Kind van mijn partner mag me niet
Hallo, ik ben zelf een ouder van 2 kinderen. Mijn kinderen zijn 20 en 25. En wonen al op zichzelf.
Ik heb sinds 5 jaar een relatie met een ontzettend lieve vrouw. Zij heeft ook 2 kinderen, een zoon van 15 en een dochter van 13. De zoon van 15 is een prima jongen. Staat heel relaxed in het leven. Natuurlijk ook een puber, maar dat hoort er gewoon bij.
De dochter is een heel ander verhaal. Zij is een behoorlijk heftige puber. Ze heeft gedoe met haar vader en als ze bij hem is hebben ze altijd ruzie. Gedoe om niks. Prima vader verder en heeft ook een goede verstandhouding met zijn ex.
Maar goed, ze is een heftige puber. Continu in opstand. Zit alleen maar op haar kamer. Is respectloos richting haar moeder. Gigantisch grote bekken geeft ze. Hondsbrutaal. En ze accepteert geen nee. En sinds kort weigert ze ook nog eens naar school te gaan. Ja, als het haar uitkomt. En dat levert echt heel veel stress en ruzie op.
Nu is de dochter ineens heel kwaad op mij. Ik ben me overigens van geen kwaad bewust. Ik ben ineens niet leuk meer, ze haat me, ik verknal haar leven, wat ik allemaal niet naar mijn hoofd krijg..... Toen ik dat kind leerde kennen was het een lief kind. Prettig in de omgang. Maar nu is het pure haat richting mij. En we weten niet waarom. Want als we ernaar vragen ontspoort dat direct in een hoop gekrijs. Of we worden compleet genegeerd.
Mijn kinderen zijn ook puber geweest, maar dit gedrag hebben zij nooit laten zien. Ik heb hier geen ervaring mee. Moet ik mij dit persoonlijk gaan aantrekken? Is dit nu een opstandige puber? Wat moeten we hier nu mee?
Meiske zit duidelijk even in de knoop. Is er wellicht iets op school gebeurd?
Ik zou daar beginnen met informeren. En verder zou ik in eerste instantie het wijkteam inschakelen en kijken of zij iets kunnen betekenen.
Verder zou ik in dit geval jezelf even een beetje terugtrekken en het opvoeden aan moeder overlaten. Ook al is dat soms echt heel lastig 😅 (zelf ook stiefouder).
Ja, “dat kind” is een opstandige puber
SuzyQFive schreef op 20-11-2022 om 00:24:
Meiske zit duidelijk even in de knoop. Is er wellicht iets op school gebeurd?
Ik zou daar beginnen met informeren. En verder zou ik in eerste instantie het wijkteam inschakelen en kijken of zij iets kunnen betekenen.
Verder zou ik in dit geval jezelf even een beetje terugtrekken en het opvoeden aan moeder overlaten. Ook al is dat soms echt heel lastig 😅 (zelf ook stiefouder).
Ja, dat is duidelijk. Maar er is op school niets gaande. Hebben we al navraag naar gedaan. En aan opvoeden waag ik me nu ook verder niet 
Mammoet schreef op 20-11-2022 om 00:25:
Ja, “dat kind” is een opstandige puber
Opstandig zeker! Maar is het "normaal" ?
Arcturus schreef op 20-11-2022 om 00:34:
[..]
Opstandig zeker! Maar is het "normaal" ?
Ik zou het zeker opvatten als een signaal dat er iets speelt en dat ze hulp nodig heeft. Desondanks vind ik het ook weer niet heel abnormaal klinken. 13 is een kwetsbare leeftijd en het komt regelmatig voor dat kinderen rond die leeftijd erg in de knoop zitten.
Ze is nog erg jong. Ik hoop dat jullie kunnen handelen vanuit oprechte zorg om haar en niet vanuit frustratie/gekwetstheid.
Ik zou ook naar wijkteam en huisarts gaan. Zoals je het beschrijft gaat het om iets ernstigers dan gewone puberteit.
Vat het ook niet persoonlijk op, al is dat moeilijk.
Wonen jullie samen? Sinds wanneer?
Dit is zeker geen standaard gedrag. Ik zou het verder niet persoonlijk oppakken, want zo te horen heeft ze ruzie met de hele wereld.
Het lijkt mij dat haar ouders dringend op zoek moeten naar hulp voor dit meisje, want ze klinkt heel ongelukkig.
EmmaT schreef op 20-11-2022 om 08:46:
Ik zou ook naar wijkteam en huisarts gaan. Zoals je het beschrijft gaat het om iets ernstigers dan gewone puberteit.
