, door negatieve reacties wordt je als vanzelf alleen maar onzekerder..
Je= je kinderen
Er is dus geen diagnose? Ik herken de sociale onhandigheid heel erg van onze middelste van 14, die ADHD en (een lichte vorm van) ASS heeft.
Is het mogelijk om ze laagdrempelig wat te laten oefenen in sociale situaties? Wij hebben bijvoorbeeld wat neefjes in dezelfde leeftijdscategorie waar hij veilig kan oefenen in de omgang met andere pubers. Bij een zeilkamp ging het vorig jaar ineens wonderwel goed, daar bleken meer wat sociaal onhandige kinderen mee te zijn.
Ik stimuleer af en toe ook wel actief sociaal contact (‘Nodig jij ... uit om mee te komen barbecueën vanavond?’), uit zichzelf spreekt zoon nooit met iemand af. Tijdens zo’n 1-op-1-afspraakje gaat het goed en wordt hij ook af en toe terug uitgenodigd.
Bijbaantje heeft zoon nog niet - nu alleen een krantenwijkje -, daar ben ik eerlijk gezegd ook wel wat bezorgd over. Maar anders doet hij maar gewoon alleen een (extra) krantenwijkje.
Ik ben benieuwd wat jij en vooral je kinderen vinden van de post van Nee. Ik had precies dezelfde gedachte: gaat het niet meer om sociale angst dan om sociale onhandigheid? Dan zijn er ook andere wegen te bewandelen om hier vanaf te komen.
Je hoeft echt geen diagnose te hebben om sociaal onhandig te zijn. Ik ben 'blij' te lezen dat hier meer mensen mee geboren zijn. Ik dus ook. Ik ben op gegeven moment, midden twintig, zelf in therapie gegaan. En juist in de horeca gaan werken om wat vaardigheid op te bouwen. Het heeft echt lang geduurd voordat ik doorhad wat ik 'verkeerd' deed. Mijn moeder was ook sociaal onhandig, dat kon het goede voorbeeld ook niet geven. Er is geen pasklare oplossing. Soms gebeuren er kleine dingen die je net leren om anders naar dingen te kijken en te reageren. Misschien is dat nog wel het belangrijkste, hoe je naar de dingen kijkt. Zijn jullie erg correct in jullie gedrag, hebben jullie bepaalde verwachtingen van andere mensen? Als je sterk overtuigd bent van wat je goed of fout vindt, kan dat je manier van omgaan met mensen erg beïnvloeden.
Ik moet eerlijk zeggen dat de tranen in mijn ogen staan. Als ik Google op sociale angst scoort de oudste op alle punten 😢.
We zijn wel van de beschermende opvoeding geweest denk ik. Oudste heeft het moeilijk gehad en daardoor steeds meer voor haar opgelost. Vermoed dat we de jongste daarin hebben meegenomen. Die stond veel vrijer in het leven.
Maar plofje het is nóóit te laat hé! Je bent je er bewust van en vraagt hulp. Misschien kan de huisarts met je meedenken. Zo ben ik in het circuit terrecht gekomen en door school. Is het iets om met de mentor je bespreken?
Onze zoon heeft pmt gedaan, ook veel angsten, hij sprak lange tijd niet af. En isoleert zich nog steeds het liefste. Maar die kans krijgt hij minder van ons.
Ik weet persoonlijk hoe verdrietig het allemaal kan zijn maar je bent er mee bezig dat is al erg knap!
Langzaam aan kun je steeds meer stapjes maken in minder beschermt opvoeden.
Mij is geleerd dat ik hem niet helemaal los hoef te laten, maar anders vast mag gaan houden 😘
Is er iets waar ze goed in zijn? Paardrijden, zingen, ik noem maar wat. Laat ze op een vereniging gaan van dat waar ze goed in zijn, dan komen ze gelijkgestemden tegen en doen ze positieve ervaringen op.
Ze kunnen misschien ook vrijwilligerswerk doen in iets wat ze heel leuk vinden. Als dat paarden is, dan in de manege. Dan ligt er niet zoveel druk op als bij een baantje en kunnen ze een beetje oefenen met de sociale vaardigheden.
Mijn kind heeft momenteel ook last van sociale angst. Hij had al contact met een psycholoog en heeft adhd, maar ze vermoeden nu ook autisme. Zou dat ook aan de orde kunnen zijn? Lees er eens iets over. Ik had het niet bedacht bij mij zoon, maar herkende hem wel in wat ik las. Hij heeft zijn contacten bij zijn hobby. Daar is hij goed is en wordt hij gewaardeerd daarom. En durft hij wel.
En ze zijn nog jong hoor! Ze kunnen nog veel leren. Ze hebben in elk geval lieve ouders die hun serieus nemen, dat is al heel wat.
