loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Ja ik heb therapie gehad, maar soms steekt t weer de kop op. Donkere dagen, werken voor mij niet zo goed voor mentale welbevinden.
Ik herken mij in jou als je zegt: onnodig zorgen genaakt, want hij is toch wat gaan doen. Maar juist als hij niets gaat doen, is t dan ook mogelijk om je geen zorgen te maken?
Zo werkt t bij mij, gaat hij iets doen…is er niets aan de hand en denk ik dat t allemaal oke is. Zit ie thuis, zie ik weer de beren op de weg 😞.
Ik heb geleerd dat het schijnveiligheid is door te blijven piekeren. Zo heb ik ws een soort coping aangeleerd; denken dat ik door in mijn hoofd oplossingen te bedenken grip op situatie heb. En ben ik dus ‘hard’ gezegd afhankelijk van mijn zoon of ik rust heb of niet.
Ik weet t allemaal heel goed, maar soms lukt t niet om t los te laten.
Hoop dat als hij op zichzelf woont, voor mij ook een andere relatie naar hem toe ontstaat. Ik kan me dan nog zo druk maken als ik wil, maar zie hem niet meer elke dag en zal me ook niet meer kunnen bemoeien met alles wat mij opvalt (en dus geen probleem is voor hem).
hij zegt ook wel eens dat hij wel meer contacten zou willen en dat niet altijd lukt, maar ondertussen denk ik dat hij dat zegt om mij een goed gevoel te geven en zo te verklaren waarom hij veel thuis is.
Want idd als hij echt iets leuk vindt, zorgt hij wel dat hij kan gaan.
Als ik zo blijf piekeren ga ik weer contact zoeken met huisarts. Dan is het ws goed om weer even pas op de plaats te maken en weer wat hulp te krijgen.
Dit forum en de eerlijke reacties helpen me ook, mooie inzichten. Nadenkers 🤔
Ik vind dat je het echt heel helder omschrijft allemaal. Jij omschrijft precies wat ik ook voel.
En inderdaad, het feit dat ik me zorgen heb gemaakt om niks is natuurlijk ook gewoon belachelijk. Het gaat al mis bij het feit dat ik me überhaupt zorgen heb gemaakt.
En dat piekeren betekent dat je continu bezig bent om geruststellende gedachten te vinden, dat is wat mijn therapeut ook zegt. Maar niks zal geruststellen want alles is irrationeel. Dus je blijft malen.
Daarom helpt het mij om het op te schrijven en vervolgens concluderen dat niets op werkelijkheid berust maar alleen in mijn hoofd bestaat.
Dat is wel een goede tip dat opschrijven.
Ooit ook geleerd toen ik een burnout had. Wat voel je, denk je en wat is t ergste wat kan gebeuren…
Tja, ook daar zoek ik dan wel weer …ja maar als…antwoorden op.
Ongelooflijk hoe je gedachtes een eigen weg kunnen gaan.
Maar we zijn ws niet de enige dus die hiermee worstelen.
Onze kinderen mogen zijn wie ze zijn. Ik heb laatst een podcast van omdenken geluisterd. Was op aanbeveling van iemand op forum. Niet precies de situatie die speelt, maar wel een mooie nadenker.
Omdenken aflevering 158 - zoon met problemen
Luister er eens naar
