pubers na scheiding erg afstandelijk en vooral boos om emoties van mij als moeder
Ik voel me echt de meest mislukte moeder die er is. Ik voel me een waardeloze, emotionele, psychisch niet sterke moeder. Ik ben sinds 2 jaar gescheiden van de vader van mij twee kinderen. De kinderen wonen altijd bij mij en zien hun vader om de twee weken om met hem te eten. Meer willen ze zelf niet. Het was een moeilijk en emotioneel leven met hem samen door zijn drank gebruik. Eindelijk durfde ik de scheiding aan. In het begin dacht ik dat ik het verdriet van de scheiding nooit te boven zou komen. Wij, mijn dochter van nu bijna 18 jaar en zoon nu net 15, zijn nu 2 jaar verder en ik heb ervaren dat ik het alleen kan met mijn twee kinderen. De kinderen willen niet praten over de scheiding. Dat is niet hun propleem. Het eerste jaar heb ik hulp van jeugdzorg ingezet om het zo goed voor mijn kinderen te laten verlopen. Zo hadden zij ook de mogelijkheid om over hun emoties te praten en kon ik leren wat ik het best wel en niet kon doen om ons leven zo goed mogelijk te leven met z'n drieën. Maar zodra er iets gebeurd in mijn leven met hen wordt ik heel onzeker en voel ik alsof ik alles fout doe. Ik ben dan vaak erg emotioneel en mijn pubers vinden dat heel moeilijk. Zij willen mij niet emotioneel zien, ik ben hun moeder en hoor het goede voorbeeld te geven. En hoe emotioneler ik ben hoe sterker zij met afwijzing op mij reageren. Waardoor ik nog verdrietiger en onzekerder wordt. Ik krijg op zulke momenten echt alles teruggekaatst van mijn pubers terwijl ik gewoon even wat liefde van ze nodig heb, een arm om mijn schouders heen van hun voor de afwisseling in plaats van altijd zorgen voor hen. En de opmerkingen zijn vaak niet de leukste. Een paar voorbeelden: Jij hebt er voor gezorgd dat ik geboren ben en nu krijg ik jou ellende er ook nog bij. Of je probeert wel je best voor ons te doen maar wat je doet helpt me nooit, ik krijg alleen maar stress van jou. Je begrijpt dat ik iets verwacht van hen dat zij mij niet kunnen geven, troost. Ik moet altijd sterk zijn voor hun en mijn emoties niet de vrije loop laten. Maar dat blijft erg moeilijk, ik heb geen familie waarop ik kan terugvallen en vriendinnen hebben vaak hun eigen gezin en hebben het druk. Kortom ik sta er altijd alleen voor 24/7 met een baan van 4 dagen in de week. Soms ben ik op het moment dat ik verdrink, verdrink in al hun boze, kwetsende opmerkingen. Waarschijnlijk allemaal ontsproten uit hun puberbrein gericht op mij omdat ik de enige ben in hun buurt. Maar ze komen bij mij binnen alsof ik geraakt wordt door een bom en vaak niet weet wat ik nog moet doen. Hopeloos alleen en soms totaal in paniek ben ik dan omdat er geen steun voor mij is en dat is dan ook altijd 's avonds als ik ga slapen. Vermoeid en geen mogelijkheden tot inschakelen van een luisterend oor voor mezelf. En dan volgt er weer een slapeloze nacht net als nu, het is alweer 1.55 uur. Ik word wel rustiger van het schrijven. Misschien zijn er meer mensen die dit ervaren? Alle tips/eigen ervaringen zijn welkom!
Als ik jou was, zocht ik hulp van een psycholoog. Om je emoties beter te leren reguleren en steun en troost (ook) in jezelf te vinden.
Het klinkt als (te) veel drama en mogelijk kan een therapeut je vrij eenvoudig helpen. Soms zijn een paar nieuwe inzichten voldoende om anders/sterker in het leven te kunnen staan. Is mijn ervaring in elk geval, in een totaal andere situatie, maar toch.
