Hoe omgaan met oma

Nou wat akelig dat je moeder dat doet! Zelf herken ik het gelukkig niet binnen de familie. 
Ik denk dat het wel goed is om haar hierop aan te spreken en hier ook geen ruimte voor discussie te laten ontstaan. In het kader van pick your battles; dit zou er wel een zijn voor me. Praat ze ook zo tegen je kinderen?

Ik herken het van zowel mijn oma als schoonmoeder. Bij oma ontstond het na haar tachtigste en is het duidelijk de ouderdom. Vroeger snapte ze prima wat je wel en niet kon zeggen. Zo loopt een kennis van haar er altijd bij als een soort punker, daar vond oma altijd al iets van, maar zou ze nooit iets over zeggen in haar bijzijn. Nu doet ze dat wel en ook echt op een kwetsende manier. Ook richting haar kinderen regelmatig opmerkingen die ze misschien vroeger al wel dacht maar in slikte en nu te pas en te onpas uitspreekt. Ik weet dat ze zich kapot zou schamen als ze zich zou realiseren hoe ongepast het is. Want ze is gewoon nooit zo geweest. En in die zin kan ik het haar niet kwalijk nemen.

Mijn schoonmoeder daar en tegen heeft nooit anders gedaan. Die is er zelfs trots op dat ze alles wat ze denkt durft uit te spreken. Daar kan ik slecht mee omgaan en ik hou haar dus zoveel mogelijk op afstand. Man ergert zich er ook kapot aan en roept regelmatig als je niks leuks te melden hebt dan ga ik weer hoor. Oplossing van schoonmoeder is nu dat ze bij ons thuis langs komt, zodat man niet weg kan gaan

AnnaPollewop schreef op 12-06-2023 om 09:02:

Op een dag zijn wij ook ineens de oma hè, ook als er nog geen kleinkinderen zijn. Mijn kinderen corrigeren me wel op lompe opmerkingen, maar ik moet er zelf ook echt goed op letten. Wat je zelf zegt is nou eenmaal een stuk redelijker dan wat een ander zegt, het hangt immer van het perspectief af.
Kinderen kunnen de opmerkingen van oma misschien ook wel makkelijker naast zich neerleggen omdat hun moeder ook niet altijd tactisch is… dus ze zijn wel wat gewend.

Door mijn eigen kille moeder, besloot ik al ver voordat ik zelf kinderen kreeg om het anders aan te pakken. Mijn eigen kinderen (de jongste is nèt 18 geworden) luchten hun hart bij me. Ik denk dus dat het me aardig lukt. Ook hun partners en vrienden komen hier graag. 

En ja, soms ben ik ook verdrietig of zelfs verbitterd. Maar dan hoef ik nog niet een kreng te worden en me af te reageren op mijn kinderen. Helaas krijgt mijn man wel eens een rotopmerking me. Heb daar altijd meteen spijt van. Gelukkig gaat hij er goed mee om. Dan informeert hij wat er aan de hand is en/of zegt hij dat ik nodig weer eens moet afspreken of bellen met een vriendin of zus waarmee ik goed kan praten. 

Maar je hebt gelijk. Grote kans hoor, dat je op je moeder lijkt. Probeer er dan ajb van te leren hoe je het zelf niet wil doen. 

Pinokkio schreef op 12-06-2023 om 10:00:

[..]

Kan het niet zo zijn dat het ook gewoon een generatie dingetje is. Dat oudere mensen niet veranderen maar dat omgeving verandert. Dat je bijv nu alles positief ‘moet’ framen.
En oudere mensen zijn zich misschien minder bewust van hoe ze overkomen, maar misschien kan het ze ook minder schelen, hebben ze een hoop gedoe op dat vlak afgeworpen. Ik vind dat zelf iig één van de weinige voordelen van ouder worden.
Het is ook een kwestie van smaak natuurlijk. Zelf kan ik botheid best waarderen en hou ook wel van negatief gezever op z’n tijd. Bij botte mensen weet je doorgaans ook wel waar je aan toe bent. Bij complimentjes weet je dat vaak wat minder goed. (Het kan vanalles betekenen)

