loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Waar zit zoon nu in zijn opleiding? Al bezig met vervolgonderwijs na de middelbare school? Mijn ervaring is dat daar juist ook weer nieuwe vriendschappen ontstaan.
heeel herkenbaar ik maak me ook al jaren gek spreekt hij af met wie,waarom, wanneer, mag hij mee gaat het goed op schoolreisje zit hij langs iemand in de bus Ect ect. Nu 16 jaar en maakt deel uit van 2 groepen ieder weekend kijk ik mee of hij wel met beide afspreekt niemand vergeet en of hij wel zelf ook gevraagd wordt!! Gek wordt ik ervan maar vooral van mezelf blij te horen dat er nog iemand is die dit doet. Al denk ik altijd het komt wel goed is normaal
Ik denk dat jij iets wat in jezelf zit, enorm op hem projecteert. Ik zou hiermee aan de slag gaan, want dit is voor zoals jou als je zoon, geen gezonde situatie.
Allemaal bedankt weer voor jullie reacties!
Mijn zoon gaat volgend jaar studeren, hij zit in examenjaar nu.
Een aantal van zijn vrienden is vorig jaar al geslaagd en zijn al begonnen aan vervolgonderwijs. Ze zitten allemaal op verschillende scholen met verschillende niveau's.
Ik zit waarschijnlijk zelf met een enorme onzekerheid. Ik heb 2 weken geleden mijn eerste afspraak met een therapeut gehad, vooral omdat ik mijn zoon niet wil laten lijden onder mijn issues. Ik ben me ontzettend bewust van het feit dat het niet gezond is en heb zeker de wens het te veranderen.
Jullie reacties helpen mij al enorm, ze geven me een soort van schop onder mijn kont.
Mar80 schreef op 18-11-2024 om 19:34:
Allemaal bedankt weer voor jullie reacties!
Mijn zoon gaat volgend jaar studeren, hij zit in examenjaar nu.
Een aantal van zijn vrienden is vorig jaar al geslaagd en zijn al begonnen aan vervolgonderwijs. Ze zitten allemaal op verschillende scholen met verschillende niveau's.
Ik zit waarschijnlijk zelf met een enorme onzekerheid. Ik heb 2 weken geleden mijn eerste afspraak met een therapeut gehad, vooral omdat ik mijn zoon niet wil laten lijden onder mijn issues. Ik ben me ontzettend bewust van het feit dat het niet gezond is en heb zeker de wens het te veranderen.
Jullie reacties helpen mij al enorm, ze geven me een soort van schop onder mijn kont.
Jij zegt ' jou issues', maar ergens anders geef je ook wel duidelijk aan, dat je aanvoelt dat je zoon een bepaalde mate van kwetsbaarheid heeft op sociaal vlak. En dat jij dus juist goed aanvoelt, dat hij wellicht wat ondersteuning nodig heeft.
Dus ik denk dat dit het punt is, dat maakt, dat je er zo druk om maakt. Je voelt het aan en dat kan een vervelend gevoel zijn, omdat je je zoon wilt beschermen tegen een bepaalde mate van eenzaamheid.
ja klopt….maar soms kan niet helemaal inschatten of die kwetsbaarheid die ik hem toebedeel terecht is.
En ik wil hem ook niet tekort doen door hem te behandelen als sociaal onhandig terwijl hij misschien juist gewoon heel erg zichzelf is.
Mar80 schreef op 18-11-2024 om 19:34:
Allemaal bedankt weer voor jullie reacties!
Mijn zoon gaat volgend jaar studeren, hij zit in examenjaar nu.
Een aantal van zijn vrienden is vorig jaar al geslaagd en zijn al begonnen aan vervolgonderwijs. Ze zitten allemaal op verschillende scholen met verschillende niveau's.
Ik zit waarschijnlijk zelf met een enorme onzekerheid. Ik heb 2 weken geleden mijn eerste afspraak met een therapeut gehad, vooral omdat ik mijn zoon niet wil laten lijden onder mijn issues. Ik ben me ontzettend bewust van het feit dat het niet gezond is en heb zeker de wens het te veranderen.
Jullie reacties helpen mij al enorm, ze geven me een soort van schop onder mijn kont.
