Schermverslaving en manipulatief gedrag
Onze 12-jarige pleegzoon (die sinds pasgeboren baby bij ons is) lijkt mij verslaafd aan het spel Brawl Stars, hetgeen hij constant op zijn smartphone en tablet speelt, samen met vrienden van school. Zijn schoolwerk lijdt eronder, hij gaat niet naar de huiswerkklas die hij verplicht moet volgen, weigert vaak zijn scherm af te zetten om te komen eten of ergens mee naartoe te gaan, liegt en verzint smoesjes om mij te doen geloven dat hij voor school bezig is terwijl hij aan het gamen is, doet heel lelijk tegen mij. Ik heb hem meerdere keren gewaarschuwd dat dit gedrag niet door de beugel kan en dat ik hem een schermverbod zou geven. Vorige week woensdagavond weigerde hij weer te stoppen, en heb ik zijn smartphone afgepakt en een code op de tablet gezet. Ik heb hem gezegd dat het schermverbod tot vrijdag na school was, maar dat als hij nog meer lelijks deed dat het schermverbod telkens een dag verlengd werd. Hij kreeg van mij ook de mogelijkheid om dagen terug te verdienen per 3 uur dat hij in een boek zou lezen (iets wat hij nooit doet).Hij is toen compleet beginnen 'flippen' en alles wat hij kon bedenken om mij te treiteren is hij beginnen doen: mij vervloeken, uitschelden, kleineren, bedreigen dat hij mij zou dood steken, dingen naar mij gooien, de diepvriezen gaan openzetten, overal in huis de lichten gaan aandoen, de kranen openzetten, scheerschuim in de lavabo spuiten, mijn laptop en gsm verstoppen, de oven afzetten elke keer hij passeerde...Ik ben rustig gebleven en heb regelmatig gezegd: " schermverbod tot zaterdag, zondag, ....,donderdag,... maandag 4 maart..."Hij bleef mij treiteren, en zei dan: "jij wilt toch niet dat ik zo doe, geef dan mijn gsm terug, dan stop ik ermee. Jij vindt het toch lastig als ik een crisis heb, dan moet je gewoon mijn gsm teruggeven, dan is alles weer oké..."Omdat hij in het verleden al wel narcistische trekjes vertoonde en vaak onder een straf uitgeraakt, en meestal manipuleert om zijn goesting te krijgen, vond ik het belangrijk om voet bij stuk te houden en heb ik dus niet toegegeven aan de manipulatie. Mijn man vindt dat ik mijzelf deze miserie op de hals gehaald heb, en dat die oplopende dagen schermverbod buitenproportioneel zijn en dat zijn gedrag normaal pubergedrag is. Is dit normaal pubergedrag?
het roept allemaal vragen op:
Is er ooit onderzoek gedaan naar hechting? Wie weet komt dit alles naar buiten nu hij gaat puberen.
Het kan zijn dat hij buitenproportioneel reageert omdat hij gameverslaafd is en dat in combinatie met opzoeken waar jouw/ jullie grenzen is. Het komt namelijk ook over als aantrekken/ afstoten en hechtingsproblematiek. Zoeken waar de grens is en wachten tot hij weer weg wordt gestuurd. Want dat is eerder ook al gebeurd. Het versterken van negatieve ideeën. " Zie je wel, zij moeten mij ook niet". Zoeken waar hij de bevestiging krijgt dat jij er altijd bent ongeacht zijn gedrag
Weet hij zijn tijd anders in te vullen? Ik zie veel jongeren gamen, zij reageren misschien alleen wat minder sterk als het niet mag.
Ik denk dat je een een negatieve circel bent gekomen van actie reactie en die kan alleen jij doorbreken. En dat is niet met zijn straf dagen te verlengen. Juist goed gedrag belonen en dan niet met met lange periodes: maar juist kleine. Benoem per dagdeel wat er goed gegaan is. Spreek af wanneer hij zijn telefoon weer terug kan verdienen met realistische afspraken. Zeg dan: Je hebt je telefoon weer verdiend.
Schakel z.sm..hulp in. Is er een pleegzorg medewerker betrokken? Nee, dan via de huisarts hulp vragen.
Succes!
