Moe van de puberstrijd

zo herkenbaar

Ik wilde net ook een topic starten. Hoewel ik de punten die jij noemt al heb losgelaten. Hier puberzoon, 15, ook 4 VMBO-Tl.Hij kijkt maar hoe laat ie naar bed gaat, wat ie wel en niet eet enz. De troep in gezamenlijke ruimte ruim ik meestal zelf op, en als ik het te erg vind gooi ik het op zijn bed.
Ik moet zeggen zoon doet school erg goed, daar heb ik geen problemen mee. Hij is wel wat laks met zijn huiswerk aan het worden maar haalt briljante cijfers. Gaat straks naar verwachting naar de HAVO dus op dat punt van mij geen herkenning. Maar die eer komt hem helemaal zelf toe hoor, als hij er met de pet naar zou gooien zou ik niet weten hoe ik hem zou moeten motiveren.

Wat mij erg stoort is zijn bijna continue onvriendelijke, botte en grove houding naar ons toe. Ons is vader, moeder en broertje. Het taalgebruik is te vreselijk, ik zou de dingen die hij zegt niet eens durven te herhalen. Als ik een tv programma kijk wat hij niet leuk vind komen de meest vreselijke verwensingen over de acteur en bedenkers van het programma. Aan tafel kan niemand iets over zijn dag vertellen of hij gaat er tegen tekeer. Als broertje iets vertelt over wat er op school is gebeurd, dan komen er opmerkingen als: en jij denkt dat wij dit willen horen, van die debielenschool van jou?
Voor hem zijn het grapjes, voor ons is het beledigend en denigrerend. En kwetsend.
Hij luistert daar niet naar. Volgende avond gewoon weer raak. Ik word er moedeloos van, ik kan hem wel schieten. Als ik zijn gedrag negeer doet ie er een schepje bovenop, als ik er iets van zeg dan ook.

Ik heb nu de regel ingesteld dat als hij zich zo gedraagt, hij de dag er na niets hoeft te verwachten van ons: ik maak hem niet wakker, ik smeer niet zijn brood, ik loop zijn wasmand voorbij, ik breng hem niet ergens naar toe als dat moet, koop geen lekkere dingen, zet geen bord voor hem klaar op tafel, noem het maar op. Doet ie vriendelijk dan de volgende dag weer wel.
Ik hoop dat dat iets oplevert.

Maar goed, over wat jij schrijft jadore, herkenbaar, maar dat zijn dingen die ik al lang heb losgelaten. Jij hebt geen last van haar niet ontbijten, vette happen, laat slapen etc. Ze is nu 16, dat verander je toch niet op dit moment.

School vind ik wel een punt van gesprek waard hoor. Wat zegt ze er zelf over? Heeft ze al plannen voor na het eindexamen? Hoe slecht staat ze er voor? Heeft ze dat zelf door?

Stop daarmee

Stop met alles, behalve hameren op haar examen en de troep in de algemene ruimtes. Dus hou nu vast aan je uitspraak van gisteren, behalve wat school en de rondslingerende troep betreft.

Zolang ze thuis woont moet ze wel aan tafel verschijnen tijdens het eten en zich daar normaal bij opstellen. Ze moet ook haar eigen rommel uit de algemene ruimtes opruimen. Doet ze dat niet, dan zet jij het voor haar deur, of gooi je het zonder naar binnen te kijken naar binnen. Hoe het in haar kamer verder gaat.... niet naar kijken. School is een noodzakelijk iets. Misschien kun je vragen of je kunt helpen. Wijst ze dat af, dan zal ze op de blaren moeten zitten als ze tegen alles in blijft gaan. Niet jouw schuld!

