loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Hallo allemaal,
Allereerst de beste wensen voor 2025!
@Mar80 hoe gaat t met je?
Voor iedereen de allerbeste wensen, op naar een mooi 2025!
@Floor74, het gaat hier redelijk oké, lief dat je vraagt.
2 weken vakantie gehad, zoon ook natuurlijk. Hij heeft volop activiteiten gehad, en ook wel echt van genoten. Ook paar x nee gezegd tegen bepaalde feestjes, maar daar was hij dan ook heel duidelijk in.
En merk bij mezelf wel dat wanneer het heel duidelijk zijn eigen keuze is om niet mee te gaan dat ik dan dat onrustige gevoel niet ervaar.
Het zit m bij mij dus echt in het gegeven dat ik bang ben dat hij onvrijwillig ergens niet bij is.
Zoon zit goed in zn vel, dat is het allerbelangrijkste.
Zelf pieker ik nog best veel. Afgelopen dagen voelde ik me helemaal relaxed, ik had ook echt dat gevoel van “waar heb ik me druk over gemaakt, alles loopt goed”. Maar dit kan binnen 1 minuut omslaan naar het tegenovergestelde (door iets heel onbenulligs).
Maar goed, ik werk eraan.
En hoe gaat het bij jou? Genoten van de dagen?
Stormvogel schreef op 16-12-2024 om 09:57:
[..]
Dankjewel, ja, een nieuwe omgeving heeft heel goed gewerkt hier.
Nog een laatste tip: als ik echt ontzettend zat te malen dan gebruikte ik de vier vragen van Byron Katie (misschien ken je ze). Het werkt zo:
Je neemt een gedachte die je hebt en schrijft hem op (vaak dus een negatieve gedachte). Voor die gedachte beantwoord je 4 vragen:
1. Is het waar?
2. Kan je zeker weten dat het waar is? Heb je bewijs voor het tegendeel?
3. Wie zou je zijn zonder die gedachte?
4. Kan je je gedachte omkeren?
....google maar eens, dan vind je meer info. Bij mij hielp het 'afpellen' van een irrationele gedachte echt om alles in perspectief en positiever te zien. En ook het letterlijk opschrijven, en daarna schrift dicht, en iets anders gaan doen!
Ik wilde je even laten weten dat ik het boek van Byron Katie heb besteld. Dank voor deze tip!
Zou het jullie helpen om een boek over introvert zijn, te lezen? Daarin lees je wat de behoeftes zijn van introverten en waar zij tegen aan moeten boksen in het leven. Om het zo echt te begrijpen. Waarbij ik nu even de aanname doe dat hij een introverte persoonlijkheid heeft.
Ik moet nog even kijken of ik kan, is zo'n boek.
Hier ook fijne dagen geweest. Ook mijn zoon heeft vanalles ondernomen, ook veel alleen geklust in zijn nieuwe eigen appartement.
Mijn gepieker steekt weer de kop op, omdat hij nu dus echt bijna het huis uit gaat. Ipv dat ik me druk maak of hij zijn eigen huishouden kan runnen, gaat in mijn hoofd rond
Wordt ie niet eenzaam? .
Zo vreemd, hij is hele week druk en actief. Alleen weekenden heeft ie bijna nooit iets te doen.
Vlg mijn man gaat t hem en mij goed doen dat we losser van elkaar moeten komen.
@vrijevlinder, ik weet niet of hij introvert is. Hij houdt van echt wel van een ‘feestje’, maar stappen en grote groepen zijn niet zijn ding. Er is meer iets in mij wat blijft knagen. Wat is t dat ik hem niet durf los te laten?
Hij heeft een leuke baan, net alleen een eigen huisje gekocht…
En enige waar ik mee bezig ben is of hij een leuk sociaal leven heeft . Als ik t zo opschrijf zou ik tegen iemand anders zeggen dat ze op moet houden zorgen te maken. En dat t leven komt hoe t komt…
Ik blijk een echte controle freak te zijn😔