En er is altijd een luisterend oor, als je daar behoefte aan hebt, ook midden in de nacht:
Ik herken het wel een beetje vanuit de kindpositie. Ik vond mijn moeder superlabiel en had niet het gevoel dat zij de ouder was. Overigens maakte ik geen opmerkingen; ik heb mij eerder afstandelijker en emotioneel onafhankelijker proberen te maken.
Of ik was me zorgen aan het maken over hoe het moest (er waren nog meer, jongere kinderen), of ze had kritiek op mij (want ik deed dit en dat niet, maar geen mentale energie meer voor). Ze legde heel veel dingen bij mij neer en had het niet eens door. Als zij er maar vanaf was.
Ippel schreef op 05-04-2021 om 06:37:Als ik jou was, zocht ik hulp van een psycholoog. Om je emoties beter te leren reguleren en steun en troost (ook) in jezelf te vinden.
Het klinkt als (te) veel drama en mogelijk kan een therapeut je vrij eenvoudig helpen. Soms zijn een paar nieuwe inzichten voldoende om anders/sterker in het leven te kunnen staan. Is mijn ervaring in elk geval, in een totaal andere situatie, maar toch.
Dank voor uw reactie, ik ben al aan de slag met een coach. Werkt goed, maar niet altijd zoals gisterenavond dus. En van me afschrijven helpt dan ook om weer wat inzichten te krijgen over mij zelf en oa ook door de feedback van u.
Valeria schreef op 05-04-2021 om 08:20:Ik herken het wel een beetje vanuit de kindpositie. Ik vond mijn moeder superlabiel en had niet het gevoel dat zij de ouder was. Overigens maakte ik geen opmerkingen; ik heb mij eerder afstandelijker en emotioneel onafhankelijker proberen te maken.
Of ik was me zorgen aan het maken over hoe het moest (er waren nog meer, jongere kinderen), of ze had kritiek op mij (want ik deed dit en dat niet, maar geen mentale energie meer voor). Ze legde heel veel dingen bij mij neer en had het niet eens door. Als zij er maar vanaf was.
Dank je wel voor je reactie. Het is goed om te horen wat het met jou als kind heeft gedaan zodat ik dat kan meenemen om beter te begrijpen wat mijn dochter zou kunnen voelen.
Jouw kinderen geven een heel duidelijk signaal af: jij legt jouw emotionele ballast bij hen neer, zij moeten jou ondersteunen, en dat willen ze niet, omdat ze daarmee de rol van ouder en kind zouden omdraaien.
Je geeft wel voorbeelden van wat je kinderen dan zeggen, maar geen voorbeelden van wat er dan gebeurt bij jou: 'Maar zodra er iets gebeurd in mijn leven met hen wordt ik heel onzeker en voel ik alsof ik alles fout doe. Ik ben dan vaak erg emotioneel en mijn pubers vinden dat heel moeilijk.'. Ik kan me voorstellen dat je, als je dan in de modus schiet van 'ik doe ook altijd alles fout', dat je kinderen dan afstandelijk reageren, omdat het daar niet over gaat, omdat zij jouw onzekerheid niet kunnen opheffen en omdat jij dan over het probleem wat op dat moment speelt een zware deken legt, zonder dat probleem eerlijk onder ogen te zien. Iemand die een probleem steeds groter maakt door er een ander probleem (je eigen onzekerheid en het gevoel dat je het niet goed doet) overheen te leggen, die roept afstand op, dan verlies je het kontakt met mensen.
Ik denk dat Ippel gelijk heeft, ga praten met je huisarts en eventueel met een psycholoog.
Ondertussen kun je wellicht voor jezelf wat gaan oefenen: als er een probleem is met je kinderen, en de golf van onzekerheid en het gevoel van falen spoelt over je heen, laat dat even wegtrekken en vraag aan je kinderen: wat is nu het probleem? Focus dan op wat je kinderen aangeven.
Vermijd in contacten met andere mensen dat je over problemen gaat praten of over jezelf als probleem. Richt je even op eenvoudige dingen waar je positief over kunt praten, als oefening.
