Ik heb op mijn dochter gescholden en voel me vreselijk

Wat een narigheid. En omdat de kinderen niet bij wonen is het ook niet snel bijgelegd want het is eenvoudiger om afstand te houden van zo'n moeilijk verhaal.

Gelukkig heb je in elk geval al erkend dat het gebeurt is en dat dat niet had gemoeten.

En dat je dat ook niet van mening bent. Maar ik zou ook zeker mijn excuus aanbieden, je gaat een kind niet zo confronteren met je volwassen frustraties. Dat is voor kinderen, die ook van jou afhankelijk zijn, heel intimiderend.

Dus excuus aanbieden kan mogelijk helpen, maar verder zou ik ook opletten of het niet toevallig een stijl van jezelf is om makkelijk te vervallen in schelden of afreageren. En daar kun je hopelijk wat aan doen. Tijdig elders kalm worden kan helpen.

Actief zoeken naar andere manieren om je af te reageren hopelijk samen met je dochter, kan ook haar helpen.

Wat AnneJ zegt, en nog iets. Je schrijft dat je het nog niet hebt toegegeven, maar wel je spijt hebt betuigd. Ik denk dat het voor haar belangrijk is dat je het wel toegeeft.

Laatste zin: "We hebben altijd een goede band gehad, avonturen beleefd, goede tijden en 1x escaleert de boel en het is over..."

Dat is niet helemaal waar natuurlijk. Er is de afgelopen jaren bijzonder veel aan vooraf gegaan. Hierdoor is jullie relatie al kwetsbaar denk ik. Zo uit je slof schieten kan voor haar harder aankomen dan jij misschien denkt. Probeer eens wat te doen aan  je manier van afreageren en leg dat uit aan je dochter. Het is een rotsituatie, ik wens je veel sterkte!

Het lullige is een beetje dat de afstand er al is. Ik ben ook wel eens verbaal uit de bocht gevlogen tegen een kind, maar omdat ze hier in huis wonen, moet je toch samen door. Ik merk het nu met mijn eigen vader, die heeft het afgelopen jaar ook flink op mijn hart getrapt (of eigenlijk zijn nieuwe vlam), en ik ben eigenlijk wel klaar met de man. Het is mijn vader, maar verder heb ik niet zoveel met hem en doe ik het prima zonder.

Wat een nare situatie. Twee dingen: vertrouwen komt te voet en gaat te paard. En: liefdes niet wat je zegt maar wat je doet. 

He hheedt dusheel veel tijd nodig voordat je dochter jou weer durft of zal kunnen vetrouwen. Ik lees ook dat je heel erg bezig bent met haar (willen) vertellen over wat jou dwars zit. Dat zijn woorden hè. Teveel woorden kunnen averechts werken. Brieven schrijven naar je dochter, ik weet 'tniet hoor. 

Het is vooral belangrijk dat zíj zich gehoord voelt nu. "Ze schreef dat ik heb gezegd dat ze een kutdochter is en dat ze niet zou moeten bestaan!! Pfff die kwam binnen, heb ik dat gezegd?? Dat zit totaal niet in me en heb dit ook ontkent". Nou, ontkennen dat je iets gezegdheb is niet bepaald luisteren naar wat iemand verteld.

Ik lees vooral dat je het erg vind voor jezelf. Maar ik denk dat 't belang van je dochter in dit geval voorop zou moeten staan. Waarbij er natuurlijk een oorzaak en begrip kan en mag zijn voorje uitglijder. Maar van je vader horen dat ie je liever niet zou hebben is best wel een dingetje. 

