Onaardig over opa’s en oma’s
Dochter (13) zit in een ‘niet al te gezellige’ fase. Hoort erbij, is gezond etc. Wat me wel zwaar valt is hoe onaardig ze praat over haar opa’s en oma’s. Ik wijt het deels aan deze soms zo egoïstische fase en het feit dat ze het liefst nooit met volwassenen om zou hoeven te gaan op het moment (🥴). Maar ik ben zo bang (voor haar) dat ze er straks opeens niet meer zijn en ze dan spijt krijgt. En het doet mezelf eerlijk gezegd ook wel verdriet dat ze bv niet graag omgaat mijn eigen (lieve) moeder. Als de grootouders op bezoek zijn doet ze wel beleefd hoor, maar er komt verder nooit iets aardigs vanuit haar naar hen toe. Ik probeer er soms wel met haar over te praten, maar daarna verbetert er weinig. Ik hoop zo dat er genoeg tijd overblijft om dit te laten overwaaien....
Mijn grootouders waren allemaal overleden vóór hun 70e en ik heb het altijd ontzettend jammer gevonden dat ik ze niet beter heb kunnen leren kennen....
Ik vrees dat je er weinig aan kunt doen. Ik was net zo in mijn puberteit. Wij gingen ook altijd direct een hele dag op bezoek, vanwege de afstand en dat vond ik maar saai. Misschien dat je wat kortere bezoekjes kunt inplannen.
Hoe zijn de opa's en oma's naar jouw dichter toe? Vaak is het een wisselwerking tussen beide.
Mijn pubers praten ook onaardig over opa en oma van een kant. Zij vinden hen ook de titel opa en oma niet waardig. Hoe moet je aandacht krijgen van je kleinkinderen als je ze zelf niet ziet staan en weinig interesse toont. Ik ga dat contact dan ook niet stimuleren. De opa en oma van de andere kant worden op handen gedragen. Ze zijn er gewoon en dat wordt zeer gewaardeerd.
Je kan iemand niet dwingen om iets leuk te vinden. Maar zolang ze haar grootouders wel nog ziet en beleefd is, blijft het in elk geval mogelijk dat ze op een gegeven moment toch dichter tot elkaar komen. Of niet. Meer kan je niet verwachten.
Hoe reageer jij trouwens als ze onaardig over je ouders of schoonouders praat?
Zeilboot schreef op 19-11-2021 om 06:05:
Hoe zijn de opa's en oma's naar jouw dichter toe? Vaak is het een wisselwerking tussen beide.
Mijn pubers praten ook onaardig over opa en oma van een kant. Zij vinden hen ook de titel opa en oma niet waardig. Hoe moet je aandacht krijgen van je kleinkinderen als je ze zelf niet ziet staan en weinig interesse toont. Ik ga dat contact dan ook niet stimuleren. De opa en oma van de andere kant worden op handen gedragen. Ze zijn er gewoon en dat wordt zeer gewaardeerd.
Hier net zo. Opa en oma van de ene kant geven de overige kleinkinderen meer aandacht. Met ze op vakantie, gaan kijken bij sport bij ze, vragen of ze komen logeren en laatst weer het toppunt. Ze gaven aan geen Sint meer te vieren met de kleinkinderen, prima. Maar vieren het wel mee bij de andere kleinkinderen. Dochter heeft de leeftijd dat ze dit door heeft helaas en vind dat (uiteraard) ontzettend stom. Ze gaf nu zelfs aan geen kerst met ze te willen vieren “want ze geven haar ook geen aandacht met sinterklaas, dus krijgen ze haar aandacht ook niet met kerst”. Hier veroorzaken ze dus ook echt zelf vooral het probleem. Andere opa en oma komen nu met Sint bij ons en daar gaat ze met veel plezier heen! Gelukkig.
Mocht het toch echt alleen van dochter uit komen, dan zou ik eens op een rustig moment met haar erover proberen te praten. Ik kan me best voorstellen dat bezoekjes op een gegeven moment saai worden, zeker als je er als 13-jarige alleen bent. Als er neefjes/nichtjes waren vond ik het al een stuk leuker. Misschien afspreken dat ze niet elke keer mee hoeft. En misschien kan je ook wat leuks doen zo af en toe samen met haar en opa en oma (of 1 van hen). Wij gaan rond de kerst naar een evenement, wandeling in het bos met allemaal lichtjes enz. Oma gaat mee, vind dochter altijd heel leuk! En binnenkort gaan we naar de kerstshow in een tuincentrum met oma. Dochter bakt ook graag koekjes of taart met oma, dat is echt hun ding zeg maar. Gewoon leuke dingen met ze doen ipv alleen maar op de koffie. Nu wonen die opa en oma ver weg en logeren we er altijd, dus er is meer tijd samen. Dat maakt wel ook verschil denk ik.
