Langdurig huisarrest 'probleempuber'

En als je de bemoeien/ingrijpen nu eens vervangt voor je hulp aanbieden?

Ik denk dat alleen huisarrest niet werkt. Het gaat niet alleen om wat niet wenselijk is, maar ook en vooral om wat wel. 
Als je het herkent, zou ik ook je hulp aanbieden. Niet in de zin van bemoeien of afkeuren, maar dingen aandragen waarvan jij denkt 'dit had mij vroeger kunnen helpen'.

Als het niet jouw kind is heb je geen mogelijkheid tot ‘ingrijpen’. Hoogstens kun je suggesties doen en hulp aanbieden, zoals anderen al aangeven, maar dat is het wel. 

Die ouder zit waarschijnlijk met de handen in het haar. Kritiek of advies is niet zinvol. Hulp aanbieden kan dat eventueel wel zijn. Heb je zelf een band met dat kind? 

Misschien kun je met je familielid overleggen dat je het meisje elke week een dag(deel) meeneemt, als onderdeel van de “straf” en dat je dan samen iets gaat doen (wandelen, tuinieren, vrijwilligerswerk, fietsen, als het maar actief is en een beetje straf lijkt) en dan ondertussen wat praten? Jij geeft aan dat je het gedrag herkent, dus dan ken je ook het gevoel waar dat door veroorzaakt wordt en wellicht kun je dat een beetje delen, ook hoe je er inmiddels mee omgaat.
Een 14-jarige denkt toch de enige te zijn in de hele wereld die zichzelf begrijpt en dan kan het verhelderend zijn te horen dat anderen hetzelfde meemaakten maar daar overheen gegroeid zijn zonder het nu te bagatelliseren.
En wat uitleg aan een puber over wat hersenen in de groei zijn en wat een puinhoop aan emoties en gedachten zo’n lichaam en brein in verbouwing veroorzaken, hielpen hier mijn dochter ook wel.

ik vind 4 maanden huisarrest absurd. Dat is van nu tot het einde van de zomervakantie. Heb het net aan mijn partner gevraagd die werkzaam is in het jeugdrecht en die schatte in dat 4 maanden jeugddetentie ongeveer de strafmaat is voor je tweede gewapende overval. 

Daarbij los je daarmee volgens mij het probleem niet op. Het kind klinkt depressief en wordt daar ook nog eens voor gestraft. En echt gezellig in huis wordt het er ook niet mee. Je gijzelt elkaar in boosheid, afkeuring en ellende.

Dochter wil misschien niet praten, maar dan kunnen haar ouders alsnog zelf met iemand gaan praten. Als ouders andere handvaten en inzichten kunnen krijgen, kan dat ook helpend zijn. Dit gaat om een dynamiek in het gezin, het kind is niet de enige schuldige en dus ook niet de enige sleutel tot de oplossing. 

Advies kan anoniem ingewonnen worden bij het centrum voor jeugd en gezin, veilig thuis of evt via de huisarts. Als ze een beetje geld hebben, zouden ze zelf naar particuliere hulpverlening kunnen stappen. Ja, dat is duur, maar het gaat hier om ieders gezondheid op de lange termijn. Dat is een hoop waard. 

Eleanor schreef op 10-04-2023 om 14:01:

[..]

Iets dergelijks heb ik al eerder aangeboden, maar dat werd afgeslagen.

Ik heb begrip voor de wanhoop van mijn familielid en het gaat mij er niet om dat ik haar wil veroordelen, maar ik ben bang dat de dochter door deze manier van handelen serieus wordt beschadigd. Maar als ik de reacties hier zo lees is dat wellicht projectie van mij en vinden jullie dat huisarrest niet zo heel buitengewoon?

Ik vind het wel idioot als het alleen als “straf” wordt ingezet. En dat jouw aanbod wordt afgeslagen vind ik ook alarmerend. Je zou eens veilig thuis kunnen bellen om te vragen wat zij hiervan vinden.

Moet het meisje niet naar school trouwens?

Het lijkt mij vooral kansloos, vier maanden huisarrest. Mijn moeilijke zoon zou gewoon zijn weggebleven. En wie ga je dan meebrengen om dat huisarrest af te dwingen? En hoe ga je dat doen? En wat is de ‘straf’? Het lijkt mij een soort nucleaire optie waarbij je uiteindelijk elkaar gaat ‘vernietigen’ met steeds harder en destructiever gedrag. In onze situatie was het overigens helemaal nooit aan de orde omdat zoons problematiek niet draaide om destructief groepsgedrag buiten de deur. 