Bedenk dat je kinderen op het punt staan om uit te vliegen. Ze laten jou nu achter met een gevoel van falen. Accepteer dat dat zo is, niet omdat je gefaald hebt, maar omdat je met dat gevoel blijft zitten. Leren omgaan met dat gevoel, dat is een taak voor jezelf. In de omgang met (bijna) volwassen kinderen zul je nog veel kansen krijgen om een andere manier te vinden. De belangrijkste voorwaarde daarvoor is dat je zelf een andere manier vindt om met jezelf om te gaan.
Tsjor
Dag Supermam
(stop om te beginnen te verwachten van jezelf dat je dat bent (supermam). Want dat is niemand.),
Jij bent de moeder, en je kinderen zijn de kinderen. Jij zorgt voor hun. En niet zij voor jou. Ze kunnen best een beetje rekening met je houden. En je af en toe helpen. En wat je schetst is denk ik heel erg belastend voor je kinderen. Dat zijn volwassen zaken. Daar kan een kind niks mee. Ook al zijn ze tegen de 18 jaar.
Ik heb wel medelijden met je. Als volwassene naar volwassene. Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Ik weet hoeveel verdriet en boosheid, en onmacht jou situatie oplevert. En dat je de hele dag overloopt van emotie. En dat moet er uit.... Dat weet ik, en dan is het heel verleidelijk je kinderen daarbij te betrekken. Ga lekker wandelen..... loop door het bos. En trap af en toe tegen een boom als de boosheid een plek moet krijgen.
Maar mijn advies is echt. Wees een moeder. Een moeder zorgt voor haar kinderen en is de rots in de branding. Dat is echt van belang voor jou en je kinderen. En stop met hun te belasten met jou verdriet.
Besef dat die kinderen veel meer verdriet van jullie scheiding zullenhebben dan dat jij jezelf beseft. er zit veel boosheid in ze. Misschien laten ze dat niet altijd merken. Bij wie kunnen zij dan terecht? Hun moeder zal dat niet zijn, want in no time zullen ze dan jou verhaal aan moeten horen.
Ook dat heb ik uit eigen ervaring, 40 jaar geleden bij de scheiding van mijn ouders. Ik kan daar nu nog heel erg boos om worden.
Zoek hulp bij je huisarts. Bespreek dit. Die zal het begrijpen. en als het argument is, dat je je kinderen wilt ontlasten, zullen ze het hele register opn trekken aan hulp.
Zoek een nieuwe partner of een leuke vriendin, of psycholoog om je verdriet en frustratie kwijt te kunnen.
Wat naar mijn idee heel positief is is dat je kinderen boos op je worden dat betekend dat ze goed grenzen aan kunnen geven. Ik kon dat niet als puber en dat heeft mij heel veel gekost, uiteindelijk heb ik het contact met mijn moeder moeten verbreken om volwassen te kunnen worden. Later wel weer contact gekregen maar uit zelfbescherming met heel veel afstand.
Ik herken wel wat hoor. Mijn kinderen waren al volwassenen toen ik ging scheiden. Mijn ex wilde in ons huwelijk geen intimiteit met mij, niet knuffelen, geen sex, niet praten. Dat heeft mij behoorlijk beschadigd. Hij was wel altijd een leuke papa. De kinderen hebben geen idee hoe hun vader naar mij toe was als echtgenoot, dat ging voor de buitenwereld heel onzichtbaar. Ik ben uit de boot gestapt op gegeven moment omdat ik de afwijzing niet meer trok. Ex had gelijk een ander. Ik wil geen contact meer met ex, en dát wordt mij nu dus kwalijk genomen door de kinderen. En, ze willen niets weten van mijn kant van het verhaal. Ondertussen ziet mijn ex de kinderen vaker dan ik, want ja, daar is het altijd gezellig hè. Logisch, hij heeft z'n droomvrouw, een luxe leven. En ik werk me letterlijk de pleuris om m'n leven op de rit te krijgen - lockdown helpt niet daarbij - zelfvertrouwen terug te krijgen, te ontdekken wie ik eigenlijk ook alweer ben, want ik heb me jarenlang aangepast aan ex in de hoop dát. Nou ja, terug naar je vraag. Ook ik kan er niet over spreken met de kinderen. Ik heb ze altijd zoveel mogelijk vrij gelaten, met als resultaat dat ik ze nu dus heel weinig zie. En elke keer dát ik ze zie, herinneren ze me helaas ook aan die nare ex, want die blijft hun vader, en voel ik de pijn van de afwijzing weer. Ondertussen ben ik heel hard aan t oefenen om te kijken waar mijn eigen plezier zit, om de kinderen te zien en daar plezier uit te halen en vooral om niet te proberen het góed te doen. Dat is de grootste valkuil gebleken. Ik wou het voor ex altijd goed doen - wat 't nooit was - en ik wou 't voor de kinderen ook altijd goed doen. Ik ben wat dat betreft wel 'jaloers' op ex. Die ging gewoon z'n eigen gang. Deed echt geen moeite om te verbergen als ie chagrijnig was, praatte er níet over, dus we liepen vanzelf om hem heen, maar als ie goeie bui had, was ie de papa waar je mee kon lachen.
