Hulphond voor dochter
Mijn dochter is 16 jaar, en heeft 3 jaar geleden de diagnose depressie gekregen. Dit speelt ook nog steeds. 2 jaar geleden heeft ze de diagnose autisme gehad, maar in een lichte vorm. Ze heeft soms last van drukke ruimtes, bijvoorbeeld wanneer we gaan winkelen etc. Op school heeft ze dit niet. Wel is ze langere tijd gepest.
Sinds 1 jaar heeft ze last van extreme faalangst en paniekaanvallen. Hoewel ze goed leert klapt ze op toetsen volledig dicht en raakt in paniek. Ze wordt dan erg misselijk. Ze is hier al meerdere keren voor ziek naar huis gegaan. Ze heeft al een faalangst training gevolgd, maar zonder effect. Toen ze afgelopen week huilend thuis kwam en zei dat ze het echt niet meer kon schrok ik. Ik wist natuurlijk dat het niet helemaal lekker ging maar mijn dochter uit vrijwel nooit haar emoties (hoewel dat wel zou moeten). Toen opperde ze het idee om een psychiatrische hulphond te nemen. Ze wilde al langer een hond, maar daar ben ik altijd tegen geweest. Mijn man wilde het niet, dus het ging jiet door. Toch begin ik te twijfelen. Want wat als het haar wel degelijk helpt? Er is vrijwel altijd iemand thuis, dus dat moet geen probleem zijn. Ook hebben we een vrij grote tuin. Maar er komt zo veel kijken bij een hond. Ik weet niet goed wat ik moet doen.
Rutiel
Het lijkt mij niet zo verstandig om dochter mee te nemen. Neem in dit geval partner mee...
Gets
Wat flauw, de trollenkaart trekken bij een andere mening.
Mijn hond heeft het prima hoor, en 'mag' altijd plassen in de tuin.
Honden wennen gewoon doorgaans prima aan bepaalde tijden/structuren.
Prima als jij 6 x per dag met je hond uit wilt gaan, maar dat is mi gewoon geen must.
En lang? Tsja, toen ik puber had wandelde ik heel graag met onze hond. Maar na een kwartier had die hond het lang en breed gehad en wandelde fijn terug naar huis.
Het zijn zo van die ingesleten ideeën die verward worden met feiten. (ooit geroepen door een enkele goeroe enz)
Voor mensen voegt het vaak ook heus wel iets toe, veel bewegen, sporten enz. Maar ik ben niet van de school die vindt dat een mens die minimaal beweegt een soort van inferieur leven leidt ofzo, absoluut niet.
In de VS is het vaak al gemeengoed om honden thuis, in koelere omstandigheden, op de fitnessapparaten te laten gaan. Yeah! Leuk hoor, als dat je hobby is. Maar laten we alsjeblieft niet doorslaan in ge-en verboden.
Waf
Jouw reactie vind ik op mijn beurt nu júist reden om mijn wenkbrauwen omhoog te trekken. Het gaat er niet zozeer om hoe vaak je je hond uitlaat, maar of hij voldoende gelegenheid krijgt om te plassen en poepen als dat nodig is. Wij hebben in totaal 7 honden gehad en die 7 honden hadden gemeen dat ze meer dan 3 keer per dag naar buiten moesten. Wij laten onze hond uit naar zijn eigen behoefte. Niet naar hoe wij vinden dat die behoefte hoort te zijn. Als je zoals hier ook geschreven is, een flinke tuin hebt, waar een hond zich uit kan leven en ook zo her en der een plasje mag doen, dan is dat een andere situatie als van iemand die dat niet heeft. De laatste zal er vaker uit moeten. Ik kan vinden dat onze hond maar 4 keer naar buiten hoeft, maar als hond rond 5 uur opeens op knappen staat, hou ik niet star aan een schema vast, dan ga ik. Ook als uitje nummer 6 nodig is.
Mijn schoonmoeder vertelde weleens dat ze hun hond (ze was toen nog niet met mijn schoonvader getrouwd) een keer twee dagen alleen thuis hadden gelaten en, zo zei ze trots.. hij had niets gedaan in huis! Je kan mij meer vertellen, maar dat noem ik je hond kwellen. Alleen al het feit dat je een hond twee dagen lang alleen thuis achter laat. We reageerden dan ook met ontzetting op haar verhaal. Een zindelijke hond zal zijn uiterste best doen om zijn thuis schoon te houden. Als baas ben je zijn enige weg naar 'verlossing'. Tot het echt niet langer gaat uiteraard, dan laat hond zijn plas en meer lopen. Maar dat is niet normaal.
Dier
Mijn oudste kampt ook met depressieklachten. Al langere tijd en in heftige mate.
