Liefdesverdriet, hoe lang nog?

Iemand tips?

Heeft iemand tips hoe hier het beste mee om te gaan en hoe lang duurt zoiets. Het was dochters eerste liefde, dus veel ervaring hebben we hier niet mee...

Afleiding

Afleiding en een uitlaatklep zoeken, dat is mijn enige tip. (Intensief) sporten, vriendinnen, hobby: bezig blijven. En tijd heelt alle wonden. Stevig liefdeverdriet kan wel een tijdje duren, zeker als een van beiden of zelfs beiden blijven trekken, dan kom je soms in een toxisch samenspel terecht. Dus afstand nemen en geen contact, dan gaat het het snelst voorbij.

Lou heel offtopic

"Ze huilde soms zo hard dat ze van haar bed af viel en zo de gang op"

Hoe val je door te huilen van je bed af de gang op?

Magda

Ja echt. Het was een soort wanhopig brullen waardoor ze alle kanten op bewoog, ze viel daardoor van haar bed, huilde verder op de vloer, bonkte met haar hoofd tegen de vloer, viel voorover, zo de gang op.

misschien

Gaan jullie wel wat te veel mee in haar verdriet. Het lijkt alsof je je er veel te veel mee vereenzelvigt. Het is haar verdriet; laat het de hare ook zijn.

Ik vraag me af hoe normaal het is om je na een maand nog steeds zo radeloos verdrietig te voelen. Ik vermoed dat er met je dochter dan ook wel meer speelt als je zo langdurig en diep opgaat in je verdriet.
Hoe was ze vroeger met tegenslag en verdriet en teleurstelling?

Juf Ank

Er speelt inderdaad wel wat meer. Veel vriendinnen kwijtgeraakt die zich met andere zaken bezig gingen houden (feesten met drank en drugs, houdt dochter niet van) en ook door jaloezie, want hun relatie leek vrij perfect. Herhaaldelijk ook gezegd dat ze moest zorgen om vriendinnen te blijven houden, maar hij was haar soulmate met wie ze veel hobby's en zienswijze kon delen. Dat vond ze helaas niet bij de vriendinnen en nog steeds niet. Ze voelt zich eenzaam. Op ons aanraden doet ze haar best om contacten weer op te pakken, afleiding te zoeken. Ze vindt voldoening in sporten inderdaad en haar bijbaantje, maar het schoolwerk gaat moeizaam, want dan kan ze zich slecht concentreren en moet ze steeds verdrietig aan hem denken. Wij proberen er niet te veel in mee te gaan, zeggen haar zich te vermannen, maar het is moeilijk allemaal. Zeker doordat de ommezwaai zo plotsing kwam (binnen 1 dag/paar uur.. waarschijnlijk beinvloed/in de war gebracht door iemand die de relatie niet zag zitten en in paniek, niet goed over na gedacht en ook geen goede reden het uitgemaakt. Een volgens dochter oplosbaar probleempje noemde hij). Daardoor is het voor dochter moeilijk te begrijpen en aanvaarden en dat snap ik wel. Kortom: het verdriet duurt lang en is intens, maar dat was de relatie dus ook. Het zal moeten slijten inderdaad, maar ik vind het moeilijk haar af te leiden. Soms ben ik zelfs een beetje boos op haar: "Kom op, life goes on!" maar dat heeft natuurlijk geen zin en werkt vaak ook averechts.

Hum

Ben ik heel hard als ik denk dat van je bed af vallen en de gang op rollen van het huilen op toneelspel lijkt? Mijn diepe excuses als ik het mis heb, hoor. Ik heb in mijn leven heel wat intens verdriet meegemaakt, ook fysieke pijn en ziekte van verdriet, maar dit nooit. Als het volgens jou geen toneelspel was, zou ik misschien maar eens een psychiater opzoeken, want dit klinkt niet helemaal normaal.

Traantje

Het was vijf jaar geleden en uiteraard was het niet normaal. Ik vertelde het ook juist daarom. Dat had ik beter niet kunnen doen. De psychische problemen zijn inmiddels opgelost.

niet eens met Juf Ank: wel normaal

Persoonlijk vind ik het heel normaal dat je meer dan een maand erg verdrietig bent, als je grote eerste liefde waar je zo gelukkig mee (en die je als soulmate zag) was je afwijst. Het is iets heel groots.

