Mijn dochter denkt dat ze een jongen is

Een binder, ook wel bekend als chest binder, FtM binder, bh-binder of breast binder, is een stuk ondergoed waarmee u uw borst pijnloos maar effectief plat kunt maken. Vaak is het een onderhemd of topje van elastisch materiaal dat strak om het bovenlijf zit. Het verspreid de massa van de borsten en duwt ze plat tegen de borstkas.

Ik vermoed dat uw kind geen transgender wíl zijn, maar denkt dat het transgender ís. 

Paula, ik begrijp dat dit als een onaangename verrassing komt. Het is als ouder heel moeilijk voor te stellen dat je kind zich een andere gender voelt dan hoe zij of hij geboren is. Dat kan een grote schok zijn en jouw gevoelens daarover mogen er ook zijn.

Maar… het is niet zo dat je een kind kunt verbieden dit te voelen. Als je kind echt transgender is heb je daar geen enkele invloed op. Ja je kunt hem of haar ontkennen, tegenwerken en frustreren. Het enige wat je dan bereikt is dat je kind en jij waarschijnlijk ook ongelukkig worden en je kind jou zal af stoten op den duur. Als zhij echt trans is zit dat zo diep dat je dat niet kunt wegnemen door het te ontkennen.

Voor nu is het zaak de boel rustig en weloverwogen aan te pakken: naar de huisarts om een verwijzing naar het genderteam te vragen. Wees niet bang dat ze daar de boel zullen aanwakkeren, integendeel als het maar een bevlieging van je kind is halen ze dat er uit en laten het niet in transitie gaan. Bij enige twijfel gebeurt er niets en is er geen twijfel dan krijg een veel gelukkiger kind. Laat je bij staan door deskundigen en reageer tegenover haar niet te afwijzend hierover, daarmee maak je heel veel stuk. Heel veel sterkte

Of het een fase is of daadwerkelijk genderdysforie, je dochter is er nu van overtuigd dat ze een jongen is en moet zelf ervaren hoeveel hiervan werkelijk is. Geef haar die ruimte, noem hem Lennox, als ze weer Stacey genoemd wil worden doe je dat weer. Kost geen cent en is makkelijk omkeerbaar, niks definitiefs.

Laat jouw wil dat je dochter je meisje blijft los en kijk hoe zij/hij zich ontwikkelt. Je kind blijft je kind, of ze nou meisje of jongen is. 

"Het komt vast door die vrienden van haar. Die zijn ook altijd zo gek en dragen allemaal gekke kleren en make up tot hun oren." Genderdysforie is niet besmettelijk en ook geen modegrill. Niemand gaat voor zijn plezier een andere genderrol aannemen dan zijn lijf is, het is namelijk enorm lastig en moeilijk (kijk maar eens naar je dochter wat voor tegenstand al van haar eigen moeder krijgt). Wat wel kan is dat er nu genderdysforie bespreekbaar is, geen taboe meer, dat je kind zich vrij voelt haar gevoelens te uiten. Da's alleen maar fijn.

Geef je kind een knuffel, vertel dat je van haar houdt zoals ze is en kijk gewoon wat er van komt.

@Misdreavous - dit zou bijna mijn tekst kunnen zijn, over mijn jongste. Met één verschil, jongste geeft aan nonbinair te zijn. Die wil dus niet worden aangesproken met hij of met zij. Daar moet ik erg aan wennen, gewoon ook 'taaltechnisch'. Voorlopig staat die nog niet op een wachtlijst voor een operatie of iets dergelijks, maar heeft al wel aanpassingen aan het uiterlijk zodat minder zichtbaar is welk geslacht jongste heeft. Ik vind het moeilijk, zo'n mooi lijf en dan niet tevreden... Ik HOOP dus ook wel dat het (maar) een fase is, maar ondertussen steun ik jongste volop en laat ik merken dat ik zielsveel van mijn kind houd.

Maar, voor TO: jij kunt je dochter niet dwingen een meisje te zijn. Op een gegeven moment is ze oud genoeg om (ook) hierin zelf beslissingen te nemen, bv. om een medisch traject in te gaan. 