Of deze fase duurt al een meer dan een jaar, of ze komen wel erg vaak op bezoek (gezien je gebruik van 'verder nooit/soms/daarna').
Als ze erg vaak komen, misschien is het wel te veel voor je dochter en niet bijzonder meer? Maar eerder een 'alwéér' opzitten en beleefd doen en weer hetzelfde aanhoren?
De ene opa en oma hier vroeger altijd dezelfde dingen (over de kinderen, niet áán), en zeiden altijd dezelfde dingen. Ongeacht of ze om de 2, 4, 6 of 8 weken langskwamen. De kinderen waren al jaren aan het afhaken trouwens. Pre-corona mochten ze van mij al naar boven. Tijdens corona is oma niet meer geweest, dus ik heb geen idee hoe het nou zou gaan.
Misschien ben ik hier ouderwets in maar ik vind het ook bij respect horen en normale omgangsvormen om vriendelijk te zijn tegen opa en oma. Ook al heb je een puberbui, vertelt oma voor de honderdste keer hetzelfde verhaal of wil je eigenlijk wat anders doen. Ik vind het wel netjes dat ze zich in ieder geval wel inhoud als ze op visite komen. Maar je kan hier natuurlijk best het gesprek over aangaan. Dat je het niet leuk vind hoe ze over opa en oma en praat, dat het familie is en ze het beste met haar voor hebben, en dat ze zich wat positiever op moet stellen richting haar grootouders.
Als opa en oma zelf geen aanleiding geven voor dit gedrag, zou ik dit als moeder zeker niet pikken nee.
Als kinderen puber worden (meisjes iets eerder dan jongens) gaan ze zich afzetten tegen hun ouders en eventuele anderen die ze vertrouwen. Dat hoort bij opgroeien en zelfstandig worden.
Er komt dus een moment dat je kind met vrienden over jou praat en zegt dat je de strengste/ stomste/ slecht kokende moeder bent van allemaal. De moeder van xx is cool die kookt tenminste iedere dag pasta.
Als de puber en hechte band met opa en oma heeft is ze daar misschien ook zo vertrouwd mee dat ze zich af durft te zetten en oma's gepraat durft te bestempelen als gezeur. Met wat geluk lacht oma erom en herinnert zich weer hoe "zwaar" ze het zelf had met haar eigen pubers zo'n 30 jaar geleden.
Kijkend naar mijn eigen kinderen hebben we een opa en oma waar ze heel vertrouwd mee zijn en er dus tijdens een gezamenlijke maaltijd wel eens uit de bocht gevlogen wordt door de pubers.
Afhankelijk van de ernst van het begrijp corrigeren is een oma zelf een als ze dat niet doen dan praten we er later thuis nog over.
De andere opa en oma vervullen al bijna 20 jaar hun rol als boeman en boevrouw. Er is geen sprake van een hechte band, opa en oma zijn altijd boos/teleurgesteld en hebben "een heel zwaar leven". Er was nooit tijd en ruimte om te praten over de kinderverdrietjes. Dochter (toen6) haar vriendinnetje ging verhuizen en naar een andere school. Toen ze dat tegen oma vertelde moest en zou oma daar overheen, haar vriendin brak haar heup en nu zit ze in het verzorgingstehuis tussen allemaal dementen, dat is pas erg!
Er was nooit een liefdevolle relatie dus als er nu thuis negatief over opa en oma gepraat wordt dan is dat zo. Ik kan niet zeggen dat ze respect moeten hebben voor opa en oma.
Respect is namelijk iets dat je moet "verdienen" door anderen te behandelen zoals je zelf behandelt wilt worden. Als je altijd boos bent over de rommel die kleine kinderen maken, de onbeleefde taal die de (amper kunnen praten) kleinkinderen uitslaan kan je niet verwachten dat ze altijd respect voor je zullen hebben.
