Hoe krijg ik zoon in beweging?
Hoi allemaal,
Ik heb al vaker over mijn zoon geschreven, maar meestal op Ouders en School. Uit ervaring weet ik dat alleen al het openen van een draadje en de vaak waardevolle reacties die daarop komen me erg opluchten, dus vandaar dat ik hier (helaas) weer ben.
Situatie; zoon, wordt volgende week 18, ADD diagnose, moeizame middelbare schoolcarriere achter de rug. HAVO examen gedaan, in afwachting van de resultaten, maar hoogstwaarschijnlijk niet geslaagd. Plan is nu om vanaf september voor de resterende vakken op de VAVO deelcertificaten te halen, en dat eventueel te combineren met een baantje.
Maar ik maak me zorgen om hem. Het is een lieve jongen, echt waar. Maar hij toont echt in geen enkel opzicht initiatief. Ik weet dat dat bij ADD hoort, maar het lijkt wel steeds erger te worden, alsof hij wegzakt in een soort lethargie waar hij zelf niet meer uitkomt. Zit hele dagen op zijn kamer, verveelt zich dood (dat erkent hij zelf ook). Heeft weinig vrienden, en het lijkt alsof één daarvan de laatste tijd heeft afgehaakt, al wil hij daar weinig over kwijt, maar ik denk dat dat hem erg dwarszit. Hij heeft geen specifieke hobby’s. Wil wel een baantje zoeken, maar schuift dat steeds voor zich uit. Opa en oma hebben aangeboden rijlessen te financieren, maar dat wil hij niet. Bij alles moeten we hem bij de hand nemen. Alle administratieve zaken die komen kijken bij het bereiken van de leeftijd van 18 jaar (aanvragen DigiD, zorgverzekering, zorgtoeslag); hij verdrinkt erin en pakt niets zelf op. Als ik kijk naar hoe hij er een jaar geleden aan toe was, en dat vergelijk met nu, vind ik dat hij zich weinig ontwikkeld heeft. Wat er waarschijnlijk nóg meer voor zorgt dat hij weinig aansluiting heeft met leeftijdsgenoten.
En ik vind het zó lastig. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik merk dat ik er steeds minder goed tegen kan, ik reageer steeds vaker geïrriteerd en boos en ben inmiddels bijna zover dat ik mijn eigen kind niet meer leuk vind. Ja, beschamend. Ik weet dat het voor hem het ergste is en het doet me verdriet om te zien dat ie zo ongelukkig is. Waarschijnlijk is hij gewoon overal bang voor en doet daarom maar helemaal niets meer. Een soort faalangst in het kwadraat. Maar hoe krijg ik hem daaruit? Schop onder zijn kont heeft tot nog toe altijd averechts gewerkt, en ik heb daar ook nooit zo in geloofd. Meer in dat elk kind op zijn eigen tempo zich moet en mag ontwikkelen. Maar de strategie meeveren, pappen en nathouden lijkt niet (meer) te werken.Moeten we de druk opvoeren? Juist loslaten? Of wordt het inmiddels tijd voor professionele hulp?
Ik hoop op ervaringen, tips, of alleen al een hart onder de riem zou al fijn zijn, denk ik.
Dank alvast!
Julia
Hoezo kun je nooit iets leuks over hem vertellen? Oké, je hebt niet dagelijks spannende updates van een avontuurlijke succesvolle zoon, maar hij schijnt erg lief te zijn. Waar blijkt dat uit? En hoe ziet hij er uit? Leuk om te zien? Helpt hij je weleens met iets in of rond huis? Denkt hij een beetje na over 'de wereld'?
Hij is 'nog maar' 18. Officieel volwassen, maar in werkelijkheid is dat maar een getal die niet past bij de ontwikkeling van ieder mens. Over 10 jaar kan het beeld compleet anders zijn.
Loop op de feiten vooruit..
hij moet zelfs nog 18 wórden.
