Huiswerk, hoe krijg ik mijn kind zover
Graag zou ik een cursus willen volgen. Hoe krijg ik mijn puber zover dat ze op tijd en serieus haar toetsen leert?
Dochter, 14, begint altijd erg laat aan het leren voor toetsen. Daardoor stress en niet altijd even goede cijfers. Nu staat de toetsweek voor de deur, elke dag alleen een toets en verder geen les. Chill! denkt dochter. Lekker de hele dag tiktok etc. En ik heb de zenuwen omdat ze er laat/slecht voor leert en ik wel graag wil dat ze over gaat. Dat wil zij ook, maar zich ervoor inzetten… Ze heeft nu zo’n leuke groep vriendinnen, wil ze graag bij blijven. Heeft iemand het wondermiddel?
Nee, er is geen wondermiddel. De meeste pubers krijgen pas door dat je voor je toetsen moet leren als ze zelf pubers hebben die dat niet snappen
Een leestip voor jou: Het puberende brein van Eveline Crone.
Je zou kunnen kijken naar huiswerkbegeleiding, je kan het ook loslaten en dan voelt ze de consequenties als ze blijft zitten vanzelf.
Due-scimmie schreef op 20-06-2022 om 21:54:
Je zou kunnen kijken naar huiswerkbegeleiding, je kan het ook loslaten en dan voelt ze de consequenties als ze blijft zitten vanzelf.
Ik zal wel te beschermend zijn maar dat zou ik haar graag willen besparen. Me er helemaal niet mee bemoeien zoals mijn moeder deed, ik vrees dat ik dat niet kan.
Netherfield schreef op 20-06-2022 om 21:59:
[..]
Ik zal wel te beschermend zijn maar dat zou ik haar graag willen besparen. Me er helemaal niet mee bemoeien zoals mijn moeder deed, ik vrees dat ik dat niet kan.
En daar bereik je niks mee, behalve dat jullie ruzie krijgen. Een van onze kinderen was ook in de derde iets minder gemotiveerd dan wij zouden willen. Ons mantra was: wij hebben ons gymnasiumdiploma al, dus wij gaan jouniet achter de broek zitten, je moet zelf leren. Gelukkig viel snel het kwartje toen de school al in januari dreigde met blijven zitten. Toen realiseerde hij zich dat zijn tweelingbroer wel doorging en hij niet en dat zinde hem niet. Toen heb ik hem geholpen met plannen en daarna ging het beter.
jij zou het op de vriendinnengroep kunnen gooien en zeggen dat vriendschappen kunnen verwateren als ze niet meer bij elkaar in de klas zitten. En natuurlijk helpen als ze om overhoorhulp of planhulp vraagt.
Je kunt niet dwingen. Wel een beloning voor overgaan in het vooruitzicht stellen of de consequenties laten ervaren van blijven zitten en er op wijzen dat als ze bij de vriendinnen wil blijven ze er wat voor zal moeten doen.
Plannen was hier het antwoord en wel in een papieren planagenda als de Schoolplanner XXL. Er zijn ook andere. Bij dochter viel het kwartje toen ze in zo'n papieren agenda ging opschrijven wat ze allemaal moest doen en dat ging zitten inplannen, naast sport, feestjes, enz. In Magister kijken ze alleen wat morgen af moet en als dat een grote toets is, zijn ze al te laat met leren. Dochter kreeg bij het vooruit plannen al milde stress omdat ze zag hoeveel het was, maar ze had nooit meer de hysterische stress die ze had als ze erachter kwam dat ze morgen een boekverslag moest inleveren en er nog niet aan was begonnen. Ik heb in het begin even geholpen met plannen, daarna kon ze het zelf.
Verder inderdaad benoemen hoe leuk het zou zijn als ze met haar vriendinnen naar de volgende klas kan gaan. En de jongens van een klas lager zijn echt nog baby's 
Als zij geen probleem heeft, kun jij het niet oplossen. En zelfs als ze een probleem heeft, is het niet gezegd dat jij het kunt oplossen.
Heb je haar als eens gevraagd of je iets voor haar kan doen? Als ze dat niet nodig vindt, kun je proberen om haar bang te maken, zodat ze alsnog een probleem heeft. Of je moet een sappige wortel voor haar neus laten bungelen als ze doet wat jij vraagt.
Ik heb het altijd bij de kinderen gelaten en op mijn handen gezeten.
Wel regelmatig gezorgd beschikbaar te zijn. En dan kwam jongste zelf wel af en toe sparren over dit soort onderwerpen.
Ze had zelf al snel behoefte aan een planning (vooral voor tijd rondom toetsweken) en in het begin vroeg ze mij die te maken, later ging ze dat zelf doen.
Dreigt ze ook echt te blijven zitten? Als puber was ik ook zo. Dag voor de toets sloeg ik m'n boek eens open las het een keer door en klaar. Het probleem was dat het eigenlijk gewoon te makkelijk voor me was. Met die instelling heb ik overigens gewoon m'n diploma behaald.
