Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
wat lief dat je er naar vraagt.
Ben vandaag voor het eerst sinds maanden alleen thuis, het is allemaal dubbel, want ik kan doen waar ik zin in heb zonder rekening te moeten houden met.
Maar mijn hoofd is ook veel bezig met dochter, lijkt alsof ik er steeds meer moeite mee heb dat ze daar zit.
Heb zoveel vragen voor de hulpverlening, die moeten we morgen maar eens gaan stellen tijdens onze begeleiding.
Ja ik snap het het heel goed dat je steeds met dochter in je hoofd zit . 
Hoi Ciska,
Ik snap dat je vragen hebt, ik raad je aan om wat op papier te zetten. In zo.n gesprek komen emoties los en dan is het handig om wat op schrift te hebben als geheugensteuntje.
Heel veel sterkte morgen.
Hoop dat je gisteren al je vragen hebt kunnen stellen. En dat dochter baat heeft bij de opname.
Hoe is het met jou ?
helaas was begeleiding niet in staat te komen ivm ziekte. We hebben wel even telefonisch contact gehad en een aantal vragen gesteld, maar het maakt het er niet makkelijker op.
Advies is zo normaal mogelijk te doen, maar we doen al maanden niet meer gewoon in dit huis.
En we krijgen zo weinig mee van wat er daar gebeurt, vond het echt ontzettend moeilijk.
Ik voelen eigenlijk op dit moment meer spanning dan toen ze nog gewoon thuis was.
Het wat loslaten is zo moeilijk. Ik heb er hulp bij gehad . Is er ook iemand alleen voor jou Ciska ?
Ik denk dat het heel logisch is dat je nu meer stress voelt dan toen je dochter nog thuis was. Dat was hier ook zo. De periode voor de opname stonden we in de overleef stand. Daar paste geen stress bij op de een of andere manier. Dat kwam pas naar buiten na de opname.
Wat me bij jullie heel lastig lijkt is de korte tijdspanne voor de opname. Hier ging het om een langdurig traject. Dat geeft tijd om weer in balans te komen (en met systeemtherapie gericht te werken aan andere manieren als kind straks weer naar huis komt).
'Advies is zo normaal mogelijk te doen, maar we doen al maanden niet meer gewoon in dit huis.'
Misschien is het daarom wel een goed advies. Alles draaide om je dochter, en eigenlijk probeer je dat nu ook nog zo te houden door alles te willen weten van wat er gebeurt met haar. Maar misschien is je grotere taak nu wel om thuis weer een zoveel mogelijk normaal thuis te laten zijn. Misschien is dat wel een goede vraag voor jou nu: wat is er nodig om het thuis weer zo normaal mogelijk te laten zijn, wetende dat je op 1 aspect geen invloed hebt, maar dat hoeft nu even ook geen invloed te hebben. Jullie hebben nu even tijd om zelf te herstellen.
Tsjor
Ciska, jullie de afgelopen tijd zo onder hoogspanning gestaan, daar kom je niet zomaar weer even van bij. In zekere zin is het jullie nieuwe normaal geworden en pas als je dat niet meer zo hyperalert hoeft te zijn merk je de weerslag daarvan. Alsof je niet meer weet hoe je naar beneden komt, je lijf is eraan gewend geraakt en het heeft je overeind gehouden. Dat loslaten is lastig, ookal is dat misschien nu niet helpend, nu dochter is opgenomen.
Het zou fijn zijn als jullie wat hulp of begeleiding daarbij hebben. Af en toe een gesprek met de praktijkondersteuner van de huisarts, wandelen, meditatie, veel zelfzorg in elk geval. Zodat jullie even bij kunnen komen en enigzins uitgerust en nieuw toegerust zijn als jullie dochter straks weer thuis komt.
Een beetje als die cliche uitspraak: in een vliegtuig altijd eerst je eigen zuurstof masker opzetten voordat je je kind helpt. Jullie hebben op dit moment meer gelegenheid om voor jezelf te zorgen, en iets meer los te laten hoe het van moment tot moment met jullie dochter gaat.
Ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat kan zijn als je een periode juist zo alert hebt moeten zijn om steeds aan te voelen hoe het gaat. Als je zo op de kleine momenten gericht bent (in overlevingsstand) zie je soms de grote lijn even niet meer: dat jullie dochter belangrijke stappen maakt. ongeacht dat ze soms nog echt heel erg moeilijke momenten zal hebben, accepteert ze de opname en laat ze kleine stappen vooruit zien.
Ik wens voor jullie dat jullie die vooruitgang af en toe kunnen zien, en een vertrouwen kunnen hebben in dat dochter en jullie hier doorheen zullen komen. Hoop en vertrouwen zijn zo belangrijk, ook als je de moed af en toe in de schoenen zakt.
Hele dikke knuffel voor jullie...
even een klein berichtje vanuit thuis. Dochter was gisteravond erg hyper, vond het toch wel spannend, was bang dat wij over de hele week wilde praten, maar aangegeven dat als zij dat niet wil we dat ook niet gaan doen. Ook wilde ze niet praten over haar krassen, omdat ze bang was wat wij daar van zouden vinden. Ook hierin aangegeven dat we hier niet boos om zijn
Ze wilde graag de planning van de kliniek aanhouden, wat ook inhield: een ochtendwandeling. Dus voor het eerst sinds maanden een wandeling buiten gedaan, hij was ini mini, maar ze heeft het wel gedaan.
Je merkt echt wel dat het zoeken is in waar we het over hebben en dat ze kwa spanning van ontspannen naar gespannen gaat.
Maar, tot nu toe gaat het redelijk goed.
Morgen ga ik wat meer in op jullie berichten
Fijn Ciska dat het redelijk goed ging! Het zal niet makkelijk zijn om de juiste manier van omgang te vinden, snap ik heel goed.
Ik denk aan jullie
♥️
ik snap dat normaal doen wel een goed advies is hoor, maarTjor het is inderdaad ook niet meer goed weten wat ik nodig heb om “normaal’ te doen.
Dank je wel voor je fijne post Caatjeco.
layka, ook jij bedankt voor de hug.
Zilvergray, hoe is je verhuizing verlopen en hoe is je dochter eronder?
Gisteravond een heel open gesprek met dochter gehad, waarin ze aangeeft het gevoel te hebben dat begeleiding haar gewoon niet snapt. Dat ze sinds ze in de kliniek veel meer spanning ervaart, veel meer huilbuien heeft en veel meer zelf beschadigd. En dat laatste baard mij wel de meeste zorgen, zo open als ze is dat ze alles laat zien, zo confronterend is het om te zien, dat ze eigenlijk geen plek meer heeft op haar armen en aan haar buik en benen is begonnen, en dan heb ik het niet over sneetjes.
Alarmerend ook dat ze hele plannen in haar hoofd heeft uitgedacht hoe uit het leven te stappen, dat dat eigenlijk nog maar het enige is waar ze mee bezig is.
Morgen gaat er een ‘alarm’ mail uit naar de hoofdbehandelaar.
Hoi Ciska,
Ik vind dat best zorgwekkend dat je dochter dat zo ervaart.
Waarom eis je niet een gesprek ,live bedoel ik, met een behandelaar of begeleiding?
Als jullie haar terugbrengen is er begeleiding aanwezig , trek dan aan de bel.
Ik ben door alle ervaringen met mijn dochter zoals je weet daadkrachtig geworden omdat ik ook ervaren heb dat alles nogal gauw op zijn beloop wordt gelaten.
Behandelaar ziek, geen vervanging enz.
Het is jullie kind, jullie uiten je zorgen en hebben vragen over de behandeling.
Heel veel sterkte voor jullie.
♥️
Hoi Ciska, ik heb vanuit m'n gezin geen ervaring hiermee, Vanuit m'n werk wel 1x meegemaakt kang geleden.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met deze omstandigheden! Lijkt me ontzettend moeilijk om je dochter zo te zien. Hopelijk treft ze snel iemand van de begeleiding in de kliniek die haar begrijpt.