Niks leuks te vertellen?
Ach, dat klinkt wel heel sneu. Heeft hij echt niet iets waar je iets positiefs over zou kunnen zeggen? Is hij creatief, heeft hij een leuk/apart gevoel voor humor? Je schreef dat hij een lieve jongen is. Hoe uit zich dat? Helpt hij mee in huis (als je het vraagt natuurlijk, als hij uit zichzelf dingen doet zou ik me pas echt zorgen maken 
!)? Zorgt hij zelf voor een huisdier? Allemaal zaken waar je misschien best wat positiefs over kan zeggen. Ook voor jezelf goed om zijn goede kanten te blijven zien. Want die zijn er heus!
Dat is trouwens ook nog een tip die ik je kan geven, een huisdier. Wij kregen 5,5 jaar terug onze hond. Die heeft wonderen gedaan voor onze zoon, ze is zijn allerbeste vriendin. Hij voelt zich ook erg verantwoordelijk voor haar en gaat graag met haar wandelen, lekker even alleen met zichzelf en haar. Is voor hem echt een oplaadmoment. Zeker toen hij depressief was vormde zij een mooie stimulans voor hem om er een normaal dagritme op na te houden en naar buiten te gaan. Maar ja, dat moet natuurlijk wel kunnen...
Taken en verantwoordelijkheden bij hem neerleggen kan trouwens ook goed werken. Wij hebben hier in overleg met de systeemtherapeut waar wij een tijdje lang kwamen ook een aantal taken bij zoon neergelegd. Hij heeft natuurlijk wel wat gesputterd, maar hij snapte ook wel dat van een bijna volwassen kind wel wat verwacht wordt in een huishouden. Het hield hem in beweging. Wat wij doen is de taken op geeltjes schrijven en die links op de huiskamerdeur plakken. Wat klaar is gaat naar rechts. Dat is ook een (geestelijke) beloning voor het werk, geeft voldoening als je aan het eind van de dag 4 van die plakkertjes hebt kunnen verhuizen. Omdat zoon handig is, wordt hij vaak betrokken bij klusjes in en om het huis. En daar spreken wij dan natuurlijk onze enórme waardering voor uit. Alles om zijn gevoel voor eigenwaarde op te krikken en om hem zelfredzaam te maken.
Wij hebben (nog even voortbordurend op de rijlessen) samen een auto. Ik kreeg een baan in een andere stad, te ver om te fietsen. En dat viel zo ongeveer samen met het rijbewijs van zoon. Dus wij hebben samen een autootje uitgezocht. Ik gebruik hem voor mijn werk, en zoon gebruikt hem om zijn zus (met wel een druk sociaal leven) op te halen. Of ons als dat zo uitkomt en we graag een wijntje willen drinken. Iedereen blij 
.
Ojee
Ojee, ik ben me ervan bewust dat dat erg negatief klinkt.
Het is inderdaad een lieve jongen, knappe jongen ook (ik weet dat elke moeder dat wellicht van haar kind vindt hoor , en wat ik heel leuk vind om te merken; we hebben hetzelfde gevoel voor humor (en sturen elkaar regelmatig flauwe dierenfilmpjes en memes etc. via WhatsApp en Instagram). Of we kijken samen een serie of naar een voetbalwedstrijd.
En nadenken over de wereld; hij doet niet anders ... is nogal filosofisch ingesteld, leest en kijkt daar heel veel over op YT enzo. En heeft het daar ook veel over. Soms zoveel dat ik er wel eens moe van word (vragen in de categorie "als een boom in het bos omvalt en niemand is erbij, maakt dat dan geluid?". Nouja, herkenbaar denk ik. En goed ook, op zijn leeftijd, natuurlijk.
Maar….. ik geef eerlijk toe dat ik er moeite mee heb om verhalen te horen (van vrienden, familie, collega’s) over hun spontane en sociale wonderkinderen die én goed zijn in hockey én probleemloos door hun opleiding rollen én een bijbaantje hebben én in een bandje spelen.
