Ik weet het niet meer

Mijn vraag zou vooral zijn wat het doel is van naar huis en 1-op-1 begeleiding? En vervolgens inderdaad hoe dat er dan praktisch uit gaat zien? Ik neem niet aan dat er 24/7 begeleiding komt. Hoe lang zou dit dan gaan duren? En wat zou het vervolg zijn? Is het ter overbrugging zoals Vaaas ook vraagt, of permanent?
Schatten ze in dat het veilig genoeg is voor dochter? Nu heeft ze toch nog 's nachts toezicht? Hoe willen ze dat bij jullie thuis organiseren?
Wat wordt er precies van jullie verwacht? Jullie moeten ook gewoon aan het werk. En hoe moet het met de andere kinderen?
Hoe staat je dochter hier tegenover? Of is het met haar nog niet besproken? Heb je daar in dat geval zelf enig idee van?

Ik zie heel eerlijk gezegd geen voordelen. Ja, als ze stabiel is, de stemmen weg zijn, de doodswens en het automutileren weg zijn. Maar eerder niet. Tenzij dochter aangeeft het liefst naar huis te willen, maar dat is volgens mij niet het geval nu.

Het lijkt me oog een te grote inbreuk op jullie privacy. 1-op- begeleiding betekent dat een derde persoon altijd bij jullie thuis is. 

Ik zou dit zeker niet los zien van wat jullie kunnen. Dat moet juist het uitgangspunt en de basis zijn. Want als jullie het niet trekken en ze moet een tweede keer uit huis, is dat een nog hardere klap voor haar.

Daarnaast is dan ook de vraag hoe dit vormgegeven gaat worden. Zo'n begeleider gaat niet bij jullie wonen. Die heeft zelf ook een huis en misschien een partner, gezin, vrienden, etc. Die begeleiding is zijn/haar werk. En diegene kan niet 24/7 aan het werk zijn.
Het lijkt me erg invasief als er verschillende mensen om en om bij jullie moeten wonen. Ik zou dat persoonlijk echt niet trekken. Bovendien is dochter er dan ook altijd. Dan kun je nooit even afschakelen van de problemen en je emoties de vrije loop laten zonder dat dochter dat merkt.

ik lees al een tijdje mee maar nog nooit gereageerd. Had nu wel de behoefte.
zelf hier thuis ook een zorgenkind, nu ondertussen 5 jaar bezig, en is nu 20. Dan is de wereld ineens een stuk moeilijker, want volwassen. Hij valt tussen wal en schip en we zijn nu bezig met crisis diensten, etc. 

mijn persoonlijke mening: ik zou niet in deze vorm mijn kind naar huis halen. Buiten het feit dat het enorm moeilijk wordt om haar weer ergens te krijgen. Is het lastig om buiten die 1 op 1 begeleiding te blijven en je als moeder op te stellen en niet als hulpverlener. Voor dochter zelf ook een lastige lijkt mij, als het even moeizaam gaat ben je geneigd om naar vertrouwde dingen terug te pakken. Dat zijn ouders. Als hulpverlener kan je wat zakelijker doorpakken omdat je die emotionele band niet hebt. Wat gaat de scheidingslijn zijn. Daarnaast is jeugdhulp op het moment echt niet alles, maar na 18 kan je bijna niets meer en wordt het zo enorm lastig. Nu heeft ze plek, begeleiding en gaat het kleine stapjes beter. 

Mijn zakelijke mening: ik ben bekend met 1 op 1 begeleiding van cliënten. Het hele proces eromheen en Meerzorg etc. Ik zou dit nooit zo insteken zo in het begin van het proces. Het is nog te dun/ fragiel. Als een cliënt een paar maanden stabiel is, bouwen wij stapsgewijs af naar de thuissituatie. Kleine stapjes, observeren, evalueren. Beginnend met aantal nachten etc. Er komt altijd een terugval. Soms heftig, soms iets minder heftig, dat moet je thuis niet willen. Met het gevaar om ergens anders weer te gaan starten. 
Je wilt je kind het allerliefste thuis en gelukkig zien. Is je dochter nu al zover? Kunnen jullie het allemaal nog aan, het is enorm heftig. En niet makkelijk. Het zou geen schande zijn om aan te geven dat dit nu te veel is. 

het is allemaal niet makkelijk! Ik wil jullie een dikke knuffel geven. 