Die negativiteit is inderdaad doodvermoeiend. Probeer (tegen beter weten in) elke dag af te sluiten met het achterlaten van wat er die dag is gebeurd, probeer haar dus ook echt vriendelijk welterusten te wensen en de volgende dag weer fris met een schone lei te beginnen. Ieder uur zonder strijd is er een. Hopelijk zul jij merken dat zij ook zal ontspannen en minder puberaal zal worden, door het (grotendeels) wegvallen van deze strijd. Waar je niet tegen kunt strijden, kun je ook niet winnen tenslotte.

haaaaa

Goed te lezen dat er meer van die exemplaren zijn!!! En dan valt de mijne nog een beetje mee, want die houdt zijn kamer nog netjes en leert (een beetje, na jaren strijd).
Zeker zelf van alles laten uitzoeken, zolang jij er tenminste geen last van hebt. Zo hebben wij hier gisteren weer de verplichting ingesteld om (op schooldagen) om 22:45 in bed te liggen. Dit omdat het douchen en badderen midden in de nacht ons uit de slaap hield.
Dat nare gedrag aan de eettafel herken ik, als dit voorvalt dan mag meneer óf direct vertrekken (alnaar gelang de ernst van het gedrag met of zonder bord), óf de dagen erna pas aan tafel als wij klaar zijn. De avondmaaltijd moet van mij gezellig zijn en geen constante &%^$-partij over en tegen de tafelgenoten.
Oh, en wie niet helpt in huis met de megazware klusjes die hier dagelijks verplicht zijn (vaatwasser leegruimen en tafel dekken), die eet niet mee.

Loslaten

Zal ik wel moeten leren, want ik ga er zelf aan onderdoor. Je wilt zo graag dat het goed met ze gaat.

Over school, zelfs in die strijd heb ik geen zin meer. We lopen al 2 jaar te hameren dat ze echt meer moet gaan doen, dat ze hulp moet vragen waar nodig, etc etc. Ik kan haar niet aan haar bureau vastbinden. Als ze naar boven gaat om te leren, kan ik niet controleren of ze dat ook daadwerkelijk doet. Haar overhoren wil ze 9 van de 10 keer niet. Weet je...dan maar niet toch? Ook dat is toch eigen verantwoordelijkheid? Ze wil echt graag slagen, maar handelt er niet naar. Waarschijnlijk in haar eigen ogen wel ("ik heb echt f**cking goed geleerd).

Manlief is daar veel beter in, in dat loslaten. Hij vindt ook dat ik veel te veel voor haar doe, en haar teveel beloon (dure concertkaartjes, taxichauffeur spelen, kleren etc.). Waarom ik dat doe? Tja, haar een leuke jeugd willen bezorgen waar ze later met een grote glimlach op terug kan kijken. Of ik haar ermee help? Waarschijnlijk niet.

Ik krijg nu al buikpijn van het de gedachten dat ze misschien wel zakt. Vind het ook nog eens jammer omdat ons dat 1500 euro extra gaat kosten, hahahha. Het MBO kost nl pas geld vanaf 18 jaar, dus als mevrouw zakt, kost ons dat een jaar extra betaald MBO

Ik heb zelfs al gezegd dat als ze zakt, ze 1500 euro zelf moet betalen. Maar hey, dat wil ik toch diep van binnen ook niet.....

pas toen ik losliet

Je gelooft het niet, maar pas toen ik het bemoeien met het schoolwerk losliet, toen ging meneer zelf aan de slag. Elke dag, zonder herinneren, zonder gezeur. Of ik pas losliet op het moment dat hij het aan kon of dat hij ging leren toen ik het losliet, dat zal ik wel nooit weten. En het is zooooo veel fijner nu, zonder dat dagelijkse gemekker over school. Het leek hier wel een politiestaat, zelfs toen er huiswerkbegeleiding was.
Hier geen financiële consequenties bij wel of niet leren (euh, ja, behalve 1,- bij een 10). Je moet niet leren voor het geld, vind ik, maar omdat je gemotiveerd bent voor je toekomst.
Dure kado's tussendoor (zoals bij jou die kaartjes) doe ik niet aan, dat is iets om zelf voor te werken/sparen. Maar ik speel wel vaak taxi en geef soms 20,- extra voor een T-shirt (maaaaam, ik groei zo snel).