Vat het ook niet persoonlijk op, al is dat moeilijk.
Wonen jullie samen? Sinds wanneer?
We willen ook absoluut hulp inschakelen. We wonen inmiddels al 4 jaar samen.
Eleanor schreef op 20-11-2022 om 08:05:
[..]
Ik zou het zeker opvatten als een signaal dat er iets speelt en dat ze hulp nodig heeft. Desondanks vind ik het ook weer niet heel abnormaal klinken. 13 is een kwetsbare leeftijd en het komt regelmatig voor dat kinderen rond die leeftijd erg in de knoop zitten.
Ze is nog erg jong. Ik hoop dat jullie kunnen handelen vanuit oprechte zorg om haar en niet vanuit frustratie/gekwetstheid.
We willen dolgraag handelen vanuit oprechte zorg, maar het is daarnaast heel lastig om niet gefrustreerd te raken. Het is soms ronduit kwetsend wat ze allemaal roept.
Het is normaal dat pubers af en toe opstandig zijn en zich afzetten. Maar je mag daar echt wel grenzen aan stellen. Ik zou dit gedrag niet persoonlijk opvatten. Blijkbaar heeft dit meisje niet alleen problemen met jou, maar ook met vader, school, autoriteit in het algemeen, zichzelf en het leven.
Je mag haar rustig laten weten als je bepaald gedrag niet accepteert. En haar vader ook. Het is fijn als jullie daarin op één lijn zitten. Dat jullie haar graag willen helpen, dat ze alles kan vertellen waar ze mee zit, maar dat dat wel ook van haar kant uit moet komen en dat het begint met respect.
Arcturus schreef op 20-11-2022 om 11:36:
[..]
We willen dolgraag handelen vanuit oprechte zorg, maar het is daarnaast heel lastig om niet gefrustreerd te raken. Het is soms ronduit kwetsend wat ze allemaal roept.
Ergens in haar leven is haar wereld in elkaar geklapt. Ouders die uit elkaar gaan doet veel met een kind.
Nu komt ze in een fase waar haar lijf anders voelt. De hormonen gieren en ze ontwikkelt gevoelens met een complexiteit die ze nog moet leren plaatsen.
Het zou mij niets verbazen als dit gedrag een combinatie is van bovenstaande, vermengd met zelfbescherming (ze heeft geleerd dat liefde geen garantie biedt, dus als ze nu alvast een afstand creëert doet het minder pijn als je gaat) en het testen van jullie liefde als ouders (als ik hard schop, blijven ze dan nog van me houden of laten ze me in de steek)
En misschien geeft ze je nu ook de schuld van de scheiding, omdat daar nu ook gevoelens over los komen die ze niet kwijt kan
Maak het vooral niet persoonlijk
Wat vinden haar moeder en vader wat er moet gebeuren
Zijn er gesprekken met hun 3 en
Aan de dag gelegd door een invloedrijk persoon doet zowel stemverheffing in de vorm van krijsen, als negeren denken aan narcisme. Gaat het om een enkele incidentele uitglijder of slechts sporadisch optredende uitvallen, dan valt dergelijk laakbaar grensoverschrijdend gedrag nog enigszins binnen de perken en volstaat een eenvoudige berisping meestal wel om het wangedrag te doen stoppen of te verminderen. Wie zich stelselmatig zo gedraagt en bovendien niet voor rede vatbaar blijkt, laadt echter de verdenking op zich aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis te lijden of als psychopaat geboren te zijn. Eens te meer verdenking roept diegene op die zich en plein public discrediteert.
Hoe het gesteld is met de mensheid of – zo men wil – de samenleving als collectief? Vermoedelijk laat het percentage socio- en psychopaten zich lastig onderzoeken; zelfs als men een dergelijke onderneming op zuiver wetenschappelijk gronden zou ondernemen. Menig individu laat zich immers – om welke reden(en) dan ook – niet goed genoeg kennen, terwijl misdragingen veelal plaatsgrijpen buiten het gezichtsveld van zogeheten ‘derden’. Goede kans dat (al dan niet aselecte) steekproeven niet alleen altijd slechts een benadering zullen blijven, maar ook vooral een afspiegeling van het mensbeeld van de onderzoeker(s).
Wat te denken nu van de dochter in kwestie? Is haar onwelgevallige gedrag te verklaren uit de puberteit in het algemeen en de hormonen die haar door het puberlijf zouden gieren in het bijzonder? Is de scheiding er debet aan? Of liggen er scheve sociale verhoudingen aan ten grondslag, waarbij de een (te) veel over de ander te vertellen heeft en die ander er niets of nauwelijks iets tegen kan inbrengen?