Naast alles wat al gezegd is, ik zou zeker geen additionele eisen stellen zoals dit: '
Hij kreeg van mij ook de mogelijkheid om dagen terug te verdienen per 3 uur dat hij in een boek zou lezen (iets wat hij nooit doet)'. Dat betekent dat je eis op eis gaat stapelen en het helemaal onmogelijk maakt voor de jongen om aan jouw eisen te voldoen.
Tsjor
Natuurlijk is dit kind te ver gegaan. Maar als je alleen focust op zíj́n gedrag zonder te kijken naar zijn begeleiding, kom je volgens mij niet tot een oplossing.
Opvoeden doe je door grenzen te stellen en die te implementeren. Als je doel is dat je kind zijn huiswerk maakt, stel je regels op. Logische, redelijke regels. In dit geval bijvoorbeeld een uurtje vrije tijd na school, vervolgens huiswerk maken (aan de keukentafel?) en eventuele taakjes en dan daarna weer vrij (hoe eerder hij klaar is, hoe eerder hij weer kan gamen!). Eérst huiswerk maken wordt zo een regel ipv een straf. En vrije tijd om te gamen wordt de reden om aan die regel te voldoen en op te schieten met het huiswerk. Zo motiveer je kinderen. Zo bereik je je doel.
Als ik dan lees dat deze jongen alwéér zat te gamen terwijl hij eigenlijk huiswerk moest maken, is er blijkbaar al eerder iets mis gegaan bij het opstellen en implementeren van regels. Blijkbaar komt hij daar wel vaker mee weg. Vervolgens probeert TO het doel (devices aan de kant, huiswerk maken) te bereiken door voor straf die devices twee dagen in beslag te nemen. Twee dagen! Dus of hij zijn huiswerk die dag nou doet of niet, zijn devices is hij sowieso twee dagen kwijt. Dat is natuurlijk niet hoe je een kind motiveert. Integendeel.
Een straf vanuit een opvoedkundig doel, ziet er anders uit. Dan geef je die telefoon terug als het huiswerk af is. Of in elk geval de volgende ochtend, als hij naar school gaat. Of je maakt de afspraak dat hij vanaf nu zijn devices tijdens zijn huiswerk inlevert.
TO's straf heeft geen pedagogisch doel. Hij komt vanuit machteloosheid en woede. TO wilde laten zien wie de baas was door haar kind raken waar hij het goed zou voelen: het afnemen van zijn favoriete bezigheid. Voor meerdere dagen. Niet omdat hij dan zou gaan leren, maar omdat ze boos was dat hij niet leerde. Onberekenbaar en daardoor onduidelijk en onveilig.
Blijkbaar kan haar zoon dat ook: onnodig kwetsen en dreigen als hij boos is. Goed voorbeeld doet goed volgen.
En vervolgens deed de een na de ander er nog een schepje bovenop ...
Vijf dagen geen tablet - vriezerdeur opengezet.
'De straf wordt minder als je drie uur leest' - 'Nou, met de oven open, wordt jouw cake ook geen feest!'.
Internet een week afgesloten - scheerschuim in de badkamer gespoten.
Ok. Dan maar tien dagen zonder foon - en een doodsbedreiging van een 12-jarige zoon.
(en ja, dat rijmt 
)
Dus tsja. Je kan dit proberen aan te pakken door hulp ze zoeken voor een game-verslaving en narcisme bij je 12 jarige zoon die vanuit woede dingen roept die echt niet kunnen. Zéker goed om naar te laten kijken. Maar volgens mij heeft dat amper kans van slagen zonder (hulp bij) het stellen en handhaven van je eigen regels, het effectief werken aan jouw opvoedkundige doelen en het bieden van veiligheid aan je kind door zelf consequent te zijn en je eigen emoties te beheersen!
FlyingCircus schreef op 01-03-2024 om 21:58:
[..]
Een normale, slimme jongen? Volgens TO bedreigde hij haar met willen doodsteken. Vind ik weinig normaals aan
Over doodmaken hebben pubers het ook gewoon wat sneller. Ik heb als kind ook weleens gedreigd anderen dood te maken. Maar was meer een uiting van machteloosheid dan een echt dreigement. Is moeilijk te bepalen wat een puber echt meent of alleen maar roept.