Hier ook zo'n exemplaar

Dochter hier is 17 en doet voor de tweede keer examenjaar VMBO-T. Dat extra jaar MBO zal hier dus al betaald moeten gaan worden. Heb ik me eerlijk gezegd nog niet druk om gemaakt.
En als je dan denkt dat ze er nu goed voor staat. Nou nee dus. Het wordt weer spannend of ze gaat slagen. Ze is naar een andere school gegaan en met name voor Engels staat ze heel laag. Ik heb net toevallig weer op de cijferlijst gekeken en ook voor geschiedenis staat ze onvoldoende. Ze geeft geen cijfers meer door aan ons (alleen hoge) dus wij zijn niet op de hoogte. En ik durf al bijna niet meer in SOM te kijken. Geen idee hoe ze gaat slagen dus. En zo niet, wat dan???
En verder is ze w.b. puberen iets minder geworden, al heeft ze echt nog wel haar buien. Ze kan wel weer wat vaker aardig uit de hoek komen.
Haar kamer is echter nog steeds een puinzooi. Ze is regelmatig dingen kwijt: oplaadsnoeren, oortjes, OV-chipkaart etc. En ik moet dan maar weten waar dit ligt!?! Ongezond eten doet ze ook. Vaak werkt ze 's avonds en wordt er dus gesnackt. Ik laat dit aan haar. Als ze thuis eet kook ik iets gezonds. En gelukkig eet ze wel regelmatig fruit. Troep ligt er gelukkig alleen in haar kamer. Ze laat zelden elders iets slingeren. Dat valt dus weer mee Ze moet van mij eenmaal per week de vloer vrij maken in haar kamer zodat ik kan stofzuigen. Verder doe ik niets aan die kamer, hoewel ik soms als ik daar zin in heb weleens wat opruim voor haar. Daar is ze dan ook wel blij mee.
Ik maak me het meeste druk om school, de rest laat ik los.

jemig, ik schrik ervan

Jadore, ik schrik echt een beetje van je laatste bericht. Je hebt jezelf een taak gesteld: kind een leuke jeugd bezorgen. En daar ga je heel ver in. Maar ondertussen laat je één ding liggen en dat is je kind leren om zelf het leven aan te kunnen. Je bent een pretparkmoeder geworden, die haar kind wil dragen tot het einde toe, maar vergeet dat het leven geen pretpark is en dat het kind zelf zal moeten leren lopen.
Ja, pubers zijn lastige huisgenoten, zeker. Bij mijn zoon lag zijn kamer tot kniehoogte vol met troep. Afschuwelijk. Maar nu hij zelf vader is ziet het er echt heel anders uit. Hij weet heel goed hoe het niet moet. Ik had wel grenzen: de deur van zijn kamer was zo'n grens. Maar ook bepaald gedrag. Dan maakte ik me groter, ging recht voor mijn puber staan en maakte mondeling duidelijk dat ik dat gedrag niet accepteerde. Zero-tolerance, geen twijfel over mogelijk. School heb ik wel altijd meer als een kwestie van het kind zelf gezien, ik schijn daarin nogal uniek te zijn. Een 16-jarige ga ik echt niet overhoren als ze dat niet aan mijzelf vragen. Huiswerk is echt iets wat ze zelf in de gaten moeten houden. School is de stok die ze zelf moeten nemen om over de hindernis te komen. Ik ben niet die stok. Ik sta wel klaar als ze vallen om te kijken wat voor mogelijkheden ze zelf hebben om weer verder te kunnen. De oudste was pas al bijna 30 toen hij zover was, de jongste 20. Ieder een eigen tempo. Het gaat niet om mij, maar om hen.
Ik neem er nog één dingetje uit: 'Ik heb zelfs al gezegd dat als ze zakt, ze 1500 euro zelf moet betalen. Maar hey, dat wil ik toch diep van binnen ook niet.....'. Waarom niet? Waarom als dreigement nu al hanteren? Waarom ga je ervan uit dat ze na haar 18de nog financieel afhankelijk moet zijn van jou? Waarom leer je haar nu al niet dat daden gevolgen hebben? Waarom mag ze niet een keer struikelen en zelf proberen om weer op te staan? Waarom mag ze niet zelfstandig worden? Gaat dit wel echt om je kind, of gaat het eigenlijk om je gevoel van eigenwaarde als moeder (wat doe ik het toch goed)? Heb je wel door, dat het doel van ouderschap niet is, dat je kind blij, gelukkig en dankbaar is naar de ouders, maar dat het doel zou moeten zijn dat het kind zelfstandig het leven aankan? en dat de periode van kind-zijn bedoeld is om dat te leren, en dus ook om fouten te maken?
Het lastige is dat je als ouder allerlei gevaren in de toekomst ziet, maar voor een kind, zeker een puber, is dat niet zo relevant. Ze leven heel erg in het 'nu'. en dat 'nu' levert al genoeg vragen op, met alle veranderingen die er zijn in het lichaam, in de sociale omgeving, in hun beeld van de maatschappij en hun positie daarin. Als ouder kun je ze niet behoeden voor alle risico's die je zelf als ouder voor je ziet. Je kunt wel proberen het kind zelf voldoende gereedschap mee te geven om dat aan te kunnen.
Dat is overigens helemaal niet hetzelfde als 'loslaten'. Het is een andere positie innemen. Met meer vertrouwen in je kind, beter oog voor wat het kind zelf nodig heeft (dure concertkaartjes; dreigementen, geld?), minder aandacht voor je eigen ego als moeder en beter zicht op je taak als ouder.
Ik hoop dat je man je daarbij kan helpen, want ik neem aan dat hij net zoveel van jullie kind houdt als jij. en ik hoop dat je iets anders vindt om je hoofd mee te vullen, zodat er minder ruimte is voor alle zorgen die je nu op je laadt en waar je aan onderdoor dreigt te gaan.

