Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
filemon schreef op 28-10-2022 om 08:20:
Het spijt mij om te moeten zeggen, maar wat het beste zal helpen is om naar jullie rol en functioneren als ouders te kijken. Ik ben inmiddels 51 jaar en heb een onveilige jeugd gekend, waardoor ik (erg) veel emoties heb moeten inslikken. Dit heeft nog steeds zijn weerslag op mijn leven. Ook kinderen van vrienden heb ik overduidelijk zien veranderen van spontane, levenslustige kinderen in depressieve, lusteloze 'wezens'. Ik (en mijn vrouw) kunnen dit echter probleemloos vertalen doordat wij de ouders kennen en duidelijk zien waarom die kinderen zo geworden zijn. Bijv. een hele narcistische vader, ouders die vaak ruzie hebben, een ouder die vaak weg is, ouders die weinig doen met hun kinderen, bemoeizuchtige ouders, veeleisende ouders, etc. etc. Het is 'grappig' om te zien hoe dat werkt. Een gezin met een hele dominante vader zorgt voor zonen die zich gaan afzetten (drank- en drugsmisbruik) en dochters die of hetzelfde doen of klakkeloos gaan doen wat de vader wilt. Dat het zelfbeeld van jullie dochter zo laag is, mag en moet je altijd in de eerste plaats aan jezelf verwijten. Kijk dus niet naar de gevolgen, maar naar de oorzaken. Tips over hoe je dochter met angstaanvallen moet omgaan zijn goed, maar zullen pas echt verdwijnen als de wortel wordt aangepakt. Het zou mij niets verbazen als je tijdens het lezen van mijn tekst als precies snapt waar het aan ligt. Je hoeft niet te zoeken, want je weet best wel waar het mis gaat. Jullie kind draagt de gevolgen. Dat is wat er gebeurd en ja, ik heb dat zelf meegemaakt en weet dus waar ik het over heb. Succes & werk aan jezelf.
Sorry, maar jij weet absoluut niet hoe het in ons gezin er aan toe gaat, ik vind dit dan ook absoluut geen fijn bericht om te lezen. Dat jij dat hebt meegemaakt wil niet zeggen dat dit in elk gezin zo gaat.
Ik hoop dat je ook kan bedenken dat bij kinderen met een combi diagnose (autisme en adhd) depressie veel en veel vaker aanwezig is.
Ik weet dat wij als gezin sterk zijn, tuurlijk zullen er dingen zijn die wij als ouders zijnde anders kunnen doen, maar is dat niet in elk gezin zo.
Ik zou het dan ook op prijs stellen als je niet meer post in mijn topic, dit soort post kan ik er niet bij gebruiken.
tsjor schreef op 27-10-2022 om 08:46:
Ciska, als ik hoor over 'stemmen horen' dan denk ik altijd aan 'psychose/schizofrenie'. Anti-psychotica zouden dan noodzakelijk zijn, maar in mijn ervaring (met mijn broer) kan dat het beste als iemand opgenomen is en in een gecontroleerde situatie gezocht wordt naar de beste balans van de medicatie. Over opnames in deze situatie is veel geschreven en veel wetgeving, ,met name over het verschil tussen een vrijwillige opname en gedwongen opname. Het is geen simpele ziekte die over kan gaan met gesprekken en begrip. Heeft ook niets te maken met gedrag van ouders. Het is een ernstige ontregeling van de hersenactiviteiten. Ik noem het nu toch maar even, wellicht geeft het je een ander inzicht. Helaas niet meer hoop op een snel herstel. Wel wellicht de kans op een ander inzicht en andere aanpak, en vooral ook meer begrip voor wat er gebeurt.
Ypsilon is een organisatie van familieleden. Wellicht heb je daar iets aan.
Veel sterkte,
Tsjor
Volgens mij krijgt onze dochter nu ook anti-psychotica. Mijn man is vandaag naar de hulpverleners om te praten over ophoging omdat de dosis die ze nu krijgt niets doet.
Ik ga even op de website van Ypsilon kijken, dank je wel.