Ik vind het wel moeilijk om te oordelen over een andere ouder en een ander kind. Ik heb zelf met mijn kind in hele grote problemen gezeten en hulpverlening heeft daar absoluut geen positieve rol in gespeeld. Het is too little, (much, much) too late, je moet alle beperkingen waar zij mee te maken hebben begrijpen en intussen staan ze er machteloos bij terwijl je kind en jijzelf naar de kloten gaan. Ik zou echt niet meer durven zeggen dat ze ‘gewoon’ naar de gemeente moeten gaan, ‘gewoon’ hulp moeten vragen en dat de gezondheid van betrokkenen er dan beslist op vooruit zal gaan. Het is best mogelijk dat het een positieve invloed heeft. Het is ook goed mogelijk dat de hulpverlening de dynamiek nog ingewikkelder maakt en de problemen nog groter. Want als het aanbod niet aansluit bij de problematiek, is het toch echt het gezin en het kind wat door de mangel gaan. De schone schijn dat de aangeboden interventie heus zou helpen als de ouders bijvoorbeeld maar iets anders zouden doen, is door hulpverleners wel heel makkelijk in te zetten om de eigen status quo niet ter discussie te hoeven stellen. Echt verantwoordelijkheid voor het eigen functioneren en de eigen beperkingen, heb ik er geen een zien nemen. En aangezien het systeem waarbinnen ze functioneren nogal verrot is, houdt het allemaal niet over. Op enig moment kun je niet anders dan hulpverlening inschakelen. Maar als omstander verwachten dat mensen alleen maar hulp hoeven inschakelen om verbetering te krijgen, is echt naïef en maakt ouders van moeilijke kinderen eenzaam. Denk niet te snel dat de hulp er is, omdat jij het logisch vindt dat hij er moet zijn, en dat het daarom wel zo moet zijn dat die ouders er niet genoeg om vragen of hem afwijzen. In heel veel gevallen krijg je de hulp waar je om vraagt gewoon niet. Dat is beleid. Zie het interview met de staatssecretaris vorige week: ouders vragen te snel en te veel en dat is veel te duur. Je wordt gewoon actief teruggedrukt, tot het nog verder uit de hand loopt en dan krijg je de hulp die je anderhalf jaar eerder had moeten krijgen. En dat helpt dan niet meer.

Als je met je kind in de problemen komt, ben je aan de goden overgeleverd. Oordeel niet te makkelijk over ouders. Je kan echt beter kijken of je zelf een kleine bijdrage kunt doen. Je hoeft niet de redder uit te hangen, dat kan niet en is niet gezond. Maar iets praktisch, behapbaars doen, dat kan echt verlichting bieden. Meer dan het zoveelste advies. 

Eleanor schreef op 10-04-2023 om 14:01:

[..]

Iets dergelijks heb ik al eerder aangeboden, maar dat werd afgeslagen.

Ik weet niet precies wat ‘iets dergelijks’ is maar een kennis van mij heeft ooit eens het aanbod gedaan dat mijn 14-jarige zoon geregeld bij hem en zijn vrouw zou kunnen komen logeren. Ik heb daar toen ook niet positief op gereageerd. Er was geen vertrouwensband tussen mijn kind en deze mensen en mijn kind wees alles af wat ik hem aanreikte en wat ik van hem vroeg. Ik had hem al eens gevraagd of hij af en toe eens met deze man zou willen optrekken maar daar had hij helemaal geen oren naar. Het was voor mij volkomen duidelijk dat zoon negatief zou gaan reageren op dat logeren. Hij zei tegen mij sowieso op alles ‘nee’. Mensen zeggen dan heel makkelijk: “Hij heeft het maar te doen” Ik had het idee dat die kennis mij wat ondankbaar vond en dacht dat ik zelf niet aan oplossingen wilde meewerken. Maar een 14-jarige kun je niet meer oppakken en bij iemand neerzetten om te gaan logeren. Ik denk dat het belangrijk is dat je doorvraagt, vraagt waar die ouder mee geholpen is. Of dat je zelf aan het kind vraagt waar het mee geholpen is, dat je niet die ouder, waar dat kind zich in alle opzichten met hand en tand tegen verzet, ertussen zet. Dan zadel je die met een onmogelijke opdracht op en weet je bijna zeker dat het kind in de contramine gaat. 

Omnik schreef op 10-04-2023 om 17:13:

Als je met je kind in de problemen komt, ben je aan de goden overgeleverd. Oordeel niet te makkelijk over ouders. Je kan echt beter kijken of je zelf een kleine bijdrage kunt doen. Je hoeft niet de redder uit te hangen, dat kan niet en is niet gezond. Maar iets praktisch, behapbaars doen, dat kan echt verlichting bieden. Meer dan het zoveelste advies.

Het is inderdaad godgeklaagd hoe slecht het systeem functioneert, zeker bij complexe situaties. Dat was ook een van de redenen dat ik denk dat ondersteuning voor de ouders misschien een praktischer invalshoek is. Niets doen lijkt me in deze situatie ook geen optie. Vanuit jouw ervaring/optiek, wat voor praktisch, behapbare zou ik kunnen doen, als ik een geliefde in zo’n situatie zie?