Tsjor

Tsjor

Bam, die is duidelijk. Dank daarvoor!

Nee, haar alleen een leuke jeugd bezorgen is niet alleen hetgeen ik me als taak heb gesteld. Zeker niet om mezelf daardoor beter te voelen, of om complimentjes te krijgen. Dat ik een pleaser ben geef ik toe. Als zij iets graag wil, vind ik het fijn om haar dat te geven (tot op zekere hoogte, want het is echt niet zo dat ze alles krijgt wat haar hartje begeerd, zeker niet!) en haar te zien genieten. Zij vindt zelf overigens dat wij erg streng zijn, en dat andere ouders echt veeeeeel soepeler zijn

Ja, ik bescherm haar teveel, dat is me wel duidelijk. Maar nogmaals, nooit, maar dan ook nooit om mezelf daardoor beter te voelen. Waarom dan wel? Omdat ik het heel moeilijk vind haar bewust fouten te laten maken die ik al voorzie. Voorkomen is beter dan genezen denk ik dan. Diep van binnen weet ik eigenlijk wel dat niet voorkomen en wel genezen beter is voor het leerproces in haar weg naar zelfstandigheid. Het voelt alsof ik een peuter bij de weg zie staan die over wil steken terwijl er een auto aankomt, en ik laat die peuter gewoon oversteken, snap je?

Fouten maken moet!

"Voorkomen is beter dan genezen denk ik dan."
Nou, van niet alle fouten ga je dood, integendeel, je leert veel meer van zelf fouten maken dan van de goedbedoelde en terechte waarschuwingen van je moeder. Ik ga het je nog sterker vertellen: fouten maken moet! Dus laat haar af en toe op haar bek gaan. Vooral als ze het zelf veroorzaakt heeft, en zelf of samen met jou een oplossing vindt, zal er er sterker uit komen.

wij ook

Wij zijn ook de strengste, onredelijkste ouders en alle soortgenoten krijgen bovendien állemaal meer zak- en kleedgeld dan onze puber...
Zelf probeer ik mijn kinderen ook een leuke jeugd te bezorgen, maar dat wil niet zeggen dat ze niet zelf moeten leren hun broek op te hijsen en te houden. Wat mildheid en uitzonderingen op mijn vreselijke strengheid (8 km fietsen in de regen en de vaatwasserklussen) zorgen er hopelijk voor dat we een goede mix te pakken hebben. Niet zoals bij mijn ouders vroeger, daar mocht echt helemaal niks. Tenminste, in mijn beleving. En niks was bespreekbaar, ik probeer alle onderwerpen bespreekbaar te maken indien nodig. Wat niet wil zeggen dat puber altijd zijn zin krijgt.

niet

Hm, dat moet zijn "dat wil niet zeggen dat ze NIET zelf moeten leren hun broek op te hijsen"

@Jadore

mbt je laatste reactie: 'ieder mens heeft recht op zijn eigen fouten' is een uitspraak die ik hier op OO wel ben tegengekomen. Voor mij heel verhelderend. En daarbij dan de vraag hoe erg een fout is. Als er kans is op ernstig letsel (peuter die de straat oversteekt voor een aanrijdende auto), dan grijp je - natuurlijk - in. Als het 'letsel' niet ernstig is, dan laat je ze gaan, en dan is het schrikken/terugdeinzen/pijn ervaren. Vervelend om te zien, dat ben ik met je eens, want je zou je kind daarvoor willen behoeden. Maar wel veel leerzamer?