Diyer schreef op 02-03-2024 om 02:04:
[..]
Vind je dit een heftige straf?
"Vorige week woensdagavond weigerde hij weer te stoppen, en heb ik zijn
smartphone afgepakt en een code op de tablet gezet. Ik heb hem gezegd
dat het schermverbod tot vrijdag na school was"
Dat zijn maar 2 dagen zonder smartphone. Waar hebben we het over in een normale wereld?
Ik vind dat eigenlijk een vrij normale straf. Zeker voor een kind waarbij meerdere gesprekken en waarschuwingen vooraf zijn gegaan. Dit soort straffen zijn in mijn omgeving vrij normaal. Als een kind niet normaal (meer) kan omgaan met z'n schermpje of op een andere manier niet meer in staat is sociaal te functioneren door een scherm (wat deze jongen overduidelijk laat zien), dan gaan die telefoons wel vaker achter slot en grendel.
Eens. Ik snap echt niet hoe dit als een 'heftige' straf gezien kan worden.
Huisarrest kregen mensen soms wel voor weken lang. Dit gaat enkel om wat uiteindelijk gewoon een speeltje is 2 dagen niet mogen gebruiken. Dat gaat toch nergens over?
Ja, behalve als iemand zo verslaafd is, maar dat maakt de straf niet heftig. Dat maakt dat er iets aan de verslaving gedaan moet worden.
Zeespiegel schreef op 02-03-2024 om 10:25:
[..]
Over doodmaken hebben pubers het ook gewoon wat sneller. Ik heb als kind ook weleens gedreigd anderen dood te maken. Maar was meer een uiting van machteloosheid dan een echt dreigement. Is moeilijk te bepalen wat een puber echt meent of alleen maar roept.
Dit. En bovendien was deze jongen op dat moment niet de enige die vanuit machteloosheid overging tot rare dreigementen en acties. Zijn (pleeg)moeder probeerde hem net zo goed steeds harder te pakken. Vanuit haar machtspositie stapelde ze de ene sanctie op de andere. Ze verloor het doel en de redelijkheid uit het oog. Er kwam over en weer geen eind aan. Als de boel op zo'n manier escaleert, denk ik dat bijna elke 12-jarige uiteindelijk iets zal roepen over moord. Of zelfmoord.
Natuurlijk is 2 dagen telefoon innemen een heftige straf. Dat het zo door hem is opgepakt, moge duidelijk zijn.
Zoals door anderen al betoogd is het niet met beleid gebeurd, het klinkt impulsief en vanuit emotie gedaan. Dat werkt sowieso niet. Een heel braaf kind voegt zich misschien wel, maar het beoogde effect lijkt me zo niet te bereiken.
En zoals ik al zei zijn we collectief schermverslaafd. Ik denk dat veel mensen het zomaar innemen van hun telefoon als heftig ervaren.
Een telefoon is voor de meeste mensen toch ook veel meer dan een speeltje, kom op zeg. Voor veel jongeren een onmisbaar sociaal lijntje ook. (Niet dat ik daar zo blij mee ben, maar het is nu eenmaal een gegeven momenteel) Je kunt een hoop belangrijks op sociaal gebied missen in 2 dagen.
Beperken van schermtijd is natuurlijk heel iets anders.
Pinokkio schreef op 02-03-2024 om 12:17:
Natuurlijk is 2 dagen telefoon innemen een heftige straf. Dat het zo door hem is opgepakt, moge duidelijk zijn.
Zoals door anderen al betoogd is het niet met beleid gebeurd, het klinkt impulsief en vanuit emotie gedaan. Dat werkt sowieso niet. Een heel braaf kind voegt zich misschien wel, maar het beoogde effect lijkt me zo niet te bereiken.
En zoals ik al zei zijn we collectief schermverslaafd. Ik denk dat veel mensen het zomaar innemen van hun telefoon als heftig ervaren.
Een telefoon is voor de meeste mensen toch ook veel meer dan een speeltje, kom op zeg. Voor veel jongeren een onmisbaar sociaal lijntje ook. (Niet dat ik daar zo blij mee ben, maar het is nu eenmaal een gegeven momenteel) Je kunt een hoop belangrijks op sociaal gebied missen in 2 dagen.
