Moeten pubers werken van jullie
Gisteren een discussie gehad met ouders van een medepuber (ik heb twee puberdochters van 18 en 20). Zij waren boos op hun 16 jarige omdat ze nog steeds geen baantje heeft en ontzeggen haar daarom ook dingen, als kleding, en zelfs een bril (die ze dus nodig heeft omdat ze bijziend is, heeft ze laten opmeten). Ik vind dit dus heel ver gaan.
Het is niet dat de ouders erg arm zijn (die conclusie trek ik als ik zie welke spullen ze hebben, ik ben daar thuis geweest, maar het kan zijn dat ze niet met geld om kunnen gaan) maar ze willen hun dochter bijbrengen dat niets voor niks is. Ze zijn zelf ook zo opgevoed en dat heeft gewerkt is hun argument.Studeren zit er voor hun dochter niet echt in, want dat zal ze 100% zelf moeten betalen (of lenen, maar dat vinden ze ook niks). Dit is naar mijn idee wel erg extreem.
Wij daarentegen hebben nooit echt geëist dat onze kinderen gaan werken. De oudste heeft wel steeds bijverdiend door op te passen, assistent trainer te zijn bij haar sportclub (vrijwilligersbijdrage dus heel weinig) en bijlessen te geven dat laatste doet ze nu nog, voor de rest heeft ze weinig tijd wegens studiedruk. Maar ook weer mee gestopt toen ze het te druk kreeg op school. Maar ze heeft dus bij lange na niet genoeg geld om zelf haar studie te betalen, daar betalen wij als ouders aan mee. En ze leent. De jongste is een zorgenkind heeft autisme en is chronisch moe, en kan niet werken; ik zal blij zijn als ze een diploma kan halen, want een dag school is al teveel, ze zit dus vooral thuis.
Om ons heen moeten de meeste pubers ook werken, maar die doen dat vooral voor hun eigen hebbedingen als kleding en telefoon.
Nu vinden die ouders dat zo soft van ons. En vinden het ook een verkeerd voorbeeld voor hun kind (die dus bevriend is met mijn dochter). En ik heb ook het idee dat ze de vriendschap willen verbieden. Ik zou dat wel erg vinden, want mijn dochter heeft al weinig vrienden en ziet bijna niemand anders dan haar verkering.
Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe andere ouders met puberkinderen hierin staan. Moet jullie kind werken zodra hij/zij oud genoeg is? Of vinden jullie school belangrijker?
Ik geloof zonder meer dat baantjes heel leerzaam zijn en was dan ook best enthousiast toen zoon (15) aankondigde dat hij als vakkenvuller aan de slag wilde. Ook omdat hij dan tenminste nog de deur uitkwam.
Het beviel hem echter maar matig en toen zijn halfjaarcontract afliep, wilde hij niet verlengen. Nou ja, dan niet, als hij genoeg heeft aan zijn zakgeld en het geld dat hij met verjaardagen krijgt, dan ga ik hem niet dwingen om te werken. Als zijn wensen zijn inkomen overstijgen, kan hij altijd weer terug naar Appie.
Ik was zelf niet heel anders trouwens, ik had ook weinig geld nodig en had dus ook pas laat een bijbaantje. Al zeg ik er wel bij dat destijds, medio jaren '80, het ook lastiger was om een bijbaan te vinden, tenzij je in de bollen aan de slag wilde (maar dat kon alleen in het seizoen).
Groeten,
Temet
Mijn dochter werkt twee dagen per week, maar het is onbetaald. En dat is prima.
ik hoor eigenlijk 2 dingen: de discussie wat de meerwaarde is van het hebben van een bijbaantje voor een puber. Daarmee ook de bezwaren en de mitsen en maren meenemen.
Daarnaast hoor ik een discussie of een verwijt van een andere ouder ten aanzien van jouw keuzes in de opvoeding van jouw kinderen. Deze discussie zegt denk ik meer over de andere ouder dan over je zelf. Het is wel vervelend dat jouw kind daar last van heeft.
Misschien een idee om dit terug te spiegelen naar de andere ouder als je hier iets mee wil?