Tja, van je vader horen dat je een kutdochter bent en er beter niet zou kunnen zijn, is uiteraard een behoorlijk dingetje. Maar als een puber roept dat ze je haat omdat je haar leven verpest is dat een puberdingetje en moet je er niet te zwaar aan tillen: ene oor in, andere oor uit. Ik denk in het algemeen dat kinderen veel te veel van hun ouders verwachten. Ik deed dat vroeger zelf ook en dat is maar zeer mondjesmaat tot mij doorgedrongen. Ouders zijn ook maar mensen en ze doen soms bijzonder stomme en nare dingen. Maar om ze nou op 1 misstap af te rekenen? Dat vind ik bijzonder. Je schrijft over die periode met een ex, die ruziemaakte met de moeder van je dochters. Het lijkt erop alsof er toen over langere tijd schade is aangericht, kennelijk ook in de relatie met je dochters. Heb je dat wel eens met ze besproken? Als zij langere tijd het gevoel hebben gehad dat jij loyaler was aan de vriendin dan aan hen, bouwt zich daardoor natuurlijk boosheid op. Wat uit jouw post ook niet duidelijk wordt, is waar het conflict eigenlijk over ging. Het lijkt ‘nergens’ over te gaan, over een akkefietje met de jongste. Maar moeder moest worden gebeld en je raakte helemaal buiten jezelf van woede. Wat is daar nou echt gebeurd? 

Als ik het zo lees, denk ik dat er pijn zit bij je dochter waarvoor ze erkenning verwacht. En dat is niet vanwege die ene uitspraak alleen. Dat was de druppel. 

Voor jezelf zul je in het reine moeten komen met het feit dat je fouten hebt gemaakt, in de ogen van je dochter zo dramatisch dat ze het contact wil verbreken. Dat lijkt misschien een hard oordeel, als ik dat zo zeg. Maar dat bedoel ik niet zo. Ik bedoel: dat gebeurt ‘gewoon’. Mensen maken ‘gewoon’ fouten, ook hele pijnlijke. Dat is natuurlijk geen excuus waar je bij haar mee kunt aankomen. Maar het betekent wel dat je ernstige fouten kunt maken en tegelijkertijd een goed mens kunt zijn. Vanuit dat bewustzijn kun je naar haar toe je fouten op je nemen, terwijl je niet haar veroordeling op je neemt. Het lijkt alsof je daar bijzonder door getriggerd werd en wordt: pijnpunt van jou. Je vindt het moeilijk toe te geven dat je het hebt gezegd, omdat je het niet meer weet. En ook omdat je het heel beschamend vindt, lijkt het. Ik denk dat je daar op een nuchtere, kalme manier mee voor de dag moet komen naar je dochter: “Ik schaam me kapot. Ik wil het niet gezegd hebben en ik denk dat ik er gewoon niet meer aan wilde denken want ik weet het echt niet meer. Maar als jij het zegt, is het gewoon zo gegaan en ik wil dat je weet dat ik me er heel erg voor schaam en dat ik zou willen dat ik op een betere manier met mijn frustratie was omgegaan. Het slaat echt helemaal nergens op, wat ik geroepen heb. Sorry.”

Een totaal ander punt is dit: mijn zoon, ook vijftien, wil zijn vader ook niet zien en verwijt hem vanalles. Daar zitten deels echte, serieuze grieven achter. Maar uiteindelijk heeft het ook heel veel te maken met het onvermogen van kind om met frustraties en emoties om te gaan. De relatie is gecompliceerd geworden en dat groeit zoon boven het hoofd. Het is ook juist de pijn van vader die hij niet aankan. Hij wil ‘assertief’ kunnen zijn (heeft daar een nogal eendimensionaal beeld van) en haat het dat zijn vader verdrietig en gekwetst reageert en iets van hem nodig heeft. Als vader door het stof gaat, vindt hij dat ongeveer net zo erg als dat hij door het lint gaat. Dat is niet een-twee-drie op te lossen. Ik verwacht dat daar tijd overheen zal gaan, omdat zoon een ontwikkeling heeft door te maken. Als ouder kun je in die tijd alleen aan je eigen kalmte werken, je eigen verdriet onder ogen zien. Als het aan de orde is, zou je ook kunnen onderzoeken hoe jouw onvermogen heeft bijgedragen aan de frustratie van je kind (onvermijdelijk in ouder-kind relaties) en haar daar op een kalme manier erkenning voor kunnen geven. En verder de lijn open houden, wat je doet. Accepteer dat zij haar ontwikkeling door moet maken en maak in die tijd je eigen ontwikkeling door. 