Beperken van schermtijd is natuurlijk heel iets anders.
2 dagen geen telefoontje. Het gaat niet om 2 jaar of zelfs maar om 2 weken.
Nog niet zo lang geleden had niemand een mobiele telefoontje en toch bestaan we als mensheid nog.
Ik vind het bizar om te zien dat iemand dit een heftige straf vindt.
kerstbeer schreef op 02-03-2024 om 11:44:
[..]
Eens. Ik snap echt niet hoe dit als een 'heftige' straf gezien kan worden.
Huisarrest kregen mensen soms wel voor weken lang. Dit gaat enkel om wat uiteindelijk gewoon een speeltje is 2 dagen niet mogen gebruiken. Dat gaat toch nergens over?
Ja, behalve als iemand zo verslaafd is, maar dat maakt de straf niet heftig. Dat maakt dat er iets aan de verslaving gedaan moet worden.
Je hoeft geen weken huisarrest uit te delen of dagenlang dingen af te pakken om wenselijk gedrag te stimuleren. Maak gewoon afspraken. Zoals op een bepaalde tijd thuiskomen. Wees redelijk. Leg na één keer te laat komen uit dat de consequentie bij een volgende keer te laat thuiskomen is, dat ze dan de keer daarna niet weg mogen. Wees consequent in de uitvoering. Mijn kinderen begrepen dat perfect. En verder ken ik ook echt geen kinderen die wekenlang huisarrest nodig hebben om zich aan de regels te houden.
Dus waarom zou je zo'n lange straf opleggen als het veel simpeler kan?! Wat is je doel?
Misschien is het niet zozeer de inhoudt van de straf, maar dat straffen sowieso niet zo goed werkt bij deze jongen.
Bij mijn oudste werkt straffen enorm escalerend, daarmee wordt het drama 100 x groter en raak ik de verbinding absoluut kwijt.
Hoe het wel moet... Het is puzzelen, ik was laatst op zoek naar info over geweldloos verzet, volgens mij is dat voor dit soort kinderen een betere invalshoek.
yette schreef op 02-03-2024 om 12:31:
[..]
Je hoeft geen weken huisarrest uit te delen of dagenlang dingen af te pakken om wenselijk gedrag te stimuleren. Maak gewoon afspraken. Zoals op een bepaalde tijd thuiskomen. Wees redelijk. Leg na één keer te laat komen uit dat de consequentie bij een volgende keer te laat thuiskomen is, dat ze dan de keer daarna niet weg mogen. Wees consequent in de uitvoering. Mijn kinderen begrepen dat perfect. En verder ken ik ook echt geen kinderen die wekenlang huisarrest nodig hebben om zich aan de regels te houden.
Dus waarom zou je zo'n lange straf opleggen als het veel simpeler kan?! Wat is je doel?
Dat zeg ik toch helemaal niet?
Ik gaf dit als vergelijking om aan te tonen hoe dit in mijn ogen geen heftige straf is en daar blijf ik bij.
Als dit een 'heftige' straf is, dan betekent dit dat straffen doorgaans veel minder heftig is en dat is vaak niet zo. Ik zeg nergens dat mensen huisarrest moeten gaan geven oid.
kerstbeer schreef op 02-03-2024 om 12:37:
[..]
Dat zeg ik toch helemaal niet?
Ik gaf dit als vergelijking om aan te tonen hoe dit in mijn ogen geen heftige straf is en daar blijf ik bij.
Als dit een 'heftige' straf is, dan betekent dit dat straffen doorgaans veel minder heftig is en dat is vaak niet zo. Ik zeg nergens dat mensen huisarrest moeten gaan geven oid.
Dus jij ziet de heftigheid van een straf in vergelijking met hoe heftig anderen nu en in het verleden hun kinderen straffen?
Ik zie de heftigheid van een straf in relatie tot het doel. Het moet nut hebben. Niet meer en niet minder. Als je verder gaat dan wat nodig is om je doel te bereiken, vind ik dat je doorschiet. Je beperkt je kind dan onnodig lang. Ik zie daar geen voordelen van. Ook niet voor jezelf overigens. Dus ja, dan spreek ik van een heftige, buitensporige straf.
