Moe van de puberstrijd

2 dagen

2 dagen van tevoren is toch genoeg om nog een jurkje te vinden? Hier zou dochter dat geloof ik ook zo doen. Ik maak me daar dan helemaal niet druk om. Ik heb weleens met haar een dag van tevoren nog een jurkje gekocht omdat de bestelde via internet niet op tijd kwam. Lukte ook nog. Maar goed, weet niet of je winkels in de buurt hebt natuurlijk.
Vandaag hier overigens ook weer een staaltje pubergedrag. Ik kwam om 17.00 u. thuis uit werk. Dochter was thuis met haar vriend en moest om 17.30 u. naar haar werk. Ik had haar van tevoren al geappt dat ze wat kip in de oven mocht schuiven en wat sla erbij eten. Om 17.20 u. komt ze naar beneden met de mededeling: ik moet weg maar heb nog niet gegeten. Tja, ehhh, is dat mijn probleem? Omdat ze tot 22.00 u. moest werken heb ik toch maar even snel een boterham voor haar gesmeerd die ze op de fiets heeft opgegeten, terwijl zij haar spullen bij elkaar zocht. Plannen, het blijft lastig voor pubers...
Soms vraag ik me overigens ook weleens af of die van mij ADD heeft. Ze zegt zich ook vaak niet te kunnen concentreren. Toch maar eens bespreken of ze het wil laten onderzoeken.

Niet woonachtig

grappig, ik kom wel uit Brabant, maar ik ben er niet meer woonachtig. en een coach, hmmm, ik voel me meer als de stuurman die aan wal staat, maar daarom soms een wat ander zicht kan bieden op de vaarroute. en als dat helpt is dat mooi.
Het eerlijke gesprek met je dochter over de vraag hoe zij daar nu tegenaan kijkt, haar problemen en een mogelijk verband met ADD vind ik al een mooie koerswijziging. Het is in elk geval iets anders dan wat je zelf allemaal in je hoofd haalt en bedenkt en van daaruit je dochter wilt bijsturen.
Daarom is 'loslaten' ook niet zomaar je handen ervan aftrekken. Wat je loslaat is niet je kind, maar je eigen bedenksels en zorgen. Dat maakt je hoofd vrij om op een nieuwe manier te kijken naar je kind, meer input vanuit haar/hem te krijgen, meer ruimte voor wat hij/zij voor vragen heeft; en voor mogelijke oplossingen, meer nieuwsgierigheid naar wat voor kind ze nou is, hoe ze door het leven loopt, waar ze tegenaan loopt en hoe ze daarmee omgaat.
Op de achtergrond en in je achterhoofd zitten al je zorgen en angsten toch nog, inclusief de onvermijdelijke behoefte om je kind alle leed te besparen. Als het kind het nodig heeft en erom vraagt sta je natuurlijk altijd nog klaar om te helpen. Daar verandert niets aan.
Niemand zit te wachten op een oplossing voor een probleem dat je zelf niet ziet. Het is lastig, om iemand soms eerst het probleem te laten zien of ervaren, zeker, tanden bijtend lastig. Maar het geeft iemand wel de kans om te begrijpen hoe het leven in elkaar zit, welke mogelijkheden en onmogelijkheden er zijn, wat je zelf kunt doen en waar je hulp bij nodig hebt, en hoe je die hulp zelf kunt organiseren. Volgens mij ben je dan ook klaar voor je eigen leven en is dat waardevoller dan dat je het leven gaat leiden dat je ouders voor je bedacht hebben.

Tsjor

Hebben wij dezelfde dochter

Behalve dan die galajurk. Daar is ze serieus meebezig.

Eerlijk gezegd vermoed ik dat jij een beetje onderschat wat de ADD met haar doet. Dit is namelijk zo typisch stereotiep AD(H)D gedrag.

Hier lijkt heeft erop dat ze haar VMBO wel gaat halen, maar dat komt enkel enk alleen door de inzet van huiswerkbegeleiding. Die 1500 euro zijn wij dus al dubbel en dwars kwijt. Ik zie dat echter als een verlengstuk van de storing.

Ze kan er niets aan doen, heeft het niet onder controle. Dit is puur het impulsief gedrag dat kinderen met deze stoornis eigen is. Ik blijf dus wel hameren op gezond eten (mijn dochter heeft overigens ook nooit lang geld dus de zelfgekochte pizza en kapsalons spelen hier alleen de eerste week van de maand, daarna is de zakgeldpot leeg). En ik blijf hameren op opruimen van haar rotzooi in de gezamenlijke ruimtes. School ligt bij huiswerkbegeleiding en ik sta erop dat ze daar naartoe gaat. De rest heb ik losgelaten.