Andere focus

'Omdat ik het heel moeilijk vind haar bewust fouten te laten maken die ik al voorzie.' Verleg je focus: je kunt bepaalde 'fouten' of risico's al voorzien, simpelweg omdat je ouder bent. Maar kijk dan naar de mogelijkheden die je kind heeft om daarmee om te gaan. En houd vooral ook rekening met de vaardigheden die ze daarvoor kan ontwikkelen.
Bij een peuter op de stoeprand weet je zeker, dat het kind niet binnen nu en 10 seconden de vaardigheid kan ontwikkelen om een verkeerssituatie te overzien. Maar een 16-jarige kan in sneltreinvaart heel veel vaardigheden ontwikkelen.
Wees daar ook nieuwsgierig naar: welke risico's zie jij, welke problemen ervaar jij, hoe heb je het opgelost of hoe ga je het oplossen?
Heb vertrouwen dat ze heel veel zelf al kan en nog meer zelf al kan leren. Dan blijven er altijd nog losse eindjes over, waarvoor ze haar ouders nodig zal hebben. Maar daar zal ze dan zelf wel mee komen. Het is mooi als je dan toch die 1500,-- achter de hand hebt, maar laat haar eerst zelf uitzoeken of ze dat geld nodig heeft, hoe dat komt, hoe ze dat geld zelf bij elkaar kan krijgen. Ga er niet van uit dat jij dat gaat betalen, dan heb je haar probleem al opgelost voordat zij weet dat er een probleem is. Gebruiken als dreigement vind ik helemaal vreemd: dan zeg je in feite: als jij niet doet wat ik zeg dat je moet doen zorg ik ook niet meer voor je.
Kijk met frisse ogen naar je dochter. Kijk tegen welke problemen ze aan loopt (niet jouw gedachtes daarover). Kijk hoe ze het aanpakt om dat op te lossen. Kijk wat ze nog moet ontwikkelen, wil ze dat al, is ze daaraan toe, pakt ze het zelf op; en als ze het nu laat liggen, is er morgen dan weer een nieuwe kans? Er zullen dan nog wel momenten zijn, waarop je denkt: hier moet ik echt ingrijpen en oplossen. Maar geloof mij: die momenten zijn zeldzaam. Je slaapt er in elk geval beter van.

Tsjor

tjsor en jadore

Mijn puber is nog iets jonger en ik sta er af en toe versteld van hoeveel wijsheid er in zit. Soms ook hoeveel gebrek aan ervaring. Maar met die wijsheid lost puber een hoop op. En als dat niet lukt kunnen we kijken of we kunnen helpen (en soms is dat: consequenties laten aanvaarden). En als als de ervaring de puber leert dat het (hoewel opgelost) niet zo prettig was, leren ze het vanzelf anders te doen.

En daarnaast koop ik dan gewoon dure concertkaartjes. Af en toe. Gewoon om dat het kan. Omdat ik het zelf ook leuk vind.

Tsjor

Dank voor je verhelderende reacties.

Mijn dochter is van nature erg laks. Dat gecombineerd met mijn drang naar controle, maakt dat ik wellicht overcompenseer.

Het schoolverhaal als voorbeeld nemend; we roepen al 2 jaar dat het handig zou zijn als ze haar studiehouding aanpast. Ze gelooft het allemaal wel. Nu begint het er aardig op te lijken dat ze het niet gaat halen, en nu is er dus stress. Als ze daadwekelijk zakt ook veel verdriet. Wat voor mogelijkheden heeft ze om dit op te lossen?

Ze laat dingen tot het allerlaatste moment liggen. Over 2 weken bijvoorbeeld heeft ze haar gala. Als ik me er niet in had gemengd, dan was ze 2 dagen van tevoren op zoek gegaan naar een jurk. Gaat niet lukken natuurlijk. Dus grijp ik in omdat ik niet wil dat ze daar straks staat in haar gewone kloffie. Fout, ik weet het, want ze zal niet sneller in actie komen omdat ze weet dat mama het toch wel voor haar op gaat lossen.

