Mijn dochter denkt dat ze een jongen is

Eens met Skik en de anderen: wat ik van mijn zoon hoor en zie is dat het zo diep zit, het zich man voelen, dat dat beyond alle maatschappelijke opvattingen over gender gaat. Iedereen vond het prima als hij een stoere meid was geweest. Maar dat was hij niet. hij was een verlegen jongen. Zoals hij zelf zegt: "als ik me in mijn eentje op een onbewoond eiland zou bevinden zou ik nog het gevoel hebben dat ik in het verkeerde lichaam geboren was"'

Hier ook een dochter die zich niet perse meisje voelt. Ze heeft een paar binders (heb ik voor haar betaald online gekocht) die ze draagt als ze naar buiten gaat (en dat is niet zo vaak), ze heeft een vriendin (is lesbi ?)en draagt jongenskleding en heeft kort haar.

Ik heb er nooit een punt van gemaakt, heb vooral belangstelling getoond. En wat zo fijn is, ze voelt zich veilig genoeg voelt bij mij om dit te uiten. Naar de buitenwereld wil ze er niet iets mee. Ze heeft begeleiding voor haar autisme, maar vindt dit niet relevant om te melden.  

Scheelt misschien dat ze vooralsnog niet van plan is om echt een geslachtsverandering te willen. Ze weet ook niet in welk vakje ze thuishoort eigenlijk. En we vinden dat ook niet zo boeiend. Ze is wie ze is punt. 

Ik denk wel dat doordat ik het als moeder helemaal prima vind ze er juist zelf ook heel makkelijk mee om gaat. Vader vind het ook prima, maar die is geen prater (heeft ook autisme). Het zal voor ieder kind anders zijn, ik heb nu eenmaal makkelijke kinderen, en we hebben hier zelden ruzie. 

Dat het nu zo makkelijk kan en dat er zoveel informatie beschikbaar is maakt het misschien voor sommige mensen dat ze het een hype vinden (die reactie kreeg dochter helaas ook). Maar dochter had niet echt vrienden die zo zijn.

Ik ben ook wel blij dat het niet 20 jaar geleden is zoals iemand al opmerkte. 

Zelf ben ik ook niet zo'n meisjes vrouw. Ik heb daar in het verleden best soms vervelende opmerkingen over gekregen (waarom doe je geen make-up op en waarom doe je niks leuks met je haar? dat soort gezeur). Nu ben ik toch te oud . 

Iemand merkte wel op dat het jammer was dat dochter zo als jongen gekleed gaat omdat dochter zo knap is. En dat nu mijn kansen om oma te worden zijn gehalveerd. Mensen kunnen nog steeds wel stom regeren helaas.

Hertogi schreef op 24-06-2021 om 19:29:

Ik hoop ook dat het een fase is, voor mijn zoon die zegt een meisje te willen zijn. Hij heeft ook autisme en ik begreep dat dat de reden is dat hij zich er zo aan vasthoudt, geen andere opties kan zien. De LHBT groep om hem heen ondersteunt hem, dragen hem op handen omdat hij de enige 'trans' in de groep is - dat is voor pubers natuurlijk super stoer en spannend - zij durven dat niet, maar hij wel - en zoonlief vindt het heerlijk om zo uniek te zijn, om zo gezien te worden in die groep.

Ik maak me alleen zorgen over later - als hij 'tot inzicht' komt. Sorry als ik hiermee sommigen van jullie kwets, dat is niet mijn bedoeling. Ik ben er absoluut niet van overtuigd dat mijn zoon echt 'trans' is maar dat het een fase is en een hype, zeker weten. Je ziet het zóveel om je heen, heel veel wordt opgeklopt en groter gemaakt dan het is. Veel kinderen gaan door deze fase, slechts enkelen houden vast en gaan daadwerkelijk de transitie fase in. Kennelijk is dat de hedendaagse puber. Voor mij is dat nieuw, in mijn jeugd (en nu voel ik me zoooo oud) bestond dat niet, of werd het niet gezien. Net zoals voor mijn ouders de lesbi's en homo's nieuw waren, is voor mij de uitbreiding van deze groep met non-binair, trans en weet ik wat allemaal, nieuw. Dat betekent dat ik het samen met mijn zoon moet leren, wat dat allemaal is. Hij zit er midden in, wordt enorm beïnvloedt door de groep en meent dat hij het weet. En toch soms ook niet. Praten praten praten en af en toe ook laten gaan. Hopen dat deze fase voorbij gaat zonder dat hij er later al teveel last van zal hebben. Hopen dat hij geen foto's heeft gedeeld waar hij gedoe mee kan krijgen. Hopen dat hij geen dingen heeft gezegd of gedaan die zich tegen hem kunnen keren. Met dat internet heb je als ouder ook geen idee meer wat ze aan het doen zijn, met wie ze contact hebben. En weer, ik voel me zooooo oud... het is wat het is. Maar het is niet altijd even makkelijk.

Sterkte voor iedereen.

Hertogi, ik herhaal voor jou mijn eerste posting uit dit draadje: 

ik begrijp dat dit als een onaangename verrassing komt. Het is als ouder heel moeilijk voor te stellen dat je kind zich een andere gender voelt dan hoe zij of hij geboren is. Dat kan een grote schok zijn en jouw gevoelens daarover mogen er ook zijn.

Maar… het is niet zo dat je een kind kunt verbieden dit te voelen. Als je kind echt transgender is heb je daar geen enkele invloed op. Ja je kunt hem of haar ontkennen, tegenwerken en frustreren. Het enige wat je dan bereikt is dat je kind en jij waarschijnlijk ook ongelukkig worden en je kind jou zal af stoten op den duur. Als zhij echt trans is zit dat zo diep dat je dat niet kunt wegnemen door het te ontkennen.

Voor nu is het zaak de boel rustig en weloverwogen aan te pakken: naar de huisarts om een verwijzing naar het genderteam te vragen. Wees niet bang dat ze daar de boel zullen aanwakkeren, integendeel als het maar een bevlieging van je kind is halen ze dat er uit en laten het niet in transitie gaan. Bij enige twijfel gebeurt er niets en is er geen twijfel dan krijg een veel gelukkiger kind. Laat je bij staan door deskundigen en reageer tegenover haar niet te afwijzend hierover, daarmee maak je heel veel stuk. Heel veel sterkte

Sorry, hoor, maar dit is toch niet echt?

Naam en toe naam van kind online. Ze is een 'lesbie'. Komt vast omdat die vrienden rare kleren dragen. Ze mag zichzelf zijn, maar niet als ze rare dingen wil.

Zijn met de nieuwe viva-leden ook de trollen meegekomen?

Bericht van het forumbeheer

Beste forumbezoekers,

wegens klachten over de geloofwaardigheid van het startbericht sluit ik deze draad. De draadstarter kan contact opnemen met de redactie als ze hierover van gedachten wil wisselen.

Met vriendelijke groet,

Heidi Sour

Forumbeheerder Ouders Online