Ik weet het niet meer

Ciska78 schreef op 18-10-2022 om 08:31:

Kleinduimpje, fijn om te horen dat het bij je moeder zo goed heeft gewerkt, hopelijk bij onze dochter ook.

Zilvergray, voel jij geen angst als je dochter op school? Ik ben zo blij dat het momenteel vakantie is.

Dochter heeft heel specifiek verteld hoe ze zichzelf iets zou aandoen en dat is niet als ze op de fiets naar school gaat, ik vind het juist niet prettig als ze alleen thuis is, dus ik laat haar thuis liever niet alleen. En we hebben ons moeten inhouden om niet alle scherpe voorwerpen op te bergen achter slot en grendel.

De vakantie geeft zeker rust op meerdere vlakken.

Ik heb het zo met jullie te doen! Het gevoel van machteloosheid, het gaat niet snel genoeg, het is al 2 voor 12 voor je gevoel, en het gaat zo tergend langzaam allemaal.

Ik hoop dat de medicatie snel aanslaat hoor, dan hebben jullie ook wat meer rust, dit is niet te doen zo!

Wat zwaar Ciska  

Heb jij zelf ook wat hulp ? Iemand met wie jij kan praten ? Die er alleen voor jou is ?

Het is zo fijn dat OO 24/7 geopend is, zodat Ciska en Zilver-gray hun eerste gevoel hier kwijt kunnen. Voor gesprek met een therapeut moet je eerst een afspraak maken en een paar dagen wachten. Een telefonische hulpdienst kan ook, maar dan krijg je steeds een onbekende aan de lijn waarmee je geen connectie hebt.

Ciska78 schreef op 18-10-2022 om 09:00:

[..]

We krijgen wel ondersteuning vanuit hulpverleners, maar niet iemand die er alleen voor mij is. En ik merk dat het ook veel moeite kost om er met andere over te praten, gewoon omdat het vanbinnen zo’n zeer doet.

Och lieverd, dat doet het inderdaad. Ik vind het ook moeilijk om hier "hardop" over te praten, daarom ben ik zo blij dat ik dit zo van me af kan typen.

Ik heb persoonlijk wel baat bij de gesprekken die we hebben met het IHT en we zullen straks ook weer systeemtherapie oppakken.

Mijn man heeft echt een halve dag in bed liggen huilen toen we bij het gesprek van de begeleider en onze dochter hoorde wat de zwarte gedachten waren, hij kan er nog steeds niet over praten zonder te huilen.

Flanagan schreef op 18-10-2022 om 09:04:

Het is zo fijn dat OO 24/7 geopend is, zodat Ciska en Zilver-gray hun eerste gevoel hier kwijt kunnen. Voor gesprek met een therapeut moet je eerst een afspraak maken en een paar dagen wachten. Een telefonische hulpdienst kan ook, maar dan krijg je steeds een onbekende aan de lijn waarmee je geen connectie hebt.

♥️

Ciska78 schreef op 18-10-2022 om 09:00:

[..]

We krijgen wel ondersteuning vanuit hulpverleners, maar niet iemand die er alleen voor mij is. En ik merk dat het ook veel moeite kost om er met andere over te praten, gewoon omdat het vanbinnen zo’n zeer doet.

Dat snap ik heel goed

Bij mij werkte een eigen psycholoog wel heel goed .

En dat gun ik jou ook . Zorg goed voor jezelf. Blijf op de been . Het gaat helaas nog wel een tijdje duren . 🧡

Heftig om dit te lezen. Ik zat vroeger in een vergelijkbare situatie als jouw dochter. Wat ik je van mijn ervaring wil meegeven is dat bepaalde dingen die mijn ouders toen tegen mij gezegd hebben en niet hebben gedaan nog steeds bij me nadreunen. Mijn moeder heeft o.à. tegen me gezegd “Weet je wel hoe dit is voor ons? Wat moeten andere mensen wel niet van ons denken? Dat wij slechte ouders zijn?” Op een ander moment zei ze “Weet je wel hoe dit voor ons is, dat wij ons iedere dag moeten afvragen of jij wel levend terug uit school komt?” Ook heeft erg veel indruk gemaakt dat ze zei “Realiseer jij je wel wat dit allemaal kost? Wij moeten je iedere keer naar de psycholoog brengen? Dat kost veel aan parkeerkosten. En je vader zit daar iedere keer maar te wachten en wat als er iemand bekends binnen komt lopen die hem daar ziet?” 
Tot op de dag van vandaag heb ik er last van dat mijn ouders mij als last zagen. Ik had al zoveel pijn in mijn zwart, maar hun afwijzing en gebrek aan steun (ik werd thuis nooit geknuffeld of getroost) heeft bij mij diepe krassen achtergelaten. 
ik kan goed begrijpen dat zij zich onmachtig voelden en moeite hadden met de situatie. Ik begrijp ook dat het voor jullie heeeeeel erg moeilijk is (ik heb zelf ook kinderen inmiddels en let als een havik op hun mentale welzijn), maar ik wil jullie meegeven: steun je kind, vraag niet aan je kind om zich in jullie te verplaatsen en geef warmte, ben niet zoals mijn ouders. Hun opstelling (en dat was natuurlijk ook daarvoor en daarna nog een issue, zo eerlijk moet ik ook wel zijn) heeft diepe sporen achtergelaten. 

