Schermverslaving en manipulatief gedrag
Onze 12-jarige pleegzoon (die sinds pasgeboren baby bij ons is) lijkt mij verslaafd aan het spel Brawl Stars, hetgeen hij constant op zijn smartphone en tablet speelt, samen met vrienden van school. Zijn schoolwerk lijdt eronder, hij gaat niet naar de huiswerkklas die hij verplicht moet volgen, weigert vaak zijn scherm af te zetten om te komen eten of ergens mee naartoe te gaan, liegt en verzint smoesjes om mij te doen geloven dat hij voor school bezig is terwijl hij aan het gamen is, doet heel lelijk tegen mij. Ik heb hem meerdere keren gewaarschuwd dat dit gedrag niet door de beugel kan en dat ik hem een schermverbod zou geven. Vorige week woensdagavond weigerde hij weer te stoppen, en heb ik zijn smartphone afgepakt en een code op de tablet gezet. Ik heb hem gezegd dat het schermverbod tot vrijdag na school was, maar dat als hij nog meer lelijks deed dat het schermverbod telkens een dag verlengd werd. Hij kreeg van mij ook de mogelijkheid om dagen terug te verdienen per 3 uur dat hij in een boek zou lezen (iets wat hij nooit doet).Hij is toen compleet beginnen 'flippen' en alles wat hij kon bedenken om mij te treiteren is hij beginnen doen: mij vervloeken, uitschelden, kleineren, bedreigen dat hij mij zou dood steken, dingen naar mij gooien, de diepvriezen gaan openzetten, overal in huis de lichten gaan aandoen, de kranen openzetten, scheerschuim in de lavabo spuiten, mijn laptop en gsm verstoppen, de oven afzetten elke keer hij passeerde...Ik ben rustig gebleven en heb regelmatig gezegd: " schermverbod tot zaterdag, zondag, ....,donderdag,... maandag 4 maart..."Hij bleef mij treiteren, en zei dan: "jij wilt toch niet dat ik zo doe, geef dan mijn gsm terug, dan stop ik ermee. Jij vindt het toch lastig als ik een crisis heb, dan moet je gewoon mijn gsm teruggeven, dan is alles weer oké..."Omdat hij in het verleden al wel narcistische trekjes vertoonde en vaak onder een straf uitgeraakt, en meestal manipuleert om zijn goesting te krijgen, vond ik het belangrijk om voet bij stuk te houden en heb ik dus niet toegegeven aan de manipulatie. Mijn man vindt dat ik mijzelf deze miserie op de hals gehaald heb, en dat die oplopende dagen schermverbod buitenproportioneel zijn en dat zijn gedrag normaal pubergedrag is. Is dit normaal pubergedrag?
Diyer schreef op 01-03-2024 om 23:53:
[..]
Ik vind het eerder schokkend dat er kennelijk op dit forum geen alarmbellen afgaan bij een 12 jarige jongen die dergelijke bedreigingen uit naar zijn moeder. Je kunt nog zó boos zijn en het niet eens zijn met de 'straf' (de jongen heeft meerdere waarschuwingen gehad he, maar sloeg die in de wind), maar dergelijke uitspraken zijn ver ver vér voorbij normaal en gezond gedrag en zeer zorgwekkend.
Dat is wat je krijgt als je iemand die zich machteloos voelt en verbaal minder sterk is, steeds verder in de hoek drijft. Ik kijk er niet zo van op maar het is wel een signaal dat je te ver gegaan bent.
Dus zorgwekkend, ja, maar vooral over hoe je zelf de situatie hebt laten escaleren.
'Opvoeden doe je door grenzen te stellen en die te implementeren. Als je doel is dat je kind zijn huiswerk maakt, stel je regels op.(...) Zo motiveer je kinderen. Zo bereik je je doel.'
In een bedrijf, ja. En met de meeste mensen ook wel. Maar helaas niet met alle mensen. Wat de een redelijk vindt kan een ander lak aan hebben. En dan legt hij niet netjes zijn device op de kast. Vergeet niet dat wat wij 'afspraken' noemen vaak eenzijdig opgelegd zijn: het kind kan niet echt iets anders willen.