Ze moet eigenlijk nu al op zoek naar een stageplek voor haar vervolgopleiding. Gaat ze niet doen. Gevolg zal waarschijnlijk zijn dat ze straks geen stageplek heeft. Niet mijn probleem, maar jeetje, wat vind ik dat moeilijk om dan niet in te grijpen....

Zelf laten doen

"Nu begint het er aardig op te lijken dat ze het niet gaat halen, en nu is er dus stress. Als ze daadwekelijk zakt ook veel verdriet. Wat voor mogelijkheden heeft ze om dit op te lossen?"
Deze is toch simpel? Volgend jaar serieuzer studeren of een andere studie zoeken. Maar laat dat aan haar over. Als ze daarbij hulp nodig heeft, mag ze je dat vragen. Zeg haar dat af en toe, en laat haar verder.
(Tenzij ze een ontwikkelingsstoornis zoals ASS of ADHD heeft natuurlijk, dan kan het zijn dat het daardoor niet lukt om om hulp te vragen.)

ADD

Ze heeft ADD, maar zal ook dan moeten leren om daarmee om te gaan. Volgens mij heeft een puber nl standaard ADD

Ik merk nl aan mezelf dat ik dat vaak als excuus gebruik om te doen wat ik allemaal voor haar doe. Vind het daarom ook zo moeilijk om haar los te laten.

Oh, dat verandert de zaak

Een officiële ADD-diagnose is wel wat anders dan standaard-pubergedrag. Dat weet je toch hopelijk wel?
Heeft ze hulp (gehad) om te helpen haar werk te leren structureren? Ik ben geen deskundige, maar juist deze kinderen hebben extra hulp nodig om zelfstandig te worden. Dat betekent niet dat jij alles uit handen moet nemen, wel dat ze waarschijnlijk specialistische hulp nodig heeft om bepaalde vaardigheden aan te leren.

Hulp

Wij bieden haar aan alle kanten hulp. Bij o.a. het plannen, zeggen vaak letterlijk dat het beter is als ze nu dit, omdat anders dat, etc. Maar ze heeft daar lak aan. Doet niks met onze adviezen. Dan is het wel heel moeilijk om haar niet te verdenken van puberale ADD. Ze zal ook moeten leren zelf hulp te vragen waar nodig.

Hoe moet ik haar dan nog bepaalde vaardigheden aanleren?

Professionele hulp?

Hebben jullie na de diagnose geen hulp aangeboden gekregen dan? Dat zou je toch verwachten? Uw kind heeft een ontwikkelingsstoornis, veel succes ermee, dag?!

Een collega van me heeft een dochter met ADD, en als ik zie wat voor therapieën zij al gevolgd heeft om te "leren leren", en dan gaat het nog allemaal niet van een leien dakje... Ik denk dat hulp bij ernstige ADD misschien wel te lastig is voor een leek.

Daarbij neemt een puber sowieso niks aan van zijn/haar ouders. En vreemde ogen dwingen.

In eerste instantie

Kreeg ze medicatie. Daar werd ze zelf niet vrolijk van. Had veel last van de rebound. Op eigen initiatief mee gestopt. Daarna zijn we maar een beetje doorgehobbeld. Er het beste van gemaakt. Geen behandelingen meer gehad.

Wij hebben haar altijd verteld dat ADD een diagnose is waar ze mee om moet leren gaan. Niet moet gebruiken als excuus. Alles wat goed is voor ADD (de 3 R's, gezonde voeding etc) zijn nou net de zaken waar een puber allergisch voor is.

Ze heeft overigens geen ernstige ADD. Haar telefoon soms wegleggen doet vaak al wonderen

Triest

Dus ze mocht medicatie proberen en verder kreeg ze geen (praktische) hulp? Ik word daar toch een beetje verdrietig van. Misschien kun je je eens inlezen in het onderwerp en op zoek gaan naar trainingen. Want waarschijnlijk wil ze wel, maar kan ze het niet. Ik denk dat de kans klein is dat het spontaan goed komt, ADD heb je voor het leven en het gaat niet weg als ze gewoon maar wat beter haar best doet.

