Onze puber doet wat ze wil.

Het is zeker normaal om regels te hebben, al zou ik het op den duur benoemen als afspraken die je met zijn allen maakt zodat de kans groter is dat ieder zich eraan houdt. 
Het verzuimen van school, roken van wiet en drank gebruik zou me het meest verontrusten. Heeft ze een baantje en laat school weten dat ze zoveel verzuimt? 
Het chillen en blijven slapen bij anderen (ze laat wel weten dat ze niet thuis slaapt) zou ik waarschijnlijk even laten rusten. 

Nee, het zijn maar 3 letters

Poezekat schreef op 28-05-2022 om 17:49:

Het is zeker normaal om regels te hebben, al zou ik het op den duur benoemen als afspraken die je met zijn allen maakt zodat de kans groter is dat ieder zich eraan houdt.
Het verzuimen van school, roken van wiet en drank gebruik zou me het meest verontrusten. Heeft ze een baantje en laat school weten dat ze zoveel verzuimt?
Het chillen en blijven slapen bij anderen (ze laat wel weten dat ze niet thuis slaapt) zou ik waarschijnlijk even laten rusten.

Iets benoemen als afspraak maakt het nog geen afspraak. Soms zijn dingen gewoon een regel.

Ik ben zo'n puber geweest die alles deed wat ze maar wou en neem het mijn ouders tot op de dag van vandaag echt heel kwalijk dat ze niet ingegrepen hebben en me opgevoed hebben.

Het is NU de tijd om in te grijpen. En als het echt moet naar een plek te sturen waar ze dat wel doen als jullie dat niet kunnen.

Ellori schreef op 29-05-2022 om 08:32:

Ik ben zo'n puber geweest die alles deed wat ze maar wou en neem het mijn ouders tot op de dag van vandaag echt heel kwalijk dat ze niet ingegrepen hebben en me opgevoed hebben.

Het is NU de tijd om in te grijpen. En als het echt moet naar een plek te sturen waar ze dat wel doen als jullie dat niet kunnen.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan hoor.  Ik vermoed dat je zelf nog geen kinderen heb?   Soms heb je als ouder echt geen keus

duizel schreef op 29-05-2022 om 06:59:

[..]

Iets benoemen als afspraak maakt het nog geen afspraak. Soms zijn dingen gewoon een regel.

Dat is zeker waar maar misschien kan er op bepaalde gebieden in overleg een compromis bereikt worden waar de puber zich wél in kan vinden en zich er dan ook aan gaat houden. Vandaar het woord afspraken ipv regels.

absor schreef op 29-05-2022 om 09:09:

[..]

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Ik vermoed dat je zelf nog geen kinderen heb? Soms heb je als ouder echt geen keus

Vermoeden onjuist. En ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan want ik heb wel de keuze gemaakt dat ik door omstandigheden mijn kind uit huis heb laten plaatsen. Dus, ik weet echt heel erg goed waar ik het over heb vanuit meerdere perspectieven. Want ik heb a, dus totaal geen opvoeding, regels en grenzen van mijn ouders gehad. b, heb van dichtbij gezien dat een van mijn zusjes er zelf voor koos om uit huis te gaan. en c heb zelf mijn kind uit huis laten plaatsen omdat dat beter voor kind was destijds.

Met pubers kun je doorgaans beter afspraken (= met wederzijds goedvinden overeengekomen) maken dan regels (= eenzijdig opgelegd). Maar over dingen als naar school gaan kan dat niet, want er bestaat gewoon leerplicht en als ouder krijg je boetes op de mat als je kind stelselmatig verzuimt zonder legitieme reden. Die zou ik haar overigens zelf laten betalen. 
Verder vind ik doordeweeks logeren bij anderen niet nodig in schoolweken en het hoeft ook echt niet ieder weekend. Middelengebruik zou ik ook een goed gesprek over voeren.
In welk tijdsbestek is dit gedrag ontstaan? Want puberen is normaal, je afzetten ook, maar dit gaat erg ver. Als ze grenzen zocht en die niet tegenkwam is het nodig om die toch te gaan stellen.

Opvoedondersteuning vragen. Je dochter is er kennelijk aan gewend geraakt om zelf te bepalen wat ze doet en dat is wat uit de hand gelopen. Kennelijk vinden jullie het moeilijk om daar paal en perk aan te stellen. Ze weet heel goed de druk op haar ouders hoog te houden en je zult je gezag terug moeten zien te krijgen. Maar gemakkelijk is dat niet. Vraag daar dus hulp bij. 