Sommige kinderen zijn heftig. en het brein van een 12-jarige kan behoorlijk overhoop liggen. De opvoeding is dan vaak niet de oorzaak van het probleem, maar het gevolg. Zoals hier: overgaan tot straffen, steeds harder straffen. Maar dat het niet deze kant uit moet gaan is duidelijk.
Er zijn al veel goede suggesties gedaan, zoals: zorg dat je met je man op één lijn komt; zorg dat maatregelen in goede verhouding staan tot wat je wil bereiken; zoek hulp voor zijn verslaving.
Ik zou daar nog aan toe willen voegen: bespreek de mogelijkheid van verslaafd zijn als iet wat je wil onderzoeken en dat dan samen met hem: denk jij dat je gameverslaafd bent? In Nederland is er oog voor gameverslaving bij verslavingsklinieken. Beginnen bij het begin: is er wel sprake van problematisch gamegedrag?
Tsjor
yette schreef op 02-03-2024 om 14:31:
[..]
Als je kind zich niet houdt aan de regel 'eerst huiswerk maken, daarna pas gamen', dan laat je hem als onderdeel van die regel zijn devices beneden op de kast leggen tot het huiswerk af is. Hij heeft ze immers toch niet nodig.
Dat zou ik ook zeggen, maar als het kind zijn devices zelf niet weglegt? TO heeft het erover dat het kind vaak zijn scherm weigert uit te zetten. Ik denk niet zij de situatie uit het niets laat escaleren eerlijk gezegd.
troelahoep schreef op 02-03-2024 om 20:49:
[..]
Dat zou ik ook zeggen, maar als het kind zijn devices zelf niet weglegt? TO heeft het erover dat het kind vaak zijn scherm weigert uit te zetten. Ik denk niet zij de situatie uit het niets laat escaleren eerlijk gezegd.
Precies. Er wordt erg uitgegaan van een meewerkende reactie: oke, dan doe ik het uit en leg ik het weg en als mijn huiswerk af is dan kom ik over een uur het weer ophalen om een uur te gamen...zoiets.
Maar dat is dus niet het geval.
Ben ik wel mee eens om samen te zitten en redelijke afspraken maken over gsmetijd. Het handigste zou ook zijn als alle klasgenoten van 1830uur tm 19uur mogen gamen, dan pak je ook geen sociale tijd af. Bijna alles gaat via gamen, snapshot enz, en ja dat is ook ergerlijk en lastig. Ik denk dat heel veel opvoedproblemen worden veroorzaakt door mobiel en schermen.
Eigenlijk zou de overheid ook wat verantwoordelijkheid mogen nemen hierin, want het is gewoon een enorm groot probleem; de verslavende factor. Dat mag onderhand wel erkent worden
troelahoep schreef op 02-03-2024 om 20:49:
[..]
Dat zou ik ook zeggen, maar als het kind zijn devices zelf niet weglegt? TO heeft het erover dat het kind vaak zijn scherm weigert uit te zetten. Ik denk niet zij de situatie uit het niets laat escaleren eerlijk gezegd.
Als het implementeren van de regels niet goedschiks kan, dan wordt het tijd voor straf. Ik zou de devices vanwege de tegenwerking in dit geval niet teruggeven zodra het huiswerk af is, maar pas een paar uur later, of de volgende ochtend.
Let wel, regels afspreken betekent vaak dat daarmee het probleem van de ouders wordt opgelost (je maakt geen huiswerk, gamet teveel, komt te laat thuis etc.). De kinderen ervaren die problemen niet, dus ze lossen jouw probleem op als ze meewerken aan regels. Daarom is het belangrijk om eerst helder te krijgen waarom jij het een probleem vindt. En dan in hoeverre de ander het ook een probleem vindt.