Bedenk ook dat wat je dochter heeft gezegd je niet gezegd hoeft te hebben, maar hoe het bij je dochter is overgekomen. Dat kan heftiger zijn dan wat je letterlijk hebt gezegd. Mijn moeder zei nooit wat, maar boos dat ze kijken kon, daar heb ik als kind/puber heel wat bij ingevuld!

Even ter relativering, wat vooraf ging:

'Na een ruzietje met haar zus, stuurde ik mijn oudste dochter naar boven. Ze liep kwaad naar boven met de woorden "Ik haat je en waarom zou ik naar iemand luisteren die mijn leven verpest". Dit raakte me enorm en ik werd (te) boos en kon mijn emoties niet meer beheersen toen mijn ex me belde (mijn dochter had haar moeder gebeld). In dat telefoongesprek wat ik met moeder heb onstond een harde woordenwisseling.'

Je oudste dochter naar boven sturen vanwege een ruzie met haar zus, dat kan ook begrepen worden in de termen van 'opvoeding' en zorgen voor de-escalatie.

De uitspraak van je oudste dochter (ik haat je) zou zomaar uit de mond van een puber kunnen komen. Daar had je niet zo boos over hoeven worden als je dat had kunnen relativeren. blijkbaar ben je daar kwetsbaar in. ook nu doe je alles om weer geliefd te worden door je dochter. Maar pubers hoeven niet van hun ouders te houden, dat komt later wel weer.

Dat je dochter haar moeder had gebeld was een zwaktebod, blijkbaar voelde ze aan dat haar moeder het wel voor haar op zou nemen (heeft ze wel het hele verhaal verteld), dat moeder jou vervolgens gaat bellen klopt gewoon niet. Ze had tegen dochter moeten zeggen: praat het uit met je vader, einde telefoongesprek.

Nu concentreert zich alles op wat jij mogelijk wel of niet gezegd zou hebben, dochter kan zich gedragen als de vermoorde onschuld, blijkbaar wordt ze daarbij gesteund door moeder (die haar niet terugstuurt naar jou) jij kunt alles uit de kast halen om haar weer te behagen.  Sorry, maar dit begint langzamerhand op een stinkende wond te lijken. Je hebt fouten gemaakt, je dochter ook. Zij had geen ruzie moeten maken met haar zus en ze had niet mogen roepen dat ze jou haatte (ze weet nu zelf hoe erg dat kan zijn, als waar is wat zij denkt dat jij hebt gezegd).

Onder het motto: waar twee vechten hebben twee schuld zou je, als je weer in contact komt, kunnen afspreken:

- geen ruzie maken (is natuurlijk nooit vol te houden, maar wel een goed uitgangspunt);

- je inhouden als je boos bent, even omlopen, later uitpraten;

- niet serieus nemen wat iemand zegt als hij/zij boos is (je hebt aan beide kanten voorbeelden van pijnlijke uitspraken).

- uitpraten met vader wat bij vader gebeurt en bij moeder wat bij moeder gebeurt.

Mocht het niet individueel met je dochter lukken, dan zou je er wellicht zelfs een familiebijeenkomst aan kunnen wijden. Belangrijk is dan wel dat je vooraf gesteund wordt door de moeder: ziet zij ook dat de huidige ontwikkeling niet goed is voor dochter, dat dochter zo teveel d etouwtjes in handen krijgt, de schuld elders neerlegt en neit naar haar eigen aandeel en leerpunten kijkt?

Over het eerste probleem heb ik het nu niet, je vriendin die ruzie gaat maken met je ex. Dat heb je zelf al opgelost.

Heb je wel nog contact met je andere dochter?

Tsjor

Tjsor, jij schreef: "Nu concentreert zich alles op wat jij mogelijk wel of niet gezegd zou hebben, dochter kan zich gedragen als de vermoorde onschuld, blijkbaar wordt ze daarbij gesteund door moeder (die haar niet terugstuurt naar jou) jij kunt alles uit de kast halen om haar weer te behagen."