Ik wéét dat dat meer over mij zegt dan over die kinderen of hun ouders. En ik zal het nooit laten merken en geef complimenten en ben blij voor ze. Maar ik heb geen idee wat ik daar tegenover moet stellen, dus zeg ik gewoon maar niks. En zij vragen niks, omdat ze de situatie kennen. Vandaar dus dat olifant in de kamer-gevoel.
@Pennestreek; we hebben huisdieren, 2 katten… 1 kater hebben we al sinds zoon 6 is, en is zijn grote vriend. Ze zijn onafscheidelijk en dol op elkaar, mooi om te zien.
Klusjes in huis ga ik eens over nadenken.
P.S. Ik waardeer het enorm dat jullie zo meeleven en -denken. Dank!!
wonderkind
Ach ja, Julia, mijn dochter lijkt zo'n wonderkind. Studeert geneeskunde, heeft een leuk bijbaantje, danst op hoog niveau, ziet er leuk uit, heeft een aanbiddelijk vriendje en een stoet vriendinnen... Zo'n kind wil iedereen wel.
Ditzelfde kind is getreiterd en gepest tot haar 14e, tot ze zo suïcidaal was dat ik bij haar in de kamer sliep om zeker te weten dat ze 's ochtends nog zou leven. Uiteindelijk heb ik haar op een school in een andere stad gedaan om haar een frisse start te kunnen geven, met therapie en coaching om het daar wel te laten slagen. Gelukkig is het met hard werken van haar, de school, haar therapeut en mij als moeder (vader buiten beeld) gelukt om uit de negativiteit te komen. Vanaf haar 15e ging het echt met sprongen vooruit.
Nu is ze bijna 22 en lijkt ze dus zo'n probleemloos wonderkind. Ze danst door het leven, lijkt het. Wij weten wat eraan vooraf ging. Staar je niet blind op dat soort kinderen, je weet niet welk verhaal er achter zit. Dochter wil het graag achter zich laten, dus ik heb het er nooit over.
'wonder'moeder
Ten eerste; wat een moeilijke tijd zal dat voor jullie geweest zijn, en wat fijn dat het nu goed met je dochter gaat.
Ik besef heus wel dat het bij een ander ook niet altijd van een leien dakje gaat hoor. Maar van de meeste kinderen/jongeren in mijn omgeving weet ik de (niet problematische) achtergrond vaak wel, dus moet ik soms even slikken als ik die succesverhalen hoor. Wat, nogmaals, echt mijn probleem is, dat realiseer ik me. En ik weet ook dat het echt wel erger kan. Maar soms worstel ik met deze gevoelens, en het is soms fijn om (anoniem) even je hart te kunnen luchten. In het dagelijks leven kan ik dit eigenlijk bij niemand kwijt - ook niet bij mijn vriend, die er heel anders mee omgaat.
Klinkt als een fantastische jongen!
Focus daarop, op al die leuke kanten van je zoon. Benoem ze ook naar hem toe. Geef hem complimenten en vertel dat je van zijn humor geniet.
En vertel over die leuke en bijzondere kanten aan familie dn vrienden. Dat doen zij ook met hun kinderen, de moeilijke en lastige momenten laten zij gewoon achterwege. Ze vertellen niet het hele verhaal. De Face-book generatie zeg maar.
Het komt allemaal wel goed met hem. De eerste stapjes zijn gezet.
lotgenoten
Hier deels herkenning (zoon met ADHD). Hij gebruikt sinds 17e geen medicatie meer omdat hij er zo vlak van werd. Maar nu (net 20) merkt hij steeds vaker dat hij geen focus heeft. Niet alleen met leren, dat lukt nog wel met de nodige deadlines van studie, maar vooral niet op "het leven". Hij heeft zelf het idee dat anderen wel in beweging zijn. De succesverhalen die jij hoort, ziet hij ook om zich heen.