Een radicaal andere oplossing is als ouders zelf het spel gaan meespelen. Dat kan opleveren dat je begrip krijgt: waarom is het spel zo leuk. Het kan communicatie bevorderen. Het kan ook ergernis wekken, want de wereld van het spel is ook min of meer een privéwereld voor het kind. Het kan ook zijn dat je van daaruit afspraken kunt maken: we spelen tot.....
Opvoedproblemen zijn er van alle tijden, ik denk niet dat gamen daar de oorzaak van is. Er is wel aandacht voor gameverslaving, zie informatie van de jellinekkliniek. Ik zou niet weten wat de overheid meer zou kunnen doen.
Tsjor
in deze situatie lijkt het me wel de eerste stap om de pleegzorgbegeleiding erbij te betrekken. Je geeft zelf aan dat je het niet meer weet. Zij zijn er dan om je te ondersteunen als het goed is.
Dit is overduidelijk geen normaal pubergedrag, wel ‘normaal’ verslavingsgedrag. Ik herken het buitenproportioneel boos worden en het stoppen met alles behalve gamen.
Niet meer naar school, niet meer slapen, niet meer douchen, niet meer eten, weinig drinken want daarvan moet je alleen maar plassen, niet meer naar sport, niks dus. Helaas was mijn kind destijds in een opvang aan het wachten op een geschikte plek en mochten ze haar daar niet dwingen wegens de wet zorg en dwang. Dus ik ging daar elke avond om 22 uur heen om de laptop en telefoon weg te leggen tot de volgende ochtend. Ze zat daar omdat ik ernstig ziek was en ze niet meer thuis kon wonen. Vervolgens was ik nog steeds de ‘boeman’! Ik had alsmaar de rol van ‘politieagent’, heel naar. Helaas was het toen corona tijd, kon ik haar verder niet bezoeken (als ik eens niet in het ziekenhuis lag) en loog ze tegen de leiding dat ze schoolwerk deed. Tot de leerplichtambtenaar aanklopte. Toen kon er ineens van alles: hulp bij verslaving en versneld een correcte woonplek voor mijn dochter.
Dit alles heeft ertoe geleid dat ze heel lang geen contact met mij wilde en ze is nog steeds heel, heel, heeeeeeeel erg boos op mij. Ik weet niet wat ik anders had kunnen doen. Ik kon haar toch ook niet 24/7 laten gamen. Maar pas toen ze dat 16 uur per dag deed, werd het probleem erkend. Ik weet dus niet of ik er nou goed aan heb gedaan om te voorkomen dat het mis zou gaan. Misschien had ik het meer op zijn beloop moeten laten. Maar dat is het met verslaafden: die wéten gewoon dat je wilt dat het goed met ze gaat en dáármee manipuleren ze de boel. Ik ben er nog steeds heel verdrietig van.
tsjor schreef op 03-03-2024 om 07:46:
Opvoedproblemen zijn er van alle tijden, ik denk niet dat gamen daar de oorzaak van is. Er is wel aandacht voor gameverslaving, zie informatie van de jellinekkliniek. Ik zou niet weten wat de overheid meer zou kunnen doen.
Tsjor
Als ik om mij heen hoor, dat eigenlijk bijna alle ouders problemen hebben om dit in goede banen te leiden en dat alles, zoals huiswerk, ook naar buiten, sociaal contact buiten er door wordt beïnvloed.
En scholen inmiddels met verboden komen met mobiele, maar tegelijkertijd schoolwerk op laptop aanbieden (bedankt he school, nog een extra probleem erbij, weer extra schermtijd, daar zijn wij niet blij mee). Dus inmiddels door deze manier van lesgeven ouders met een extra probleem opzadelen.
Dus ik vind het vooral jammer dat het überhaupt bestaat, dat gamen en filmpjes die maar doorgescrold kunnen worden. Er is bewust een verslavende factor in verwerkt, zodat kinderen er niet of moeilijk mee kunnen stoppen. Expres verslavend dus. Heel erg kwalijk en dit zou eigenlijk in de basis aangepakt moeten worden.