Ingrijpen

Vooropgesteld: ik heb geen ervaring met ADD, dus het kan best zijn dat het dan allemaal anders moet. Maar wat ik zie is dat jouw 'ingrijpen' nu vooral het oplossen voor haar is. Er bestaat ook zoiets als 'damage controle'.
Bijvoorbeeld: hoe erg is het als ze daar in haar alledaagse kloffie op het gala staat? Stel dat ze daarvan zal balen, hoe erg is dat dan? Of als je vermoed dat ze twee dagen voor het gala pas gaat zoeken: zelf alvast vooruit wat tips verzamelen: wat is nog binnen twee dagen haalbaar? Of is er een kans dat ze accuut via de whatsapp en facebook nog wat weet te regelen via vriendinnen? Eerst zelf laten uitzoeken, dan eventueel tips geven en als ze dat niet wil, dan maar alledaags kloffie.
Idem voor de stage. Die vervolgopleiding moet nog beginnen. Ik denk dat de kans groot is dat veel kinderen nog geen stageplaats hebben. Jij kunt vooraf al bedenken: wat als ze dan niet toegelaten wordt tot de opleiding (en ze heeft wel al haar diploma gehaald)? Je hoeft het niet uit te stippelen voor haar, maar je kunt een paar alternatieven bedenken en op het moment dat het voor haar nijpend wordt alternatieven voorleggen. Maar ze zal zelf een keuze moeten maken en zelf iets moeten organiseren.
Je gaf aan dat ze zelf moeten leren omgaan met ADD, maar dan moet ze wel de kans krijgen om tegen dingen aan te lopen en zelf te bedenken of ze hoe ze dat anders wil en wat ze daarvoor moet doen. Als ze met een gerichte vraag om hulp komt kun je altijd nog helpen.
Dus niet zelf vooraf bedenken: je moet dit nu gaan doen (want anders straks), maar vooraf bedenken waar ze in de stress zal schieten, hoe ernstig de gevolgen zijn als het mis gaat, wat mogelijke alternatieven zijn die ze zelf kan doen, en inderdaad, loslaten als ze dat niet wil. daarna weer kijken hoe ze met de gevolgen omgaat. Etc. Loslaten betekent echt niet dat je niks meer hoeft te doen, maar wel dat je veel meer op de achtergrond kijkt hoe zij het doet en bereid bent om te helpen als ze daarom vraagt.
Wat betreft de gevolgen: bedenk hoe erg zo'n gevolg is in vergelijking met de peuter die plotseling de straat op rent. Dan valt alles in het niet. Ze is gelukkig die peuter niet meer.

Tsjor
.

herkenbaar

Ik herken het wel wat ts schrijft. Onze zoon doet het op school goed, ik bemoei me er niet mee maar heb gezegd dat als ons nodig heeft we er zijn en soms maakt hij hier gebruik van maar vaak ook niet. Hij maakt geen huiswerk ( havo4) maar ik vind het aan de docent om hem daarvoor op het matje te roepen en niet ik als moeder zijnde. Het enige wat ik soms als opmerking maak... heb je nu echt nooit huiswerk? dan zegt ie ook nee dat maak ik niet.. dan vraag ik of hij daar geen problemen mee krijgt en zegt ie nee hoor... nou ja zolang de cijfers goed zijn bemoei ik me er niet mee ( eerste twee jaar wel gedaan met soms een hoop strijd)
Zijn kamer is ook een zooitje, bed wordt nooit opgemaakt en kleren liggen op de vloer. Ik heb hier de regel. wat in de wasmand ligt wordt gewassen wat er niet inlogt niet. Een keer per week zuig ik zijn kamer en dat is op een vaste dag. aan hem de taak om de kamer dan leeg te hebben wat niet opgeruimd is gooi ik op zijn bed. hij gooit het vaak dezelfde avond weer op de grond.. Ik laat het zo.. Hij heeft sinds een tijdje verkering en dan kan hij ineens wel zijn kamer opruimen als ze langskomt, dus het zit erin er wordt boven niet gegeten of gedronken..dat zit er al vanaf kind in.
Wij geven onze zoon nu de vrijheid. in het hoe laat naar bed gaan.. zolang hij morgens knap zijn bed uitkomt voor school en op school goed gaat.In het begin lag hij laat op bed maar tegenwoordig is het half elf dat hij zegt " ik ga maffen"
Het eten vind ik wel een dingetje. Hij werkt bij een groot fastfood keten gemiddeld drie avonden per week en die dagen at hij dan daar ook. Dat wilde ik niet. Nu geef ik hem een prikmaaltijd mee of een rest van een maaltijd van thuis. Of hij dat opeet of niet weet ik niet. Ook op school gaan ze regelmatig naar de subway of donorpizza, ik smeer nog zijn brood en heb gezegd dat ik het alleen smeer als hij het opeet. Zijn trommel is standaard wel leeg.. ja of hij het opeet of weggooit, geen idee. zijn woord tegen de mijne.... Maar ook dat ongezonde eten laat ik maar los.. het zal wel tijdelijk zijn. het smeren heb ik gezegd dat ik dat tot eind havo doe en daarna mag hij het zelf doen... dat is mss overdreven maar goed ik maak regelmatig een verrassing als een pannenkoek of gebakken ei of een lekkere wrap oid. dat stimuleert hem wel tot openen van zijn broodtrommel elke morgen. en soms hoor ik dan ook echt hmmm lekker mam.