Vriendschap verbieden bij een 16-jarige gaat volgens mij alleen maar teleurstelling opleveren.Verder vind ik niets van de opvoedingsmethodes van andere ouders. En verwacht ik ook geen inmenging van andere ouders in die van mij.
Overigens bemoei ik me ook niet met de vriendschappen van mijn 18- en 20- jarige.
Ja hoor, ze moesten hier (tot op zekere hoogte dus als ze daar niet lichamelijk toe in staat zouden zijn niet) werken maar dan vooral in de zomervakantie. Ik wil geen pubers wekenlang op de bank naast ook nog een vakantie van 2-3 wk.
Ze hebben hier toch echt heel veel geleerd met de verschillende baantjes en ik zie dat ze dat zelf ook zien. Beide kinderen hebben overigens hele verschillende dingen geleerd maar beide heel waardevol. Je kunt veel werken in vakanties of je kunt werken tijdens de schoolweken. Daar moet echt tijd genoeg voor zijn tenzij ze ook nog extreem veel sporten en/of veel fietstijd hebben.
Natuurlijk hebben wij nooit op de één of andere manier gestraft als ze niet zouden willen werken of tijdelijk niet konden. Maar ik was wel heel duidelijk toen ze 15 waren en de eerste zomervakantie in aantocht was.
Wij verplichten onze kinderen zeker niet om te werken, want we vinden het afronden van hun opleiding nu veel belangrijker. We verbieden het ook niet want ja, het kan leerzaam zijn en het is prima als ze wat extra geld hebben door ervoor te werken. Maar school en gezondheid mogen er niet onder lijden.
Het idee dat je het nu lastig moet hebben zodat je dan later daar beter tegen opgewassen bent, is niet hoe wij opvoeden. Ja, iedereen moet dat voor zich weten maar wij doen dat anders. Het leven geeft mijn kinderen al genoeg uitdagingen zonder dat hun ouders er nog een paar bij verzinnen of de last verzwaren.
En ze pakken tot nu toe aardig uit dus voor onze kinderen lijkt het goed te werken. Ze weten dat ze verwend zijn en ze waarderen dat. Ze zijn niet perfect maar dat zijn wij ook niet.
Natuurlijk moet iedereen het verder zelf weten, maar als we vinden dat je hier helemaal niks mag zeggen over hoe anderen opvoeden dan slaat dat wel elke gedachtenwisseling dood.
Ik zou wel verbaasd zijn als iemand mij echt in mijn gezicht zou bekritiseren over mijn opvoeding, ik doe dat bij anderen ook niet. Maar er valt vast wel wat op aan te merken. Dat mogen mijn kinderen dan doen, zowel nu als later.
Brillen etc betalen wij. Tatouages, haarverf en piercings betalen ze maar zelf
Hier kon dochter, nu 20, destijds bijna niet wachten tot ze 15 was en mocht werken. Ze kreeg toen zakgeld en kleedgeld maar vond dat veel te weinig. Ze had dus echt meteen een baantje bij een supermarkt toen ze 15 was. Daarna zijn er nog heel wat baantjes gevolgd, waaronder langere tijd bij McDonalds.
Bij zoon is het een ander verhaal. Hij is 16 en heeft geen baantje. Door zijn autisme en IQ lager dan gemiddeld is dit ook wat lastiger. We hebben het destijds wel met hem besproken, maar het lukte gewoon echt niet om hem alleen al zover te krijgen dat hij ergens op af stapte. En het zelf voor hem regelen en daarna ervaren dat het toch niet lukte leek me geen goed plan. Het lukte in die tijd al niet eens om naar school te gaan, dus een baantjes stimuleren hebben we na een tijdje echt wel gelaten. Hij staat wel ingeschreven bij een soort huisdierenoppasbureau en heeft 1 keer een aanbod gekregen om een tijdje voor katten te zorgen bij mensen die op vakantie waren. Met een beetje hulp van mijn kant heeft hij dat gedaan. Vond hij ook echt heel leuk.