Als zo'n spel uitgezet moet worden, dan kan dat niet zomaar, want "potje is nog nier afgelopen" en dan moeten er tig stappen genomen worden met " are you sure you want to stop" of iets dergelijks. En als ik dan lees dat het kind van diegene die tiktok of snappchat ontworpen heeft er niet op mag, dan weet je wel hoelaat het is. Het is gewoon verslavend.
En dat terwijl gewone opvoeden al soms lastig kan zijn, gaat het daar al niet eens meer om, omdat alles op scherm moet tegrnwoordig en ook schoolwerk.
Ik vind het inmiddels inderdaad een groot probleem. En dat die spellen en apps zo verslavend zijn, dat mag wat mij betreft strafbaar gemaakt worden, want dat klopt gewoon niet. Het zou gewoon niet op de mark gebracht mogen worden.
ToetieToover schreef op 03-03-2024 om 08:11:
Dit is overduidelijk geen normaal pubergedrag, wel ‘normaal’ verslavingsgedrag. Ik herken het buitenproportioneel boos worden en het stoppen met alles behalve gamen.
Niet meer naar school, niet meer slapen, niet meer douchen, niet meer eten, weinig drinken want daarvan moet je alleen maar plassen, niet meer naar sport, niks dus. Helaas was mijn kind destijds in een opvang aan het wachten op een geschikte plek en mochten ze haar daar niet dwingen wegens de wet zorg en dwang. Dus ik ging daar elke avond om 22 uur heen om de laptop en telefoon weg te leggen tot de volgende ochtend. Ze zat daar omdat ik ernstig ziek was en ze niet meer thuis kon wonen. Vervolgens was ik nog steeds de ‘boeman’! Ik had alsmaar de rol van ‘politieagent’, heel naar. Helaas was het toen corona tijd, kon ik haar verder niet bezoeken (als ik eens niet in het ziekenhuis lag) en loog ze tegen de leiding dat ze schoolwerk deed. Tot de leerplichtambtenaar aanklopte. Toen kon er ineens van alles: hulp bij verslaving en versneld een correcte woonplek voor mijn dochter.
Dit alles heeft ertoe geleid dat ze heel lang geen contact met mij wilde en ze is nog steeds heel, heel, heeeeeeeel erg boos op mij. Ik weet niet wat ik anders had kunnen doen. Ik kon haar toch ook niet 24/7 laten gamen. Maar pas toen ze dat 16 uur per dag deed, werd het probleem erkend. Ik weet dus niet of ik er nou goed aan heb gedaan om te voorkomen dat het mis zou gaan. Misschien had ik het meer op zijn beloop moeten laten. Maar dat is het met verslaafden: die wéten gewoon dat je wilt dat het goed met ze gaat en dáármee manipuleren ze de boel. Ik ben er nog steeds heel verdrietig van.
Wat heftig Toet! Ik snap je verdriet.
Ik heb ook een kind dat nog altijd erg boos op mij is, om weliswaar een heel andere reden, maar pijnlijk is het wel.
Zilver_gray schreef op 03-03-2024 om 09:13:
[..]
Wat heftig Toet! Ik snap je verdriet.
Ik heb ook een kind dat nog altijd erg boos op mij is, om weliswaar een heel andere reden, maar pijnlijk is het wel.
Heftig inderdaad!
Wat ik me afvroeg ... hoe komen al die jonge kinderen aan die apparaten?
Totdat je kind zelf geld verdient, bepaal jij wat er aan telefoons en devices in huis komt, hoe geavanceerd dat spul is en van wie het is. Veel ouders geven hun kind een laptop/spelcomputer/whatever en het kind verdwijnt ermee uit zicht. Waarom?! Je kan ook zeggen dat het jouw laptop of PlayStation is en dat je kind jouw spullen mag gebruiken onder jouw voorwaarden.