Donkey schreef op 18-10-2022 om 09:23:

Heftig om dit te lezen. Ik zat vroeger in een vergelijkbare situatie als jouw dochter. Wat ik je van mijn ervaring wil meegeven is dat bepaalde dingen die mijn ouders toen tegen mij gezegd hebben en niet hebben gedaan nog steeds bij me nadreunen. Mijn moeder heeft o.à. tegen me gezegd “Weet je wel hoe dit is voor ons? Wat moeten andere mensen wel niet van ons denken? Dat wij slechte ouders zijn?” Op een ander moment zei ze “Weet je wel hoe dit voor ons is, dat wij ons iedere dag moeten afvragen of jij wel levend terug uit school komt?” Ook heeft erg veel indruk gemaakt dat ze zei “Realiseer jij je wel wat dit allemaal kost? Wij moeten je iedere keer naar de psycholoog brengen? Dat kost veel aan parkeerkosten. En je vader zit daar iedere keer maar te wachten en wat als er iemand bekends binnen komt lopen die hem daar ziet?”
Tot op de dag van vandaag heb ik er last van dat mijn ouders mij als last zagen. Ik had al zoveel pijn in mijn zwart, maar hun afwijzing en gebrek aan steun (ik werd thuis nooit geknuffeld of getroost) heeft bij mij diepe krassen achtergelaten.
ik kan goed begrijpen dat zij zich onmachtig voelden en moeite hadden met de situatie. Ik begrijp ook dat het voor jullie heeeeeel erg moeilijk is (ik heb zelf ook kinderen inmiddels en let als een havik op hun mentale welzijn), maar ik wil jullie meegeven: steun je kind, vraag niet aan je kind om zich in jullie te verplaatsen en geef warmte, ben niet zoals mijn ouders. Hun opstelling (en dat was natuurlijk ook daarvoor en daarna nog een issue, zo eerlijk moet ik ook wel zijn) heeft diepe sporen achtergelaten.

Oh wat erg Donkey! Wat moet dat afschuwelijk voor je geweest zijn, je al zo waardeloos voelen en dan dit schuldgevoel er ook nog bij?

Hoeveel dit ook van me vergt, ik hoop niet dat mijn kind op wat voor manier dan ook zich schuldig gaat voelen naar ons toe. 

Zilver_gray schreef op 18-10-2022 om 09:32:

[..]

Oh wat erg Donkey! Wat moet dat afschuwelijk voor je geweest zijn, je al zo waardeloos voelen en dan dit schuldgevoel er ook nog bij?

Hoeveel dit ook van me vergt, ik hoop niet dat mijn kind op wat voor manier dan ook zich schuldig gaat voelen naar ons toe.

Nee, dat was inderdaad geen feest - maar ik probeer het te verwerken. Ik wilde vooral het signaal meegeven omdat ik ook heel goed begrijp hoe dat voor ouders is en dat ze ook onbedoeld en vanuit eigen onmacht dingen kunnen zeggen. Ik heb zelfs ooit mijn excuses aangeboden aan mijn ouders voor het leed wat ik ze heb aangedaan. 

Op het moment zelf had ik geen denkruimte om me in hen te verplaatsen. Later wel en toen kwam de schaamte ook. Ik weet niet of dat bij jullie kinderen ook nog gebeurt, bij mij was het tenslotte ook wel iets waar mijn ouders op “stuurden”. Maar het kan zijn dat ze later, als ze beter zijn, schaamte gaan voelen. Ik ben nu bijna 40 en ben pas vorig jaar tot het inzicht gekomen “ik was nog een kind, wat kon ik eraan doen?” (Ik was 10 toen ik met automutileren en suïcide begon). Misschien helpt het jullie en je kinderen, voor de toekomst, om je kind dan te helpen met de acceptatie “dat het zo zwart geweest is” en dat ze daar niks aan konden doen, ze hebben geen schuld. Je kiest niet voor een depressie, die pakt je gewoon. Nu weet ik dat, maar ik heb me wel zo’n 25 jaar verantwoordelijk en verkeerd, “een dader” gevoeld over die periode. Ik gun het jullie kinderen om dat eerder te kunnen loslaten. 

Donkey schreef op 18-10-2022 om 10:30:

[..]

Nee, dat was inderdaad geen feest - maar ik probeer het te verwerken. Ik wilde vooral het signaal meegeven omdat ik ook heel goed begrijp hoe dat voor ouders is en dat ze ook onbedoeld en vanuit eigen onmacht dingen kunnen zeggen. Ik heb zelfs ooit mijn excuses aangeboden aan mijn ouders voor het leed wat ik ze heb aangedaan.

Op het moment zelf had ik geen denkruimte om me in hen te verplaatsen. Later wel en toen kwam de schaamte ook. Ik weet niet of dat bij jullie kinderen ook nog gebeurt, bij mij was het tenslotte ook wel iets waar mijn ouders op “stuurden”. Maar het kan zijn dat ze later, als ze beter zijn, schaamte gaan voelen. Ik ben nu bijna 40 en ben pas vorig jaar tot het inzicht gekomen “ik was nog een kind, wat kon ik eraan doen?” (Ik was 10 toen ik met automutileren en suïcide begon). Misschien helpt het jullie en je kinderen, voor de toekomst, om je kind dan te helpen met de acceptatie “dat het zo zwart geweest is” en dat ze daar niks aan konden doen, ze hebben geen schuld. Je kiest niet voor een depressie, die pakt je gewoon. Nu weet ik dat, maar ik heb me wel zo’n 25 jaar verantwoordelijk en verkeerd, “een dader” gevoeld over die periode. Ik gun het jullie kinderen om dat eerder te kunnen loslaten.

Zeker stof tot nadenken, dankjewel voor het delen