Mijn stiefzoon heeft geen empathie
Hallo, we zijn een nieuw samengesteld gezin. Mijn vriend heeft 1 zoon uit een vorige relatie.
Ikzelf heb een dochter van 12 uit een vorige relatie. Samen hebben we een zoontje van 2 en een pleegzoon van 14.
De kids zijn het meeste bij ons, gaan om de 2 weekenden naar de ex.
Wij hebben het leuk samen.... als mijn stiefzoon er niet is.
Nu is hij het meeste bij ons via de rechtbank bepaald. Terwijl hij liever bij z'n mama zou wonen..Maar door het verleden klachten van school en ook zijn gedrag heeft de rechtbank beslist hij bij ons moet wonen.
Ik hou echt heel veel van kinderen en heb er altijd een goede band mee....enkel bij mijn stiefzoon lukt dit niet.
Hij is een heel egoïstische puber, heeft geen empathie in andere mensen. Doet geen enkele moeite om samen te leven met mensen en zeker niet met ons.
Dit is al van begin onze relatie, In het begin dacht ik hij het misschien moeilijk had er iemand nieuws in papa zijn leven kwam. Had er toen veel begrip voor, en zo zijn mijn dochter en ik altijd naar mijn vriend gekomen om hem te leren kennen. Nooit heeft hij es naar ons huisje gekomen. Maar als we bij z'n papa waren deed hij niet moeilijk alleen was hij ongeïnteresseerd in ons. En dit is na een baby en pleegzoon later nog altijd zo.
Ook de band met zijn papa is enkel van zijn papa zijn kant. Heb al dikwijls erover willen praten met hem, volgens hem is er niets aan de hand. Als ik dan zeg hij geen enkele band heeft met zijn papa zegt hij moet ik dit? ik heb niets te zeggen tegen hem.
Ook op school heeft hij geen vrienden, maar dit is volgens hem zijn keuze.
Ik heb met z'n mama een goede band, en ook bij haar is dit juist hetzelfde.
Ze hebben van school uit hem laten testen op autisme en had 1 punt tekort om autisme vast te stellen bij hem.
Hij gaat in de zomervakantie 2 maanden naar zijn oma die veel verder woont. Maar dan horen we 2 maanden niets van hem. Enkel als hij iets van geld wil.
Raar om te zeggen maar als het vakantie is dan hebben wij het als gezin echt leuk. Maar als hij terug is zijn er spanningen. Mijn vriend doet ook anders als hij er is, durft niet de leuke grappige papa te zijn die hij echt wel is. Altijd als hij een opmerking maakt is het sarcastisch. Als er iets verlangd wordt van hem reageert hij en als ik dat niet doe...
Je kunt hem nergens in betrekken omdat hij niet geïnteresseerd is.
Dit is nu al een paar jaar en begint echt wel te wegen op ons gezin.
Jammer om te zeggen maar het is gewoon veel leuker hij er niet is.
Volgens hem is het zijn plicht wij zorgen voor hem en vind hij alles vanzelfsprekend.
Toont nergens iets van emotie.
Ben echt einde raad omdat er niets blijkt te helpen.
Vind het ook jammer voor hemzelf omdat hij een heel eenzaam leven tegemoet gaat. Als ik vraag waar hij geïnteresseerd in is zegt hij duidelijk in mezelf.
Heb bang voor z'n toekomst, zeker omdat niemand iets voor hem.betekent. Als er iets gebeurt waar hij schuldig aan is, is dit nooit zijn fout. Is altijd een ander die gemaakt heeft hij dit doet. Liegt ook over onbenullige dingen, is ook neerbuigend over anderen..
Kben echt ten einde raad.....
Niet doen, ten einde raad zijn. Er is er maar eentje die dat moet zijn en dat is zijn vader. Dat is de biologische ouder waarbij hij woont en die hoort zich druk te maken.
een paar basisregels stellen jullie samen vast, vaders stelt ze in en geeft bij zoon aan dat het ook jouw huis is, dus dat jij ze ook handhaaft als vaders er niet is. Bijvoorbeeld dat er beneden in de woonkamer vriendelijk wordt gedaan, zo niet, dan is er in de woonkamer geen plaats voor je. Dan ga je naar je kamer. Om een vastgestelde tijd door vader ga je naar bed, en de klusjes in huis zijn als volgt verdeeld, waarbij vader controleert/erachteraan zit/ erop toe ziet dat zoon zijn klusjes doet.
sleutelrol is dus voor vader.