Bah filemon, ik vind het echt heel laag om ouders de schuld in de schoenen te schuiven in een zo enorm kwetsbare situatie als die van Ciska en haar gezin. Als je kind problemen heeft of krijgt, ligt dat niet per se aan de ouders. Depressie is ook een ziekte. Het overkomt je. En ja, daar kunnen omstandigheden een rol in spelen, maar dat hoeft niet. En ook de verschillende diagnoses zijn omstandigheden die bij het ene kind wel kunnen spelen en bij het andere kind niet. Maakt het leven niet per se makkelijker, maar je hebt het er wel mee te doen.
Dikke knuffel Ciska, ik hoop van ganser harte dat de medicijnen en therapie snel hun werk gaan doen en er weer lichtpuntjes in het leven van je dochter komen.
filemon ik snap je gevoel wel .
Mijn kind kreeg therapie en wij als ouders systeem therapie. Daar leer je inderdaad goed naar jezelf te kijken . Ook mijn kind vind wat over ons . Ouders doen het vaak met de beste bedoelingen. Ik geloof dan zelf ook in systeem therapie en of hulp voor jezelf .
Helaas heb je als ouders niet alles in de hand
TO sterkte ik lees je 
Wat een naar bericht. Je had dit ook in een aparte discussie kunnen zetten ipv onder een draadje waar de ouders dag en nacht bezig zijn om hun kind te behoeden van zelfmoord.
Bedenk (want reageer hier niet meer want dan vraag ik het forumbeheer om jouw reactie te verwijderen) waarom er zoveel meer depressies en zelfmoorden zijn in de coronajaren en waarom zelfmoord en depressie meer voorkomt bij transgenders, autisten etc. Door de opvoeding vd ouders? Je kunt nog steeds een eigen discussie openen.
filemon schreef op 28-10-2022 om 08:20:
Het spijt mij om te moeten zeggen, maar wat het beste zal helpen is om naar jullie rol en functioneren als ouders te kijken. Ik ben inmiddels 51 jaar en heb een onveilige jeugd gekend, waardoor ik (erg) veel emoties heb moeten inslikken. Dit heeft nog steeds zijn weerslag op mijn leven. Ook kinderen van vrienden heb ik overduidelijk zien veranderen van spontane, levenslustige kinderen in depressieve, lusteloze 'wezens'. Ik (en mijn vrouw) kunnen dit echter probleemloos vertalen doordat wij de ouders kennen en duidelijk zien waarom die kinderen zo geworden zijn. Bijv. een hele narcistische vader, ouders die vaak ruzie hebben, een ouder die vaak weg is, ouders die weinig doen met hun kinderen, bemoeizuchtige ouders, veeleisende ouders, etc. etc. Het is 'grappig' om te zien hoe dat werkt. Een gezin met een hele dominante vader zorgt voor zonen die zich gaan afzetten (drank- en drugsmisbruik) en dochters die of hetzelfde doen of klakkeloos gaan doen wat de vader wilt. Dat het zelfbeeld van jullie dochter zo laag is, mag en moet je altijd in de eerste plaats aan jezelf verwijten. Kijk dus niet naar de gevolgen, maar naar de oorzaken. Tips over hoe je dochter met angstaanvallen moet omgaan zijn goed, maar zullen pas echt verdwijnen als de wortel wordt aangepakt. Het zou mij niets verbazen als je tijdens het lezen van mijn tekst als precies snapt waar het aan ligt. Je hoeft niet te zoeken, want je weet best wel waar het mis gaat. Jullie kind draagt de gevolgen. Dat is wat er gebeurd en ja, ik heb dat zelf meegemaakt en weet dus waar ik het over heb. Succes & werk aan jezelf.