Zelf heb ik, op een Wii toen ze klein waren, nooit een gameconsole gekocht. Die dingen kwamen pas in huis toen er met bijbaantjes genoeg verdient was. Maar de laptop die aangeschaft moest worden voor de brugklas, was dus van mij. Niet van mijn kind. Hij mocht mee naar school en stond thuis in principe op het bureau in de woonkamer. Er werd huiswerk op gedaan en er werd op gegamed (met koptelefoon!). Als ze hem mee naar boven wilden, werd dat gevraagd. Maar ik zag dus tot hun +/- 17e meestal wel wat ze deden. En hoe lang. Ik had er trouwens ook zelf een account op. Voor de show. Eigenlijk deed ik er zelden iets mee.
Oh Toet, wat verdrietig. Je wilt het allerbeste voor je kind en doet alles binnen je kunnen. En dan krijg je er zoveel boosheid voor terug. Hopelijk valt ooit het kwartje bij je dochter en komt ze tot de realisatie dat je het uit goedheid hebt gedaan.
yette schreef op 03-03-2024 om 11:05:
Heftig inderdaad!
Wat ik me afvroeg ... hoe komen al die jonge kinderen aan die apparaten?
Totdat je kind zelf geld verdient, bepaal jij wat er aan telefoons en devices in huis komt, hoe geavanceerd dat spul is en van wie het is. Veel ouders geven hun kind een laptop/spelcomputer/whatever en het kind verdwijnt ermee uit zicht. Waarom?! Je kan ook zeggen dat het jouw laptop of PlayStation is en dat je kind jouw spullen mag gebruiken onder jouw voorwaarden.
Zelf heb ik, op een Wii toen ze klein waren, nooit een gameconsole gekocht. Die dingen kwamen pas in huis toen er met bijbaantjes genoeg verdient was. Maar de laptop die aangeschaft moest worden voor de brugklas, was dus van mij. Niet van mijn kind. Hij mocht mee naar school en stond thuis in principe op het bureau in de woonkamer. Er werd huiswerk op gedaan en er werd op gegamed (met koptelefoon!). Als ze hem mee naar boven wilden, werd dat gevraagd. Maar ik zag dus tot hun +/- 17e meestal wel wat ze deden. En hoe lang. Ik had er trouwens ook zelf een account op. Voor de show. Eigenlijk deed ik er zelden iets mee.
De wifi ging bij ons na bedtijd uit, maar op een gegeven moment bleek mijn zoon zijn zakgeld te steken in een databundel. Ook had hij zelf een mobiel bij elkaar gespaard, dus toen ik die afnam omdat het bedtijd was en er niet gestopt werd vanwege de mogelijkheid tot datagebruik, vond mijn zoon dat diefstal. Dus nadruk leggen op mijn en dijn kan ook tegen je gebruikt worden.
Ik schrik eerlijk gezegd wel van de reacties waarin mensen dit een zware straf vinden en het gedrag van deze jongen normaal. Laten we alsjeblieft niet normaal maken wat niet normaal is.
Twee dagen geen devices is tegenwoordig net zo erg als vroeger twee dagen huisarrest. Dat is geen enorme straf. Wel lijkt het me goed om te kijken naar het doel van de straf. Als het doel is dat je kind zijn huiswerk gaat maken, dan gaat hij dat niet per se doen als je zijn devices een paar dagen of een week afpakt. Dan kun je beter zeggen 'na school eerst een half uurtje gamen, dan huiswerk en daarna mag je weer gamen'. Net als dat je kunt stellen 'aan tafel geen devices'. Dit soort gewenst gedrag moet een routine worden en die slijt niet in enkele dagen in. Maar bij een verslaving is het doel niet dat hij weer huiswerk gaat maken of aan tafel zit zonder telefoon, maar dat hij niet meer afhankelijk is van het gamen. Dan help je je kind dus niet met zeggen dat hij weer mag gamen zodra het huiswerk af is. Een gokverslaafde geef je ook geen toestemming om naar het casino te gaan zodra de rekeningen betaald zijn.
Onder een verslaving zit vaak een dieperliggend probleem. Het is dan zaak dat aan te pakken. Dat kun je niet alleen. En trek ook op tijd aan de bel en niet op het moment dat je kind niet meer naar school gaat, nauwelijks meer eet, drinkt en slaapt, etc.