Ik zou het eerder als oppervlakkige(re) liefde zien, als dat verdriet na een maandje wel klaar was. Ook prima natuurlijk, dan kun je fijn lekker weer verder.
Maar ze had blijkbaar ook niet echt de vrienden waarmee ze meer dan oppervlakkig verbonden was, dus eenzaamheid komt daar nu ook bij. Arme dochter!

ja, en nu de kunst: troosten, hoeveel er wel en niet in meegaan? Ik zou denk ik met niet al te veel woorden wel gewoon proberen te troosten. Als je wel advies wil geven, dan inderdaad: andere dingen proberen te doen, of soms ook proberen te stoppen met huilen - niet per se altijd. Niet meegaan als in:"ik vind het ook zo vreselijk! En hij was zo geweldig, ook wij gaan hem zo missen! Waarom toch?" - dat zeker niet. Wel: "Liefje, wat een verdriet. Even thee drinken en een knuffel" ("...") "Ja begrijp ik. Meisje toch. Zal ik je zometeen helpen om met wiskunde verder te gaan"?

Nou ja, ik noem maar wat.

Liedje

Het kan zo zeer doen. Ik had er ook heel veel last van. En nee, niet omdat mijn ouders er teveel (of te weinig) in 'meegingen'. Het was gewoon groot verlies. Over mijn laatste vriendje kan ik soms nog steeds verdrietig zijn. Dat is misschien wel een beetje raar, maar dat is dan maar zo.

Geen tips, wel een liedje

En misschien toch een tip: accepteer het verdriet. Het hoort zo bij het leven.

als zij inderdaad

meer problemen heeft op het gebied van vriendinnen behouden en grenzen stellen is het logisch dat dit er enorm inhakt. Misschien hulp zoeken?

Ter info

Er is online nog altijd (het archief van) de Leidse Liefdecursus voor gevorderden van Vilan van de Loo. Jaargang 2004 is speciaal aan liefdesverdriet gewijd. Zie: https://www.vilanvandeloo.nl/liefdescursus/archief.html

ongezond...

Tja, lududedu is uiteraard vreselijk, maar ze moet nu wel een keer ' doorgaan' en het moet wat weg ebben. Het is niet zo heel gezond om zo 'hart broken' te zijn (letterlijk niet gezond). Laat haar afleiding zoeken, het afsluiten en zien als een leuke 1e liefde en zich storten op sporten & school...
maarja als je dat een puber zegt wordt het wellicht wat moeilijk.
als ouder een beetje afstand houden???
blijft lastig..

ongezond ja, maar wat doe je eraan...?

Bertje1, dat het ongezond is dat het verdriet zo lang duurt en dat de liefde zo diep zit op deze leefijd, mee eens. Maar het is wel de realiteit dat ze ermee zit en hoe ban je dat uit? Ik kan niet haa oprechte gevoel besturen natuurlijk. Als ouder kan je afstand houden en zo af en toe spreek ik haar zelfs streng toe dat ze haar toekomst niet moet vergooien etc. (want concentreren op schoolwerk blijft moeilijk), maar ze heeft ook die uithuilschouder en de aandacht en iemand om haar gedachten aan te uiten nog steeds nodig (naast de psycholoog). De jongen in kwestie zit nog bij haar op school, lijkt er zelf ook niet helemaal uit te zijn. Was ie maar wat duidelijker geweest en had ie maar een goede reden gehad en had hij maar niet gezegd dat hij twijfelde of het de goede beslissing was om het uit te maken, omdat hij m.i. ook beïnvloed werd in zijn beslissing door anderen die de relatie niet zo zagen zitten.. Dat zou het een stuk makkelijker voor haar gemaakt hebben om het af te sluiten. Ze hebben ook beslist geen hekel aan elkaar... was het maar zo, denk ik soms...

Maar ik zie ook wel vooruitgang hoor

Moet toch nog even aanvullen dat ik ook wel wat vooruitgang zie hoor, al gaat het erg langzaam en met ups en downs. Ze doet hard haar best om de afleiding te vinden in sport en school, en dat leek laatste tijd beter te gaan, maar toch heeft ze dan steeds die diepe terugvallen met verdriet en concentratieproblemen. Het is hartverscheurend om te moeten aanzien hoe ze worstelt en nog steeds zo intens veel van de jongen houdt.