Verder schaamt mijn dochter zich al voor me sinds peutertijd. Tsja. Ook voor gedrag dat ze van anderen wel ok vindt

Nou.... voor een deel misschien wel. Maar het spreekwoord 'spreken is zilver, zwijgen is goud' bestaat ook al heel lang. Mijn vader kan echt heel kwetsend zijn (heeft ook bijna geen sociale contacten, mede daardoor vermoed ik). Ik vind dat je de opmerkingen van de moeder van TS ook niet kunt afschuiven onder het mom van generatiedingetje, het gaat wel wat verder. Ik ken toch genoeg zestigers die niet te pas en te onpas ongevraagd commentaar geven, en dan ook nog zo onaardig. 
Er was een periode dat ik me zelfs serieus ernstige zorgen maakte over de geestelijke gesteldheid van mijn vader en toen heb ik geprobeerd hulptroepen in te schakelen. Maar hij weet dus wel hoe hij zich gepast moet gedragen als het hem uitkomt en kan uiterst vriendelijk en charmant zijn. 

Mijn moeder (85) en de moeders van mijn vriendinnen (ook rond diezelfde leeftijd) waren altijd wel heel erg gefixeerd op 'de slanke lijn'. Mijn moeder is haar hele leven op dieet geweest, met wisselend resultaat. Het hoogste wat je als moeder kon bereiken was niet dat je kinderen gelukkig waren, maar dat ze slank waren, lijkt het wel.
Mijn moeder heeft gebaren waarmee ze aanduidt of iemand slank of dik is, met bijbehorende zinnen. Bij een slank iemand maakt ze een zandlopergebaar en zegt daarbij: "Zo'n heeeeeeel slank vrouwtje, zoals je zus (ik heb een magere zus)." Bij een dik iemand plaatst ze haar handen aan beide kanten ongeveer een halve meter uit haar middel, maakt waggelbewegingen en zegt: "Zo'n heel dik moddervet mens," waarbij ze nadrukkelijk naar mij kijkt (ik ben niet slank maar wel gezond en sportief). Heb ik een leuk nieuw shirtje aan, dan zegt ze: "Maakt je kolossaal." Mijn moeder was ervan overtuigd dat ik met mijn lijf nooit een leuke man/baan/vriendinnen zou krijgen. Blijkt allemaal reuze mee te vallen. 
In de film Bambi zegt de moeder van Stampertje: "Als je niks leuks kan zeggen, houd dan maar liever je mond." Als mijn moeder weer eens iets onaardigs zegt, zeg ik altijd: "Denk aan de moeder van Stampertje!" Maar als mijn moeder iets onaardigs zegt over mijn dochter, dan krijgt ze de volle laag. Die wil ik niet blootstellen aan oma's toxische opmerkingen.

Pinokkio schreef op 12-06-2023 om 10:00:

[..]

Kan het niet zo zijn dat het ook gewoon een generatie dingetje is. Dat oudere mensen niet veranderen maar dat omgeving verandert. Dat je bijv nu alles positief ‘moet’ framen.

Nou, ik zie dat mijn moeder er echt wel in veranderd is hoor. Ze had vroeger een sociaal beroep en kon met iedereen door één deur, en kon zich ook meestal wel inleven in een ander. Nu zegt en doet ze dingen die gewoon sociaal niet meer zo acceptabel zijn.

Niet eens over kapsels en shirts,  maar bijvoorbeeld hardop zeggen dat iemand niet welkom is die gewoon iets zakelijks komt doen en die alle recht en reden heeft om daar te zijn. Of publiekelijk nabestaanden terechtwijzen omdat die in haar ogen iets verkeerd doen bij een uitvaart, terwijl die nabestaanden heel weloverwogen keuzes hebben gemaakt. 