Dit weten wij niet. Ik weet helaas uit eigen ervaring dat je een kind met klem kunt verwijzen naar de andere ouder maar dat kinderen van vijftien daar helaas niet per se gehoor aan geven. Ik weet ook dat als er problemen ontstaan met kinderen en tussen ouders en kinderen je als (gescheiden) ouders op gespannen voet met elkaar kan komen te staan, uit pure machteloosheid. 

"Mocht het niet individueel met je dochter lukken, dan zou je er wellicht zelfs een familiebijeenkomst aan kunnen wijden. Belangrijk is dan wel dat je vooraf gesteund wordt door de moeder: ziet zij ook dat de huidige ontwikkeling niet goed is voor dochter, dat dochter zo teveel de touwtjes in handen krijgt, de schuld elders neerlegt en niet naar haar eigen aandeel en leerpunten kijkt?"

Dit zou een goed idee kunnen zijn. Maar zelfs als moeder dat ook ziet en zich hierover wil uitspreken, wil dat nog niet zeggen dat dochter hiervoor open kan staan. Je kunt ze niet dwingen naar hun eigen aandeel en leerpunten te kijken. Een starre houding is niet zomaar oplosbaar. Pubers worstelen met zichzelf en slepen daar met een beetje pech iedereen in mee. Mijn zoon weet heel goed dat ik niet meega in zijn ongenuanceerde afkeuring van zijn vader en ik heb er vaak op aangedrongen dat hij het contact herstelt maar het gaat onder protest, heel langzaam en twee stappen vooruit één terug. Ik weet natuurlijk niet of dit ook aan de orde is bij Robs dochter maar mijn zoon zit enorm met zichzelf in de knoop en daar heeft niemand schuld aan of (doorslaggevende) invloed op. 

Beste Rob, wat ik in je verhaal lees, is dat je meer spijt hebt om de gevolgen van schelden dat om het schelden zelf. Ja je vindt het wel erg dat je dit gezegd zou hebben maar je richt je vooral op dat het weer goed moet zijn met je dochter. Maar dat voelt voor die ander niet als een veilige basis. en veel apps met lieve woordjes sturen helpt misschien juist ook niet. En zeker niet verzachtende omstandigheden voor mijzelf aanvoeren.  Wat mij, als kind in zo'n situatie zou helpen is: 

- erkennen dat je ruimschoots te ver bent gegaan

- erkennen dat je probleem met 'angermanagement' hebt en dat je daar onmiddellijk hulp bij gaat zoeken (want zeg eens: was dit de enige driftbui in de opvoeding en je relaties?)

- te kennen geven dat de deur altijd open staat, je zielsveel van haar houdt, maar dat je erkent dat ze diep gegriefd moet zijn en daarom de bal bij haar laat liggen qua contact. "kom wanneer jij wilt, op de plaats die jij wilt, met personen die jij wilt, hoe lang of kort jij wilt, morgen, of over tien jaar: je bent altijd meer dan welkom". En dit herhalen op verjaardagskaartjes en kerstkaartjes. 

Dan zou ik erkenning voelen als kind en de ruimte voelen om mijn gevoel langzaam weer voor je te openen. 

sterkte man Lexus

'kinderen van vijftien' Indertijd was ze 13, dat is net iets anders.

Gedane zaken nemen geen keer. Maar ik denk dat het goed is om alles ook eens in een ander perspectief te bekijken. Zoals Rob64 de posities nu neerzet is het niet goed, niet voor hem, maar ook niet voor het meisje. Ik heb ook veel ellende gezien van een vader die zich -wellicht terecht-  schuldig voelde en een kind dat daarvan 'profiteerde'. Dat maakte de verhoudingen nogal scheef. Ja, als opvoeder maak je fouten en ben je maar een mens. Als puber kom je daar achter en dat kan je enorm teleurstellen. Maar straks, als de puber volwassen is, dan ziet de wereld er weer anders uit.