Maar Marielle,

...heb je gelezen wat Bosbes zegt? Want daarmee ben ik het echt roerend eens: een maand is echt niet lang! Als liefdesverdriet binnen een maandje gedaan is, dan ging het niet erg diep.
Je hoort wel eens dat liefdesverdriet ongeveer even lang duurt als de relatie heeft geduurd. Geen idee of dat waar is, maar ik kan nog (23 jaar na dato) de pijn voelen van het moment dat mijn eerste relatie ooit verbroken werd. En als de relatie met vriendinnen bekoeld is, geldt dat als verzwarende omstandigheid: eenzaamheid maakt het niet beter natuurlijk.
Daarnaast zou ik ook echt loslaten dat het verdriet minder geweest zou zijn als ex-vriendje een goede reden zou hebben. Alsof je dan magisch denkt: oh ja, je hebt gelijk, nu kan ik verder! Dan is je ego net zo goed gekrenkt en je toekomst ziet er ineens heel anders uit. Doet net zoveel pijn.

Liefdesverdriet hoort er helaas bij, het is een soort rouw en daarvan is ook allang achterhaald dat het binnen XX tijd maar over moet zijn.
Bij liefdesverdriet gebeurt dat pas als je weer allerlei lichtpuntjes ziet, en daar staat ze nu nog niet voldoende voor open. Let it be, het komt ooit weer vanzelf goed, dat weet je toch ook uit eigen ervaring?

Veel sterkte ermee, want ontroostbaar verdriet is hartstikke moeilijk en maakt je machteloos.

Dank je Levina (en bosbes)

Levina, je hebt gelijk. Het zat zo diep, dat het niet binnen een maandje over zal zijn nu. Ik raak hier zelf ook zo van in de war. Vind op een gegeven moment dat het maar eens over moet zijn (want ik word er ook moedeloos van) en dat wordt dan bevestigd door anderen hier. Het zou wel fijn zijn als het sneller overgaat, maar dat kan je niet afdwingen. Gisteren sprak ik nog iemand die zei: "Ach ja, je wil toch niet dat je dochter op haar 16de al zo stevig verkering heeft en houdt en aan de eerste de beste blijft plakken:. Ik vond het een domme opmerking. Rationeel gezien had ik ook bedacht dat het niet ideaal was misschien, maar anderzijds: het was haar/hun gevoel en dat was oprecht (in tegenstelling tot veel anderen op die, en ook latere, leeftijd). Bovendien vonden wij het zelf ook een lief en bijzonder stelletje. Anders dan de gemiddelden op die leeftijd. Ik denk toch dat leeftijd niet altijd bepalend is. Ik ken genoeg volwassen, en zelfs bejaarde, stellen die nog steeds bij elkaar zijn en op jonge leeftijd hun grote liefde al hadden gevonden...

Dank Levina, voor je begrip en steun.

Bertje

Ongezond? Welnee. Je verdriet wegdrukken, dat kan wel heel ongezond zijn. Erin zwelgen trouwens ook. Maar groot en heftig verdriet is gewoon een onderdeel van het leven, wanneer dit ten volle geleefd wordt. Hetzij door een verbroken relatie, hetzij door ander verlies. Hoe vervelend en moeilijk ook voor alle betrokkenen.

Nog steeds niet over.....

Toch het draadje maar weer even oppakken. Dochter intussen bij psycholoog (depressie), maar zie tot nu toe weinig resultaat. Die zegt dat ze verdriet mag hebben, maar na 4,5 maanden nog steeds (meer) depressief en telkens weer van de kaart bij de gedachte eraan dat hij alweer een ander heeft, vind ik dat dochter het leven maar weer eens moet oppakken. Probleem is dat ze geen vriendinnen meer heeft en zich opsluit op haar kamertje, weinig wil doen om weer contact met de buitenwereld te krijgen, en maar blijft zeggen dat ze het niet snapt, dat hij haar zo veel beloofd had, dat hij nu zichzelf niet lijkt, dat ze nog steeds zo veel van hem houdt enz. enz. Ze waren maar 16 en 17, that's life, maar ze accepteert dat niet. Het is ook echt een rotgevoel voor mezelf, want intussen word ik er alleen maar boos en geïrriteerd van. Ze leeft in een droomwereld en wil het niet loslaten, wat toch echt beter zou zijn voor haar. Intussen, na al het medelijden en mee-verdriet hebben, ben ik het gewoon zo zat nu. Ze moet examen doen en zich aanmelden voor een studie en dat laatste lijkt gewoon uit haar handen te glippen.... ze kan het niet opbrengen zich erop te richten... en wat dan? Geen studie, geen nieuw leven, dan blijft ze helemaal hangen in deze ellende van het eerste gebroken hart. Ik voel me een rotmoeder nu, want ik kan het medelijden intussen niet meer goed opbrengen en ga er zelf aan onderdoor als ik mee blijf huilen..... Ik wil zo graag dat dit stopt.
Sorry... moet even van me afschrijven, want ik word er zo moedeloos van...