Wat zijn de problemen waar je nu nog emotioneel van wordt?
Het blijft lastig. Hier is het eerder andersom. Mijn kind (inmiddels volwassen, maar nog thuis), heeft veel psychische problemen gehad de afgelopen 10 jaar. Dat sloopte mij natuurlijk: veel zorgen en verdriet. Maar mij wordt dus verweten dat ik altijd naar 'oplossingen' zoek, het haar net lijkt of het mij niet zo 'boeit'. Het tegendeel is natuurlijk waar, maar..... ik wil haar niet ook nog belasten met MIJN zorgen en verdriet én ik moet me af en toe afleiden, distanciëren of hoe je het noemt, om zelf overeind te blijven. Dus ja, ouders en kinderen begrijpen elkaar niet altijd zo goed. Geen advies dus, maar je ziet dat andersom ook niet persé de oplossing is.
Verongelijkt versus assertief
Ik zit zelf op een andere manier in een nogal geïsoleerde positie met mijn kinderen, terwijl er veel zorgen en conflicten zijn met 1. Ik heb moeten leren om duidelijk mijn grenzen aan te geven aan de kinderen, op te houden begrip te verwachten. Begrip en medewerking vragen wordt snel zeurderig en ‘zielig’ en daar hebben ze helemaal geen zin in. Het stomme is: ik ‘ben’ soms ook wel een beetje ‘zielig’: het is echt wel een pittige situatie, flink overbelastend. Maar ik heb meer geleerd om ruimte te ‘pakken’ en ze dat simpelweg mede te delen, in plaats van de kinderen te vragen om het me te ‘geven’. Niet met ruzie maar ‘gewoon’, kalm en zelfbewust. Het vraagt ook een omslag in jezelf: te beseffen dat verantwoordelijkheid dragen als moeder niet inhoudt dat je alles goed doet voor iedereen maar dat je pragmatisch omspringt met je eigen energie en emoties. Als je merkt dat je iets nodig hebt voor jezelf om goed te functioneren, organiseer dat dan zonder je kinderen om toestemming te vragen. Steun of begrip moet je van anderen zien te krijgen, dat is niet anders. Je kinderen zijn niet je vrienden.
Opgroeiende kinderen krijgen ook een mening over jou en je valt van je voetstuk. Dat is wel even zuchten en doorgaan soms.
Maar hier is het ook zelfbescherming. Ik ben soms ongeduldig en niet erg in staat om al te lang ellendige verhalen aan te horen. En met name dochter kan daar veel tijd in kwijt. Vroeger al.
Dan kon ze uren doorgaan met in die tijd vooral schreeuwen en schoppen als reactie op alle stress overdag. Daar kon ik wel even in mee maar ik heb het uiteindelijk moeten beperken want je kunt niet na een lange dag werken en naar school nog de hele avond in drama zitten. En het was drama. Niet alleen met vader want die kon er ook wat van.
Ik legde dan maar uit dat je dan lelijk door het leven en door mensen behandelt bent en dan ga je dat thuis weer zo herkauwen dat je er weer last van hebt, maar nu doe je het zelf. Je mag van mij zeker je verhaal vertellen en soms gaan we er ook dieper op in, maar ik stel er wel grenzen aan.
En dat vind dochter niet altijd goed dan voelt ze zich soms ook door mij in de steek gelaten.