Voor TO als de band altijd goed was dan komt het weer goed met een beetje sturing aan de zijlijn van jou. Als er geen band was dan corrigeer je wat heftig taalgebruik maar laat je het verder.
EDIT: kinderen laten zich overigens nooit meer negatief uit in het bijzijn van de boze opa en oma. Daar kijken ze wel voor uit, dan wordt het nog ongezelliger.
Je kinderen kunnen het gemis van opa & oma voor jou niet goed maken. Grote kans dat jij tijdens je puberteit ook minder met je grootouders zou hebben gehad dat het ideaal beeld wat je nu in je hoofd hebt.
De belevingswereld van een puber en een grootouder komt niet heel erg overeen. Niet veel raakvlakken.
Geef het tijd. Verwacht wel dat ze beleefd zijn en wat interesse tonen wanneer je bij elkaar op bezoek bent. Maar verwacht niet dat ze wekelijks gezellig bij oma gaan eten en dingen met ze deelt.
Dank voor jullie reacties! Opa en oma van schoon-kant zijn ook wel lastig (want opdringerig en stug) om mee om te gaan en ik vrees dat zij ook wel wat oppikt van de moeizame relatie tussen zoon en ouders. Zij bedoelen alles goed en er zit geen kwaad in, maar het voelt erg ongemakkelijk, dat snap (en herken) ik wel. Ze wonen ver weg en we zien ze maar ca 1x per maand met z’n allen. Bezoekjes korter maken is een goeie maar lastig. Maar als mijn man bv alleen op en neer gaat of ze vragen of dochter eens meekomt of iets wil doen met oma apart, dan reageert ze altijd negatief. Ik vind ook echt dat ze niet slecht over ze mag praten en corrigeer haar direct, uiteraard. En ja, ze gedraagt zich keurig als ze er zijn. Maar het maakt mij gewoon verdrietig, zeker omdat ze ook zo weinig warmte laat zien naar mijn eigen ouders, die volgens de meeste maatstaven (...) aardig, betrokken en bescheiden zijn. Heus, ik begrijp dat vrienden en beeldschermen nu het belangrijkst zijn, maar kom op hé, het is je familie! Ik ben zelf een familiedier en was dat óók in mijn pubertijd, dus ik herken het ook niet, dat is het misschien vooral.
Hopelijk komt het inderdaad vanzelf wel goed. (en ik zal toch inderdaad nog eens kijken of ze iets samen laten doén lukt).
Ze wonen ver weg en we zien ze maar ca 1x per maand met z’n allen.
Wow dat is vaak! Dan is er ook geen sprake van dat de generaties weinig weten over wat er in het dagelijks leven speelt. Mijn pubers zouden dat te vaak hebben gevonden hoor. Onze ene oma woonde op 250 km afstand, haar zagen ze niet meer dan tweemaal per jaar. De andere oma kwam vrijwel elke zondag op de koffie, dat vonden ze niks speciaals, logischerwijs. Opa's waren niet meer in leven.
Komen de grootouders tussendoor ook nog bij jullie thuis?
Wij hebben kleinkinderen in eigen dorp, die zien we ongeveer eens per week, soms wat minder. De andere kleinkinderen wonen op een uur rijden, die hebben we sinds einde zomervakantie (weekend samen weg) niet gezien. Ze hebben hobby's in het weekend. Ik probeer soms te appen met kleindochter die eerste smartphone heeft, maar ik mis de juiste vibe, merk ik. Oud he...
Ik heb het gevoel dat het in onze tijd alles of niets is. Of je bent oppasgrootouders en zit week in week uit helemaal in hun leven, of die tijd is voorbij/niet geweest, en je staat ergens langs de zijlijn. Met fotootjes en kekke filmpjes, dat wel.
Succes TO, onaardig zijn is sowieso correctie waard, En tja, veel mensen/situaties schat je meer op waarde als je wat ouder bent. Het is niet anders.
KateBeeS schreef op 19-11-2021 om 10:03:
Dank voor jullie reacties! Opa en oma van schoon-kant zijn ook wel lastig (want opdringerig en stug) om mee om te gaan en ik vrees dat zij ook wel wat oppikt van de moeizame relatie tussen zoon en ouders. Zij bedoelen alles goed en er zit geen kwaad in, maar het voelt erg ongemakkelijk, dat snap (en herken) ik wel. Ze wonen ver weg en we zien ze maar ca 1x per maand met z’n allen. Bezoekjes korter maken is een goeie maar lastig.
