Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ciska78 schreef op 30-10-2022 om 15:37:
zilvegray, het was wel even fijn om thuis weg te zijn. Vriendin staat heel dicht bij dus ook veel over dochter gepraat, maar ook gewoon even over andere dingen.
Gaat je dochter nu ook psycho-educatie krijgen ivm haar autisme?
Iemand die ook ervaring heeft met zelfbeschadiging? Hoe ga je hier als ouder mee om, haal je alle scherpe dingen weg of juist niet?
Wat wil dochter
Wat adviseert de hulpverlening
Er is ook informatie te vinden bij stichting zelfbeschadiging .
Zijn ervaringsdeskundigen en ook voor de omgeving.
Roos55 schreef op 30-10-2022 om 15:51:
[..]
Wat wil dochter
Wat adviseert de hulpverlening
We gaan dit morgen ook vragen aan de hulpverlening.
Merk dat het steeds heftiger wordt namelijk en dochter wil niet dat we scherpen spullen weg gaan halen, ze zegt zelf dat ze dit nodig heeft om rustig te worden
Ciska78 schreef op 30-10-2022 om 15:37:
zilvegray, het was wel even fijn om thuis weg te zijn. Vriendin staat heel dicht bij dus ook veel over dochter gepraat, maar ook gewoon even over andere dingen.
Gaat je dochter nu ook psycho-educatie krijgen ivm haar autisme?
Iemand die ook ervaring heeft met zelfbeschadiging? Hoe ga je hier als ouder mee om, haal je alle scherpe dingen weg of juist niet?
Fijn dat je er even uit bent geweest.
Behandelaar had wel zoiets geopperd, en ook iets van groepstherapie..
Geen ervaring met zelfbeschadiging, ik zou het meteen aan de behandelaar voorleggen, zij zullen hier toch wel ervaring mee hebben en hoe als ouder hiermee om te gaan.
Sterkte 
Ciska78 schreef op 30-10-2022 om 18:47:
[..]
We gaan dit morgen ook vragen aan de hulpverlening.
Merk dat het steeds heftiger wordt namelijk en dochter wil niet dat we scherpen spullen weg gaan halen, ze zegt zelf dat ze dit nodig heeft om rustig te worden
Ach wat heftig. Ik zou het zeker met de hulpverlening bespreken, maar ik kan me echt niet voorstellen dat zij het een goed idee vinden dat ze ermee doorgaat, ook niet als ze (denkt dat ze) zich er beter door voelt. Ik zou dus alles uit haar buurt houden.
Ik vind het steeds meer klinken alsof er geen echt alternatief meer is voor gedwongen opname. Dit kunnen jullie toch niet handelen! Je moet haar ouder kunnen zijn, niet haar bewaarder. Trek weer aan de bel bij de hulpverlening. Is je man alweer thuis? Kunnen jullie bij toerbeurt bij haar blijven?
Hele dikke knuffel weer.
we hebben het stukje zelfbeschadiging vanochtend besproken, ook zij vinden het een moeilijk stuk. Scherpe spullen weghalen om in ieder geval de stap groter te maken als dingen niet binnen handbereik liggen.
net echt een flinke clash gehad met dochter. We hebben het advies gehad elke dag wat buitenshuis in te plannen met dochter. Afgelopen week waren dat vooral vaste dingen waar ze geen keuze in had. Vandaag was het keuze uit 2 en uiteindelijk hebben wij hier een keuze ingemaakt, mountenbiken.
Voor het eerst sinds maanden echt een hele boze dochter: waarom moet ik dit, ik wil dit niet, ik ben geen kleuter, het helpt toch niet, niets helpt, laat mij met rust. Je kan mij niet dwingen, het gaat toch alleen maar slechter.
Uiteindelijk heeeel boos en een mega huilbui waarbij ze ons de kamer heeft “uitgeschopt”.
ik weet het niet meer, dochter wil steeds minder, is nergens voor te motiveren, en vooral: ze ziet zelf gewoon helemaal niet in dat IHT iets voor haar gaat doen, haar wens om hier niet meer te zijn word met de dag groter.
Man is weer thuis ja, die is alleen vorig weekend weg geweest. Er is zowieso altijd 1 van ons hier in huis, we kunnen haar niet alleen laten.
vorige week ook gesprek met school gehad, om daar voor dochter meer duidelijkheid in te geven. Besloten dat ze dit jaar in 3 vakken eindexamen gaat doen en dan volgend jaar de overige 4.
Gedwongen opname spookt ook steeds vaker door ons hoofd maar daar is hulpverlening noet zo happig op.