PaulavandePol schreef op 27-05-2021 om 11:16:

Hallo,

Ik heb een dochter Stacy van 14. Ze heeft me verteld dat ze transgender wil zijn. Ik heb mijn research gedaan en ik wil het niet. Ze mag van mij zich best een jongen voelen maar ik wil niet dat mijn kleine meisje een jongen word. Ze vroeg aan me of ze een beinder mag. Wat is dat? En ik wist al wel dat ze lesbie was. Dat heeft ze me al eerder verteld. Dat vind ik prima. Maar ze blijft een meisje. Ze wil Lennox genoemd worden ofzo. Het komt vast door die vrienden van haar. Die zijn ook altijd zo gek en dragen allemaal gekke kleren en make up tot hun oren. Zij nemen ook allemaal van die rare andere namen die nergens op slaan. Stacy mag zichzelf zijn van me maar ik wil niet van die rare dingen als dat ze een jongen wil zijn. Ze blijft gewoon Stacy. En ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Want als ik dat tegen haar zeg schreeuwt ze naar me en zegt ze dat ik haar niet begrijp. Ik begrijp het wel. Het is een fase. Alleen hoop ik dat het snel voorbij gaat.

Zijn dit jullie echte namen? Je zou ivm herkenbaarheid en privacy van je kind forumbeheer kunnen vragen de namen te veranderen.

Ik zou er ook moeite mee hebben als een kind daar op tienerleeftijd mee komt. Vooral de twijfel: zit het kind echt in een verkeerd lichaam, of heeft het kind (of de omgeving / vrienden) moeite te accepteren dat het kind zich het zijn "geboortegeslacht" aangetrokken voelt?

Als een kind op basisschoolleeftijd al genderdysforie heeft zou ik dat veel makkelijker accepteren.

Maar voor hoe je er mee om gaat, maakt het weinig uit. Je kunt maar het beste zoveel mogelijk accepteren, en alleen een grens trekken bij onomkeerbare wijzigingen aan het lichaam. Dus ook die naam en kleding accepteren en respecteren. Als een kind met zoiets komt zal er echt wel "iets" aan de hand zijn. Dan kun je alleen maar hopen dat het kind zijn eigen plekje op het non-binaire spectrum van genders weet te vinden. Hoe meer jij de genderidentiteit en seksuele oriëntatie van je kind erkent en respecteert, hoe meer het kind de ruimte krijgt om daarin non-binair te zijn. Als je het ontkent, dan denk ik dat je juist meer kans hebt dat je kind kiest voor permanente veranderingen aan het lichaam, om daarmee die erkenning alsnog af te dwingen.

syboor schreef op 27-05-2021 om 15:09:

 Je kunt maar het beste zoveel mogelijk accepteren, en alleen een grens trekken bij onomkeerbare wijzigingen aan het lichaam. 

Onomkeerbare wijzigingen kunnen pas als het kind zelf daar over kan beslissen. Volgens mij pas vanaf achttien.

Tja, sommige mensen komen hier pas later achter dan anderen dus ik zou niet kunnen zeggen of het een fase is of niet. Ik denk niet dat vrienden je gaan pushen om je het andere geslacht te voelen, maar het kan wel zijn dat wanneer meerdere van je vrienden transgender zijn je in het algemeen meer bezig bent met het concept gender en misschien gaat twijfelen. Ik ken één persoon die transgender is en zijn vriendenkring bestaat voor meer dan de helft uit transgenders en ze zijn allemaal actief betrokken bij en veelal ook onderdeel van de regenboogcommunity. 
Ik zou je kind wel serieus nemen en er deels in mee gaan, maar definitieve veranderingen aan het lichaam mogen ook pas na gedegen onderzoek (en die wachtlijst is lang) en ook niet meteen bij de start van de behandeling. Je hoeft niet meteen op dag één alles te gaan regelen. Geef jezelf ook de tijd om er aan te wennen. Uiteindelijk is je kind degene die beslist. Maar ook dat gaat niet van de ene dag op de andere.

Off topic: ik ben heel blij met hoe er nu hier gereageerd wordt. Je wilt niet weten wat ik achttien jaar geleden hier naar mijn hoofd kreeg toen ik met hetzelfde onderwerp kwam. Echt van niemand een vriendelijk of ondersteunend woord hoor. Enfin, dat was toen, heel blij met de verandering. 

PaulavandePol schreef op 27-05-2021 om 11:16:

Hallo,

Ik heb een dochter Stacy van 14. Ze heeft me verteld dat ze transgender wil zijn. Ik heb mijn research gedaan en ik wil het niet. Ze mag van mij zich best een jongen voelen maar ik wil niet dat mijn kleine meisje een jongen word. Ze vroeg aan me of ze een beinder mag. Wat is dat? En ik wist al wel dat ze lesbie was. Dat heeft ze me al eerder verteld. Dat vind ik prima. Maar ze blijft een meisje. Ze wil Lennox genoemd worden ofzo. Het komt vast door die vrienden van haar. Die zijn ook altijd zo gek en dragen allemaal gekke kleren en make up tot hun oren. Zij nemen ook allemaal van die rare andere namen die nergens op slaan. Stacy mag zichzelf zijn van me maar ik wil niet van die rare dingen als dat ze een jongen wil zijn. Ze blijft gewoon Stacy. En ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Want als ik dat tegen haar zeg schreeuwt ze naar me en zegt ze dat ik haar niet begrijp. Ik begrijp het wel. Het is een fase. Alleen hoop ik dat het snel voorbij gaat.