Ik wist overigens niet dat Mbo pas vanaf 18 geld kost. Dat is weer een mooi meevallertje.

Idd Lou

Prachtig weer verwoord van Tsjor. Ik ga hier ook zeker mee aan de slag. Het zal niet mee gaan vallen, maar het moet. Het is net wat jij zegt Tsjor, je wilt haar zo graag alle leed besparen. precies dat. Diep van binnen weet ik natuurlijk ook wel dat ik dat niet kan, en dat ze natuurlijk ook moet leren om met tegenslagen om te gaan, mnaar pffff wat is dat moeilijk.

Ginny

In welk opzicht vind jij dat ik haar ADD onderschat?

Ik weet natuurlijk wel dat ze aan bepaalde dingen niks kan doen, maar neemt niet weg dat ze ook daar mee moet leren omgaan. Toch? Als ik steeds blijf zeggen dat ze er niks aan kan doen, wat leert haar dat? Ze zal onze tips aan moeten nemen om er mee om te kunnen gaan. Zo'n tip is bijvoorbeeld dat als haar iets wordt gevraagd, dit "meteen" te doen. Niet te zeggen; " jahaa, doe ik zo". Zo, werkt bij haar niet, want dan zit ze al weer in haar telefoon of eigen wereldje. Ze is hierdoor al een paar keer in de "problemen" gekomen. Ze moet zichzelf daar natuurlijk in leren kennen, en weten hoe te handelen om niet in de problemen te komen. Dat soort tips geven we haar, en daar zal ze zelf iets mee moeten doen. Ze gaat over een paar maanden stage lopen, het eerste serieuze begin van de grote mensen wereld.

Verder heb ik met haar besproken of ze tegen problemen aanloopt door haar ADD. Wat wij kunnen doen om haar hier (extra) in te ondersteunen. Ook gevraagd of ze hierin hulp gemist heeft etc. Ze geeft zelf aan van niet, en zegt zelfs dat het wel meevalt met haar ADD. Dat ze dus zeker geen flinke vorm van ADD heeft, maar dat ze vaak ook wel gewoon laks is. Wat ik bedoel te zeggen is dat het zo makkelijk lijkt om in haar geval alles aan ADD te wijten.

Kort samengevat vind ik dat ze ook met (lichte) ADD moet leren zich staande te houden in de boze wereld, en daarin zelf (samen met ons) tools moet vinden om dit voor haar makkelijker te maken.

Toch nog een kleine toevoeging

Aan de gewaardeerde zin: '"Wat je loslaat is niet je kind, maar je eigen bedenksels en zorgen en je eigen toekomstbeeld voor je kind." Dat laatste maakt het vaak ook zo lastig. Je ziet zelf zoveel capaciteiten en zoveel mogelijkheden voor je kind, als hij/zij nou maar......

Tsjor

Hoe gaat het nu

Hoi,

Ik ben nieuw hier en lees veel mee, onlangs ook wat gepost. Ik ben er benieuwd Jadore, hoe het nu gaat. Het is zooo herkenbaar wat je schrijft. Ik ben benieuwd hoe het is.

FENJ

Hoe het nu gaat?

Dochterlief is gezakt voor het VMBO en doet het jaar nu over. Ik denk wel een wijze levensles voor haar. Het is goed zo, ze kan nog een jaartje verder rijpen.

Ik probeer dingen meer los te laten en op haar manier te laten doen. Dat blijft lastig voor een controlfreak like me. De ene dag gaat het me beter af dan de andere. De tips om haar de dingen op haar manier te laten doen ben ik zeker aan het proberen. Het feit dat die haaks staan op mijn kijk op de zaken maakt dit moeilijk en ook een wijze les voor mij.

Verder vind ik het nog steeds moeilijk in de schatten of het ADD problemen zijn, of laks pubergedrag. Vooral omdat ze dus zelf aangeeft dat het wel meevalt met haar ADD. De vraag is natuurlijk of ze de ernst van haar kwaal zelf kan inschatten. Aan de andere kant, wie kan dat wel? Er is geen bloedtest om aan te tonen in welke mate iemand ADD heeft.......