Zie je ook nog geen resultaat van de medicatie? Ik had haar (en jullie) zo gegund dat het snel aan zou slaan…
Dat hulpverlening ergens niet zo happig op is zou mij in deze situatie werkelijk aan mijn **** roesten! Dit gaat zo toch niet!
Hoe is je dochter na haar explosie? In mijn ervaring kan zo’n ontploffing ook wel weer lucht en ruimte geven. Net als een flinke huilbui.
Heeft het überhaupt zin om afspraken te maken over school? Ik zou zelf helemaal laten zitten, het lijkt me al heel wat als ze dit schooljaar nog voor elkaar krijgt om er weer naar toe te gaan….
helaas herken ik jouw verhaal van onze dochter van een jaar of tien terug. Eetstoornis, depressief en zichzelf beschadigen.
Ze is ( gedwongen)opgenomen geweest, maar dat mag tegenwoordig maar heel kort als je geen gevaar voor je omgeving bent. Ze was overigens wel net 18 jaar dus meerderjarig. Daarna opgenomen geweest in een kliniek voor mensen met een eetstoornis en is door hele diepe dalen gegaan. 2 keer waren we haar bijna kwijt geweest.
Maar nu ondanks kleine terugvallen tijdens de Corona tijd gaat het echt goed met haar. Wat we nooit voor mogelijk hadden gehouden is pas gebeurd, ze is moeder geworden van een schattig meisje, en ze geniet van het leven.
Het kan soms echt goed komen, al lijkt dat nu onmogelijk en is het ver weg.
Ook onze dochter heeft vaak lang op behandeling moeten wachten, maar aan de bel blijven trekken hielp wel.
Ook wij hebben ons vaak afgevraagd wat hebben we gemist, wat hadden we anders kunnen/ moeten doen, We hebben onze kinderen zeker niet foutloos opgevoed, maar dat doet niemand. En waarom het ene kind dan depressief wordt en het andere kind niet is vaak niet te begrijpen. Onze andere kinderen zijn met dezelfde opvoeding psychisch stabiele mensen geworden.
Ik heb in de loop van de jaren weg geleerd de opmerkingen van mensen die geen idee hebben van wat er speelt te negeren.
Het kan wel een aantal weken duren voordat medicatie effect heeft, als ik het goed lees is ze daar pas twee weken mee bezig. Het kan ook in de eerste weken juist slechter gaan, omdat de rem van de gevoelens afgaat. Juist bij jongere kids kan dat gevaarlijk zijn. Ik hoop zo erg dat het wel gauw gaat helpen, opname is ook iets wat je niet wil en je geeft de regie uit handen wat me erg zwaar lijkt.
Hou vol lieverds 🤗
we hebben net te horen gekregen dat morgen in het gesprek de psychiater aan schuift om de gemoedstoestand van dochter te beoordelen, dit omdat iedereen ziet dat ze steeds matter en bleeker wordt, maar ook dat de stemmen/schimmen en zelfbeschadiging erger worden.
En dat er iets anders moet gebeuren met medicatie is nu wel heel erg duidelijk.
Ze is nu een stuk rustiger, heeft met een hele goede vriendin gepraat en dat helpt wel.
Over school, ze vraagt er zelf w heel veel naar en ze heft ergens ook wel een perspectief nodig, vandaar de afspraak voor 3 vakken nu, maar als het niet haalbaar is is dat ook prima hoor
dat is ook al een klein positief punt dat ze toch om school vraagt. Super fijn dat ze met een hele goede vriendin kan praten. En inderdaad echt waar hoe slecht het ook gaat er is echt hoop, ik heb dat wonder ook mee mogen maken.
Wellicht al genoemd maar de calm-harm app is heel fijn voor preventie zelfbeschadiging. Kleine oefeningen of afleidings technieken als de drang oploopt. Misschien vind je dochter het iets.
😘
Ciska en Zilver ( klopt mijn gevoel dat je hier wat stiller bent geworden?), ik wens jullie toe dat jullie en jullie gezinnen op termijn een stuk rust mogen krijgen. Dat jullie niet meer continu in deze staat van alertheid hoeven te zijn. Dat is slopend en allesoverheersend. Dat er weer glans in jullie levens mag komen omdat het beter gaat met jullie kinderen.
lieve ouders,
Ik leef zo met jullie mee!
Tegelijkertijd roept het nu veel bij me op.
Veel herkenning met mijn kind.
Ik denk aan jullie,
heel veel sterkte en een knuffel.
♥️
