Sociaal niet vaardig
We zijn een gezin van 4 met twee pubers. We zijn allemaal sociaal onhandig. In professionele setting weten man en ik wat we moeten doen, welke vragen je kan stellen voor sociale interactie en bij vrienden verloopt alles goed. Bij mensen die we niet kennen zijn we we niet op ons gemak en duurt het even alvorens we het gezellig hebben.
Nu zijn onze pubers sociaal niet vaardig. Geen vrienden, geen korte praatjes, vastlopen bij bijbaantje omdat ze wel antwoord geven maar niet terug communiceren. We geven tips en handvatten. Hier wordt uit angst niets mee gedaan. Oudste heeft al therapie gehad maar het lukt niet. Ik weet het gewoon niet meer. Wat moet je naast tips, therapie nou nog meer doen.
Therapie, ja? Kijk je uit dat je niet je eigen onzekerheden projecteert op je kids en ze daarmee het gevoel geeft niet goed genoeg te zijn.
Als ze er zelf last van ervaren kunnen ze het best een cursus volgen/video's kijken/boeken lezen, om sociale vaardigheden op te doen.
Waar komt de angst vandaan?
TO, wat bedoel je met therapie? Iets van coaching gericht op sociale vaardigheden een idee?
Viva-amber schreef op 31-07-2021 om 12:51:
Waar komt de angst vandaan?
Wisten we het maar....we zijn trots op wie ze zijn. Lieve pubers maar we krijgen van beide kinderen vanuit school, sport of bijbaantje dezelfde reacties...moeilijk om contact mee te krijgen.
We hebben veel voor ze geregeld...misschien wel teveel. Beide kinderen gepest en buitengesloten. Iedereen zegt jezelf zijn, maar die normale sociale kaders zijn wel belangrijk. Goedemorgen zeggen....oudste zegt dat ze met zichzelf afspreekt om Goedemorgen te zeggen. De avond ervoor lijkt heel gemakkelijk maar als het moment daar is komt er geen geluid uit of zo zacht.
psycholoog, poh ggz.....
Gaan jullie thuis wel 'warm' met elkaar om? Geïnteresseerd in elkaar, vragen stellen, gesprekken voeren, etc.?
En waar/in welke setting durft je kind geen goedemorgen te zeggen? Hebben ze nooit ergens een vriend/vriendin gehad of zich op hun gemak gevoelt? Doen ze dat thuis wel? Het klinkt in mijn oren net wat zorgelijker dan 'sociaal ongemakkelijk' zijn.
Dit doet me denken aan toen ik tiener was. Ik had wel wat vrienden, maar erg goed in sociale dingen en sociale conventies begrijpen. Daarnaast ook nog onzettend verlegen en onzeker.
Ik had een bijbaan in de schoonmaak. Goedemorgen tegen de receptie was volgens mij het meeste wat er uit kwam. Als ik samen werkte met een collega, was dat de enige met wie ik sprak want één op één lukte het wel als ik me fijn bij iemand voelde. Verder zei ik tegen niemans iets, terwijl daar echt veel mensen rondliepen.
Maar naarmate ik er langer rond liep voelde het vertrouwder, waardoor ik ook heel langzaam socialer werd. Doordat ik daar de vrijheid had in mijn schulp te zitten, ontstond ook de vrijheid om er langzaam uit te kruipen in mijn eigen tempo.
Hebben ze een bijbaan die aansluit bij wat ze kunnen en veiligvoeld op dit gebied?
ik volg. Mijn kinderen zijn veel jonger maar geven vaak niet sociaal gepaste reacties. Misschien vind ik hier tips.
Mijn bleek het overigens 15 jaar later samen te hangen met een diagnose op het spectrum. Echter is het sociale deel bij mij gelukkig al ruim voor dat moment goedgekomen. Dus er is zeker hoop 
Maar voordat we aan de pubers willen gaan sleutelen: wat vinden ze er zelf van?
Ik denk dat het vaak terug te leiden is naar het gedrag van de ouders. Dus wat kan je doen... Zelf het goede voorbeeld geven. Informeren/opvoeden. En het ook een beetje accepteren. Als ze straks meer losweken van jullie en andere voorbeelden gaan zien (op hogeschool, werk e.d.) zullen ze verder leren hoe het ook kan en daar een weg in vinden.
tsja ik denk ook dat er een genetische component bij zit. Ik was altijd erg onzeker en dacht dat iedereen mij gek vond. En dacht er ook nog achteraan ze hebben gelijk ook wat ik ben een raar wijf. Nou ja dat straal je dan vervolgens ook weer uit is het kringetje rond. Ik had super lieve ouders dus daar lag het niet aan. Ik heb het overgroeid kreeg laat kinderen dus ik dacht dat ik het niet door zou geven. Dochter sterke innerlijke sturing en zelfvertrouwen. Zoon super onzeker. En waarom? Kan niets anders bedenken dan genen.Gevolg was wel dat hij door onzekerheid gevoelig was voor pesten en daar ook slachtoffers van werd. Mijn jongste broer zelfde probleem. Sommige neven en nichten ook.
Maar er is hoop hoor want we hebben het allemaal overwonnen. Het is wel een weg...en heeft tijd nodig. Therapie zou ik alleen doen als ze daar zelf om vragen. Misschien om pestverleden te verwerken. Sova is misschien wat? En ze laten ontdekken wat ze echt goed ligt iets wat je goed kan geeft je ook meer zelfvertrouwen. Mijn kinderen hebben zeer goede ervaring met scouting. Zeer accepterende groepen. Wij hebben hele goede ervaring met Outback Explorer organisatie voor therapie en sova training zoon. Echt warm aanbevolen.! Zitten op verschillende plaatsen. Houd moed hoor. Als ik nu naar mijn broer en mijzelf kijk. Ik word nog steeds sterker en ben al 50 plus. Zij en jullie kunnen nog zoveel groeien
Lexus schreef op 31-07-2021 om 13:51:
Maar voordat we aan de pubers willen gaan sleutelen: wat vinden ze er zelf van?
Ze lopen zelf tegen problemen aan....oudste zegt..'ik wil zo graag maar ik weet niet hoe'.
ik zal alle tips een rustig doornemen. Jullie berichten geven wel aan dat er hoop is...en dan bedoel ik dat ze zich kunnen ontwikkelen op het sociale vlak. Het zijn zulke fijne kinderen...
Plofje! schreef op 31-07-2021 om 17:04:
ik zal alle tips een rustig doornemen. Jullie berichten geven wel aan dat er hoop is...en dan bedoel ik dat ze zich kunnen ontwikkelen op het sociale vlak. Het zijn zulke fijne kinderen...
Maar natuurlijk staat het helemaal los van de kinderen zelf, juist daarom gun je hen zoveel beter/meer en is het fijn dat er ook handvatten zijn! Niet opgeven hoor Plofje, goed dat je dit topic hebt geopend voor tips!