Tsjor

tsjor schreef op 01-03-2021 om 12:29:

'kinderen van vijftien' Indertijd was ze 13, dat is net iets anders.

Gedane zaken nemen geen keer. Maar ik denk dat het goed is om alles ook eens in een ander perspectief te bekijken. Zoals Rob64 de posities nu neerzet is het niet goed, niet voor hem, maar ook niet voor het meisje. Ik heb ook veel ellende gezien van een vader die zich -wellicht terecht- schuldig voelde en een kind dat daarvan 'profiteerde'. Dat maakte de verhoudingen nogal scheef. Ja, als opvoeder maak je fouten en ben je maar een mens. Als puber kom je daar achter en dat kan je enorm teleurstellen. Maar straks, als de puber volwassen is, dan ziet de wereld er weer anders uit.

Tsjor

Hier ben ik het helemaal mee eens! Het is én-én: ouders maken stomme fouten die echt  verwijtbaar zijn én dat is normaal en je neemt je verantwoordelijkheid en probeert van daaruit een weg vooruit te vinden. Je als ouder klein en onderdanig maken en keer op keer door het stof gaan is geen goede oplossing. Ja, mensen kunnen je kwetsen. En dan zoek je een manier om door te gaan. Als degene die je gekwetst heeft dichtbij je staat, een ouder is, zoek je een manier om mét elkaar door te gaan: je hebt maar twee ouders, wees er zuinig op. Je rekent elkaar niet af op je slechtste eigenschappen. Je hoeft niet alles (meteen) uit te praten. Je kunt ook eerst weer eens een tijdje gewoon leuke dingen doen en dan merk je vanzelf wat er nog besproken moet worden. Je zoekt ook manieren om een beetje om elkaars slechte eigenschappen heen te manoeuvreren. Die hebben we immers allemaal. Het is niet gezond om eindeloos te blijven hangen in een grief. Het is ook niet gezond om te bevestigen dat dat normaal is en dat de ander zich in allerlei bochten moet wringen om jou weer 'aan boord' te krijgen. Dat geeft geen goed beeld van de werkelijkheid van relaties. In een situatie als deze, waarin de aanleiding wordt geschetst als één geëscaleerde ruzie, is dat zelfs ronduit vreemd. Daarom vermoed ik dus dat er langere tijd frustratie is opgebouwd. Maar dan nog geeft het gedrag van de dochter aanleiding tot zorg. Tenzij vader een akelige narcist is, en daar zie ik hier geen enkele aanleiding voor, is het contact verbreken met één van je ouders meestal geen goede oplossing van je probleem. Dat probleem zit namelijk in jezelf: je hebt verkeerde verwachtingen van mensen. De moeder zou de vader niet moeten bijvallen omwille van de vader maar omwille van de dochter. Je wil immers dat je kind opgroeit tot een gezonde, evenwichtige volwassene die gematigd en genuanceerd kan reageren als ze wordt gekwetst en die dan kan bijdragen aan een oplossing. Maar goed, je kan dat allemaal niet afdwingen. En als die houding aan de andere kant er niet is en (nog) niet komt, kun je alleen zélf het evenwicht bewaren. Dat is taai. 

hallo, 

ik weet hoe het voelt, ik ben zelf 14 jaar en heb heftige argumenten met mijn vader gehad, het is niet alleen een excuses aanbieden, het gaat lang duren. maar het is het waard. mijn advies zou zijn, schrijf ee brief waarin je alles toegeeft en niet alleen benadrukt hoe erg het u spijt, misschien kunt u uzelf inlezen in "meningloze dingen zeggen uit agressie" of iets in die richting, kijken hoe dat ontvangen wordt, het zal u niet gelijk vergeven worden, maar er kan vertrouwen op worden gebouw, mocht u dochter erover willen praten, moet u eerst aandachtig naar haar verhaal luisteren zonder iets in te brengen en dan u zich op de situatie aanduiden

ninte