Bloem1970 schreef op 18-09-2022 om 23:11:
Niet doen, ten einde raad zijn. Er is er maar eentje die dat moet zijn en dat is zijn vader. Dat is de biologische ouder waarbij hij woont en die hoort zich druk te maken.
een paar basisregels stellen jullie samen vast, vaders stelt ze in en geeft bij zoon aan dat het ook jouw huis is, dus dat jij ze ook handhaaft als vaders er niet is. Bijvoorbeeld dat er beneden in de woonkamer vriendelijk wordt gedaan, zo niet, dan is er in de woonkamer geen plaats voor je. Dan ga je naar je kamer. Om een vastgestelde tijd door vader ga je naar bed, en de klusjes in huis zijn als volgt verdeeld, waarbij vader controleert/erachteraan zit/ erop toe ziet dat zoon zijn klusjes doet.
sleutelrol is dus voor vader.
Dus een kind dat het toch al niet zo leuk heeft in zijn leven, ga je dan nog een beetje meer onder druk zetten. Ik denk dat je beter kunt inzetten op een betere band, leuke dingen doen, of het kind een beetje ruimte geven. De puberteit is niet makkelijk, een samengesteld gezin is niet makkelijk, en sommige mensen hebben het van zichzelf al lastiger om blij te zijn.
Arme jongen, wat moet het heftig zijn om je moeder te missen en ergens te moeten wonen omdat een rechter het heeft bepaald. En dan óók nog middenin de storm die puberteit heet. Ik heb met hem te doen.
Als hij zich tegen iedereen zo gedraagt - zijn vader, zijn moeder, klasgenoten, ... - zou ik al beginnen met het vooral niet persoonlijk te nemen.
De hele wereld ligt hem niet.
Wat vertelt oma? Loopt het daar wel? Of gedraagt hij zich daar identiek, maar valt het gewoon minder op omdat hij alleen is en / of het vakantie is en er weinig moet?
Man,man,man.....geen enkele puber heeft empathie.....alleen al de titel....En wat erg dat hij niet bij zijn moeder magwonen. En zijn vader? Hoe gaat Hij met zijn eigen zoon om?
Heb jij eigenlijk empathie naar die jongen?
Het leest alsof zowel zijn vader als zijn moeder liever niet hebben dat hij daar woont.
Dat gevoel van ongewenst zijn, zou best eens ten grondslag kunnen liggen aan zijn gedrag. En dan ook nog een stiefzus, een halfbroertje en een pleegbroer moeten verwelkomen in je leven. Dat is niet niks.
Die gesloten houding en emotioneel op slot zitten, zou best een soort overlevingsmechanisme kunnen zijn.
Tegelijkertijd kun je zeker wel grenzen stellen aan wat je accepteert en verwacht qua gedrag. Je man is als ouder daarin leidend.
Hm ik vind dat er door sommigen wel erg makkelijk de conclusie getrokken wordt dat de jongen zielig is en de stiefmoeder en vader meer empathie voor hem moeten hebben. Dat kan. Maar het kan ook heel goed dat er wel degelijk iets mankeert aan zijn empathisch vermogen. Die mensen bestaan echt. Dat kunnen wij van hier uit niet zien.
Zoals je van hier uit niet kunt zeggen of iemand autist of narcist (of iets in die spectra) is, kun je ook niet zeggen dat hij dat niet is en de omgeving vertellen dat zij zich juist anders moeten opstellen.
Ja er kan van alles aan de hand zijn, maar daarvoor moeten we toch echt meer weten.
Proberen opvoedtips te krijgen samen met je partner en de moeder, door advies te vragen bij een professionele instantie.
Met de bedoeling dat jullie hem met zijn 3-en verder helpen en hem graag gelukkiger zien.
Lees hier eigenlijk weinig bijzonder in. Een puber (hoe oud is hij, of lees ik erover?) met zijn normale puberproblemen, die daarnaast nog eens in een situatie zit waarin hij liever niet zou zijn.