Enkel en alleen 'eenzame opsluiting' helpt niet en maakt de puber waarschijnlijk gek en recalcitrant. Zelfs in een jeugdgevangenis is er geen sprake van enkel eenzame opsluiting en afzondering. Daar wordt vooral ingezet op een normaal dagritme, school (die zit daar intern), huiswerk, maar ook vrije tijd/sport, samen eten en therapie om te leren wat wél normaal is. 
Dat een andere omgeving kan helpen als de vriendengroep een slechte invloed heeft, dat klopt. Maar tegenwoordig met mobieltjes zijn die lijntjes er alsnog. En na de straf ga je linea recta weer terug in die omgeving. Er is dus meer nodig. 

Ik had vroeger een klasgenootje die extreem weinig mocht van haar ouders en die mensen hielden haar ook belachelijk lang klein. Denk aan dat ze in groep 7 nog in Sinterklaas geloofde bijvoorbeeld en er achter kwam toen de meester 'het echte verhaal' ging vertellen. Dat meisje heeft op een gegeven moment ooit een half jaar huisarrest gehad (enkel naar school en verder niks leuks doen) omdat haar vrienden scheldwoorden hadden gebruikt in de communicatie. Dus niet eens dat meisje zelf. Een half jaar huisarrest voor iets dat je zelf niet gedaan hebt?! Ik vond dat destijds al belachelijk en voel me nu ik dit lees weer schuldig dat ik nergens aan de bel heb getrokken.

Die ouders wonen hier in de buurt en als ik langs hun huis loop en die man is in de tuin aan het werken of zo, heb ik nog steeds wel eens de neiging om even HEEL HARD te vloeken gewoon om hem te fucken. Ik doe het niet, want ik ben een beschaafd mens.

Doemijdieglazenbol schreef op 10-04-2023 om 17:34:

[..]

Het is inderdaad godgeklaagd hoe slecht het systeem functioneert, zeker bij complexe situaties. Dat was ook een van de redenen dat ik denk dat ondersteuning voor de ouders misschien een praktischer invalshoek is. Niets doen lijkt me in deze situatie ook geen optie. Vanuit jouw ervaring/optiek, wat voor praktisch, behapbare zou ik kunnen doen, als ik een geliefde in zo’n situatie zie?

Voor mij was mijn verhaal kunnen doen al heel betekenisvol, ook omdat ik alleenstaande ouder ben. Sparren over wat je wel en niet kunt doen, is ook fijn maar wel met mensen die zelf ervaring hebben, die zelf hebben meegemaakt wat het is om een kind te hebben wat het moeilijk heeft en vast zit en daar dan zelf ook meer en meer in vast te komen zitten. Op het laatst had ik ook hulp kunnen gebruiken bij mijn kind naar de GGZ brengen. Hij kwam namelijk niet meer uit bed om 15u ‘s middags. Ik weet niet of het had geholpen als een buitenstaander dat had gedaan maar het was te proberen geweest. Als ik het deed, liep ik het risico klappen te krijgen. Zo’n akkefietje kostte mij energie voor de hele dag. Ik heb herhaaldelijk het FACT team daarbij om hulp gevraagd maar daar gingen ze niet op in. Ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom niet. Geen tijd waarschijnlijk. 

Iemand die mijn kind had willen helpen, had kunnen aanbieden met mijn kind te gaan sporten, of een bepaald spel te spelen wat hij leuk vindt, of naar een evenement of festival/concert. Ik had daar best de kosten van willen dragen maar het had eerst rechtstreeks met kind geregeld moeten worden want als ik ermee was gekomen, had kind het als ‘oppas’ gezien, of als betuttelend. Hij had geen hulp nodig vond hij. Maar als het als betrokkenheid was gepresenteerd, als samen iets leuks doen, vervoer ergens naartoe en dan tegelijkertijd contact hebben, dan was hij er misschien wel voor gegaan. 

Professionele hulp voor ouders betekent in mijn ervaring dat hulpverleners ouders nog maar weer eens opnieuw gaan vertellen wat ze (anders) moeten doen. De erkenning dat je als ‘systeem’ zwaar overbelast bent, dat het ontregelde/ontregelende kind heel veel energie van de ouder(s) opzuigt en dat het functioneren daardoor vanzelfsprekend steeds slechter en slechter wordt, krijg je maar van een enkele hulpverlener. Vaker krijg je te maken met subtiele of minder subtiele verwijten dat het beter zou gaan als jij als ouder het beter zou doen. En zelf blijven ze er helemaal buiten. Aan hun ligt het nooit. Zij kunnen het nooit beter doen. Dat gaat nou eenmaal niet.