Hij durft aan veel dingen niet te beginnen, omdat hij geen idee heeft hoe hij iets moet aanpakken. Autorijles, eng. Naar de sportschool gaan, eng. En tegelijkertijd weet hij dat als hij eenmaal ergens aan begint het niet zo eng is. Toen hij 16 was wilde hij wel een baantje (maar eng en daarom deed hij niks). Ik heb toen met zijn medeweten online een sollicitatieformulier ingevuld bij de AH. En daar heeft hij vervolgens bijna 3 jaar gewerkt. Nu kan hij zich niet meer voorstellen dat hij het eng vond om er te beginnen. Maar ondanks die ervaring, blijft het voor hem lastig om in beweging te komen.
Ook vanwege twijfel wel of geen medicatie gebruiken heeft hij onlangs hulp gezocht bij een psycholoog. Zij heeft hem voorgesteld om een lotgenotenbijeenkomst te bezoeken. Dat lijkt hem wel iets. Dat is namelijk minder eng.
Ik vroeg me af of zoiets ook wat voor jouw zoon zou kunnen zijn. Wij wonen toevallig ook in omgeving Den Haag. Maar ik neem aan dat je dergelijke initiatieven overal hebt.
- en nog even over geslaagde kinderen. Mijn dochter lijkt ook zo. Leuke meid om te zien, vriendinnen, slim, toegelaten tot gewenste studie. Durft wel van alles aan te pakken. Maar onderliggend is het een tobbertje die de lat voor zichzelf heel hoog legt en vaak denkt dat ze niet voldoet.Dat gebrek aan zelfvertrouwen weet ze voor de buitenwereld goed verborgen te houden, maar het kost haar bakken met energie en dat weten maar weinig mensen -
Pennestreek en Wega
@Pennestreek, wat een lieve reactie. Ja, het is een fijne knul. Goed dat je me dat weer eens laat zien. Kan ik weer verder mee, dank!
@Wega; Jij ook bedankt voor je verhaal! Je zegt het mooi, geen focus op "het leven" inderdaad. En dan wel mensen om je heen zien die het - ogenschijnlijk - makkelijk afgaat.
Zoon heeft, vlak nadat hij de diagnose ADD kreeg, wel een aantal lotgenotenbijeenkomsten gehad, geïnitieerd vanuit de Jutters. Dat heeft ie met frisse tegenzin "ondergaan", geloof ik . Geen idee hoe hij daar nu tegenover zou staan, maar het is iets om in gedachten te houden!
update sollicitatie
Nou, zoon is geweest hoor. Uiteindelijk toch gebracht door zijn vader, die gelukkig later moest beginnen vandaag. Scheelde - vooral bij mij -een hoop stress, haha. Terugweg heeft ie wel zelf gedaan.
Gesprek ging goed, volgens zoon. Wel met een andere recruiter dan waar hij in eerste instantie contact mee had. Alleen; hij heeft nog geen definitief uitsluitsel, dat is wel jammer. Hij moest in elk geval een account aanmaken bij Young Capital en dan neemt de oorspronkelijke recruiter "snel" contact met hem op (wat dat "snel" dan inhoudt, wist zoon helaas niet te vertellen). Heb hem geadviseerd om dinsdag gewoon zelf weer te bellen als ie nog niks gehoord heeft. Dus tja. Even afwachten dus maar. Heb hem wel voorzichtig gezegd dat het ook nog niks zou kunnen worden, maar zoon is erg optimistisch ("ik heb ook nog allerlei vragen gesteld om geïnteresseerd te lijken" ,hahaha). Zo had ie gevraagd wat ie moest doen als ie een lekke band zou krijgen .
Nouja. De kop is eraf, zullen we maar zeggen...
mooi
Zo'n eerste stap is zeker belangrijk. Dan zijn dingen toch makkelijker als je ze voor een tweede keer moet doen.