Dat zou ze vroeger niet hebben gedaan, dan had ze dat voor zichzelf gehouden. Ik denk dus echt dat dat hoort bij de aftakeling, alleen dat het minder bekend is dan geheugenverlies.

En ik denk ook dat het weinig zin heeft om te denken "daar ga ik bij mezelf extra op letten". Want je kunt dat dus niet meer zelf goed inschatten. Je denkt zelf dat je helemaal redelijk bent, want je zelfreflectie/zelfbeoordeling klopt niet meer. Ik denk eerder dat je in een vroeg stadium je moet voornemen meer te luisteren naar wat anderen zeggen, je eraan te wennen dat anderen het misschien beter zien dan jij.

Ik vind dat heel lastig omdat het dus vooral jegens anderen is, en ik heb de neiging me tegenover die anderen te gaan verontschuldigen ("sorry voor wat mijn moeder gister zei, ze schat de dingen niet meer zo goed in")  maar dat voelt ook alsof ik haar laat vallen. Ze vindt het dan ook weer heel kwetsend als ik haar afval.

Je hoeft niet alles te delen met je moeder....Gewoon de volgende keer geen App sturen, en al helemaal geen foto.

yette schreef op 12-06-2023 om 10:35:

[..]

Door mijn eigen kille moeder, besloot ik al ver voordat ik zelf kinderen kreeg om het anders aan te pakken. Mijn eigen kinderen (de jongste is nèt 18 geworden) luchten hun hart bij me. Ik denk dus dat het me aardig lukt. Ook hun partners en vrienden komen hier graag.

En ja, soms ben ik ook verdrietig of zelfs verbitterd. Maar dan hoef ik nog niet een kreng te worden en me af te reageren op mijn kinderen. Helaas krijgt mijn man wel eens een rotopmerking me. Heb daar altijd meteen spijt van. Gelukkig gaat hij er goed mee om. Dan informeert hij wat er aan de hand is en/of zegt hij dat ik nodig weer eens moet afspreken of bellen met een vriendin of zus waarmee ik goed kan praten.

Maar je hebt gelijk. Grote kans hoor, dat je op je moeder lijkt. Probeer er dan ajb van te leren hoe je het zelf niet wil doen.

Idem hier. Zo probeer ik het ook te doen. Dat is denk ik wel de beste manier. 

Alleen m'n ex stond er wat anders in. Maar goed dat doet er niet meer toe.

Tjonge, wat een meningen over moeders (oma’s) die nare dingen zeggen, waarbij dit blijkbaar ‘hoort’ bij 60+ vrouwen, vooral moeders.
Nou ben ik een 60+ moeder en herken me hier helemaal niet in. Ik zeg nooit iets lelijks tegen mijn kinderen. Ook geef ik mijn mening niet, als er niet om wordt gevraagd. Whatsapp wordt hier alleen gebruikt voor zakelijke mededelingen.
Dit gezegd hebbend: uiteraard zijn er mensen die door hun leeftijd lijden aan decorumverlies, maar er zijn ook gewoon nare mensen, die denken dat hun akelige mening voor anderen van belang is. De moeder van TO lijkt in het laatste plaatje te passen. TO, probeer je er niets van aan te trekken. Geef aan, als je dat kunt, dat je niet gediend bent van dit commentaar en dat je je afvraagt of je nog foto’s naar haar gaat sturen, als ze er alleen maar vervelende dingen bij zegt. Jammer, hoor!

Picunia schreef op 12-06-2023 om 11:40:

Tjonge, wat een meningen over moeders (oma’s) die nare dingen zeggen, waarbij dit blijkbaar ‘hoort’ bij 60+ vrouwen, vooral moeders.
Nou ben ik een 60+ moeder en herken me hier helemaal niet in. Ik zeg nooit iets lelijks tegen mijn kinderen. Ook geef ik mijn mening niet, als er niet om wordt gevraagd. Whatsapp wordt hier alleen gebruikt voor zakelijke mededelingen.
Dit gezegd hebbend: uiteraard zijn er mensen die door hun leeftijd lijden aan decorumverlies, maar er zijn ook gewoon nare mensen, die denken dat hun akelige mening voor anderen van belang is. De moeder van TO lijkt in het laatste plaatje te passen. TO, probeer je er niets van aan te trekken. Geef aan, als je dat kunt, dat je niet gediend bent van dit commentaar en dat je je afvraagt of je nog foto’s naar haar gaat sturen, als ze er alleen maar vervelende dingen bij zegt. Jammer, hoor!