Als puber samenleven met een stiefmoeder, twee andere pubers met wie je geen verwantschap hebt en een dreumes als stiefbroertje, lijkt me lastig.
Lexus schreef op 19-09-2022 om 00:18:
Hm ik vind dat er door sommigen wel erg makkelijk de conclusie getrokken wordt dat de jongen zielig is en de stiefmoeder en vader meer empathie voor hem moeten hebben. Dat kan. Maar het kan ook heel goed dat er wel degelijk iets mankeert aan zijn empathisch vermogen. Die mensen bestaan echt. Dat kunnen wij van hier uit niet zien.
Zoals je van hier uit niet kunt zeggen of iemand autist of narcist (of iets in die spectra) is, kun je ook niet zeggen dat hij dat niet is en de omgeving vertellen dat zij zich juist anders moeten opstellen.
Ja er kan van alles aan de hand zijn, maar daarvoor moeten we toch echt meer weten.
Ik zeg niet dat er niks aan de hand is. Het lijkt me vrij duidelijk dat deze jongeman niet erg gelukkig is.
Maar ik lees wel dat het bij moeder blijkbaar zo slecht ging dat school bij hulpverleners ging klagen en dat hij bij vader eigenlijk ook niet gewenst is want zonder hem is het wel gezellig. Een kind voelt dat echt wel.
Tegelijkertijd kun je niet verwachten dat mensen geïnteresseerd in je zijn als ze niks terug krijgen en jouw hele leven enkel om jezelf draait. En je mag zoals gezegd als ouder echt wel grenzen stellen aan wat je accepteert qua gedrag en verwachtingen hebben.
Zoon heeft op 1 punt na dus autistische kenmerken.
Zoek hulp met ook zijn moeder .
Geef hem veiligheid en structuur in beide gezinnen.
Wat ik mij wel afvraag
Waarom ook nog een pleegzoon????
Heb je wel eens gegoogled op ODD? en wellicht helpen adviezen van mensen die gespecialiseerd zijn in autisme ook, al is de diagnose niet 100%.
Verder zou ik zeggen: verlaag je verwachtingen, de jongen is er niet om het voor ju gezellig te maken, dus wellicht zal dat niet lukken. Het zal pittig worden/zijn. Wel fijn dt jullie met moeder goed kunnen communiceren.
Tsjor
En als je er nu eens vanuit gaat dat hij wel een vorm van autisme heeft, en je zijn gedrag bekijkt als iets waar hij ook niet zo veel aan kan doen. Wellicht dat dat helpt om hem anders te benaderen.
Ik zou samen met zijn vader je gaan verdiepen in autisme en wellicht ook hulp zoeken hierbij.
Waarom heeft de rechter eigenlijk besloten dat hij bij jullie moet wonen? En kan dat nu niet anders. Kun je de zorg voor hem niet meer verdelen met zijn moeder?
Er staat niet hoe oud hij is maar kan hij zelf niet aangeven nu dat hij liever meer bij zijn moeder wil zijn. Of kan zij de zorg niet aan?
En ik ben het met Lexus eens dat sommigen er wel erg gemakkelijk vanuit gaat dat stiefmoeder en vader geen empathie voor hem hebben. TO schrijft namelijk ook dat ze een goede band heeft met zijn moeder en dat die óók dezelfde dingen ziet.
Echt ik snap die negatieve reacties van andere reageerders niet zo.
Ook op school hebben ze blijkbaar dingen gezien want van daaruit is hij getest.
Misschien heeft hij wel autisme ( maar autisten hebben niet per definitie minder gevoel, sommigen juist meer, als ik aan mijn eigen kind denk) Dus wellicht is het inderdaad toch iets van ODD erbij??
Ik zou samen met zijn ouders wel op zoek gaan naar meer informatie en hulp.
En inderdaad minder verwachten van hem... hem wat meer laten. Lastig als je ziet dat hij ongelukkig is. Heeft hij verder echt probleem gedrag zoals agressiviteit, omgaan met jongens die al duidelijk op het criminele pad gaan. Zo niet dan is het wel erg verdrietig maar kun je niets anders doen dan goed voor hem zijn meer informatie inwinnen over autisme en hem proberen op een andere manier te benaderen. In de hoop dat dat iets uitwerkt.