Nu lukt het mij wel beter om te luisteren sinds ik in therapie ben geweest maar inderdaad krijg ik ook het verwijt dat ik te snel in 'oplossingen' denk. Dus ik doe mijn best om alleen te luisteren. Maar nog steeds is mijn tolerantie voor narigheid niet eindeloos. Dan wil ik weer wat gaan doen. De kat eten geven of de afwasmachine leeghalen of opnieuw een kop koffie zetten. Met dezelfde argumentatie.
Gelukkig heeft mijn dochter een therapeut. Mijn zoon ook overigens. Want voorheen begon dat ook de spuigaten uit te lopen. Ik was de minister die verantwoordelijk was geweest voor het hele dramaverhaal met zijn vader en met de kinderbescherming, dus ik moest weg. Nou ja, hij kon niet weg dus dat is wat gecompliceerd. Maar hopelijk gaat dat het komende jaar lukken als hij afgestudeerd is. Het wordt tijd dat we ons eigen leven gaan leiden. Dan kun je pas echt tot jezelf komen.
Het is ook een fase die soms wat uitvergroot over komt.
Maar inderdaad ik deel mijn emoties met het papier, hier en soms met vriendinnen of een familielid, zelden met de kinderen of het moet passend zijn om een herinnering te delen bijvoorbeeld en daar je emoties bij uit te leggen. Meer gelijkwaardig.
En ik vind het fijn dat de kinderen nog bij mij wonen maar ze mogen wel op eigen benen gaan staan, graag zelfs, dan is er nog een stukje voor mij over om fijn alleen te zijn in mijn eigen ruimte zonder rekening te houden met wie dan ook en mijn eigen plan te trekken.
tsjor schreef op 05-04-2021 om 08:58:Jouw kinderen geven een heel duidelijk signaal af: jij legt jouw emotionele ballast bij hen neer, zij moeten jou ondersteunen, en dat willen ze niet, omdat ze daarmee de rol van ouder en kind zouden omdraaien.
Je geeft wel voorbeelden van wat je kinderen dan zeggen, maar geen voorbeelden van wat er dan gebeurt bij jou: 'Maar zodra er iets gebeurd in mijn leven met hen wordt ik heel onzeker en voel ik alsof ik alles fout doe. Ik ben dan vaak erg emotioneel en mijn pubers vinden dat heel moeilijk.'. Ik kan me voorstellen dat je, als je dan in de modus schiet van 'ik doe ook altijd alles fout', dat je kinderen dan afstandelijk reageren, omdat het daar niet over gaat, omdat zij jouw onzekerheid niet kunnen opheffen en omdat jij dan over het probleem wat op dat moment speelt een zware deken legt, zonder dat probleem eerlijk onder ogen te zien. Iemand die een probleem steeds groter maakt door er een ander probleem (je eigen onzekerheid en het gevoel dat je het niet goed doet) overheen te leggen, die roept afstand op, dan verlies je het kontakt met mensen.
Ik denk dat Ippel gelijk heeft, ga praten met je huisarts en eventueel met een psycholoog.
Ondertussen kun je wellicht voor jezelf wat gaan oefenen: als er een probleem is met je kinderen, en de golf van onzekerheid en het gevoel van falen spoelt over je heen, laat dat even wegtrekken en vraag aan je kinderen: wat is nu het probleem? Focus dan op wat je kinderen aangeven.
Vermijd in contacten met andere mensen dat je over problemen gaat praten of over jezelf als probleem. Richt je even op eenvoudige dingen waar je positief over kunt praten, als oefening.
Bedenk dat je kinderen op het punt staan om uit te vliegen. Ze laten jou nu achter met een gevoel van falen. Accepteer dat dat zo is, niet omdat je gefaald hebt, maar omdat je met dat gevoel blijft zitten. Leren omgaan met dat gevoel, dat is een taak voor jezelf. In de omgang met (bijna) volwassen kinderen zul je nog veel kansen krijgen om een andere manier te vinden. De belangrijkste voorwaarde daarvoor is dat je zelf een andere manier vindt om met jezelf om te gaan.
Tsjor