Op die leeftijd kan de samenstelling van vriendengroepen vaak wisselen. Iedereen groeit, letterlijk en figuurlijk, en krijgen andere interesses. Waar de een op "meisjesjacht" gaat in de kroeg, zit een ander het hele weekend te gamen of te prutsen aan een hobby. Voor hem breekt ook een nieuwe fase aan als hij gaat studeren. Dan zal hij z'n draai moeten vinden en maakt kennis met heel veel nieuwe mensen. Je weet niet wat daar uitkomt. Ik vind het belangrijker dat hij z'n eigen keuzes en fouten mag maken. Daar leer je van.
BritgetJones007 schreef op 18-11-2024 om 19:53:
[..]
Jij zegt ' jou issues', maar ergens anders geef je ook wel duidelijk aan, dat je aanvoelt dat je zoon een bepaalde mate van kwetsbaarheid heeft op sociaal vlak. En dat jij dus juist goed aanvoelt, dat hij wellicht wat ondersteuning nodig heeft.
Dus ik denk dat dit het punt is, dat maakt, dat je er zo druk om maakt. Je voelt het aan en dat kan een vervelend gevoel zijn, omdat je je zoon wilt beschermen tegen een bepaalde mate van eenzaamheid.
Ik denk dat het niet handig is, om dingen te concluderen, die helemaal niet zeker zijn. Vooral niet als de kans zeer groot is dat het projectie is van TO. Praat TO nu niets aan, op basis van aannames.
Die jongen heeft gewoon vrienden. Altijd al gehad zo te lezen. En bij het uitvliegen tijdens en na de middelbare school verandert de dynamiek en de samenstelling. En dat is heel normaal. Hoort bij de fase. Straks als hij gaat studeren, maakt hij heus weer nieuwe vrienden.
Goed bezig trouwens, TO! Goed dat je hier hulp bij zoekt 
Ja hij heeft inderdaad altijd wel vrienden gehad.
In zijn vaste groep heeft hij 1 jongen waar het echt heel goed mee klikt. Met hem spreekt hij ook wel 1 op 1 af.
Van dochter van een vriendin hoorde ik laatst dat wanneer zij de groep tegenkomt in de discotheek dat mijn zoon en die ene vriend ook altijd een beetje apart staan, alsof ze niet helemaal op hun gemak zijn.
Ze zei het heel liefkozend, ze vond het schattig.
Mijn andere zoon (15) is heel anders, dat is een beetje een haantje. Die doet precies wat hij wil. Bij hem voel ik deze “obsessie” helemaal niet.
heel erg herkenbaar hoor. Hoop ook altijd dat dochter genoeg vrienden heeft en als ze een keer niks heeft maak ik me ook zorgen, maar ze heeft eigenlijk altijd vanalles te doen. Ik probeer het niet te erg te laten zien, maar ik voel het wel.
Hoi Mar80. Hoe is het eigenlijk met jouw eigen sociale leven?
Heb jij enig idee waarom je dit zo voelt?
Heb je er geen last van dat het je bezighoudt?
Pippeltje schreef op 18-11-2024 om 22:12:
Hoi Mar80. Hoe is het eigenlijk met jouw eigen sociale leven?
Ik heb zelf een vrij rijk sociaal leven. Ik heb een vriendinnengroep bestaande uit 6 dames. We kennen elkaar al 25 jaar. We zien/spreken elkaar heel regelmatig. Daarnaast werk ik, ben lid van sportvereniging en heb ik ook goed contact met familie.
Mar80 schreef op 18-11-2024 om 22:16:
[..]
Ik heb zelf een vrij rijk sociaal leven. Ik heb een vriendinnengroep bestaande uit 6 dames. We kennen elkaar al 25 jaar. We zien/spreken elkaar heel regelmatig. Daarnaast werk ik, ben lid van sportvereniging en heb ik ook goed contact met familie.
Klinkt behoorlijk extravert en waarschijnlijk is je zoon introvert en heeft geen behoefte aan een grote vrienden groep. 1 of 2 vrienden zijn dan voldoende en ook minder frequent dan jij op hem projecteert.
Ik zou zeggen: projecteer niet de manier waarop jij denkt dat een 'goed, gezond, waardevol' leven er uit moet zien op je zoon. Ieder mens is anders. De een gedijt goed in een grote vriendengroep, de ander met een paar hechte vriendschappen, sommige mensen zijn ook graag regelmatig alleen, anderen kunnen juist helemaal niet alleen zijn etc. Sommigen hebben liever alleen wat online vriendschappen dan IRL meetings. Kan ook allemaal. En niets is verkeerd of raar of abnormaal of ongezond of zielig of overdreven.
Zolang je zoon maar zelf de vrienden heeft die hij nodig heeft, dan is elke vorm of aantal en aantal afspraken oké!