Wat ik onhandig vind is het opstapelen van de straf. Het innemen van de devices is volgens mij helemaal niet raar en ook niet zozeer een straf, maar bedoeld als een bescherming tegen zichzelf.
De jongen kon ook zijn telefoon eerder terugkrijgen bij goed gedrag. Dat verschilt denk ik op zich niet veel van dat de telefoon terug mag als het huiswerk af is, helemaal als je lezen (de voorwaarde voor het terugkrijgen) ziet als huiswerk. Wat ik nog kan bedenken is dat de toon waarop de maatregel is aangekondigd nogal uitmaakt. Als Pleegmama bijzonder pissig was kan ze ook een boze reactie terugverwachten.
Maar wat zou jij doen als een kind de regels al herhaaldelijk heeft overtreden, wat hier vermoedelijk het geval is?
yette schreef op 02-03-2024 om 10:22:
Natuurlijk is dit kind te ver gegaan. Maar als je alleen focust op zíj́n gedrag zonder te kijken naar zijn begeleiding, kom je volgens mij niet tot een oplossing.
Opvoeden doe je door grenzen te stellen en die te implementeren. Als je doel is dat je kind zijn huiswerk maakt, stel je regels op. Logische, redelijke regels. In dit geval bijvoorbeeld een uurtje vrije tijd na school, vervolgens huiswerk maken (aan de keukentafel?) en eventuele taakjes en dan daarna weer vrij (hoe eerder hij klaar is, hoe eerder hij weer kan gamen!). Eérst huiswerk maken wordt zo een regel ipv een straf. En vrije tijd om te gamen wordt de reden om aan die regel te voldoen en op te schieten met het huiswerk. Zo motiveer je kinderen. Zo bereik je je doel.
Als ik dan lees dat deze jongen alwéér zat te gamen terwijl hij eigenlijk huiswerk moest maken, is er blijkbaar al eerder iets mis gegaan bij het opstellen en implementeren van regels. Blijkbaar komt hij daar wel vaker mee weg. Vervolgens probeert TO het doel (devices aan de kant, huiswerk maken) te bereiken door voor straf die devices twee dagen in beslag te nemen. Twee dagen! Dus of hij zijn huiswerk die dag nou doet of niet, zijn devices is hij sowieso twee dagen kwijt. Dat is natuurlijk niet hoe je een kind motiveert. Integendeel.
Een straf vanuit een opvoedkundig doel, ziet er anders uit. Dan geef je die telefoon terug als het huiswerk af is. Of in elk geval de volgende ochtend, als hij naar school gaat. Of je maakt de afspraak dat hij vanaf nu zijn devices tijdens zijn huiswerk inlevert.
troelahoep schreef op 02-03-2024 om 14:21:
Wat ik onhandig vind is het opstapelen van de straf. Het innemen van de devices is volgens mij helemaal niet raar en ook niet zozeer een straf, maar bedoeld als een bescherming tegen zichzelf.
De jongen kon ook zijn telefoon eerder terugkrijgen bij goed gedrag. Dat verschilt denk ik op zich niet veel van dat de telefoon terug mag als het huiswerk af is, helemaal als je lezen (de voorwaarde voor het terugkrijgen) ziet als huiswerk. Wat ik nog kan bedenken is dat de toon waarop de maatregel is aangekondigd nogal uitmaakt. Als Pleegmama bijzonder pissig was kan ze ook een boze reactie terugverwachten.
Maar wat zou jij doen als een kind de regels al herhaaldelijk heeft overtreden, wat hier vermoedelijk het geval is?
[..]
Als je kind zich niet houdt aan de regel 'eerst huiswerk maken, daarna pas gamen', dan laat je hem als onderdeel van die regel zijn devices beneden op de kast leggen tot het huiswerk af is. Hij heeft ze immers toch niet nodig.
Hij zit verplicht op huiswerkbegeleiding, dus dat maakt het sowieso al complexer. En dat loopt ook al niet. Alle pogingen om hem in het gareel te krijgen maken hem dwarser.
Het is een machtsstrijd die al lang niet meer gaat over zijn toekomst op school (sowieso is al die druk op schoolprestaties in mijn ogen vrij zinloos, niemand heeft later in zijn carrière last van een keertje zijn blijven zitten).
