Liefdesverdriet, hoe lang nog?

ik snap heel goed dat je het van je afschrijft!

ik heb soms diep de balen van mijn (gelukkig, opknappende) depressieve 14 jarige. Tegelijkertijd weet ik dat depressie nou eenmaal zo werkt (ze heeft het helaas van geen vreemde) dus ik weet dat ik geduld moet hebben.

in jouw eerste bericht lag de focus zo op de verliefdheid dat ik bang was dat je het onderliggende probleem niet helder had. Dat probeerde ik vooral te benoemen met mijn post. Daardoor las ik je post minder als afreageren maar meer als verwachtingen aan je dochter. Fijn dat ze gemotiveerd is voor iets nieuws. Als ze er nu nog goed voorstaat zal het ook wel lukken!

Sterkte...

Mijk

The first cut is the deepest

Die eerste liefde en de pijn van het verlies ervan. Dat kan heel heftig zijn, onderschat het niet. Mijn eerste echte liefde was 30 jaar geleden, maar ik kan zo terug naar het moment dat het over was. Men zegt wel eens dat het verwerken van een stukgelopen relatie net zo lang duurt als de relatie zelf. En ik begrijp je ongeduld en irritatie hoor, dat komt natuurlijk ook omdat je je zorgen maakt en voor haar wil dat ze zich beter voelt. Je wil je kind weer gelukkig zien!

Ik denk dat bezig blijven, leuke dingen doen ook al heeft ze he-le-maal geen zin, goed is. Afleiding zoeken, nieuwe mensen ontmoeten. Geen betere manier om over liefdesverdriet heen te komen op die leeftijd is een nieuwe verliefdheid! Maar als je denkt dat er meer aan de hand is, dus dat het een opeenstapeling is met dit als de druppel, dan is het goed om een psycholoog te bezoeken. Het kan geen kwaad en ze zal waarschijnlijk nog vaker met een gebroken hart te maken krijgen. Als je weet hoe je jezelf daarbij kan helpen is heel waardevol. Sterkte!

Want Tango?

"Ik begrijp helemaal jouw irritatie hoor. En ik vind de reactie van Taxi absoluut niet fijn."

Waarom niet?Moet dat dan? Ik als dochter van een moeder met bipolaire stoornis en moeder van een dochter met deze stoornis en...jawel, deze stoornis zelf hebbende, weet best wat ik zeg.
Niemand zegt dat het makkelijk hoort te zijn, nog dat ze zich aanstelt. Wel dat haar verwachtingen onrealistisch hoog zijn en dat je uit moet kijken met je ongeduld, want dat straal je uit. Kanker heb je ook niet alleen, maar daar kunnen mensen vaak wel het geduld voor opbrengen. Depressiviteit is ongrijpbaar en het einde onvoorspelbaar.
Daar mag je best om zuchten, maar laat het haar niet merken. Een paar maanden is niks, een goeie depressie kan zomaar een jaar van je leven kosten..of meer. Ze heeft het moeilijker dan je kunt vermoeden, dus beter de irritatie laten varen.

Verbetering

Lieve dames hier. Dank voor jullie reacties en het meedenken. Fijn dat je me zo goed begrijpt Tango. Hoe gaat het met jouw zoon nu?

Ik wil hier even laten weten dat er verbetering in de situatie lijkt te zitten. Het intense liefdesverdriet lijkt toch grotendeels verdwenen nu. Het heeft plaatsgemaakt voor boosheid en irritatie. Hij is nu dikke maatjes met haar vriendinnen en daarmee sluiten ze haar allemaal buiten, hij gedraagt zich naar haar idee 'fake' en schreeuwerig, is een totaal andere persoon geworden dan zij zo goed dacht te kennen. Best schokkend! Gedraagt zich vrij asociaal en eigenlijk onaantrekkelijk. Dat maakt het wel makkelijker voor haar om afstand te nemen. Hij is eigenlijk niet (meer) zo leuk als zij in gedachten had!. De volgende fase van het fenomeen liefdesverdriet dus en zelfs dat begint nu te veranderen in de fase van 'onverschilligheid'. Komt op mij over als goed. Hoop wel dat ze later ooit nog eens met een glimlach aan de tijd met haar eerste liefde kan terugdenken, want het is ook jammer dat ze daar (zoals ze nu zegt) grote spijt van heeft en het nu als tijdverspilling ziet. Het is nl. ook gewoon mooi, lief, puur en romantisch geweest, zo hebben wij gezien. Alleen heeft deze afloop het helaas (voor nu?) goed verpest in haar ogen. Ik geloof dat hij dat weet en wel erg vindt, dat ze het nu zo ziet. Hij ziet het (te?)simpel: "Ik heb een mooie tijd gehad en nu weer tijd voor wat anders". Tja.. beetje oppervlakkig, past niet bij mijn dochter, dus een goede leer voor haar denk ik. Hoop wel dat ze ooit nog wel iemand zal durven vertrouwen, want ze geeft wel aan dat ze dat moeilijk vindt nu. Iemand die zo 100% plotseling omdraait in gedrag, kledingstijl, vriendenkeuze etc. zonder enige aanleiding, is echt schokkend.