Poeh. Ik zou eerst veel meer willen horen wat ze bedoelen en welke garanties ze afgeven. Is er altijd iemand bij je dochter, of op afroep? Alleen overdag of ook in de nacht? Met garanties bedoel ik dat mijn ervaring helaas is dat ambulante begeleiders snel wisselen en je zomaar ineens zonder kunt komen te zitten. Waarbij jullie dan de pijn voelen want geen begeleiding, maar niet de begeleidende organisatie (‘tsja personeelstekort’)
Verder, welke behandeling zou ze dan gaan krijgen. Welk dagprogramma is er dan voorzien en wie gaat daarvoor zorgen. 
Je merkt misschien aan mijn toon van vragen dat ik hier niet zo in geloof. En de belangrijkste vraag die dat voor mij zou duidelijk maken; wat is het verschil met voor ze opgenomen werd en waarom zouden wij het nu wel kunnen. Ze is er slechter aan toe en heeft geen behandeling gehad, dus wat maakt dit dan een goede gedachte. 
Bovendien, de weekenden bij jullie leveren haar en jullie zoveel stress op, dat haar helemaal thuis laten dat alleen maar verergert. En daarmee bedoel ik niet dat jullie de oorzaak zijn, maar als ik je goed lees is ze thuis zo mogelijk nog strenger over zichzelf dan op de groep. Voeg daarbij dat jullie ouders zijn en geen behandelaren of therapeuten, en ik denk dat je haar echt te kort doet met haar zo naar huis laten gaan. 
Maar jemig, wat een bijzondere vraag. Ik heb zelf ooit heel hard nee gezegd tegen een vergelijkbare vraag, en dat voelde heel naar. Maar toch was het het meest verstandige, voor iedereen. Ik leef met je mee, ook al klink ik hier misschien heel bot.

1. Wat wil dochter?
2. Is dit te doen praktisch?
3. Is dit voor herstel dochter goed?
4. Kan veiligheid gegarandeerd worden?
5. Waarom is er destijds voor gekozen uit huis behandeling? Wat is daarin nu anders?
6.Hebben jullie draagkracht?
7. Hoe dit te regelen met onderwijs/dagbesteding?
8. Wat zijn de voorwaarden om hiervoor te kiezen.?

Wat een zware vraag voor jullie! Je wil natuurlijk op alle mogelijke manieren laten merken dat je je dochter niet in de steek laat. Maar tegelijkertijd is haar gezondheidstoestand zo fragiel en zo problematisch, met zoveel risico's. Ze is pas net begonnen met medicatie, staat nu pas net open voor behandeling. Het is echt te snel en te riskant om nu al de overstap te maken naar een 'normale' thuissituatie.
Wat kan 1 op 1 begeleiding doen? Is dat toezicht houden, suicide-preventie, gesprekken, een dagprogramma maken, therapieën en welke therapieën dan?

Ik zou eens even verder kijken, bijvoorbeeld naar zoiets: https://www.zna.be/node/7306/ Zij werken blijkbaar samen met het referentiecentrum autisme. Bellen en vragen wat zij kunnen bieden kan altijd.

Ik noem het omdat ik weet van iemand van wie het kind leed aan anorexia, in Nederland uitbehandeld was, die ouders zijn naar België gegaan (ik dacht naar Gent) en het kind is helemaal gezond geworden. Soms moet je gekke dingen doen.

Tsjor

en misschien een andere vraag is, of het kan qua veiligheid... weten jullie wat er omgaat in dochter, omdat het behoorlijk zware psygische problematiek betreft.
Zowel voor jullie, haarzelf en haar omgeving.

Waarom wordt die vraag aan jullie gesteld?

Ik zou ernstig mijn twijfels hebben over de veiligheid. Jullie kunnen haar niet 24/7 in de gaten houden.
Het feit dat ze nog steeds een doodswens heeft zelfs als de medicatie werkt zou voor mij voldoende reden zijn om het niet te overwegen haar volledig weer thuis te laten wonen. Ook is het lastiger om vanuit huis weer een vervolgplek te regelen.
Wel zou je kunnen overwegen om de dagen thuis wat uit te breiden als dat kan met school.

Dat de gedachte alleen al je heel onrustig maakt moet eigenlijk al genoeg zeggen. Het kan heel goed zijn dat je op dit moment niet de juiste woorden weet te vinden maar onrust komt altijd ergens vandaan en daar moet naar geluisterd worden. 

Ik denk aan jullie Ciska 🍀

ik vroeg mij ook af....is dit ook met jou dochter besproken? Of is dit juist een wens die dochter kenbaar heeft gemaakt? Of komt deze vraag vanuit begeleiding?

Ik denk aan jullie lieve Ciska!!
♥️