Ik ben geneigd het laatste te veronderstellen. De uitwerking van hormonen en hormoonwisselingen mag van mij eerst eens aanzienlijk beter geanalyseerd zijn. Zolang daarvan geen sprake is, dreigen we ons regelrecht te begeven op het pad van de pseudowetenschap. Aangezien de echtscheiding geen onmiddellijke gedragswijziging heeft teweeggebracht, kunnen we die waarschijnlijk eveneens beter geen al te grote rol toebedelen. Rest de hiërarchie binnen de groep; het samengestelde gezin.
Krijsen en negeren; zelfs wanneer deze gedragingen voortkomen uit een tirannieke levenshouding spreekt er wanhoop, boosheid, verdriet, angst en onmacht uit. Ik zou zeggen: gerede aanleiding om na te gaan waar deze gevoelens vandaan komen en hoe ermee om te gaan – voldoende rekening houdend met haar relatief kwetsbare en ondergeschikte positie als kind in de minderheid en jouw – in principe superieure – plaats als volwassene binnen de sociale constellatie. Of zal ik zeggen: gesternte?
RodeKrullenbol schreef op 20-11-2022 om 17:39:
Aan de dag gelegd door een invloedrijk persoon doet zowel stemverheffing in de vorm van krijsen, als negeren denken aan narcisme. Gaat het om een enkele incidentele uitglijder of slechts sporadisch optredende uitvallen, dan valt dergelijk laakbaar grensoverschrijdend gedrag nog enigszins binnen de perken en volstaat een eenvoudige berisping meestal wel om het wangedrag te doen stoppen of te verminderen. Wie zich stelselmatig zo gedraagt en bovendien niet voor rede vatbaar blijkt, laadt echter de verdenking op zich aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis te lijden of als psychopaat geboren te zijn. Eens te meer verdenking roept diegene op die zich en plein public discrediteert.
Hoe het gesteld is met de mensheid of – zo men wil – de samenleving als collectief? Vermoedelijk laat het percentage socio- en psychopaten zich lastig onderzoeken; zelfs als men een dergelijke onderneming op zuiver wetenschappelijk gronden zou ondernemen. Menig individu laat zich immers – om welke reden(en) dan ook – niet goed genoeg kennen, terwijl misdragingen veelal plaatsgrijpen buiten het gezichtsveld van zogeheten ‘derden’. Goede kans dat (al dan niet aselecte) steekproeven niet alleen altijd slechts een benadering zullen blijven, maar ook vooral een afspiegeling van het mensbeeld van de onderzoeker(s).
Wat te denken nu van de dochter in kwestie? Is haar onwelgevallige gedrag te verklaren uit de puberteit in het algemeen en de hormonen die haar door het puberlijf zouden gieren in het bijzonder? Is de scheiding er debet aan? Of liggen er scheve sociale verhoudingen aan ten grondslag, waarbij de een (te) veel over de ander te vertellen heeft en die ander er niets of nauwelijks iets tegen kan inbrengen?
Ik ben geneigd het laatste te veronderstellen. De uitwerking van hormonen en hormoonwisselingen mag van mij eerst eens aanzienlijk beter geanalyseerd zijn. Zolang daarvan geen sprake is, dreigen we ons regelrecht te begeven op het pad van de pseudowetenschap. Aangezien de echtscheiding geen onmiddellijke gedragswijziging heeft teweeggebracht, kunnen we die waarschijnlijk eveneens beter geen al te grote rol toebedelen. Rest de hiërarchie binnen de groep; het samengestelde gezin.
Krijsen en negeren; zelfs wanneer deze gedragingen voortkomen uit een tirannieke levenshouding spreekt er wanhoop, boosheid, verdriet, angst en onmacht uit. Ik zou zeggen: gerede aanleiding om na te gaan waar deze gevoelens vandaan komen en hoe ermee om te gaan – voldoende rekening houdend met haar relatief kwetsbare en ondergeschikte positie als kind in de minderheid en jouw – in principe superieure – plaats als volwassene binnen de sociale constellatie. Of zal ik zeggen: gesternte?
Wat een lange post met zware termen om te zeggen, zoek uit waar de gevoelens vandaan komen en hoe je er het best mee om kan gaan.
Moxxie schreef op 20-11-2022 om 17:56:
[..]
Wat een lange post met zware termen om te zeggen, zoek uit waar de gevoelens vandaan komen en hoe je er het best mee om kan gaan.
Zo zie je maar waar al niet zo'n affaire als met Matthijs van Nieuwkerk in de hoofdrol toe leiden kan!