Mariëlle

Misschien helpt het haar om zich te realiseren dat je als puber jezelf aan het ontdekken en ontwikkelen bent. En dat je op je 16e nog lang niet 'af' bent. Dat hij het blijkbaar nodig had om zich niet alleen tegen zijn ouders, maar ook tegen haar af te zetten. Het is in mijn optiek niet iets persoonlijk gericht tegen je dochter, maar iets persoonlijks (letterlijk) van hem: hij wil iets anders proberen, iemand anders worden. En dat is gewoon heel lastig als je aan iemand 'vast' zit, of dat nou je ouders zijn, je vrienden of je vriendin.
En zoals bij alles in het leven, ook 'het uit maken' moet je leren, door schade en schande. Ook hier weer lijkt het me dat het voor hem nodig was het zo abrupt te doen omdat hij puber is.

Ik hoop ook dat ze binnenkort kan zien hoe mooi het was, en dat ze zichzelf weer durft open te stellen voor een ander. En misschien heeft ze een beetje eelt op haar ziel gekweekt, waardoor een volgende liefde die overgaat minder pijn doet. Hoewel het altijd pijnlijk blijft als de liefde van jouw kant nog niet over is, maar bij de ander wel. Dan kan zij beter daarin het initiatief nemen, de volgende keer .

Verklaart wat

Wat ik zo lees over hoe t voormalig vriendje haar vriendinnengroep in heeft gepalmd en hoe buitengesloten ze zich voelt, verklaart ook haar heftige verdriet. Het lijkt erop dat je dochter zich verloren heeft aan hem, ze zich helemaal aangepast heeft aan hem en nu blijkt dat het nog niet goed is. En dat hij niet alleen de relatie verbreekt maar ook het vangnet, haar vriendinnen clupje, inpikt. Dat doet denken aan narcistische trekken bij het ex vriendje. Daar kun je behoorlijk van onderste boven zijn als je daar een relatie mee hebt en je dit overkomt. Wees lief voor haar, zorg dat ze zichzelf weer terugvind en doe dingen die zij alleen wil. Dat ze haar ex vriendje nog lang ophemelde dat hoor bij dit complexe geheel van psychisch misbruik. Zorg dat ze sterk genoeg wordt zodat ze nooit meer in zo’n relatie verzeilt raakt.

nounounou

Dat is wel heel overdreven om het nu psychisch misbruik te noemen! We hebben het hier over een eerste verkering van pubers. Dat dat niet voor de eeuwigheid is en dan iemand nog erg verandert in deze fase van zijn/haar leven lijkt me vooral heel normaal en gezond.

Pennestreek

Dat hij het heeft uitgemaakt is op zich niet iets bijzonders op die leeftijd en kan ook zeker begrijpelijk zijn, zo weet onze dochter ook.

Maar de manier WAAROP is zeker niet goed te praten. Ook haar psycholoog heeft aangegeven dat dit geen normale gang van zaken is. Ook al is hij nog jong en in identiteitscrisis, het zou fijn zijn geweest als hem nog enige vorm van fatsoen, normen/waarden zou zijn bijgebracht. Ook een 17 jarige mag je aanrekenen hoe hij /zij met mensen omgaat. Maargoed, de details kan ik hier natuurlijk niet gaan neerpennen.... Het is nu goed zo: dochter accepteert de breuk en ziet achteraf ook wel scherp nu dat hij niet de juiste persoon voor haar was. Zij is ook vele malen volwassener in haar denken (zo ziet ook de psycholoog). Bij zijn ouders vindt hij weinig begeleiding helaas. Daar is onze dochter nu helaas slachtoffer van geworden. Maar het heeft haar zeker ook wijzer en sterker gemaakt, zie ik nu. Ik krijg er nu wel vertrouwen in dat het goed met haar komt. Ze is nog jong en ook volop in ontwikkeling.