Onaardig over opa’s en oma’s
Dochter (13) zit in een ‘niet al te gezellige’ fase. Hoort erbij, is gezond etc. Wat me wel zwaar valt is hoe onaardig ze praat over haar opa’s en oma’s. Ik wijt het deels aan deze soms zo egoïstische fase en het feit dat ze het liefst nooit met volwassenen om zou hoeven te gaan op het moment (🥴). Maar ik ben zo bang (voor haar) dat ze er straks opeens niet meer zijn en ze dan spijt krijgt. En het doet mezelf eerlijk gezegd ook wel verdriet dat ze bv niet graag omgaat mijn eigen (lieve) moeder. Als de grootouders op bezoek zijn doet ze wel beleefd hoor, maar er komt verder nooit iets aardigs vanuit haar naar hen toe. Ik probeer er soms wel met haar over te praten, maar daarna verbetert er weinig. Ik hoop zo dat er genoeg tijd overblijft om dit te laten overwaaien....
Mijn grootouders waren allemaal overleden vóór hun 70e en ik heb het altijd ontzettend jammer gevonden dat ik ze niet beter heb kunnen leren kennen....
leren eten wat je niet lust. Da’s een goeie. Wel met kleine hapjes en niet overvoeren.
Ja inderdaad leren eten wat je (nog) niet kent. Mijn vader en moeder komen ieder jaar een keer kijken naar het ballen van de kleinkinderen. De kleinkinderen gaan dan ook ieder jaar een keer luisteren als opa en oma optreden met het koor. Niet meteen het grote concert van 1,5 uur maar een half uurtje tijdens het dorpsfestival moet lukken, ook met de 4 jarige.
DanGun schreef op 20-11-2021 om 09:28:
Ik ben nog steeds benieuwd hoevaak de grootouders komen / jullie er op bezoek gaan.
En wat zegt ze dan voor onaardigs?
Ik denk dat ze elkaar gemiddeld 1x per maand zien. En dan voor een paar uurtjes. En daar zit ze niet de hele tijd bij (als ze bij ons thuis zijn). Schoonouders willen ook geen spelletjes of iets anders doen.
Ze vindt ze niet leuk en legt dat als ik erom vraag uit aan mij. Ik begrijp haar heus wel, maar vindt het dus gewoon jammer. Ligt ook zeker deels aan henzelf. En aan de totaal verschillende werelden waarin ze leven.
DanGun schreef op 21-11-2021 om 12:28:
[..]
Prima toch? Lego of dat Nerfpistool krijgen ze wel van iemand anders. Misschien is het beter het kind te leren om gewoon blij te zijn dat iemand aan hem/haar/hen denkt i.p.v. mee te gaan in ‘nee dat is ook geen leuk kado’
Uiteraard ga je dat niet voeden en leer je je kinderen om de intentie achter een cadeau te waarderen. Bovendien moeten ze ook leren omgaan met teleurstelling. Je kan niet alles hebben. Dus die les krijgen ze er ook nog bij.
Verder denk ik dat het ook voor de gever leuker is als hij/zij de plank niet steeds mis slaat. Dus als op een gegeven moment bleek dat er een bepaald cadeau van mijn moeder onuitgepakt stof stond te vangen, vertelde ik het haar wel (zonder de kinderen erbij). Ze wilde per slot een cadeautje geven en niet een pakje levenslessen.
De oma van mijn oudste kinderen geeft alleen serieuze cadeaus zoals boeken en kleding.
De oma van mijn jongste kinderen geeft veel goedkoop, plastic speelgoed wat het vaak net niet is en kleding die mijn kinderen vaak niet zo leuk vinden.
Ik probeer vooral geen verwachtingen te wekken. Leuk als je wat krijgt maar ook prima als het niet zo is (of niet zo leuk is.) En natuurlijk mag je best teleurgesteld zijn als je een boek krijgt wat veel te moeilijk is of een tuttige jurk terwijl je eigenlijk alleen maar spijkerbroeken draagt maar dat staat los van oma zelf en wie zij is.
En hoe belangrijk is het uiteindelijk? Ik kan me helemaal niet meer herinneren wat ik als cadeaus van opa/oma heb gekregen vroeger. Ik weet zeker dat ik cadeautjes heb gekregen maar wat ik heb gekregen weet ik nu niet meer behalve een keer een speciaal sieraard toen ik 18 werd.
Natuurlijk moet een relatie van 2 kanten komen dus een oma die helemaal geen belangstelling heeft, die geen enkele interesse toont, die alles wat het kleinkind doet stom vindt dat is gewoon niet leuk en dan krijg je inderdaad geen band.
Het moet van 2 kanten komen en sommige grootouders zijn natuurlijk ook gewoon niet zo leuk (maar sommige kleinkinderen zijn vast ook niet zo leuk 😀)
yette schreef op 21-11-2021 om 13:58:
[..]
Verder denk ik dat het ook voor de gever leuker is als hij/zij de plank niet steeds mis slaat. Dus als op een gegeven moment bleek dat er een bepaald cadeau van mijn moeder onuitgepakt stof stond te vangen, vertelde ik het haar wel (zonder de kinderen erbij). Ze wilde per slot een cadeautje geven en niet een pakje levenslessen.
Nou, dat inderdaad. Bij topics over meegaan naar familie bijvoorbeeld wordt ook altijd gezegd van 'ze moeten leren dat ze wel eens iets moeten doen voor een ander' of iets anders stichtelijks, maar daar zijn al genoeg andere gelegenheden voor. Net als bij het aannemen van cadeautjes. Wat er soms van vriendjes op verjaardagsfeestjes komt of in de sinterklaassurprise op school voor 4 euro, dat is al levensles genoeg. Juist bij mensen die vinden dat ze dicht bij het kind staan mag je er iets van vinden. En dan helemaal als ze vooraf een verlanglijstje vragen.
Overigens ging het bij ons niet op dat het gewenste cadeau dan van iemand anders kwam. Opa streepte dan het ding in kwestie online door, laten we zeggen een bepaalde auto van Cars, en kocht dan een bak tweedehands kleine merkloze autootjes op marktplaats. Zo dacht de rest van de familie dat het al gekocht was (en dat waren meestal 2-3 andere familieleden per keer, dus niet echt massa's andere cadeaus). En dat iedere verjaardag weer, die levenles 
Op een gegeven moment kwamen de kinderen het gewoon bespreken met mij en dan spraken we af dat ik de nutteloze net-niet-of-helemaal-niet-cadeaus op marktplaats zou verkopen en dan voor hen het gewenste ding zou kopen. We zetten het ook op de afvinklijst van altijd voorkomende gebeurtenissen en vragen, en dan kreeg ik een blik van mijn zoon als het weer gebeurde en moesten we allebei stiekem grinniken.
Respect the old and love the young