Ik snap denk ik wel wat je bedoelt maar als iemand in je omgeving zo diep zit, is het de vraag of dit helpend is. Cisca en haar gezin zitten momenteel letterlijk en figuurlijk in overlevingsstand. Er is waarschijnlijk weinig ruimte om nu echt te reflecteren.
als er hopelijk straks meer ruimte is, is er nog tijd genoeg om hier dieper op in te gaan als onderdeel van het herstelproces van dochter en het gezin.
cisca wat ik je wel mee wil geven om goed op je energie te letten: wat heb jij nodig om dit vol te houden? Het is helpend voor je dochter als je niet alleen sterk oogt maar ook sterk bent, juist door je onzekerheid te laten zien en je grenzen te stellen. Dat lijkt wellicht ten koste te gaan van gesprekken tussen haar en de hulpverlening, maar is juist helpend omdat jij er beter voor haar kan zijn.
wij zijn een stapje verder in het proces, waren in de zwaarste periode als ouders echt een team maar zijn elkaar en onszelf ook een soort van kwijtgeraakt omdat we zo veel geïnvesteerd hebben en onszelf en elkaar vergeten zijn. Nu er meer ruimte is, zijn we dat weer aan het opbouwen. Als ik terugkijk naar dit proces had ik gewild dat iemand mij erop had gewezen zodat ik wellicht eerder beter voor mezelf had gezorgd.
filemon schreef op 28-10-2022 om 08:20:
Het spijt mij om te moeten zeggen, maar wat het beste zal helpen is om naar jullie rol en functioneren als ouders te kijken. Ik ben inmiddels 51 jaar en heb een onveilige jeugd gekend, waardoor ik (erg) veel emoties heb moeten inslikken. Dit heeft nog steeds zijn weerslag op mijn leven. Ook kinderen van vrienden heb ik overduidelijk zien veranderen van spontane, levenslustige kinderen in depressieve, lusteloze 'wezens'. Ik (en mijn vrouw) kunnen dit echter probleemloos vertalen doordat wij de ouders kennen en duidelijk zien waarom die kinderen zo geworden zijn. Bijv. een hele narcistische vader, ouders die vaak ruzie hebben, een ouder die vaak weg is, ouders die weinig doen met hun kinderen, bemoeizuchtige ouders, veeleisende ouders, etc. etc. Het is 'grappig' om te zien hoe dat werkt. Een gezin met een hele dominante vader zorgt voor zonen die zich gaan afzetten (drank- en drugsmisbruik) en dochters die of hetzelfde doen of klakkeloos gaan doen wat de vader wilt. Dat het zelfbeeld van jullie dochter zo laag is, mag en moet je altijd in de eerste plaats aan jezelf verwijten. Kijk dus niet naar de gevolgen, maar naar de oorzaken. Tips over hoe je dochter met angstaanvallen moet omgaan zijn goed, maar zullen pas echt verdwijnen als de wortel wordt aangepakt. Het zou mij niets verbazen als je tijdens het lezen van mijn tekst als precies snapt waar het aan ligt. Je hoeft niet te zoeken, want je weet best wel waar het mis gaat. Jullie kind draagt de gevolgen. Dat is wat er gebeurd en ja, ik heb dat zelf meegemaakt en weet dus waar ik het over heb. Succes & werk aan jezelf.
Het spijt je?
Vervolgens plemp je een heel verhaal neer wat mijns inziens helemaal niets te maken heeft met de situatie van TO of anderen die hier schrijven.
Denk jij niet dat wij ons dagelijks afvragen wat we “gemist” hebben, wat we over het hoofd hebben gezien, wat we anders of beter hadden moeten doen?
Wat een rot reactie!
Zilver_gray schreef op 28-10-2022 om 09:52:
[..]
Denk jij niet dat wij ons dagelijks afvragen wat we “gemist” hebben, wat we over het hoofd hebben gezien, wat we anders of beter hadden moeten doen?
dit
wat een reacties zeg. Tuurlijk kijken wij als ouders naar onze rol hierin en er zullen vast dingen zijn die we anders hadden moeten doen.
En we zijn als ouders elke dag samen in gesprek: staan we nog samen op het goede pad, en inderdaad ook: wat hebben we beide nodig om overeind te blijven in dit zware proces.
Mijn man lukt het makkelijker om ontspanningsmomenten te vinden, ik heb daar wat meer moeite mee maar probeer het wel.
Vanavond voor het eerst sinds heel lang met een vriendin afgesproken, even het huis uit.
En inderdaad Zilvergray, wij vragen ons ook elke dag af wat we gemist hebben of anders hadden moeten doen.