Dwingen hebben wij dus nooit gedaan. Bij dochter was het absoluut niet nodig en bij zoon vonden we het niet haalbaar.
WendelmoedM schreef op 08-03-2021 om 20:30:Wij verplichten onze kinderen zeker niet om te werken, want we vinden het afronden van hun opleiding nu veel belangrijker. We verbieden het ook niet want ja, het kan leerzaam zijn en het is prima als ze wat extra geld hebben door ervoor te werken. Maar school en gezondheid mogen er niet onder lijden.
Het idee dat je het nu lastig moet hebben zodat je dan later daar beter tegen opgewassen bent, is niet hoe wij opvoeden. Ja, iedereen moet dat voor zich weten maar wij doen dat anders. Het leven geeft mijn kinderen al genoeg uitdagingen zonder dat hun ouders er nog een paar bij verzinnen of de last verzwaren.
En ze pakken tot nu toe aardig uit dus voor onze kinderen lijkt het goed te werken. Ze weten dat ze verwend zijn en ze waarderen dat. Ze zijn niet perfect maar dat zijn wij ook niet.
Natuurlijk moet iedereen het verder zelf weten, maar als we vinden dat je hier helemaal niks mag zeggen over hoe anderen opvoeden dan slaat dat wel elke gedachtenwisseling dood.
Ik zou wel verbaasd zijn als iemand mij echt in mijn gezicht zou bekritiseren over mijn opvoeding, ik doe dat bij anderen ook niet. Maar er valt vast wel wat op aan te merken. Dat mogen mijn kinderen dan doen, zowel nu als later.
Brillen etc betalen wij. Tatouages, haarverf en piercings betalen ze maar zelf
👍
We verplichten niet maar moedigen wel aan. Die van 18 werkt al sinds zijn 14e eerst folders, toen vakkenvullen, nu horeca. Hij vindt het erg leuk. Met andere mensen omgaan, andere gesprekken, meer geld voor bv vakantie. Die van 15 paste veel op voor corona. Wil ook wel werken maar stelt het toch beetje uit. Zij heeft ook meer moeite op school en de dag zit dan snel vol. Maar in vakantie zal ze wel iets gaan doen
Ik vind ook wel dat je je niet moet bemoeien met iemands opvoeding. Maar dat is anders dan er iets van vinden. Meestal heb ik er wel begrip voor, ieder kind is anders, dus je weet niet altijd de achtergrond van bijvoorbeeld een heel strenge ouder.
Maar in dit geval raakt het mijn kind. Ze had van die ouders dus al een paar keer gehoord dat ze maar verwend was omdat ze gewoon dingen krijgt die ze nodig heeft.
En dan heb ik dus ook nog een kwetsbaar kind, dat bijna niet naar school gaat. Ook hierop hebben we als ouders al commentaar genoeg gekregen want er zijn dus zelfs hulpverleners die vinden dat we als ouders ons kind maar wat harder aan moeten pakken.
Dat maakt mij als ouder erg onzeker (ik ben zo'n type dat zich snel iets aantrekt van wat anderen vinden). Ik vind de problemen die mijn kind ervaart al erg genoeg. En ja misschien overcompenseer ik wat.
Overigens hebben we bij de oudste nooit iets hoeven eisen, want ze was al vrijwilliger op haar 12e. Maar ze doet dus alleen dingen die ze leuk vind want iets als vakkenvullen lijkt haar niks. Zelfs hier hebben we commentaar op gekregen (mijn eigen ouders).
Hoi Lorwynne,
ik vind dat commentaar geven op anderen heel erg onbeleefd. En dat lijkt me iets dat je gerust terug mag geven aan mensen die kritiek leveren, dat je dat heel erg onbeleefd vindt en dat je daar zeker niet op zit te wachten.
Hoe zouden zij het vinden als iemand hen op straat zomaar commentaar geeft over hun kapsel, kledingstijl of gekochte boodschappen?
Eigenlijk ronduit belachelijk. En zeker geen wenselijk voorbeeld.
