Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Wat moeilijk om zo’n beslissing te nemen. Zo verdrietig weer. Heel veel sterkte
Ik weet gewoon niet meer wat te zeggen of hoe te reageren. Vind het zo rot voor jullie allemaal. Ook voor dochter, het is zo uitzichtloos. Ik weet als geen ander hoe het voelt als ouder als je kind door zulke dingen heen moet. Machteloos ben je en zo veel verdriet. Heel veel sterkte en een
Wou dat ik meer kon doen....
lientje69 schreef op 25-10-2024 om 06:50:
Ik weet gewoon niet meer wat te zeggen of hoe te reageren. Vind het zo rot voor jullie allemaal. Ook voor dochter, het is zo uitzichtloos. Ik weet als geen ander hoe het voelt als ouder als je kind door zulke dingen heen moet. Machteloos ben je en zo veel verdriet. Heel veel sterkte en een
Wou dat ik meer kon doen....
Ik herken het ook . En ik denk dat iemand die het snapt al heel fijn is . Vond ik tenminste. En een luisterend oor is altijd fijn .
leef echt met je/jullie mee
Dochter is sinds zondagavond weer terug op de groep. Het veiligheidsplan is afgelopen vrijdag doorgenomen met het hele team en dan is het dus hopen dat dit ook voor iedereen helder is.
De dood staat heel erg op de voorgrond, afgelopen weekend een zeer emotioneel maar ook waardevol gesprek met dochter hierover gehad.
Ze wil ook heel graag dat haar euthanasie traject weer opgestart gaat worden.
Helaas moet ze daarvoor eerst behandeling ondergaan anders wordt ze bij voorbaat al afgewezen.
En ik weet niet hoe we haar dat moeten vertellen. Afgelopen weekend gaf ze voorzichtig aan het traject een kans te willen geven( zonder beloften, want zoals ze zelf zegt:als ik heel hoog in spanning zit ga ik gekke dingen doen), maar wat gebeurt er als we zeggen dat ze eerst behandeling moet ondergaan..
Wat ontzettend hartverscheurend en loodzwaar dit Ciska 
Moeten jullie dat nieuws brengen? En de aanvraag met haar doen? Zou dat niet iets zijn om in haar plan op te nemen als één van de punten die begeleiding dient op te pakken. Heel neutraal iets als 'euthanasiewens bespreken en verwijsmogelijkheden onderzoeken'. Ja, jullie weten al dat euthanasie niet vóór behandeling kan. Maar dat hoeft er niet bij in. Dan kan begeleiding eea met haar bespreken, mogelijkheden onderzoeken (evt met gesprek psycholoog oid) en aan je dochter terugkoppelen. Dan zal de conclusie zijn dat verwijzing nú niet zinvol is en dat ze beter kan wachten. Dat is dan voor haar wellicht beter te behappen (zakelijk en feitelijk) dan wanneer ouders het slechte nieuws brengen (met alle emoties die daarbij komen kijken). Uitgesproken of niet snapt je dochter echt wel dat dat ook iets met jullie doet. En dan is het ook nog 'gewoon een puber' die 'weer eens haar zin niet krijgt van haar ouders'.
Gaat over het euthanasietraject niet de psychiater? Dan zou opstarten betekenen dat zij, je dochter, hier met de psychiater in gesprek over gaat. Die gesprekken kunnen als ze invoelend worden gevoerd, al enige verlichting geven. Kan het zo zijn dat je dochter al weet dat er voorwaarden worden gesteld (heel soms wordt daarvan afgeweken)? Kunnen die niet het beste door de psychiater zelf worden benoemd (hopelijk op een manier waardoor zij niet met de rug tegen de muur komt te staan).
Er is een steunpunt levenseinde en psychiatrie, waar zij maar ook naasten terecht kunnen met vragen, een luisterend oor of ondersteuning, maar dat zal je wel kennen.
misschien dat niet elke lezer dit weet, Dochter is in maart al aangemeld bij de levenseindekliniek, haar toenmalige psychiater wilde niet meewerken aann ook maar iets wat met de dood te maken had, zelfs geen gesprekken.