Dank jullie wel voor al die bemoedigende woorden 🥰
Inmiddels hier de uitslag van het ASS onderzoek binnen: dochter heeft inderdaad autisme..
Aan de ene kant was ik ervan overtuigd dat dat absoluut niet aan de orde was, maar aan de andere kant verklaard het ook wel weer e.e.a.
Verder gaat het redelijk met de stemming, zeker nog wel dipjes, vooral in de ochtend.
Ciska hopelijk mag de dosis van de medicatie omhoog. ♥️
Ciska78 schreef op 28-10-2022 om 09:59:
wat een reacties zeg. Tuurlijk kijken wij als ouders naar onze rol hierin en er zullen vast dingen zijn die we anders hadden moeten doen.
En we zijn als ouders elke dag samen in gesprek: staan we nog samen op het goede pad, en inderdaad ook: wat hebben we beide nodig om overeind te blijven in dit zware proces.
Mijn man lukt het makkelijker om ontspanningsmomenten te vinden, ik heb daar wat meer moeite mee maar probeer het wel.
Vanavond voor het eerst sinds heel lang met een vriendin afgesproken, even het huis uit.
En inderdaad Zilvergray, wij vragen ons ook elke dag af wat we gemist hebben of anders hadden moeten doen.
Dank jullie wel voor al die bemoedigende woorden 🥰
Wat dapper van je dat je toch die stap neemt en wil afspreken met een vriendin!
Even uit de situatie en afleiding! Zal je goed doen
pind@ schreef op 28-10-2022 om 08:29:
[..]
Bah wat een verschrikkelijk naar bericht. Om met een stalen gezicht te kunnen typen dat het allemaal aan de ouders ligt.....
… terwijl je die mensen en die situatie niet kent. Projectie heet dat. En verkeerde gevolgtrekkingen: als ik het heb meegemaakt, zal het wel bij alle gezinnen zo zijn. Het is niet alleen verschrikkelijk maar ook best wel vreemd dat je in alle ernst zo stellig durft te zijn dat jij weet hoe het in elkaar zit.
Ik heb heb ook erg moeilijk gehad vroeger thuis. Ik heb mijn ouders heel veel verweten. Maar ik heb me gerealiseerd dat ik mentale problemen had die zij niet konden oplossen. En ja, ze hebben zeker ook fouten gemaakt. Ik heb het nu ook lastig met mijn zoon. En dat is een combinatie van karakter en leeftijdsfase. Inderdaad ga ik daar niet altijd goed mee om. Je moest eens weten hoeveel druk een situatie met een kind waar het niet goed mee gaat op een ouder legt. Ouders zijn gewoon mensen, met kwaliteiten en tekortkomingen, klunzig en heldhaftig. Je hebt gewoon geluk als je kinderen krijgt die door het leven fladderen. Sommige kinderen doen dat niet. Al ga je als ouder op je kop staan. Dan nog hebben ze het moeilijker dan andere kinderen. Dat is heel erg want als ouder kun je je daar niet goed bij neerleggen. Je wil gewoon dat het goed gaat met je kind en daar doe je heel veel voor.
Het is beroerd voor voor je dat jij ouders hebt gehad die dat niet hebben gedaan, die je slecht hebben behandeld. Maar dat kun je niet zomaar doortrekken.
Als Filemon de moeite had genomen hoe hele draad te lezen, was deze forummer duidelijk geworden dat TO en haar man niet voldoen aan de criteria; vader is niet narcistisch of moeder is niet veeleisend. Het zijn betrokken mensen.
Kwestie van goed lezen ipv aannames doen en doortrekken naar een ander.
Ciska, hoe was de avond met je vriendin? Heb je wat afleiding/ ontspanning gehad?
zilvegray, het was wel even fijn om thuis weg te zijn. Vriendin staat heel dicht bij dus ook veel over dochter gepraat, maar ook gewoon even over andere dingen.
Gaat je dochter nu ook psycho-educatie krijgen ivm haar autisme?
Iemand die ook ervaring heeft met zelfbeschadiging? Hoe ga je hier als ouder mee om, haal je alle scherpe dingen weg of juist niet?