Waarschijnlijk had het me enorm geholpen als ik een niveau hoger had gezeten. Dan had ik misschien daadwerkelijk moeite moeten doen om de stof erin te krijgen.
Gevolg was dat ik als flierenfluitende 17-jarige met een havo diploma van school kwam zonder enig besef dat je soms je best moet doen om iets te bereiken. Het heeft me een paar jaar gekost om te bedenken wat ik wilde. Om uiteindelijk heel fanatiek dat doel na te streven en te bereiken. Maar het was lastig om te leren dat je soms moeite moet doen om iets te leren.
Hier heel veel ervaring met pogingen om pubers aan het huiswerk te krijgen.
Desondanks heb ik geen enkele tip; al mijn pogingen hebben gefaald. Toen mijn pogingen (druk leggen, consequenties in laten zien, (grote en kleine) positieve beloningen instellen) de sfeer in huis en onze relatie steeds meer negatief gingen beinvloeden heb ik het zo veel mogelijk los gelaten. Vooral omdat mijn pogingen geen enkel succes hadden.
Je kunt een paard naar het water brengen, maar het niet dwingen om te drinken.
Twee van mijn kinderen hebben zo diploma's onder hun niveau gehaald (havo). Ze snapten wel dat diplomaloos van school gaan onhandig zou zijn. Dus ze hebben uiteindelijk een enkele keer enige (zo weinig mogelijk) energie in een examenvak gestopt.
Na een tussenjaar wilden ze gaan studeren. Want direct aan het werk, dat was ook niet aantrekkelijk. Dus, ingeschreven op een aardige HBO-opleiding, Dat bleek direct veel te saai voor hen, want te schools en niet uitdagend. En ze wilden toch wel een boeiende opleiding volgen.... Vanaf toen hebben ze vol ingezet op het halen van hun propedeuse, als toegang voor de universiteit.
Nu zijn ze beiden zeer gemotiveerd om hoge cijfers te halen op de universiteit. Ze studeren zeer serieus, vinden veel vakken boeiend en gaan voor niet minder dan een 8. Ik weet niet wat ik mee maak...
Het kán dus goed komen (met het willen studeren). Ik had andere paden ook prima gevonden hoor. Ze hoefden van mij niet te studeren. Direct werken had ik ook goed gevonden, of een mbo-opleiding. Maar ik hoop(te) wel dat ze met hun leven iets gaan doen wat hen vreugde en geluk brengt. En dat doen ze nu.
Ik moet er nog wel bij zeggen dat ik hen wel altijd uit de brand heb geholpen op de havo als dat nodig was. Toch enige stress als je op de avond voor het inleveren nog helemaal niets aan een verslag of werstuk hebt gedaan... Dan schoof ik alles opzij en ging met (en soms ook vóór) hen aan de slag. Zonder moppperen, zonder enig commentaar alleen maar constructief samen aan de slag. Alles wat ik (toch) kon doen om hen dat havo diploma te laten halen heb ik gedaan. En zo zagen ze in elk geval dat je met één avond maximale inzet bergen kunt verzetten🙂
Zoon had ook zo’n instelling,vooral weinig doen en steeds voor een 5,6 gaan. Dit was dus regelmatig een onvoldoende en is toen dus blijven zitten. Ik bleef tegen hem zeggen dat zijn vrienden door zouden gaan en hij niet als hij niet wat harder leerde. Wat dus gebeurde. Dit was een harde les voor hem. Zijn vrienden heeft hij buiten de klas wel gehouden, die ziet hij nu jaren later nog steeds wekelijks. In de klas kreeg hij een nieuw groepje. Niet zo hecht als de andere vrienden maar prima om mee om te gaan op school.
Ik snap je gevoel want poeh wat was ik gefrusteerd dat hij niet wat meer deed.
Plannen was zijn struikelblok. Ik heb op zijn verzoek in het jaar erop een planning gemaakt en dat ging beter.
nlies schreef op 20-06-2022 om 21:39:
Nee, er is geen wondermiddel. De meeste pubers krijgen pas door dat je voor je toetsen moet leren als ze zelf pubers hebben die dat niet snappen
Dit is zó waar!
Maar ook: ik maakte me als puber geen zorgen en kwam ermee weg. Dus waarom lukt het me maar niet om erop te vertrouwen dat mijn kinderen dat vast ook kunnen?!
lekker loslaten. Gezellig houden thuis. Dan blijft ze een keer ze zitten. Nou en
yette schreef op 21-06-2022 om 07:56:
[..]
Dit is zó waar!
Maar ook: ik maakte me als puber geen zorgen en kwam ermee weg. Dus waarom lukt het me maar niet om erop te vertrouwen dat mijn kinderen dat vast ook kunnen?!
Dat komt omdat je achteraf ziet dat je langs de rand van de afgrond bent gescheerd. Als puber kijk je gewoon niet vooruit, zie je het gevaar nauwelijks. Als volwassene denk je wel: het zou kunnen lukken. Maar het gevaar weegt zwaarder. Je wilt op zeker spelen. Veel pubers zijn overmoedig.