...
Maar eenmaal per maand?
Hoe vaak ziet ze dan jouw ouders nog in de veronderstelling dat dit frequenter is?
Heeft ze ook weekenden zonder verplicht familiebezoek?
Als kind zag ik één grootouderpaar tweemaal per jaar en het andere elke twee weken, vond dit best veel. Als puber ben ik dan ook gestopt met die bezoekjes waarbij je eigenlijk uren zit te luisteren naar het geleuter over mensen die je niet kent.
Bij de ouders van mijn vader kwam ik wel regelmatig langs om klusjes te doen, maar dat is een heel andere dynamiek dan wanneer je een ganse namiddag rond de tafel zit.
Wilgenkatje- schreef op 19-11-2021 om 10:18:
[..]
Wow dat is vaak! Dan is er ook geen sprake van dat de generaties weinig weten over wat er in het dagelijks leven speelt. Mijn pubers zouden dat te vaak hebben gevonden hoor. Onze ene oma woonde op 250 km afstand, haar zagen ze niet meer dan tweemaal per jaar. De andere oma kwam vrijwel elke zondag op de koffie, dat vonden ze niks speciaals, logischerwijs. Opa's waren niet meer in leven.
Komen de grootouders tussendoor ook nog bij jullie thuis?
Ik vind 2 keer per jaar wel echt heel weinig. Mijn ouders wonen 300km bij ons vandaan, maar zie ik ongeveer elke 6 weken. Soms 2 weekenden na elkaar zelfs en komende periode met Sinterklaas en dan ook weer met kerst. Ik denk dat we die opa en oma nog vaker zien dan degene die vlakbij wonen 
KateBeeS schreef op 19-11-2021 om 10:03:
Ze wonen ver weg en we zien ze maar ca 1x per maand met z’n allen. Bezoekjes korter maken is een goeie maar lastig. Maar als mijn man bv alleen op en neer gaat
Ik vind dit ook erg veel. Ik snap prima dat ze dan ook niet nog eens extra mee wil als je man alleen op en neer gaat. Dit kost toch enorm veel tijd zo, zeker als ze ver weg wonen? En dan zijn er nog een andere opa en oma ook.
Ik zou ook wel eens gewoon thuis willen zijn in het weekend, of mijn eigen dingen willen doen.
Heeft je dochter geen sport of huiswerk? Als er hier een middag wedstrijd is, is de andere middag voor huiswerk (inclusief treuzelen). We hebben dan helemaal geen tijd om bij allerlei mensen op bezoek te gaan. Door de week zit hun agenda al zo vol met school, huiswerk en sport dat we niet ook nog eens het weekend gaan volplannen met dingen waar ze niet warm voor lopen.
Irregular_Choice schreef op 19-11-2021 om 11:14:
[..]
Ik vind 2 keer per jaar wel echt heel weinig. Mijn ouders wonen 300km bij ons vandaan, maar zie ik ongeveer elke 6 weken. Soms 2 weekenden na elkaar zelfs en komende periode met Sinterklaas en dan ook weer met kerst. Ik denk dat we die opa en oma nog vaker zien dan degene die vlakbij wonen
Vroeger was 200km veel 'verder'. Auto's waren minder comfortabel, een volle tank was een flink deel van het budget. Wat toen een hele onderneming was, rij je nu met gemak in een dag op en neer.
Toen ik zelf jong was, planden mijn ouders daarom een heel weekend als ze zo ver moesten reizen. We bezochten dan zoveel mogelijk familie. Deden we een paar keer per jaar.
Ik zit in eenzelfde situatie. Mijn ouders, schoonmoeder, onze dochter en een paar vriendinnen wonen relatief dicht bij elkaar, maar ook 200km hiervandaan. We zien ze allemaal minstens eens per maand. Voor ons is die afstand niks. Soms verzin ik op de dag zelf dat ik wel die kant op kan. We maken er ook nooit een Tour de Famille van zoals mijn ouders deden. Ik ga liever bij een van hen langs, dan dat ik nog een volgende afspraak heb.
En omdat we ze zo regelmatig zien, hoeven de kinderen van mij ook echt niet altijd mee - ikzelf moest dat wel. Heb daar als puber heftig van gebaald.