Waar wij nog een balans in moeten vinden is het hoe vaak thuis zijn. Zijn school ligt in de stad hier 20 km vandaan, zijn vrienden komen van alle omstreken. samen leren/ hangen is meestal bij een van de vrienden die vlak bij school wonen aangezien onze woonplaats totaal uit de route ligt. Hierdoor is hij nu gemiddeld 3 dagen van huis ivm werk en 2 a 3 dagen niet thuis met eten ivm samen leren of samen sporten. oid.. hierdoor is hij nog maar gemiddeld 2 a 3 avonden thuis met avondeten en komt hij vaak pas om half tien binnen.

Ik laat het maar even zo maar vind dat wel lastig.. maar hoop dat het vanzelf weer beter gaat worden....al besef ik me soms dat dit misschien de start is vh loslaten.. ip zou hij volgend jaar al op kamers kunnen gaan ivm hbo studie.

succes met je puber.. mijn ervaring is... zo min mogelijk tegen in gaan en duidelijk je grens aangeven.. je krijgt alle vrijheid mits.......dat werkt hier tenminste goed... maar niet elke puber is hetzelfde

Als je ouders vervelend gaan doen

Pubertijd, de tijd dat je ouders vervelend gaan doen.

Gisteren nog een gesprek met haar gehad, en haar eerlijk gevraagd of ze tegen moeilijkheden aan is gelopen vanwege haar ADD, of dat ze het gevoel heeft daarin meer hulp nodig gehad te hebben. ze gaf zelf aan van niet. Dat ze geen ernstige vorm heeft van ADD had ik al verteld, maar ik wilde het ook nog even bij haar checken.

Dank iedereen voor de reacties, maar vooral Tsjor voor de wijze lessen. Een coach als jij zou ik nu wel kunnen gebruiken. Woon je in Brabant? Hahhaha. Dart ik een andere positie in moet gaan nemen is ook duidelijk. Het zal me niet makkelijk afgaan, maar ik zal moeten. Pubertijd is dus niet alleen voor kinderen die los moeten komen van hun ouders, maar ook voor ouders die hun kinderen moet durven loslaten

Linda75 (OT)

Donorpizza, hihihi, ik wist niet dat die ook bestonden

Linda75

Wat is een prikmaaltijd?

kant en klaar

wat j bij de slager haalt wat dan in de magnetron kan. of een saldo kant en klaar.

Help haar

te leren zelf te doen.
Het klinkt een beetje alsof je nu van het ene uiterste (alles overnemen, achter haar aan zitten) naar het andere (je handen ervan af trekken) wilt switchen.
Er zit een heleboel tussen, je kunt er ook voor kiezen eea meer samen te doen. Bijv bij het gala: opmerken dat je je afvraagt of ze wel op tijd kleding heeft, aangeven dat je het sneu zou vinden enz. En bijv vragen of je haar hierin kunt helpen. Verantwoording ligt dan bij haar, jij stelt je beschikbaar. (Of niet, in hoeverre dat is bepaal jij dan en het helpt dat duidelijk te communiceren) In tussentijd kun je tips (naar haar behoefte) aandragen over hoe ze eea voor zichzelf beter hanteerbaar kan maken.