Je bent 60+ dan zie je het zelf niet zo goed meer.

Je bedoelt het vast goed natuurlijk 😁 

* ben nu natuurlijk niet serieus he 😉

Picunia schreef op 12-06-2023 om 11:40:

Tjonge, wat een meningen over moeders (oma’s) die nare dingen zeggen, waarbij dit blijkbaar ‘hoort’ bij 60+ vrouwen, vooral moeders.
Nou ben ik een 60+ moeder en herken me hier helemaal niet in. Ik zeg nooit iets lelijks tegen mijn kinderen. Ook geef ik mijn mening niet, als er niet om wordt gevraagd. Whatsapp wordt hier alleen gebruikt voor zakelijke mededelingen.
Dit gezegd hebbend: uiteraard zijn er mensen die door hun leeftijd lijden aan decorumverlies, maar er zijn ook gewoon nare mensen, die denken dat hun akelige mening voor anderen van belang is. De moeder van TO lijkt in het laatste plaatje te passen. TO, probeer je er niets van aan te trekken. Geef aan, als je dat kunt, dat je niet gediend bent van dit commentaar en dat je je afvraagt of je nog foto’s naar haar gaat sturen, als ze er alleen maar vervelende dingen bij zegt. Jammer, hoor!

Exact. Dat is wat ik ook heb gedaan met mijn vader. Helaas houdt dat ook in dat je minder en oppervlakkiger contact hebt met je ouder(s), want je deelt veel dingen niet meer. En dat is wel triest natuurlijk. 

Bijtje82, die opmerking had ik verwacht 😉.

Troelahoep, dat is ook heel verdrietig. Het is zo jammer dat het spuien van vervelende meningen belangrijker lijkt dan een goed, positief contact.

Ik hoop (maar verwacht dat ook wel) dat mijn kinderen mij hierop zullen wijzen, mocht het voorkomen. Ze zijn redelijk kritisch, ook naar hun ouders toe, dus dat komt vast wel goed. Gelukkig kunnen we erg goed met elkaar lachen, dat relativeert een hoop!

Bij oude mensen waarbij de hersenen achteruit gaan en dus de sociale remmingen minder worden, komt het denk ik daardoor dit gedrag. Er is ook term voor 'gebrek aan decorum'

Het een generatieding noemen dat herken ik niet. Ik heb veel 65plussers in mijn omgeving en ik kan niet zeggen dat ze kwetsend zijn in hun uitspraken. Zonder achteruitgang van de hersenen lijkt het me eerder een karaktertrek dan een generatietrek.

Ik zou reageren op de appjes zoals Mozxie voorstelt en later het gesprek face to face aangaan 

troelahoep schreef op 12-06-2023 om 11:46:

[..]

Exact. Dat is wat ik ook heb gedaan met mijn vader. Helaas houdt dat ook in dat je minder en oppervlakkiger contact hebt met je ouder(s), want je deelt veel dingen niet meer. En dat is wel triest natuurlijk.

Mijn moeder heeft dit haar hele leven gedaan, altijd verwijten of negatieve opmerkingen en ja er was eigenlijk nauwelijks contact. Ik bleef daar toch wel een soort van op hopen helaas. Maar... ik heb het bij mijn kinderen helemaal anders aangepakt, positieve dingen benoemd en anders mijn mond houden tenzij ze met vragen kwamen omtrent een situatie. En kijk, ik ben behoorlijk boven de zestig en heb diep en mooi contact met mijn kinderen (zeggen ze zelf), dus nee het hoeft helemaal niks met leeftijd te maken te hebben.