Dat je kind eronder lijdt dat begrijp ik, maar waarschijnlijk kijkt haar vriendin met verlangen naar jullie. Want warme zorgzame ouders wil iedereen wel, en niemand zit op een stel betweters te wachten die anderen ongevraagd de les lezen.
Het beste lijkt me inderdaad dat ze wel vriendinnen blijft, en dat ze die ouders zoveel mogelijk vermijdt.
Hulpverleners die vinden dat je je kind maar wat harder aan moet pakken, daar moet je ook snel uit de buurt. Jij voelt wel aan wat je kind het beste kan. Het enige dat je zelf altijd zou moeten doen is je afvragen of je vooral je eigen belang dient of dat van je kind.
Maar dat geldt voor alle ouders, zeker ook voor die "harde aanpak" lui. Hulpverleners die gefrustreerd raken omdat hun aanpak niet helpt en dan maar de "schop onder de kont"kaart inzetten zijn net zo verkeerd bezig als ouders die uit machteloosheid hun kind een mep geven. Alleen hebben die laatsten het excuus dat ze amateurs zijn.
Mijn stokpaardje is dat je kinderen vooral heel veel liefde moet geven. En dan komt de rest vanzelf.
Overigens heb ik me er ook wel schuldig aan gemaakt om te vinden dat andere ouders hun kind eens wat harder aan zouden moeten pakken. Dat heb ik wel voor me gehouden, en ik heb het ook als input gebruikt om zelf wat meer mee te bewegen. Als je de tranen van opluchting in de ogen van je kind ziet zodra je zegt "blijf maar gewoon een tijdje thuis tot je echt bijgekomen bent" dan weet je zeker dat je de goede weg gevonden hebt.
En ik heb ook de pest in als mijn dochter wéér vindt dat ze niet naar school kan omdat ze zich niet lekker voelt. Maar tegelijk weet ik dat ze haar opleiding serieus neemt, haar huiswerk doet, goede cijfers haalt en hard werkt in haar bijbaan. Moet ik haar dan leren dat het veel belangrijker is om steeds over je eigen grenzen heen te gaan, daardoor vast te lopen en helemaal niks te kunnen presteren? Ik ben daar niet zo zeker meer van. Bovendien is levensgeluk ook wat waard.
Ah, een bekende discussie 
.
Hier heeft de oudste tot zijn 18e geen baantje gehad. Hij had het geld niet nodig en had een druk weekprogramma met o.a. sport op redelijk hoog niveau. De andere twee hebben op eigen initiatief een bijbaantje gezocht. De een vanwege een grote wens en na de aanschaf hiervan door blijven werken, die heeft nu een leuke spaarrekening. De ander geeft het verdiende geld grif uit aan leuke dingen en hobby's.
Van ons 'moet' je pas een baantje na je schoolexamen, omdat je niet 4 maanden thuis gaat zitten lummelen. En daarna omdat je diverse dingen zelf moet betalen. Tot hun 18e krijgen ze de rest nog van ons (kapper, kleding, telefoonabonnement e.d.) en een minimaal zakgeld. Willen ze verder leuke dingen - waaronder ook een telefoon, dan moeten ze wachten op hun verjaardag of zelf een baantje zoeken.
Overigens begrijp ik ook de opvatting dat je vind dat een kind moet werken voor zijn geld, onze kinderen leren er zeker ook veel van!
Een kind noodzakelijke dingen ontzeggen (bril of basiskleding) of neerkijken op ouders en hun kinderen die een andere opvatting hebben vind ik echter not done.
Tja hulpverleners die vinden dat je het niet goed aanpakt, je zou zeggen zij moeten juist weten hoe je zoiets aanpakt. Helaas bestaan ze. Ook op school tegengekomen (waar dochter zo vast liep) Dat heeft mijn kind gewoon een jaar extra gekost (blijven zitten) Gelukkig zijn we wel bij fijne hulp uitgekomen. Helaas moet ze dit jaar wel examens (deelcertificaten, ze heeft er al 3) doen en als dat niet lukt moet ze van school. Regels.
Wij voeden meer op vanuit de behoeftes van onze kinderen. Van onze gezonde dochter verwachten we iets anders dan ons zorgenkind.