Eisen naar beneden stellen
Zelf heb ik ook een dochter met de diagnose ADD, dan weet je 18 jaar is geen 18 jaar maar in haar geval 15/16 jaar (en soms nog jonger).
Zo zou ik ook naar uw zoon kijken, misschien zijn uw eisen erg hoog.
Je kan op deze leeftijd toch ook vakkenvullen bij de supermarkt?
En ik zou hem misschien een beroepsopleiding laten volgen, misschien wel een niveau lager. De VAVO is meestal weinig onderwijs en niet zo persoonlijk.
Autorijden waarom nu al? Lijkt mij veel veiliger met een jaar of 24 in plaats van een drommerige 18 jarige achter het stuur.
Ik zou dus voor alles meer de tijd nemen en dan trekt het vanzelf bij.
kleine update
Hoi allen,
inmiddels zijn we ruim een maand verder en kan ik met plezier zeggen dat zoon al 3 weken voor PostNL werkt als koerier
Na een succesvol esprek bij de recruiter in Rotterdam mocht hij de week erop solliciteren bij Post.nl Dat ging uiteraard niet zonder slag ot stoot (de eerste poging mislukte omdat hij het adres niet kon vinden, ahem), maar gelukkig kreeg hij een tweede kans. Ik geloof dat ie de eerste week niet geslapen heeft van de spanning, bij elke fout die hij maakte dacht hij direct dat hij ontslagen zou worden, maar - uiteraard - viel dat allemaal reuze mee en nu gaat alles eigenlijk heel soepel. Hij crosst de hele binnenstad door op een elektrische bakfiets en moet post en pakketten afleveren bij ministeries en andere grote bedrijven.
Dit is echt zo'n goeie stap geweest! Voor zijn eigenwaarde, zelfvertrouwen, werkervaring opdoen, eigen geld verdienen.... Hij bloeit er helemaal van op en komt elke dag met verhalen thuis. Heel fijn.
Er zijn uiteraard nog genoeg andere zorgen (school, sociaal leven...) maar het begin is er. Dat wilde ik toch nog even laten weten omdat ik veel steun heb gehad aan alle waardevolle reacties hier. Nogmaals dank!
Wat fijn!
Wat een mooi bericht om te lezen Julia. Heerlijk voor je zoon, en voor jou. Gelukkig kreeg hij een tweede kans bij PostNL. Die zullen vaker pubers over de vloer krijgen . Hier ging het bij dochter ook de eerste keer niet goed, vergeten te vragen waar ze zich moest melden (bij een winkel in een winkelcentrum, buiten openingstijden, dus ze had zich bij de achterdeur/personeelsingang moeten melden maar had geen idee waar ze die kon vinden - en ik ook niet). Is ook goed gekomen.
Ik hoop dat het met jouw zoon net zo gaat als met de mijne, dat dit een eerste stap op de weg van groei. Ik merk hier ook dat het zelfvertrouwen op alle vlakken groeit, dat heeft (uiteraard) effect op elkaar. Als hij iets heeft gevonden waar hij enthousiast over kan vertellen, het gevoel heeft dat hij iets kan, iets bereikt, dan wordt het sociaal leven uiteindelijk ook makkelijker. En school zal er ook door vergemakkelijken, als hij wat sterker in zijn schoenen staat. Eerder een vraag stellen, aangeven dat hij iets niet snapt, in de samenwerkingsprojecten zal hij sterker staan, noem maar op. Ze hebben gewoon dat eerste opstapje nodig. Daarna gaat het min of meer vanzelf rollen, dat balletje.
Pennestreek
Wat een lieve reactie van je, dankjewel! Dat is inderdaad precies wat ik denk/hoop; dat dit hem in meerdere opzichten weer een stapje verder brengt. Het gaat dan allemaal niet vanzelf, maar uiteindelijk komen ze er wel, die kinderen van ons
Fijn!
Wat fijn om te horen!
