loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Waar zit zoon nu in zijn opleiding? Al bezig met vervolgonderwijs na de middelbare school? Mijn ervaring is dat daar juist ook weer nieuwe vriendschappen ontstaan.
heeel herkenbaar ik maak me ook al jaren gek spreekt hij af met wie,waarom, wanneer, mag hij mee gaat het goed op schoolreisje zit hij langs iemand in de bus Ect ect. Nu 16 jaar en maakt deel uit van 2 groepen ieder weekend kijk ik mee of hij wel met beide afspreekt niemand vergeet en of hij wel zelf ook gevraagd wordt!! Gek wordt ik ervan maar vooral van mezelf blij te horen dat er nog iemand is die dit doet. Al denk ik altijd het komt wel goed is normaal
Ik denk dat jij iets wat in jezelf zit, enorm op hem projecteert. Ik zou hiermee aan de slag gaan, want dit is voor zoals jou als je zoon, geen gezonde situatie.
Allemaal bedankt weer voor jullie reacties!
Mijn zoon gaat volgend jaar studeren, hij zit in examenjaar nu.
Een aantal van zijn vrienden is vorig jaar al geslaagd en zijn al begonnen aan vervolgonderwijs. Ze zitten allemaal op verschillende scholen met verschillende niveau's.
Ik zit waarschijnlijk zelf met een enorme onzekerheid. Ik heb 2 weken geleden mijn eerste afspraak met een therapeut gehad, vooral omdat ik mijn zoon niet wil laten lijden onder mijn issues. Ik ben me ontzettend bewust van het feit dat het niet gezond is en heb zeker de wens het te veranderen.
Jullie reacties helpen mij al enorm, ze geven me een soort van schop onder mijn kont.
Mar80 schreef op 18-11-2024 om 19:34:
Allemaal bedankt weer voor jullie reacties!
Mijn zoon gaat volgend jaar studeren, hij zit in examenjaar nu.
Een aantal van zijn vrienden is vorig jaar al geslaagd en zijn al begonnen aan vervolgonderwijs. Ze zitten allemaal op verschillende scholen met verschillende niveau's.
Ik zit waarschijnlijk zelf met een enorme onzekerheid. Ik heb 2 weken geleden mijn eerste afspraak met een therapeut gehad, vooral omdat ik mijn zoon niet wil laten lijden onder mijn issues. Ik ben me ontzettend bewust van het feit dat het niet gezond is en heb zeker de wens het te veranderen.
Jullie reacties helpen mij al enorm, ze geven me een soort van schop onder mijn kont.
Jij zegt ' jou issues', maar ergens anders geef je ook wel duidelijk aan, dat je aanvoelt dat je zoon een bepaalde mate van kwetsbaarheid heeft op sociaal vlak. En dat jij dus juist goed aanvoelt, dat hij wellicht wat ondersteuning nodig heeft.
Dus ik denk dat dit het punt is, dat maakt, dat je er zo druk om maakt. Je voelt het aan en dat kan een vervelend gevoel zijn, omdat je je zoon wilt beschermen tegen een bepaalde mate van eenzaamheid.
ja klopt….maar soms kan niet helemaal inschatten of die kwetsbaarheid die ik hem toebedeel terecht is.
En ik wil hem ook niet tekort doen door hem te behandelen als sociaal onhandig terwijl hij misschien juist gewoon heel erg zichzelf is.