Best begrijpelijk dat je er moeite mee hebt maar je reageert nogal hoekig en lomp. Pubers weten over het algemeen heel goed dat ouders dit soort dingen niet kunnen bepalen voor kinderen en zijn er doorgaans bijzonder op gesteld om zelf te bepalen wat hun identiteit is, dus als je je band met je kind om zeep wil helpen, moet je op deze voet doorgaan. Misschien kun je allereerst aanvaarden dat je het eigenlijk helemaal niet begrijpt? Dat is niet erg. Je kunt oprechte vragen stellen aan je kind over hoe die het ervaart en wat die verlangt en droomt in het leven, oprecht en liefdevol nieuwsgierig zijn naar zulke in jouw beleving nogal curieuze zaken. Het kan je blik verbreden en je leren dat er echt heel andere ervaringen mogelijk zijn van het leven dan die jij in je hoofd hebt. Misschien groei je nog wat met je kind mee! Nog los van of die zich uiteindelijk ontwikkelt tot man of tot vrouw. Laat die zichzelf toch vinden, in plaats van hun te vertellen wie ze zijn. 

Wat ik me dan afvraag, wát is qua gevoel nu eigenlijk het verschil tussen mannen en vrouwen? Ik zou het echt niet weten. Zover ik kan redeneren hebben vrouwen vaker een olifantengeheugen, zijn mannen vaker fysiek agressief, zijn vrouwen gedienstiger dan mannen, praten vrouwen onderling over relaties en mannen over voetbal. Gaat het om dit soort dingen? Of gaat het om gedrag en uiterlijk? Gedrag dat maatschappelijkbepaald is. Zo wordt bij mij op 't werk nooit iets gezegd over de mannen die maar 2 verschillende T-shirts hebben en elke dag op makkelijke schoenen lopen maar wordt er van de vrouwen verwacht dat ze elke dag een andere outfit aanhebben, hoge hakken dragen, lange nagels hebben, attent zijn en noem maar op. Ik val behoorlijk buiten de boot daar. En ik vind het ook echt onzin dat vrouwen in broeken én minirokken mogen lopen en mannen niet. En dat mannen geen make up mogen dragen. En dat transgender vrouwen (zover ik weet) altijd grote borsten hebben. Volgens mij leggen we met zijn allen beperkingen op door de man-vrouw typeringen die we hanteren. Als meisjes lekker 'lomp' mogen zijn en mannen lekker mogen 'tutten' zijn er volgens mij een hoop mensen veel gelukkiger met zichzelf. 

Maggiemag, het feit dat je je dat afvraagt geeft denk ik al genoeg aan dat jij je dusdanig comfortabel voelt in het biologische geslacht van je lijf dat je je dat niet af hoeft te vragen en je er niks bij kunt voorstellen. 

Maggiemag, ik kan natuurlijk alleen spreken voor onze situatie, maar het gaat mijn jongste zoon er niet om dat hij niet in het maatschappelijke hokje "vrouw" past, maar dat alles in hem schreeuwt dat hij geen vrouw is. Net zo goed als mijn oudste zoon weet dat hij geen vrouw is, maar jongste heeft de pech dat zijn lichaam wel vrouwelijk is en oudste heeft een lichaam dat klopt bij zijn gevoel.
Jongste heeft zich nog nooit geconformeerd aan wat zou horen voor een meisje/jongen, daar gaat het echt niet om, het zit veel dieper. 

Als vergelijking heeft een transgender collega heeft het me ooit uitgelegd als dat ik me moest voorstellen dat ik lesbisch moest worden terwijl ik meer van blonde, stoere mannen houd. Als je comfortabel bent met je geslacht, dan kun je je moeilijker voorstellen dat je dat niet bent, omdat je er nooit over nadenkt. Precies wat Skik tegen Maggiemag zegt. Je voorstellen dat je homo moet worden als je dat niet bent is misschien makkelijker. Voordat ik de hele goegemeente weer over me heen krijg: ik snap echt wel dat homo/hetero en transgender of niet heel andere dingen zijn, maar het was voor de vergelijking. Me aangedragen door een transgender.