kind wil niet naar school
Onze dochter van 12 wil al een aantal weken niet naar school (brugklas middelbare school). ze is een jonge leerling en was volgens ons misschien nog niet helemaal toe aan overstap. Ze is na een zomervakantie vol spanning dapper gegaan, maar met een strak en boos koppie. Dat hielp niet natuurlijk in het contact met de nieuwe klasgenoten. Ze geeft aan dat niemand haar mag (ze had met paar klasgenoten wel contact en deze sturen nu ook geregeld berichtjes om te vragen waar ze blijft). Onze indruk is dat haar boosheid ook te maken heeft met een heel slecht contact met de eerste mentor van wie ze in de eerste periode veel les had. Deze mentor reageerde snel nijdig op de kinderen (hoorden we ook van andere ouders) en lijkt ook niet geïnteresseerd (heeft tot nu toe geen enkel contact gezocht met dochter of ons). Een tweede mentor kwam erbij (vanwege ziekte eerste mentor) en die leek ze in eerste instantie wel gezellig te vinden na de ervaringen met de eerste mentor. Echter, nu dochter thuis is, liet hij ook niet van zich horen. Wij hebben steeds initiatief moeten nemen nav het verzuim en mentor leek ernst eerst niet te onderkennen. Op onze suggesties voor wat dochter zou kunnen helpen reageerde hij afwijzend.Toen hij onder druk uiteindelijk wel belde met dochter, reageerde hij heel kortaf (omdat hij vond dat dochter te weinig zei, legde hij ons later uit - terwijl dochter ons vertelde dat ze niks zei omdat mentor chagrijnig deed. Het gesprek duurde misschien nog geen twee minuten. Sindsdien heeft hij geen contact meer met dochter gehad. Deze ervaring heeft averechts gewerkt voor gevoel dochter lijkt het. Daarna hebben wij eerste gesprek met hem gehad en gaf aan dat hij zelf hierin niks kon doen en zorgteam wilde inschakelen. In een gesprek nu met zorgcoordinator en conrector merken we dat ze probleem erg bij kind leggen ('het is niet altijd makkelijk op middelbare school, maar dat hoort erbij en daar moet ze mee om kunnen gaan'). School geeft aan dat ze ook klachten kreeg over nare opmerking die dochter naar klasgenoot zou hebben gemaakt. Wij zien dat ze nog wel wat te leren heeft in hoe om te gaan met spanning, op goede manier voor zichzelf opkomen e.d. (we hebben eerder wel hulp gezocht maar dochter is hier erg weigerachtig in), maar ook dat ze zich helemaal niet veilig voelt op school en dat daardoor misschien ook raar gedrag ontstaat (tenminste dat is onze ervaring: dat we met een klein beetje vriendelijkheid een heel ander kind zien).
Wat ik heel lastig vind is dat school vindt dat dochter nu zelf eerst op school moet komen voor gesprek met zorgcoordinator voordat ze haar kunnen helpen. Maar dat lijkt nu net voor dochter de moeilijkste stap, ze kent de zorgcoordinator ook niet. Ik vind tussenstappen beter (bv zoommeeting om eerst eens kennis te maken), want de realiteit is dat dochter helemaal dichtklapt en zich hevig verzet tegen alle pogingen haar naar school te krijgen. Maar school lijkt hierin niet erg flexibel en creatief. Melding bij leerplicht lijkt ook aanstaande (omdat school vindt dat ze al veel gesprekken hebben gevoerd), en dat geeft hier thuis wel spanning. Als ouders hebben we er ook wel verschil van mening over (vader vindt dat ze niks te kiezen heeft en gewoon naar school moet, ik probeer te zoeken naar wat kind nodig heeft). Ik zou op school ook nog wel willen praten over mogelijkheid tussenstappen en het verschil van mening school/ouders dat nu gaandeweg zichtbaar wordt en hulp aan dochter misschien bemoeilijkt.
Vraag is ook hoe we dochter in kindertaal uitleg kunnen geven over traject dat volgt als ze niet naar school gaat en hoe we ondertussen dochter kunnen motiveren om weer naar school te gaan (proberen we elke ochtend weer). Ik ben bang dat ze straks ook hardnekkig blijft weigeren om naar schoolarts e.d. te gaan (ze vindt dat volwassenen eerst boel op orde moeten hebben en aardiger moeten doen).
Jammer dat je niet reageert, TO.
Mijn dochter had het ook zwaar in de eerste. Ik denk dat het voor heel veel jonge tieners een nogal verschil maakt. Je moet van de basisschool en moet naar een andere. Plus al die verschillen.
Ik weet niet wat ik had gemoeten als ze zou thuis blijven en ik had haar niet kunnen brengen. Op dat moment zat de ander ook thuis en mocht niet naar school. Dus ik had hulp gezocht. En ook als de ander wel goed zat dan was ik er toch veel aandacht aan gaan geven om te zien wat er nodig is.
Ik vind het heel lastig er iets van te zeggen. Dochter heeft een klasgenoot van de basisschool die sinds de overgang naar voortgezet onderwijs ook thuis zit. In groep acht was mij al duidelijk dat ze hulp nodig had. Heb ook niet voor ogen wat er precies aan de hand is, overduidelijk komt er niet van de grond wat zou moeten. Ik vermoed ook dat ouder(s) er niet achteraan kunnen zoals zou moeten. Als ik kijk wat ik allemaal uit de kast heb moeten trekken voor de jongste dan lag bijna de gehele bal bij mij. De leerplicht doet er niet veel aan. En de gemeente deels wel maar die kan verder ook niet toveren. Het betekent gewoon manier bedenken dat het gaat.
Uit dit verhaal van to vind ik ook dat de school simpel doet. Kind gaat niet naar school maar er wordt ook niet echt actief achteraan gezeten. Heeft de leerplicht al contact gezocht met jullie, de ouders?
Hier ook jaren een thuiszitter gehad. En in bijna alle gevallen ligt het echt wel wat ingewikkelder dan gewoon een dwarse puber, die liever thuis achter een scherm zit, dan naar school gaat. Kinderen willen geen uitzondering zijn.
De tip die ik in ieder wil meegeven, wees niet bang voor de LPA. Ze zijn natuurlijk niet allemaal hetzelfde, maar over het algemeen denken ze goed mee en willen het beste voor het kind. Zelfde als zorgcoordinator. Krijg je dochter niet mee naar school, kan je wellicht ook zelf een gesprek hebben.
Ik lag overigens ook niet op 1 lijn met man. Hebben we ook nog systeemtherapie voor gehad.
Mocht kind langer thuisblijven, kan ik de gesloten FB groep aanraden ‘platform van ouders voor thuiszitters in het voortgezet onderwijs’.
