Ik heb op mijn dochter gescholden en voel me vreselijk

Hallo allemaal, ik heb me hier zojuist aangemeld om mijn verhaal te doen. Alvast bedankt voor het lezen.

Ik ben een gescheiden vader met 2 dochters van inmiddels 13 en 15 jaar. 2 jaar geleden is er een hoop gebeurd. Mijn toenmalige vriendin maakte ruzie met mijn ex, de moeder van mijn dochters. Ik stond er middenin en heb uiteindelijk deze relatie om deze reden verbroken. Echter op kerstavond 2 jaar geleden escaleerde het met mijn oudste dochter die toen 13 jaar was. Na een ruzietje met haar zus, stuurde ik mijn oudste dochter naar boven. Ze liep kwaad naar boven met de woorden "Ik haat je en waarom zou ik naar iemand luisteren die mijn leven verpest". Dit raakte me enorm en ik werd (te) boos en kon mijn emoties niet meer beheersen toen mijn ex me belde (mijn dochter had haar moeder gebeld). In dat telefoongesprek wat ik met moeder heb onstond een harde woordenwisseling. Mijn dochter was op haar kamer, ik ging na het gesprek naar mijn kamer om af te koelen. Ik roep dan vaak dingen in mezelf om het te verwerken, dat doe ik vaker, niet beseffend dat mijn dochter mijn woorden hoorde. Echter wist ik niet meer wat ik had gezegd. Al met al wilde mijn dochter niet meer naar mij komen, na gesprekken met moeder, hulpverlening e.d. bleek dat mijn dochter vooral geen vertrouwen meer had en bang was voor mijn, inmiddels toen ex, vriendin. 2 jaar lang kon ik niet verkroppen dat ze niet meer kwam. Vooral het feit dat ze boos op me was, angstig zelfs, raakte me enorm. Nu 2 jaar later stuurde ze me een bericht via Whatsapp, nadat ik haar had geappt, wat ik vaker deed, hoe het met haar haar en hier de deur altijd openstaat voor haar. In die app die ze stuurde stond nu iets wat me totaal overstuur maakte en niet weet hoe er mee om te gaan. Ze schreef dat ik heb gezegd dat ze een kutdochter is en dat ze niet zou moeten bestaan!! Pfff die kwam binnen, heb ik dat gezegd?? Dat zit totaal niet in me en heb dit ook ontkent, maar misschien heb ik dit dus in mijn boosheid en emotie op mijn kamer geroepen en heeft ze dat gehoord. Ik heb mijn spijt betuigd, dat ik het vreselijk vind dat ze hier mee zit. Heb nog niet toegegeven, maar wel gezegd dat ik het vreselijk erg voor haar vindt en wat er ook is gezegd, dit echt niet de bedoeling en gemeend was, dat ik van haar hou en het dierbaarste is wat ik heb. Ze blijft echter bij haar keuze en zegt nooit meer te komen. Ik snap nu wel beter waarom ze in 2 jaar niet is gekomen, maar voel me ook een verschrikkelijke vader. Ik heb haar gisteren een kaart gestuurd met mijn excuses en lieve woorden en wil haar nog een uitgebreide brief sturen met mijn spijt en mijn beleving hierin. Wat kan ik nog doen? Ze wil niet met me praten, wil het zo graag weer goed hebben, het is een vreselijke gedachte dat je dochter zo boos op je is en je niet meer wil zien. De woorden die ik gezegd zou hebben blijven door mijn hoofd spoken, zoiets zeg je toch niet? Voel me vreselijk hierover. We hebben altijd een goede band gehad, avonturen beleefd, goede tijden en 1x escaleert de boel en het is over...

Rob