Obsessie?

Wat vinden jullie hiervan? Na een jaar verkering, 4.5 maanden verdriet nog steeds 'normaal'? Ik vind het een beetje obsessief worden....

"Ik vind het een beetje obsessief worden...."
Ja, ik ook. Ik ben altijd de eerste om te benadrukken dat diep verdriet flink wat tijd nodig heeft, en dat je je best een tijdje slachtoffer mag voelen aangezien je dat ook bent. Maar dit gaat maar niet over lijkt het wel. Je noemt het ook geen verdriet meer maar een depressie, dat is een serieuze ziekte. Gelukkig heeft ze een psycholoog.

Heb je het idee dat ze bij deze psycholoog goed op haar plek zit, zie je iets van een stijgende lijn of zelfs dat niet? Een klein beetje meer openheid, helderheid, vrolijkheid, of bredere blik kan al zo hoopgevend zijn. En daarna kan het ook snel gaan, met het oppakken van oude of nieuwe vriendschappen en de zon weer zien schijnen.

Ik vind het overigens ook zeer begrijpelijk dat bij jou zo langzamerhand de irritatie de boventoon voert. Ik zou er ook wel klaar mee zijn na al die tijd.

Sterkte, ook voor jezelf.

Dank je Lou

Dank voor je reactie Lou. Toch wel fijn om te horen dat mijn gevoel niet geheel verkeerd is. Dochter is altijd erg koppig e vasthoudend geweest. Dat speelt haar nu parten. De depressie lag al wat langer op de loer denk ik. De pesterijen/slechte sfeer op school en nog wat andere nare dingen die ze meemaakte maakten dat ze aan het randje van een diepe put stond.... Vriendje was haar houvast, maar die gaf haar op het moment suprême juist een harde duw de put in door het heel plotseling van een op andere moment uit te maken en toen stortte ze dus in.
Ze is nog maar kort bij de psycholoog (wachttijd was lang). Die richt zich wel op het 'oppakken' van haar leven, maarja... Ik zal geduld moeten hebben en dat is ook niet mijn sterkste kant moet ik bekennen.

Ik denk dat bij jou de knop om moet.

Ze klinkt idd depressief en dat is iets anders dan liefdesverdriet. Dan is vriendje ook niet de oorzaak maar meer de trigger. En hoewel iemand met een depressie bloedirritant kan zijn om mee te leven is het ook gewoon een rottige ziekte. Ik zou dit schooljaar afschrijven en je er dit jaar oprichten haar mentaal weer o p de been te krijgen. De kans dat het lukt is toch minimaal en nu keuzes maken lijkt me ook helemaal geen goed idee.

Mijk

Jammer

Dat je hasr niet begrijpt, dat het je irriteert, dat je het zat bent, er klaar mee bent en vindt dat ze haar leven nu maar eens moet oppakken omdat JIJ geen geduld hebt.
Je bent niet alleen ouder als het goed gaat toch?
Als jij op jouw leeftijd nog steeds geen geduld hebt, waarom verwacht je dan dat het bij haar op haar leeftijd na een paar maanden al klaar moet zijn?

P.S.

Waarom ga jij aan haar gedrag onderdoor maar geldt dat niet voor haar? Ze is nog masr kort onderweg, maar net zoals zij met dit verdriet niet kan omgaan...kun jij met haar verdriet ook niet omgaan.

Mijn dochter is ruim 2 jaar depressief geweest, ze voelen echt wel hoe je over ze denkt, wees daar voorzichtig mee.