Wat haar heel veel steun geeft zijn onze katten. Nu hebben we geen standaard huis tuin en keuken katten maar Maine coons. Ik noem ze ook we eens de honden onder de katten. Maar dan zonder uitlaten. Ze gaan mee wandelen, volgen ons door het huis. 1 ligt de hele avond op schoot. De ander kruipt op haar boeken als ze leert. Ze zijn continu in de buurt.
Ik heb een tijdje terug ook gedacht aan een hulphond. Vooral ook omdat het haar naar buiten zou dwingen. Ivm werk hebben we het tot nu toe niet gedaan
Hier ook
Wij hebben konijnen, katten en een hond. De katten zijn al een grote emotionele steun voor mijn kinderen. Maar de hond nog veel en veel meer. Elke boze of verdrietige of onzekere bui wordt gesmoord in de vacht van de hond. Die dat ook superfijn vindt en dat duidelijk laat merken. Erg leuk is dat! Aan de konijnen hebben ze weinig. Die houden eigenlijk helemaal niet van knuffelen.
Maar! Je moet wel zelf ook heel graag een hond willen. Want inderdaad, als de kinderen op school zitten, bij vrienden zijn, uitgaan, etc moet jij die hond uitlaten. Als je graag buiten bent en houdt van wandelen is dat natuurlijk alleen maar fijn. Ik ben altijd blij dat als ik na een drukke werkdag thuis kom een uurtje kan lopen met de hond.
Wij laten de hond (kleintje maar wel heel actief) vijf keer per dag uit: s ochtends vroeg en s avonds laat een snel plasje (paar minuten), twee keer een minuut of 20 aan de lijn en 1 keer een uur in losloopgebied. Wij hebben ook een omheinde tuin, maar ik vind poep in de tuin echt vies.
kleine, iets oudere hond misschien?
Als kind had ik bij mijn ouders een hondje en dat was echt een van mijn aller beste vriendjes, mijn ouders wilden nooit een hond, maar bijna dagelijks zeurde ik er om. Ik was echt dolgelukkig toen het hondje kwam. Ik had echt hele 'gesprekken' met het beestje en ik knuffelde en speelde wat af met hem. En mijn ouders waren trouwens daarna ook al snel verliefd op de hond.
Natuurlijk doe je het met elkaar, qua verzorging en uitlaten. Mijn moeder deed het in de ochtend, ik in de middag en mijn moeder ook wel, en in de avond mijn vader. En hij kon ook nog in de tuin tussendoor.
In het weekend kon je dan ook nog gezellig met hem naar de hei, je bent gewoon veel actiever met een hond, ik ga nu nooit meer zomaar naar de hei, maar met een hond zou ik er veel vaker op uit gaan. Dus ik denk dat het voor je dochter echt goed zal uitpakken om een hond(je) te hebben, een kleinere is misschien handiger omdat zo'n beestje letterlijk minder ruimte inneemt en vaak iets tevredener is met korte rondjes (met hun korte pootjes 
Wij hadden een poedel, die verharen niet, dat vond mijn moeder erg belangrijk, en nu ik zelf een huishouden heb en soms een verharende hond van een vriendin over de vloer heb, begrijp ik haar keuze heel goed!
Brenda
Ik was vroeger ook dolgelukkig met de hond die we hadden, maar mijn vader niet, dus de hond ging weg. In een gezin moeten de ouders het ten eerste leuk genoeg vinden om een hond te nemen, dan zouden ze het pas aan de kinderen moeten voorstellen. De ouders hebben de hond, de kinderen doen er aan mee.
Toch
Ik vind een kind van 16 gewoon een beetje te oud om daar nog voor een hulphond te nemen. Straks gaat ze op kamers of wat dan ook en de hond kan niet mee. Die hond leeft wellicht nog tot ze 26 is!
Je moet er als ouder natuurlijk wel achterstaan en dat mocht de situatie in de toekomst veranderd je het ook gewoon zelf leuk vindt een hond te hebben. De ouders moeten er ook achter staan. Dieren kunnen enorm therapeutisch werken en voor twee van onze kinderen zijn ze heel belangrijk maar het grootste deel van de zorg komt uiteraard op ons neer.
bicyclette
Ik vind dit toch wel een harde reactie...
Natuurlijk neem ik niet zomaar een hond! Dat doe ik pas wanneer ik (en mijn man) er volledig achter staan, en eventuele opvang voor vakanties hebben geregeld. Om maar meteen te zeggen dat wanneer het niet gaat we de hond meteen terug sturen naar de fokker of asiel vind ik dan ook wel erg ver gaan.
Een hond neem je niet zomaar; en daar ben ik me van bewust. Ik plaats niet voor niets deze vraag op dit forum. Ik wilde alleen weten of iemand eventueel ervaring had met dit geval.