Mija, zouden de ouders de tweede dochter dan zo anders opgevoed hebben dan de eerste dochter?
Ik zou het dus net iets anders zeggen: dit kind vraagt een andere manier van opvoeden, dus niet de manier die jullie gewend zijn en graag willen doen. je zult vaker de confrontatie moeten aangaan, overigens zonder dat je denkt dat dat meteen werkt. Maar wel veel duidelijker de grenzen aangeven. 'Nee' zeggen en accepteren dat daar een sterke tegenreactie op komt.

Tsjor

tsjor schreef op 29-05-2022 om 12:06:

Mija, zouden de ouders de tweede dochter dan zo anders opgevoed hebben dan de eerste dochter?
Ik zou het dus net iets anders zeggen: dit kind vraagt een andere manier van opvoeden, dus niet de manier die jullie gewend zijn en graag willen doen. je zult vaker de confrontatie moeten aangaan, overigens zonder dat je denkt dat dat meteen werkt. Maar wel veel duidelijker de grenzen aangeven. 'Nee' zeggen en accepteren dat daar een sterke tegenreactie op komt.

Tsjor

Ik snap je vooronderstelling niet? Inderdaad, waarschijnlijk hebben de ouders hun beide dochters op ongeveer dezelfde manier benaderd. Maar bij de oudste werkte het wel en bij de jongste niet. Zo gemakkelijk is het dan niet om als ouder je methoden aan te passen. Dit kind stelt kennelijk voor pittige uitdagingen. Accepteren dat er een sterke tegenreactie komt en dan op koers blijven, is bijvoorbeeld helemaal niet zo gemakkelijk. Sommige kinderen vragen nou eenmaal meer van je als ouder. Dat betekent niet dat je iets fout doet. Wat je ‘van nature’ doet werkt alleen niet. En dan is het belangrijk om iets bij te leren. Daar kan een professional bij helpen. Hoef je het wiel niet helemaal zelf uit te vinden.

Ellori schreef op 29-05-2022 om 09:49:

[..]

Vermoeden onjuist. En ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan want ik heb wel de keuze gemaakt dat ik door omstandigheden mijn kind uit huis heb laten plaatsen. Dus, ik weet echt heel erg goed waar ik het over heb vanuit meerdere perspectieven. Want ik heb a, dus totaal geen opvoeding, regels en grenzen van mijn ouders gehad. b, heb van dichtbij gezien dat een van mijn zusjes er zelf voor koos om uit huis te gaan. en c heb zelf mijn kind uit huis laten plaatsen omdat dat beter voor kind was destijds.

mijn excuses voor mijn verkeerde aanname

maar jij verwijt je ouders dat ze niet hebben ingegrepen en jou niet uit huis hebben geplaatst, kan best dat jouw kind jou weer gaat verwijten dat je te hard heb ingegrepen en juist wel uit huis heb geplaatst. Time will tell...je doet allemaal wat je het beste acht. Jouw ouders hopelijk ook ( of het waren de verwaarloosde, verslaafde, geen interesse soort...dat weet ik niet natuurlijk ) 

Een kind uit huis laten plaatsen omdat het flink pubert is wel een heel heftig advies. Met de oudste gaan het namelijk prima.

Maar dat ze, als ze zelf niet weet hoe, dan hulp moet vragen. Dat zijn we waarschijnlijk gewoon eens.

Ellori schreef op 29-05-2022 om 08:32:

Ik ben zo'n puber geweest die alles deed wat ze maar wou en neem het mijn ouders tot op de dag van vandaag echt heel kwalijk dat ze niet ingegrepen hebben en me opgevoed hebben.

Het is NU de tijd om in te grijpen. En als het echt moet naar een plek te sturen waar ze dat wel doen als jullie dat niet kunnen.

Waarschijnlijk zou je je niet eens hebben laten opvoeden en zouden er mogelijk ernstige maatregelen genomen hebben moeten worden. Met onze jongste hebben we dezelfde worsteling gehad en hoezeer wij ook geprobeerd hebben om bepaald gedrag bij te sturen, ze liet zich simpelweg niet aansturen. Ongevoelig voor welke uitleg of consequentie dan ook. Dan heb je als ouder op een gegeven moment maar 1 optie over en dat is je kind uit huis laten plaatsen als het de spuigaten uitloopt. Waarschijnlijk hebben je ouders telkens opnieuw gehoopt dat je wel zou leren van de gevolgen. Neem je het echt je ouders kwalijk dat ze jou niet uit huis hebben gezet? Er zijn genoeg kinderen die op hun beurt zeggen hoe dankbaar ze zijn dat hun ouders oeverloos geduld met ze hadden, om maar even te relativeren wat de "beste" route is. Dat weet je op voorhand niet.