Er is toen, in overleg, afgesproken dat ik met dochter de aanmelding zou doen.
Op een gegeven moment is de aanmelding OnHold gezet door oude mentor, omdat dochter wat meer met het leven bezig was en de dood wat naar de achtergrond was.
Dochter weet dat er voorwaarden aan zitten maar wil nu toch heel graag dat het traject weer opgestart wordt. (Er is in maart helemaal geen gesprek met dochter geweest, alleen mentor heeft toen contact gehad)
De psychiater die bij haar nieuwe werkplek zit is er 1 die maar 1x per 2 maanden een dag werkzaam is en alleen voor medicatie.
Ik heb er geen problemen mee dochter te ondersteunen in haar aanmelding bij het euthanasie traject/aanmelding ( dat klinkt alsof ik het niet erg vind, dat schets dan een verkeerd beeld)
En dochter is niet een puber die dan denkt; ik krijg mijn zin niet van mijn ouders, vind het ook niet fijn dat dit zo geschetst wordt
Heeft jouw dochter een hulpverlener met wie zij open en veilig over de suïcidaliteit en haar doodswens kan praten, Ciska? Het verbaast mij dat de psychiater zo stellig is geweest, als dat in elk geval niet ook gepaard is gegaan met een heel open gesprek over haar suïcidaliteit. Het is namelijk bekend dat erover praten en horen dat er na bepaalde stappen weer opnieuw naar gekeken kan worden, heel veel ruimte kan komen.
Ik heb wel eens de uitspraak gehoord: dood kun je altijd nog. En dat dit soms net lucht geeft, maar dat ze ook moet voelen dat ze in elk geval serieus wordt genomen in haar wens.
Misschien kan je hier even helemaal niks mee, Ciska, dus in elk geval een hele dikke knuffel. We houden jullie hier virtueel vast 🫂
Dat laatste begrijp ik goed, jouw dochter doet haar uiterste best, juist voor haar ouders waar ze empathie voor toont. Dat blijkt uit wat je schrijft. En het doet niet recht aan haar lijden en nood, waaruit zij een uitweg probeert te vinden. Wat zou het fijn zijn als ze gewoon zou puberen.
Helaas weten zoveel psychiaters geen raad met euthanasieverzoek, waren er maar mensen zoals Menno Oosterhoff die niet wegkijken.
Ik werk zelf op plekken waar hele fijne geestelijke verzorgers werken, die geen enkel onderwerp uit de weggaan en waar mensen zich in ieder geval kunnen uitspreken en zich gehoord voelen.
Onze psychiater zei
Blijf moeder geen hulpverlener. Maar wij zaten wel in de ggz
Ik gun jullie fijne hulpverleners.
En voor euthanasie moet je uit behandeld zijn . Ik gun jou dochter een behandeling.
Een die het leven weer draaglijk maakt
Een dikke knuff
Roos57 schreef op 29-10-2024 om 16:49:
Onze psychiater zei
Blijf moeder geen hulpverlener. Maar wij zaten wel in de ggz
Ik gun jullie fijne hulpverleners.
En voor euthanasie moet je uit behandeld zijn . Ik gun jou dochter een behandeling. (….)
Ik heb eens teruggekeken, het eerste bericht is van september 2022, dus de dochter van Ciska heeft al meer dan twee jaar een doodswens en geen adequate behandeling, want voordat Ciska hier schreef ging het natuurlijk al een tijdje niet goed met haar dochter.
hoe lang kun je als ouders hopen dat het beter gaat komen? Ciska schrijft zelf dat ze de euthanasiewens van haar dochter begrijpt en ik snap dat ze haar niet kwijt willen, maar de dochter heeft nu toch geen leven? Dit is toch uitzichtloos, zeker met alles wat Ciska hier beschrijft over de behandelingen en woonvormen.
ik begrijp echt niet waarom euthanasie zo’n ingewikkeld en pijnlijk traject moet zijn voor mensen in de situatie van Ciska’s dochter. En het is niet alleen voor haar verschrikkelijk, het leven van het hele gezin wordt erdoor beïnvloed.
ik heb bewondering voor Ciska hoe ze dit volhoudt.