Een muzikale noot

Een klassiek thema verdient klassieke muziek:

Rode krullenbol

mijk en Taxi

Ik gaf aan dat ik even mijn primaire gevoel van me af moest schrijven. Dat is dat ik ervan baal soms en daarbij voel ik me dan ook even een rotmoeder. Ik ben helaas ook maar een mens. Maar ik ben ook degene die 24/7 haar opraapt als ze weer meer de put in glijdt, die haar helpt haar leven weer op de rails te zetten en uiteindelijk altijd weer de uithuilschouder biedt. Dat gaat met ups en downs en omdat het zo lang duurt, maakt het me soms moedeloos. Ik zou zo graag mijn vrolijke dochter weer terug willen en het maakt me gewoon zo boos soms. Gek genoeg zijn de schoolresultaten erg goed en wil ze het ook echt graag halen dit jaar, hoewel het haar soms wat meer moeite kost haar wat meer moeite dan voorheen, omdat m.n. het verdriet om ex vriendje steeds boven komt. Ze wil graag van school, want zoals gezegd baalt ze (al langer) van de sfeer daar. Het dit jaar niet halen/laten zitten is geen optie (ook volgens de psycholoog niet!). Daar wordt ze alleen maar depressiever van. Ze heeft een nieuw leven/ nieuwe omgeving en mensen/nieuwe uitdaging nodig. We slepen haar er dus doorheen (en ze staat er erg goed voor, dus moet wel heel raar lopen wil ze nog kunnen zakken voor het examen), alleen kost mij dat soms ook veel energie en als ik telkens maar weer die terugval in verdriet zie vind ik dat soms moeilijk. Ik begrijp haar zeker wel (en voel bij tijd en wijle haar verdriet ook zelfs, omdat de breuk zo'n onbegrijpelijke ommezwaai was en omdat ik erg op de jongen gesteld was geraakt) Geduld moet ik inderdaad wel leren en daar doe ik dus ook hard mijn best voor. Hier op het forum posten is mijn uitlaatklep voor nu, ipv mijn frustratie ten toon te stellen aan dochter. Even tot 10 tellen en weer verder. Je hebt wel gelijk dat zij soms mijn frustratie voelt Taxi. Dat is niet goed, maar ook lastig te verbergen soms. Ik doe mijn best het om te blijvenbuigen in begrip. Dank voor jullie reacties.

Doe je niet (veel) te veel?

Mooi dat ze die liefde vond (en het dus meegemaakt heeft) maar zeker ook mooi (goed) dat hij het uitgemaakt heeft. Een houvast vinden in iemand geeft vaak zeer intense liefdes maar is zelden een gezond uitgangspunt.
Mooi dus dat ze nu op zichzelf teruggeworpen wordt. En het zelf moet zie te rooien.
En nee, niet makkelijk. Niet voor haar en niet voor jullie. Maar blijkbaar wel nodig.

Maar heeft ze de ruimte om het zelf op te lossen? Neem je niet te veel van haar over?
Je focust ook erg op een studie. Pas op dat je daar niet een nieuwe houvast van maakt.
Waarom vind je dat je dochter een houvast nodig heeft? Waarom denk je dat ze die houvast niet in zichzelf kan gaan vinden? Waarom geef je haar daar niet juist nu de ruimte in?

Wat ellendig

Ik vind 4,5 maand niet zo lang. Zelf ben ik kampioen lang treuren en daar ben ik niet trots op. Het is zo ontzettend moeilijk om van iemand los te komen, eigenlijk meer van het plaatje en het toekomstbeeld. Ik had hulp van een psycholoog maar vond het alleen maar fijn om oeverloos over mijn voorbije relatie te kunnen praten. Ze is nog jong maar dat wil niet zeggen dat ze sneller over de breuk heen is, dat ligt aan haar persoonlijkheid.
Wat mij altijd hielp en helpt is afleiding zoeken en om onder de mensen te blijven en dat zijn nu net de dingen waar je geen zin in hebt als je zo diep zit, geen zin is niet de goede uitdrukking, het is in zo'n toestand bijna niet op te brengen. Probeer haar mee uit te nemen als is het maar voor een wandeling en plan uitjes voor het gezin. En dat het je irriteert dat heb ik ook terwijl ik zelf bekend ben met depressies. Wij zitten met ons kind in bijna dezelfde situatie maar zonder liefdesverdriet, staan op wachtlijst voor hulp. Ik zou hem af en toe wel uit bed willen trekken, zo van kom op doe wat. Ook vind ik het vervelend dat het zo sfeerbepalend is in huis voor de brussen.
Ik vind het bij jouw dochter wel een enorm lichtpunt dat ze haar huiswerk niet verwaarloost, dat is toch een teken dat ze zich niet helemaal laat gaan en vooruit kijkt.