En wat was je eigen aandeel? Het is makkelijk om verongelijkt en boos te zijn op je ouders voor je eigen gedrag, maar ik kan je op een briefje geven dat ze met hun handen in het haar hebben gezeten. Ik lees dat je zelf een kind uit huis hebt laten plaatsen. Dus dan weet je ook dat jouw aanpak ook niet de gewenste vruchten heeft afgeworpen. Als ouder heb je ervaring. Daarom verbaasd me dit. Wat veel kinderloze mensen vaak denken A + B = C.

Als je kind A doet en als ouder maar genoeg B doet, dan is het resultaat C. Als ouder van kinderen weet je dat dit helemaal niet zo hoeft te werken. Bovendien weet ook jij niet of jouw kind het jou weer niet kwalijk gaat nemen dat het uit huis moest. Geen enkele ouder weet of de uitkomst goed gaat worden als je maar genoeg a of b of c doet. Het is altijd achteraf wanneer je zegt 'had ik maar'.

Diyer schreef op 29-05-2022 om 16:15:

[..]

Waarschijnlijk zou je je niet eens hebben laten opvoeden en zouden er mogelijk ernstige maatregelen genomen hebben moeten worden. Met onze jongste hebben we dezelfde worsteling gehad en hoezeer wij ook geprobeerd hebben om bepaald gedrag bij te sturen, ze liet zich simpelweg niet aansturen. Ongevoelig voor welke uitleg of consequentie dan ook. Dan heb je als ouder op een gegeven moment maar 1 troef in handen en dat is je kind uit huis laten plaatsen als het de spuigaten uitloopt. Neem je het echt je ouders kwalijk dat ze jou niet uit huis hebben gezet?

En wat was je eigen aandeel? Het is makkelijk om verongelijkt en boos te zijn op je ouders voor je eigen gedrag, maar ik kan je op een briefje geven dat ze met hun handen in het haar hebben gezeten. Ik lees dat je zelf een kind uit huis hebt laten plaatsen. Dus dan weet je ook dat jouw aanpak ook niet de gewenste vruchten heeft afgeworpen. Als ouder heb je ervaring. Daarom verbaasd me dit. Wat veel kinderloze mensen vaak denken A + B = C.

Als je kind A doet en als ouder maar genoeg B doet, dan is het resultaat C. Als ouder van kinderen weet je dat dit helemaal niet zo hoeft te werken. Bovendien weet ook jij niet of jouw kind het jou weer niet kwalijk gaat nemen dat het uit huis moest. Geen enkele ouder weet of de uitkomst goed gaat worden als je maar genoeg a of b of c doet. Het is altijd achteraf wanneer je zegt 'had ik maar'.

Ik had het zeker wel toegestaan, want het gebrek aan opvoeding was buiten mijn schuld en de reden dat ik het gedrag ging vertonen wat ik vertoonde.

Ik neem het hen zeer kwalijk dat ze me niet de juiste zorg gegeven hebben op het moment dat ik zeer kwetsbaar was. Door omstandigheden buiten mijn eigen doen om (misbruik van mijn zussen) bestond ik eigenlijk niet meer voor mijn ouders en ging alle aandacht naar de rest van de kinderen. En als de juiste zorg een uithuisplaatsing was (wat niet zo was aldus BJZ en de rechter) dan neem ik ze kwalijk dat ze die niet geboden hebben ja. Het enige wat ik had kunnen doen (zeg ik 20 jaar later) was me nog
heftiger afzetten dan ik al deed, wellicht hadden ze me dan wel gezien. Dus enig aandeel heb ik hier zeker niet in gehad en ik vind het ook niet correct dat je dat durft te beweren.

Ik heb mijn kind inderdaad uit huis laten plaatsen omdat ik niet voor mezelf kon zorgen, laat staan voor een klein hommeltje. Dat is deels ook te herleiden naar mijn opvoeding, of juist het gebrek hier aan en staat los van mijn wel of niet kunnen opvoeden. Uiteindelijk was de keuze voor uithuisplaatsing volledig in zijn belang en dat weet hij ook. Had ik dat niet gedaan, waren we allebei niet gelukkig geweest nu. Ik ben daar nog steeds heel open over en ben dat altijd geweest. En nog belangrijker, ik heb er volledig vrede mee en heb geen spijt van de keuze om hem uit huis te laten plaatsen.